Memory three ความทรงจำของสามเรา

ตอนที่ 4 : บทที่ 3

บทที่ 3

เช้าวันรุ่งขึ้นราตรีทำตัวปกติโดยลืมไปว่ามีสมาชิกอีกคนที่มาอาศัยอยู่ด้วยกันกับแอล เธอรัวมือเคาะประตูปลุกคนในห้องอย่างเช่นทุกวัน แต่ที่ผิดปกติไปวันนี้คือวิลสันเป็นคนที่เดินมาเปิดประตูให้ ทำให้ราตรีชะงักมือที่เคาะประตูเก็บมันกลับเข้าที่เดิมโดยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อคู่กลายเป็นเรียบเฉย

"อรุณสวัสดิ์ครับพี่ราตรี"

ใบหน้าหล่อเหลาโผล่พ้นประตูพร้อมกับรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ราตรีทำเพียงพยักหน้าและตอบรับตามมารยาทที่พึงกระทำ

"อรุณสวัสดิ์ แอลตื่นหรือยัง?"

ไม่รอให้วิลสันตอบ เสียงของเจ้าตัวก็ดังเข้ามาในโสตประสาท

"มาแล้วเหรอตรี รอแปบนะจะเสร็จแล้ว"

แอลโผล่หน้าออกมาจากห้องของตัวเองก่อนจะผลุบหายเข้าไปอีกครั้งและกลับออกมาพร้อมกระเป๋าใบโปรดเตรียมตัวไปเรียนในวันนี้

"พร้อมล่ะ ไปกันเถอะ"

ราตรีและแอลกำลังก้าวออกจากห้อง เสียงของวิลสันก็ดังออกมานอกครัวพร้อมกับตัวเองในชุดผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินขาวลายพระจันทร์

ราตรีที่เห็นผ้ากันเปื้อนผืนนั้นก็ยืนนิ่งจ้องมองมันไม่วางตา

จะบังเอิญไปหรือเปล่า? ผ้ากันเปื้อนนั่นเหมือนที่ฉันเคยทำให้เขาในชาติที่แล้วไม่มีผิด

แอลที่เห็นเหมือนกันก็เริ่มขยับเข้ามาหาราตรี จับมือทั้งสองที่กำลังสั่นไม่หยุดไปซ่อนไว้ด้านหลังพลางบีบแน่นพอสมควรปลุกราตรีที่ตกอยู่ในภวังค์ให้กลับมาเป็นปกติ วิลสันที่เห็นอาการของทั้งสองก็นึกหงุดหงิดในใจ สายตาคู่คมจับจ้องไปที่ทั้งคู่ไม่พอใจเล็กน้อย แค่เพียบชั่วพริบตา วิลสันก็ปรับอารมณ์ให้กลับมาปกติอีกครั้ง เอ่ยถามทั้งสองคนเสียงสุภาพ

"พวกพี่ไม่ทานข้าวเช้ากันเหรอครับ ดูเวลาก็ยังเหลืออีกเยอะ ผมว่ามานั่งรอที่โต๊ะก่อนเถอะครับ อาหารใกล้เสร็จแล้ว"

ตอนแรกทั้งแอลและราตรีต่างลังเลว่าจะอยู่กินข้าวก่อนหรือจะออกไปที่มหาวิทยาลัยเลยดี จนได้เห็นสายตาที่กึ่งเว้าวอนว่าให้อยู่กินข้าวก่อนของวิลสันทำเอาทั้งคู่ตัดสินใจอยู่กินข้าวเช้าเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจคนทำอาหารที่อุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำให้กินแต่เช้า

"อ่า เอางั้นก็ได้ ตรีไปนั่งที่โต๊ะก่อนไป เดี๋ยวกูไปช่วยวิลสันยกกับข้าวมาก่อน"

"ได้...รีบไปรีบมานะมึง"

ระหว่างรอแอลและวิลสันออกมาจากครัว ราตรีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คช่องทางโซเชียลต่างๆ ของตัวเอง เธอเลื่อนดูไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปรู้ตัวอีกทีแอลมาสะกิดที่ไหล่บอกว่าทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงได้เงยหน้าจากหน้าจอมองดูจานและชามกับข้าวหลายอย่างบนโต๊ะแล้วนิ่งไปอีกครั้งในรอบวัน

นี่มันของโปรดของฉันหมดเลย...

ราตรีหันหน้าไปทางแอลถามด้วยสายตาทันทีว่าเป็นคนบอกรึเปล่าว่าชอบกินอะไร และเหมือนแอลจะรู้คำถามในดวงตาของราตรีถึงได้ส่ายหน้าปฏิเสธไป

"กับข้าวพวกนี้ผมทำสุดฝีมือเลยนะครับ รับรองกินได้ไม่เข้าโรงพยาบาลแน่นอน"

วิลสันพูดจบก็เอามือทุบอกซ้ายตัวเองเบาๆ พร้อมกับสีหน้าที่ดูภาคภูมิใจไม่น้อย

"ลองชิมดูสิครับพี่ราตรี"

"อ่า...ได้สิ"

ราตรียกช้อนขึ้นมาเลือกตักแกงส้มผักรวมขึ้นชิมเป็นชามแรกท่ามกลางสายตาที่สองคู่ที่มองด้วยอารมณ์แตกต่างกัน

หลังจากน้ำแกงคำแรกเข้าปากราตรีรู้สึกเหมือนยังคงติดอยู่ในอดีต หากไม่ได้ระลึกไว้เสมอว่าเธอได้ตายจากมานานแล้วก็ตาม ดวงตากลมโตของราตรีมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ไม่รู้ตัวซึ่งกิริยาเหล่านั้นต่างอยู่ในสายตาของแอลและวิลสันทั้งหมด

"ตรี.../พี่ราตรีโอเคหรือเปล่าครับ?"

เสียงของแอลและวิลสันดังขึ้นพร้อมกัน ราตรีตกใจเล็กน้องรีบเอามือปาดน้ำตาทิ้ง

"เอ่อ...โทษทีนะพอดีนึกถึงคุณย่าขึ้นมาซะได้...แกงส้มก็อร่อยดีนะ"

"งั้นก็กินข้าวเถอะจะได้รีบไปเรียน"

ทั้งสามคนนั่งกินข้าวกันเงียบๆ ทุกคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนกับข้าวทุกอย่างบนโต๊ะหมดลง แอลและราตรีถึงได้ออกไปเรียน ส่วนวิลสันนั้นอยู่ห้องเก็บล้างจานชามเพราะยังไงวันนี้เขาก็ไม่ได้ไปทำอะไรที่ไหนอยู่แล้ว

เท่าไหร่...ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว...

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

โอ้โห...เกือบลืมลงนิยายไปเลย ฮ่าา

เรื่องนี้จะคงดำเนินไปเรื่อยๆ นะคะ คำผิดยังไม่ได้ตรวจทาน แต่งเสร็จก็ลงเลย เจอจุดไหนไม่เข้าใจสามารถคอมเม้นท์ข้างล่างไว้นะคะ เพราะเมื่อได้ประมาณกลางเรื่องแล้วไรท์จะรีไรท์ไปทีละตอนนะคะ

อาจจะมีเพิ่มเติมเนื้อหาเข้าไปไม่มากก็น้อย ไว้ไรต์จะแปะแจ้งไว้นะคะ

สำหรับคืนนี้ก็ฝันดีน้าาา ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ จุ๊บๆ