As if it’s last เมื่อไหร่จะถึงจุดจบ

“ด้วยอํานาจบารมีที่ข้ามี ข้าขอสาปให้เจ้าไม่มีวันได้พุดได้เกิด และความทรงจําจะไม่หายไป ตอนที่เจ้าเกิดใหม่ในชาติต่อไป และอีกภพๆชาติๆ ข้าขอสาปให้ความทรงจําตั้งแต่ชาตินี้เป็นต้นไปติดตัวเจ้าไปตลอด ไม่มีวันลืม ฮ่าๆๆๆๆ”

เสียหัวเราะของแม่มดชั่วร้ายดังสนั่นไปทั่วพร้อมกับเสียงฟ้าผ่าในยามกลางคืน แสงฟ้าแลบที่สว่างไสวชั่วขณะที่เกิดถี่ถี่กันกับเสียงทั้งหลายนั้นสร้างความหวาดกลับให้กับสิ่งมีชีวิตในบริเวณนี้มาก

“กรี๊ดดดดดดดดดดด”เสียงร้องแสบแก้วหูของพวกสาวใช้ที่เริ่มจะเสียสติกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าเริ่มดังขึ้น จากหนึ่งคนเป็นสองคน จากสองคนเป็นสามคนแม้นในขณะนี้แม่มดผู้ชั่วร้ายจะไม่อยู่แล้วก็ตามที จนในที่สุดทุกคนในหอคอยเริ่มจะเป็นบ้าเสียสติสัมปชัญญะไปเสียแล้ว

ฉึก! ในขณะนั้นเองก็ได้มีสาวใช้ที่ไร้สติเริ่มที่จะใช้มีดพกพาทําร้ายร่างกายตัวเอง และหรือบางคนก็ทําร้ายคนรอบข้าง ทุกคนราวกลับว่าโดนมนต์ดําครอบคลุม โดนของเข้ากัน เสียงร้องที่หวาดระแวง ความหวาดกลัว ความบ้าคลั่งถูกแสดงออกมาจากคนจำนวนมาก ทุกคนมีอาวุธที่พร้อมทำลายชีวิตตนเองและคนรอบข้างอยู่ในมือ

เสียงกรี๊ดร้องเพราะความเจ็บปวดดังลั่นในอาณาเขตและที่หอคอปราสายแห่งนี้กําลังชุ่มไปด้วยเลือด การเข่นฆ่ากันในหอคอยแห่งนี้เริ่มเป็นไปอย่างโหดร้ายขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มจะมีผู้คนที่ทนกับการเจ็บปวดไม่ได้และล้มตายไป ผู้คนที่เหลืออยู่ก็สู้ฟันกับศัตรูที่แม้อดีตอาจจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน

แต่มีอยู่คนนึงที่แตกต่างออกไปนั่นก็คือ “แมรี่ เบจ” เด็กสาวผู้เป็นถึงเจ้าของหอคอยแห่งนี้ เดิมทีแล้วนั้นวันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ4ขวบขององค์หญิงน้อยผู้นี้ ด้วยความที่เกิดมาก็โดนทอดทิ้งจากจักรพรรดิและจักรพรรดินีให้มาอยู่ยังหอคอแห่งนี้ สาวใช้พี่เลี้ยงทั้งหลายจึงได้จัดงานฉลองวันเกิดเล็กๆให้แก่องค์หญิงของตน

แต่ใครจะไปคิดว่าวันนี้จะกลายเป็นวันที่เกิดโศกนาฏกรรมเฉกเช่นนี้ขึ้นมาหน่ะ

องค์หญิงน้องผู้อ่อนแอได้แต่ร้องไห้ท่ามกลางการฆ่าฟัน เสียกรี๊ดร้องที่ดั่งสนั่นในตอนแรกก็ได้ค่อยค่อยเบาลงเมื่อเวลาผ่านไป และผ่านไปได้ไม่นานมากนัก ทุกเสียงก็เงียบลง

นี่หมายความว่าสงครามขนาดย่อมจบลงแล้ว และก็หมายความว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ นอกจากองค์หญิงน้อยเสียชีวิตกันไปหมดแล้ว ภาพตรงหน้านี้ทําให้องค์หญิงน้อยนั้นสลบกระทันหัน