ริบบิ้นสีฟ้าของพี่ภู

ท่ามกลางลมเย็นๆ ต้นหญ้าเอ็น ต้นไม้เคลื่อนไหวไปมา ฟ้าใส กำลังนั่งมองดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่ริมน้ำสาธารณะด้วยความสบายใจ เธอไม่ได้สนใจผู้คนที่เดินไปมาเลยแม้แต่น้อย แต่สาวน้อยกลับให้ความสำคัญกับบรรยกาศตรงหน้ามากกว่า ติ๊ดๆ....
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับชื่อของใครคนหนึ่งปรากฏอยู่บนหน้าจอ นั่นคือธารี เพื่อนสาวของฟ้าใส เธอหยิบมือถือขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับกดรับสาย ว่าไงคะคุณธารี มีอะไรรึ? เสียงในสายหัวเราะดังขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ
เธอแปลกใจไปครู่ใหญ่ เพราะเสียงในสายไม่ใช่เสียงของเพื่อน แต่เป็นเสียงของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เป็นเพื่อนกับเจ้าของมือถือใช่มั้ยครับ ชายหนุ่มถามขึ้น ใช่ค่ะ เธอตอบอย่างไม่ลังเลเพราะเธอรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี พอดีว่าเจ้าของลืมมือถือไว้ในร้านหนังสือข้างมหาลัยน่ะครับ สะดวกจะมารับคืนได้เมื่อไหร่ครับ ผมจะได้ฝากเจ้าของร้านไว้ ตอนนี้เลยก็ได้ค่ะ ฟ้ากำลังไป ได้ครับ เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่ชื่ออะไรคะ หญิงสาวถามชื่ออย่างไม่ลังเล ผมชื่อภูครับ
ผมเขียนข้อมูลไว้ในกล่องแล้วครับ เผื่อมีอะไรผิดพลาด สามารถติดต่อมาตามที่ให้ข้อมูลไว้นะครับ ขอบคุณค่ะ ตึ๊ดๆๆ..
ทันทีที่ชายหนุ่มวางสายก็เตรียมตัวเก็บของเพื่อออกจากร้าน ฟ้าใสรีบวิ่งจนถึงหน้าร้าน แต่เหลือบไปเห็นแผ่นหลังของชายคนหนึ่งที่เดินออกจากร้านไป แต่เธอไม่แน่ใจว่าเป็นคนเดียวกันกับที่เธอคุยด้วยเมื่อครูหรือป่าว เธอจึงตัดสินใจเข้าร้านหนังสือไป
เอ้า..ฟ้าใส น้านิ๊กเจ้าของร้านทักทายหญิงสาวด้วยความสนิทสนม มาเอามือถือยายธารีใช่มั้ย ใช่ค่ะน้า วางอยู่บนโต๊ะน่ะ หยิบไปได้เลย ไหนคะ เธอถามขึ้นเพราะเห็นเพียงกล่องเล็กๆกล่องเดียว ในกล่องไงหนู มีพี่จากมหาลัยใกล้ร้าน เค้าเก็บไว้ให้ แต่ไม่ได้บอกชื่อ ขอบคุณนะคะน้านิ๊ก จ้า... อย่าลืมเตือนเพื่อนเราล่ะ วันหลังให้เช๊คของให้ดีก่อนออกจากร้าน ค่ะน้า งั้นฟ้ากลับบ้านก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ จากนั้นเธอจึงรีบออกจากร้านไป