เกมฝังชิป

หยางจื่อฮ่าวนั่งพิงผนังเย็นเฉียบ ร่างสูงใหญ่ของเขาดูเหมือนกำแพงที่โอบปกป้องสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ อ้อมแขนแข็งแรงโอบรอบร่างเล็กของลู่เหว่ยที่พิงอยู่กับอกของเขา หยางจื่อฮ่าวโน้มตัวลงเล็กน้อย ใบหน้าคมคายก้มมองคนในอ้อมกอด ความนิ่งเงียบรอบตัวทำให้เขาสังเกตเห็นทุกอย่างที่เขาไม่เคยให้ความสนใจมาก่อน

ขนตาของลู่เหว่ยที่เรียงตัวหนาและโค้งงอนเป็นแพ ดูเหมือนพู่กันที่ถูกวาดขึ้นด้วยมือช่างฝีมือ ที่ข้อมือเหนือร่มผ้าแม้จะขาวซีดและมีรอยข่วนลึกแต่ก็ยังไกลหัวใจไม่อาจทำอันตรายหัวหน้าลู่ของทีมอินฟินิทได้ มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาอย่างแผ่วเบานิ้วเรียวสัมผัสที่ไรผมของลู่เหว่ยช่วยปัดเส้นผมที่หลุดออกมาปรกหน้าของอีกฝ่ายออกไป เผยให้เห็นจมูกเล็กๆ ที่ได้รูป และริมฝีปากบางที่แต้มสีระเรื่อธรรมชาติ ริมฝีปากนั้นเม้มแน่นเล็กน้อยเหมือนคนที่กำลังอยู่ในความฝัน รอยเม้มเล็กๆ นั้นทำให้หยางจื่อฮ่าวอดไม่ได้ที่จะจ้องมองนานกว่าที่ควร

“หัวหน้าลู่...นายหลับลึกเกินไปแล้ว...” เขาพึมพำเสียงแผ่ว น้ำเสียงที่ปกติจะเต็มไปด้วยความกวนประสาท ตอนนี้กลับอ่อนโยนจนแทบไม่เหมือนเดิม สายตาของเขาไม่ได้ละไปจากใบหน้านิ่งสงบของลู่เหว่ยแม้แต่วินาทีเดียวแม้รอบตัวจะเต็มไปด้วยเสียงความวุ่นวาย แต่ในมุมนั้นกลับเงียบงัน มีเพียงชายสองคนที่ต่างก็พึ่งพากันและกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด