จอมมนต์ขลัง

บทนำ

ตากับหลานคู่หนึ่งนั่งบนม้านั่นหินอ่อนในป่าช้าที่แสนสงบเงียบและวังเวง คุณตาคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวสีดำ  ส่วนหลานตัวน้อยอายุ8ขวบ สวมเสื้อยืดคอกลมสีดำกางเกงขาสั้นสีเขียว 

คุณตากำลังสอนหลานชายเสกใบมะขามเป็นต่อแตนอยู่ วิชานี้ทำได้ยากมากฝึกกันนานเป็นแรมเดือนแรมปีเลยทีเดียว นี่ก็ย่างเข้าเดือนที่3แล้วเด็กชายก็ยังทำไม่ได้ซะที 

“มะติยา..... ”หลานชายท่องคาถาอย่างใจจดใจจ่อแล้วแบมือออกเป่าลงไปบนใบมะขาม ใบมะขามนั้นก็ปลิวหล่นจากมือไป ไม่ได้เป็นต่อเลยแม้แต่ใบเดียว

“ตา..ผมคงทำไม่ได้แล้วแหละ ” หลานชายน้ำตาซึมทำหน้าหงอยๆ   ตาจึงเขกหัวเข้าให้ดังโป๊ก!

“เอ็งรู้ไหมทำไมวิชาเสกใบมะขามเป็นต่อแตนหรือแม้แต่วิชาอื่นๆถึงได้ทำยาก ”

“นั่นก็เพราะวิชาพวกนี้ถ้าจะเรียนมันมีความอดทนประพฤติตนอยู่ในอิทธิบาท4บางคนฝึกใกล้ได้แล้วแต่มัวแต่ลังเล มัวแต่เบื่อจนเลิกใบมันก็เสียเวลาเปล่า ” ตาดุหลานชุดใหญ่

หลานได้ฟังดังนั้นจึงนั่งท่องคาถาต่อไปท่องไปเรื่อยๆจนกระทั่งล่วงเลยไปถึง12000จบ จิตเป็นสมาธิอย่างหนักและแรงเพราะเข้าสู่อัปนาสมาธิ

เป่าลงบนใบมะขาม ใบไม้เหล่านั้นลอยขึ้นฉวัดเฉวียนเลี้ยวลัดกันไปกันมาครู่หนึ่งจึงกลายเป็นตัวต่อ ตาเห็นดังนั้นจึงสอนเสกตะขาบต่อไปครู่เดียวก็ทำตะขาบได้เลยนับว่าเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์อยู่ในตัวไม่ใช่น้อย