ปราถนาให้สิ้นชะตารัก

บทนำ

     หิมะขาวที่โปรยปรายลงมาตั้งแต่ยามโฉ่วจนยามอิ๋นค่อยเบาบางลง ถึงแม้ภายนอกอากาศจะหนาวเย็นแต่ภายในห้องนอนของ ‘ลู่ฮว๋าเหยียน’ กลับอบอุ่นเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ ม่านบางสีชมพูหลายชั้นซ่อนเตียงหลังหนึ่งเอาไว้ บนนั้นมีสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรานอนหลับอยู่แต่ทั้งที่เด็กสาวยังหลับตานอนอยู่นั้น คิ้วเล็กกลับขมวดแน่นราวกับกำลังตกอยู่ในฝันร้าย

ร่างเยาว์วัยสะดุ้งตื่นในที่สุด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากมนพร้อมกับอาการหอบหายใจแรง เธอฝันว่ามีนักเขียนคนหนึ่งที่เธอรู้จักนำเค้กช็อคโกแล็ตมามอบให้ในวันเกิด เมื่อทานเข้าไปก็เกิดอาการชักทรมานจนตายท่ามกลางสายตาสะใจของผู้คนรอบข้าง แต่จริงๆ แล้วเธอก็เข้านอนตามปกตินั่นแหละ ไม่ได้ตายแบบทรมานอย่างที่ฝัน

‘จื่อรั่ว’ เป็นหัวหน้ากองบรรณาธิการให้กับสำนักพิมพ์ของเพื่อนที่เคยเรียนที่เดียวกัน เรื่องทั้งหมดเริ่มจากมีนักเขียนหน้าใหม่คนหนึ่งส่งงานต้นฉบับนิยายจีนโบราณเรื่อง ‘หญิงงามมิสิ้นชะตารัก’ มาให้เธอพิจารณา

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักเกี่ยวกับหญิงงามนามว่าลู่ฮว๋าเหยียนที่ต้องประสบพบเจอกับชะตากรรมรักจากชายหนุ่มหล่อเหลามากมายมีทั้งดีและไม่ดี ดูเหมือนว่าจะเป็นนิยายฮาเร็มแต่จริงๆ แล้วนางเอกเรื่องนี้ไม่สมหวังกับใครสักคน เพราะสุดท้ายแล้วนางเลือกที่จะเดินทางล่องเรือหนีออกไปจนสุดขอบฟ้า สะท้อนให้เห็นถึงความเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็งไม่ยอมตกเป็นเบี่ยล่างของใคร ในตอนแรกเธอให้ผ่านพิจารณาการตีพิมพ์แล้ว

แต่เพื่อนสาวที่เป็นหัวหน้าตัวจริงของเธอกลับบอกว่าเนื้อเรื่องยังไปต่อได้อีกเพื่อหวังจะดึงเรื่องให้ยาวขึ้น เนื่องจากบริษัทของเพื่อนเธอใช้เกณฑ์การกำหนดราคาด้วยการนับตัวอักษรเป็นที่ตั้งทำให้ขายในราคาที่สูงขึ้นได้ เท่านั้นยังไม่พอเพื่อนของเธอยังต้องการให้นักเขียนเปลี่ยนจากนิยายจีนรักโบราณไปเป็นนิยายจีนโบราณโรแมนซ์ ชนิดที่เผ็ดถึงขิงเพราะกำลังเป็นเทรนด์มาแรงในตอนนั้น จื่อรั่วจึงต้องเป็นคนกลางในการตกลงและแน่นอนที่นักเขียนจะต้องปฏิเสธกลับมา เพื่อนสาวของจื่อรั่วไม่ว่าอะไรแต่ได้ขอซื้อลิขสิทธิ์นิยายต้นฉบับมาเพื่อนำไปตีพิมพ์ คราแรกจื่อรั่วคิดว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดีจนหนังสือเรื่องนี้ถูกตีพิมพ์ออกมาวางขาย แต่เนื้อหาเพิ่มขึ้นมากกว่าต้นฉบับจนกลายเป็นสามสี่เล่มจบ! เธอถึงได้รู้ว่าเพื่อนของเธอแอบไปจ้างนักเขียนนิยายอิโรติกให้ใส่ฉากรักใคร่และเพิ่มความดิบเถื่อนเข้าไป จนเรียกได้ว่าเป็นนิยายยำเละใช้สนองกิเลศตัณหาในซอกหลืบของจิตใจมนุษย์บางกลุ่ม

จื่อรั่วรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผิดอย่างร้ายแรง เธอจึงพยายามเรียกร้องกำไรบางส่วนไปแบ่งให้กับนักเขียนตัวจริงจนทะเลาะกับเพื่อนของเธอใหญ่โต

‘เสี่ยวซีเธอลองคิดดูสิว่าทำแบบนี้มันคือการขโมยผลงานนะ! อย่างน้อยก็ต้องมีส่วนแบ่งให้ต้นฉบับเพิ่มบ้างสิ แล้วถ้ามีคนอ่านมันจนเห็นด้วยกับสิ่งร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวละครมันจะแย่แค่ไหน!’ ที่จื่อรั่วสื่อถึงคือฉากทรมาน ฉากใช้ความรุนแรง บังคับขืนใจที่เธอทนฝืนอ่านข้ามๆ จนจบ

‘จื่อรั่วหยุดทำตัวน่ารำคาญ! ฉันก็เสนอไปแล้วแต่ไม่รับเอง สัญญาในลิขสิทธิ์ก็ระบุชัดเจนว่าสามารถปรับแก้ต้นฉบับได้ อย่าหาว่าฉันร้ายเลยถ้าพวกมันโง่เอง แล้วอีกอย่างนะ... ถ้าพวกนักอ่านมันไม่ชอบแล้วหนังสือเรื่องนี้จะขายดีได้ยังไงล่ะ! หนังสือฆาตกรรมสอนวิธีชำแหละมนุษย์ยังขายได้แล้วทำไมนิยายเรื่องนี้จะขายไม่ได้บ้าง! เหอะ!’

และนั่นทำให้ความคิดของจื่อรั่วต้องนิ่งคิด นั่นสินะ ทั้งที่มีการต่อต้านความรุนแรงต่างๆ แต่ทำไมหนังสือพวกนี้ยังได้รับการตีพิมพ์อยู่ ทั้งที่มีเนื้อหากดขี่ไม่เหมาะสมมากมายแต่ทำไมยังขายดีจนขึ้น Best Seller อยู่หลายเดือนล่ะ? 

แต่เธอยังมีความรู้สึกผิดและไม่ดีเกี่ยวกับการกระทำของเพื่อนจนต้องถอนเอาเงินโบนัสทั้งปีไปมอบให้กับ ‘หยางมี่’ พร้อมกล่าวขอโทษเกือบจะถึงพันครั้งอยู่แล้ว น่าแปลกที่หยางมี่ไม่โกรธอะไรแถมยังยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร หลังจากนั้นก็ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้ติดต่อกันอีก เสี่ยวซีเองก็ลาออกจากประธานบริษัทสำนักพิมพ์ที่กำลังจะเจ๊งเพราะยุคดิจิตอลมาแรง หลังจากนั้นก็ขาดการติดต่อไปเลยเช่นกัน 

เวลาผ่านไปครึ่งปีจนจื่อรั่วเกือบจะลืมเลือนเหตุการณ์นั้นไปแล้ว จนกระทั่งหยางมี่ส่งเค้กวันเกิดมาให้ถึงคอนโด เธอไม่เอะใจเลยว่านักเขียนคนนั้นรู้ที่อยู่เธอได้อย่างไร หลังจากชิมเค้กไปเล็กน้อยเธอก็คิดอยากจะลองกลับไปอ่านนิยายเรื่องนั้นอีกสักรอบก่อนนอนจนเผลอหลับไป และเมื่อตื่นเช้ามาก็เจอสาวใช้ยืนเป็นระเบียบคอยปรนนิบัติอย่างพิถีพิถันทั้งที่เธอเช่าคอนโดอยู่คนเดียวไม่เคยจ้างแม่บ้าน

ความคิดของจื่อรั่วในตอนนั้นคือเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางหัว ทำให้ตัวชาไปทั้งตัว ช็อกจนไม่สามารถทานข้าวหรือเปล่งวาจาออกมาได้จนล้มป่วยไปหลายวัน ทำให้บิดามารดาตกอกตกใจกันยกใหญ่ แต่เมื่อตั้งสติดีๆ ได้แล้วจื่อรั่วก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติโดยเร็วเพราะไม่อยากทานยาน้ำที่ขมจนอยากอ้วกเหล่านั้นอีก

หลังจากหายป่วยเธอก็คอยสังเกตการพูดคุยเรียกชื่อได้หลายวัน จื่อรั่วก็สรุปได้ว่าตนเองไม่ได้ย้อนยุคไปราชวงศ์ใดแต่ได้ทะลุเข้ามาอยู่ในมิติของโลกนิยายเรื่องหญิงงามมิสิ้นชะตารัก แถมยังอยู่ในร่างของลู่ฮว๋าเหยียนนางเอกของเรื่องอีกด้วย ที่น่าลุ้นคือเธออยู่ในเวอร์ชั่นไหนของนิยายเรื่องนี้กันแน่ เธอเข้ามาอยู่ในช่วงที่นางเอกของเรื่องอายุแค่สิบขวบซึ่งเรื่องราวต่างๆ จะถูกดำเนินก็เมื่อนางเอกของเรื่องนี้อายุสิบสามปี ทำให้เธอยังพอมีเวลาหาทางแก้ไข้ หากเข้ามาอยู่ในเวอร์ชั่นแรกเธอก็จะปล่อยให้เนื้อเรื่องดำเนินไปตามบทความรักดราม่าเหมือนเดิม แต่หากว่าเข้ามาอยู่ในเวอร์ชั่นกาวสามสี่เล่มจบนั้นแล้ว... คงต้องวางแผนอย่างหนักเลยล่ะ 

แต่ไม่ว่าจะเวอร์ชั่นไหนเธอก็ตั้งมั่นไว้แล้วว่าจะต้องหนีจากชายหนุ่มในเรื่องเหล่านี้ไปให้ได้ อย่าได้พบได้เจอเลยยิ่งดี คนอื่นเขียนหรือคนอื่นปรับแก้แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อเธอคือลู่ฮว๋าเหยียนของเรื่องนี้แล้ว เธอก็จะเลือกทางเดินด้วยตัวเอง!

Wang Shu.

----------------------------------------- จบบทนำ ------------------------------------------

สวัสดีค่ะ เป็นนิยายจีนโบราณเรื่องแรกที่ลองเขียน อาจจะมีคำหรือวัฒนธรรมบางอย่างที่ไม่ตรงกับจีนโบราณมากนัก แต่จะคอยปรับปรุงให้เรื่องนี้ไม่มีกลิ่นอายของไทยเข้าไปเยอะเกิน แนะนำกันเข้ามาด้วยความสุภาพได้ค่ะ ยินดีรับฟัง

เรื่องนี้แต่งสดค่ะ จึงใช้เวลามากนิดนึงในการอัพแต่ละตอน

เราเป็นคนที่มีปัญหาด้านการพิมพ์ มักใช้คำสลับประโยค ฉะนั้นก่อนอัพแต่ละครั้งเราจะต้องอ่านทวนรอบสองรอบเพื่อเรียงประโยคใหม่และแก้คำผิด หากมีตรงไหนที่เราพลาดไปด้วยแจ้งบอกในคอมเม้นด้วยนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและช่วยเม้นกดหัวใจเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

#นิยายต้องสาป

Wang Shu.