“ฮ๊า~~ เหนื่อยเป็นบ้าเลย.. ซองอุนอ่า..หยิบน้ำในตู้เย็นในพี่หน่อยดิ”

 

            เสียงนุ่มๆ ที่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าตามคำพูดของ ‘ยุนจีซอง’ เอ่ยใช้งาน ‘ฮาซองอุน’ หนุ่มก้อนเมฆประจำวงที่ยืนบิดขี้เกียจอยู่ข้างๆ ตู้เย็น

           

“เฮ้!.. มีใครเห็นผ้าใบผมไหม.. ผมถอดทิ้งไว้ในห้องก่อนขึ้นเวทีอ่ะ..คอนเวิร์สสีขาวนะ”

 

เสียงบางๆ ของ ‘อีแดฮวี’ หนุ่มน้อยหน้าหวานร่างเล็กของวงโพล่งขึ้นมาในขณะที่เจ้าตัวก็กำลังรื้อตรงโน้น คุ้ยตรงนี้ เขี่ยตรงนั้น โดยหวังจะเจอรองเท้าของตนที่ไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งอยู่ในห้องนี้

 

“แล้วใครให้นายถอดรองเท้าทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทางล่ะฮะ..”

 

เสียงทุ้มนุ่มพรั่งพรูออกมาเป็นเชิงบ่นๆ จากปากของ ‘แพจินยอง’ เสียงร้องเสริมสายซึมที่ตอนนี้กลายเป็นว่าต้องลงสนามช่วยไล่ล่าหารองเท้าให้คนอายุน้อยกว่าอย่างช่วยไม่ได้..

 

ที่มุมหนึ่งของห้องบนโซฟาตัวยาวมีร่างโปร่งของขาแดนซ์หน้าเขี้ยว ‘องซองอู’ ที่นอนฟุบลงไปแล้วอย่างหมดสภาพ กับเก้าอี้ข้างๆ ที่มี ‘คังแดเนียล’ หนุ่มตัวโย่งสุดแสนจะเป็นที่รักใคร่ของสาวน้องสาวใหญ่ทั้งประเทศกำลังนั่งถอดถุงเท้าของตัวเองออกอยู่

 

“ใครอยู่หน้าห้องน้ำบ้างหยิบแชมพูบนโต๊ะให้หน่อยดิ”

“เฮ้ยยยยย!!! พี่แจฮวาน!!!.. ผมปวดฉี่นะเว้ยยย นี่ที่เข้าไปนานๆ นี่พี่เข้าไปอาบน้ำเลยหรอวะเนี่ย!!!”

 

เสียงโวยวายของแร็ปเปอร์ประจำวงอย่าง ’พัคอูจิน’  ที่ตะโกนไปทุบประตูห้องน้ำไปพลางกระโดดหยองแหยงไปมาเพราะความต้องการอยากยิงกระต่ายมันใกล้จะถึงขีดสุด แต่สุดท้ายเจ้าตัวก็ตัดสินใจวิ่งออกนอกห้องรับรองเพื่อไปใช้ห้องน้ำด้านนอกจนได้..

 

“เอานี่....อาบเร็วๆ นะเว้ย เดี๋ยวอีกแปปนึงก็จะได้กลับกันแล้ว”

 

จีซองโยนขวดแชมพูให้กับ ‘คิมแจฮวาน’ เสียงร้องหลักทรงเสน่ห์ที่ชะโงกหัวที่เปียกซกออกมาหน้าประตู รับขวดแชมพูที่ลอยมากลางอากาศแทบไม่ทัน ก่อนที่จะพยักหน้าหงึกๆ ตามคำสั่งของหัวหน้าวง...

 

ชีวิตในวงการของจีฮุนคนนี้เริ่มมากจากการเป็นเด็กผ่านกล้องถ่ายละครตัวกลมๆ คนหนึ่ง ที่ไม่น่าเชื่อว่าภายในไม่กี่ปีต่อมาจะจับพลัดจับผลูมากลายเป็นไอดอลสายคิ้วท์อย่างทุกวันนี้ได้.. แม้ว่าเขาจะเดบิวต์เป็นสมาชิกของวงนี้เดี่ยวๆ โดยไม่มีเพื่อนร่วมค่ายอยู่เลย แต่ช่องโหว่ตรงนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว้าเหว่หรือโหวงเหวงแต่อย่างใด

ตลอดเวลาจีฮุนคนนี้ได้รับความอบอุ่นอย่างเต็มที่จากทั้งแฟนๆ และเมมเบอร์ทุกคนที่ดูแลกันเหมือนพี่น้อง ดังนั้นแล้วการที่อีกเพียงไม่กี่สิบวันหลังจากนี้งานเลี้ยงครั้งใหญ่ต้องเลิกรากันไป ก็ทำเอาจีฮุนรู้สึกใจหายไม่น้อยเหมือนกัน

 

“ใครเห็นควานลินบ้าง?.. อยู่ในห้องน้ำหรอ?”

 

‘ฮวังมินฮยอน’ เจ้าของเสียงร้องนุ่มละมุนหูเปิดประตูเข้ามาแล้วพ่นคำถามในทันที แต่ก็ได้คำตอบปัดๆ จากคังแดเนียลแทน..

 

“ไม่เห็นว่ะพี่..ในห้องน้ำก็พี่แจฮวาน”

“งั้นหรอ...”

 

มินฮยอนเดินเข้ามาในห้องก่อนที่คำตอบจากปากใครอีกคนที่หยุดการค้นหารองเท้าไปชั่วขณะสวนขึ้นมาบ้าง

 

“ตอนเดินเข้ามาผมได้ยินมันคุยโทรศัพท์อยู่นะ ได้ยินแว่วๆ มาน่าจะคุยกับค่ายล่ะมั้ง คงจะเรื่องปลายปีนี้แหละผมว่า” จินยองพูด

 

ใช่.. ในตอนนี้ถึงจะยังไม่ถึงเวลาที่ต้องกล่าวลา แต่ทุกคนก็เริ่มเตรียมที่ทางการใช้ชีวิตต่อจากนี้ไว้แล้ว อย่างมินฮยอนก็คงต้องกลับไปทำงานกับวงเดิมของตัวเอง แดฮวีกับอูจินก็คง กลับไปทำงานกับค่ายของตัวเอง คนอื่นๆ ก็เช่นกัน.. เขาก็ด้วย

และเด็กคนนั้น...

 

‘ไลควานลิน’ เด็กไต้หวันคนนั้นที่เจ้าตัวมักบ่นกับเขาหลังอัดเสียงบ่อยๆ ว่าท่อนร้องของเจ้าตัวน้อยเกินไป จะว่าสงสารก็สงสาร น่าหัวเราะก็คงนิดหน่อย เพราะเด็กคนนั้นภาษาเกาหลียังไม่ได้แข็งแรงเท่าที่ควร.. แต่มีสิ่งหนึ่งที่พัคจีฮุนยอมรับในความแน่ของควานลินคือความกล้า..กล้าที่จะสู้ กล้าที่จะทำในหลายๆ อย่างที่คนบางคนเช่นเขาก็อาจไม่กล้าทำ

เด็กตัวสูงๆ คนหนึ่งที่เข้ามาเป็นเด็กฝึกอยู่ต่างบ้านต่างเมืองตัวเองตั้งแต่ยังอายุน้อยๆ ถ้าเป็นตัวจีฮุนเองยังต้องคิดหนักพอดูที่จะต้องจากอกพ่ออกแม่มากแบบนั้น .. แต่จนแล้วจนรอดความลินก็พิสูจน์ตัวเองให้ทั้งเขา คนอื่นๆ ในวง และคนนับล้านคนทั่วโลกได้เห็นถึงความพยายามและทะเยอทะยานของเจ้าตัวที่เต็มเปี่ยมกระทั่งมายืนอยู่ตรงจุดจุดนี้ได้

 

“จีฮุนอ่า.. จีฮุนอ่า...!!”

“ค..ครับ!!.. พี่ซองอุน?”

“เหม่ออะไรวะ..เรียกตั้งนาน จะวานให้หยิบมือถือในกระเป๋าข้างๆ นายให้หน่อย”

“ครับ..นี่ครับ”

“ขอบใจเว้ย!..”

 

จีฮุนเดินนำมือถือไปให้ซองอุนก่อนจะเดินออกไปที่ริมระเบียงห้องที่ไม่แคบไม่กว้างมากนัก..ฟ้ายามค่ำคืนยังสวยไม่เปลี่ยนแม้ว่าจะต่างสถานที่ก็ตาม ถึงบนผืนกระดานดำกว้างใหญ่นี้จะมีแสงสีจากความศิวิไลซ์ของมหานครขนาดใหญ่ ทุกครั้งที่เหนื่อยล้าจีฮุนมักจะออกมายืนมองมันเล่นเสมอไม่กับอูจินที่เขาค่อนข้างจะสนิทที่สุด บางครั้งก็...กับเด็กคนนั้น

 

“เร็วเนอะ...”

“อูจินอ่า....”

 

แร็ปเปอร์หนุ่มเขี้ยวสวยผู้เป็นดั่งเพื่อนสนิทที่สุด และเป็นที่ปรับทุกข์ในแทบทุกเรื่องตลอดสองปีนี้ของจีฮุน เลื่อนบานประตูออกมาแล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ หนุ่มหน้าหวาน

 

“แปปเดียวก็สองปีแล้ว.. กูยังรู้สึกเหมือนเมื่อวานเรายังซ้อมเต้นกันในคลาสอยู่เลย”

“นั่นสินะ.....”

“ถามอะไรหน่อยดิจีฮุน”

“...................?”

“ทำไมมึงถึงเลือกมาเป็นไอดอลวะ.. กูว่ามึงไปเล่นละครอะไรเทือกนั้นเหมือนตอนเด็กๆ ก็น่าจะรุ่งอยู่นะ”

“ไม่รู้ดิ.. กูอยากเต้นมั้ง ... ลดความอ้วนด้วย ฮ่าๆๆๆๆ ^O^”

“จีฮุนอ่า... มึงกับควานลิน.. มึงกับน้องมันนี่..ยังไงกันแน่วะ”

 

คนหน้าหวานสะอึกไปในบัดดล เมื่อเพื่อนหน้าเขี้ยวของเขายิงคำถามมาได้ตรงเป้าหัวใจได้แม่นยำเสียจริง...

 

“ก็..ก็แค่น้องไง..มึงคิดว่ายังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ.. ควานลินมันก็น้อง ก็แบบ...เหมือนๆ กับแดฮวีนั่นแหละ”

“ไอ้ปากแข็ง!!!!”

“ย่าห์!!! เชี่ย เจ็บนะสัส!! ทำห่าอะไรของมึงเนี่ย!”

 

จีฮุนร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด เมื่อจู่ๆ อูจินก็ดึงใบหูขวาเขาแล้วบิดขึ้นลงไปมาดุจของเล่น ทำเอาผู้ถูกกระทำหลังจากร้องออกมาแล้วก็พ่นคำหยาบคายออกมาเป็นชุด

 

“แล้วมึงจะปากแข็งทำห่าอะไรวะ ชอบก็บอกว่าชอบดิ”

“ไอ้บ้า!!! ช..ชอบห่าเหวอะไร.. ใครชอบ.. กูไม่ได้ชอบควานลินมันซะหน่อย.. ก็แค่น้อง”

“อะ..อ้าวววว... คุณวิ้งค์ครับ ผมยังไม่ได้พูดเลยนะครับว่าคุณชอบควานลินมันแบบอื่นน่ะ... แหนะๆๆ.. ฮั่นแน่~.. นี่มึงชอบแดกชานมไต้หวันก็ไม่บอกนะเนี่ย”

            “ไอ้เวร!! หยุดพูดนะเว้ย!!! >//////<”

            “โว้ววว.. หน้าแดงแล้วววว ฮิ้ววววว!!!”

            “มึงรู้ไหมมีอยู่อีกอย่างหนึ่งที่กูอยากจะทำก่อนกลับค่าย.. ก็คือเตะก้านคอมึงไงไอ้ปากหมา!!!”

            “เฮ้ยยยยยย!!! สัสจี้กูล้อเล่นนนน... พี่แดนนนน ช่วยน้องด้วยยยย”

 

            เป็นภาพที่น่าขัน.. เมื่อคนตัวเล็กกว่าพยายามไล่ใช้อวัยวะเบื่องล้างจู่โจมคนตัวสูงกว่าที่วิ่งแถ่เข้ามาในห้องซึ่งมีแต่เหล่าผู้พี่กำลังพักผ่อนกันอยู่ อูจินวิ่งเข้าไปหลบตรงแผ่นหลังกว้างๆ ของแดเนียลที่กำลังงงอยู่หน่อยๆ กับกิจกรรมของรุ่นน้องทั้งสองคน

 

            “จีฮุนอ่า... เรื่องอะไรวะ?”

            “มันปากหมากับผมก่อนอ่ะ”

            “ปากหมาอะไรกัน.. ก็แค่บอกว่ามึงชอบแดกชานมไต้หวันมันผิดตรงไหนวะ.. ชานมตัวน้อยของพี่จีฮุนนนนน~~~”

            “ไปสิ้นพระชนม์ซะเถอะไอ้เวร!!!!!!!!”

            “พอๆๆๆๆ!! พอเลยทั้งคู่.. อายุแม่งก็ไม่ใช่สี่ห้าขวบแล้วป่าววะ.. คนจะหลับจะนอนเสียงดังชิบ..”

 

            แต่แล้วสงครามก็จบลงไปในบัดดล เมื่อเสียงนุ่มของหนุ่มเท้าไฟที่เพิ่งกลับมาจากห้วงนิทราโพล่งขึ้นมาดื้อๆ.. ซองอูเงยหน้าตาที่มีแต่ร่องรอยแห่งความง่วงเหงาหาวนอนขึ้นมาบ่นคนเป็นน้องทั้งสองคน แล้วฟุบหัวลงไปกับหมอนอิงบนโซฟาอีกครั้ง

 

            “พี่ซองอู จะกลับแล้วน่า.. เดี๋ยวไปนอนต่อบนเครื่องเหอะ..”

 

            จีฮุนกลับไปที่เก้าอี้ตัวเดิมก่อนจะทิ้งก้นลงอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์กับการลอยนวลของเขี้ยวจอมกวนประสาทที่ทำกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ตลอดเวลา เทียวไปเทียวมาหลังแดเนียลบ้าง หลังแจฮวานที่กำลังใส่เสื้อเชิ้ตอยู่บ้าง

 

“ทุกคนครับ.. พี่เมเนบอกว่ารถมาแล้ว..”

 

และแล้ว..บุคคลที่ตกเป็นประเด็นสนทนาเมื่อครู่ก็ปรากฏตัวขึ้น ควานลินชะโงกหัวเข้ามาจากด้านนอกห้องพร้อมบอกให้ทุกคนเตรียมตัวกลับที่พัก ทว่าพัคจีฮุนจู่ๆ ก็หน้าร้องขึ้นมาดื้อๆ เมื่อดันบังเอิญไปสบเข้ากับคู่ตาแป๋วแหววของเด็กตัวสูง ปากบางยิ้มให้เขาหน่อยๆ ก่อนจะปิดประตูห้อง

 

ถึงจะรู้ว่ายังไงก็ต้องจากกันก็เถอะ แต่หัวใจมันไม่ฟังเขาเลย..

ท่องไว้พัคจีฮุน..

มันเป็นไปไม่ได้ .. เด็กคนนั้นก็แค่น้องชายแกคนนึง

ท่องไว้..

แกจะชอบควานลินไม่ได้เด็ดขาด!..

 

 

บนรถตู้คันใหญ่อันเงียบสงัด สารถียังคงควบคุมพวงมาลัยไปเรื่อยๆ อย่างไม่ได้รีบร้อนอะไร สิบเอ็ดชีวิตกับเมเนเจอร์หนึ่งคนที่นั่งหลับอยู่เบาะข้างคนขับ.. ทุกคนล้วนมีกิจกรรมส่วนตัวของตัวเองกันหมดสิ้น.. มินฮยอนที่พึ่งแสงไฟตรงหัวอ่านหนังสือเล่นๆ .. ซองอูที่นอนซบไหล่แดเนียลที่กำลังเคี้ยวแซนด์วิชทูน่าตุ้ยๆ อยู่ แจฮวานกำลังนั่งจดจ่อกับมือถือของตัวเอง.. ส่วนจีซองกับซองอุนก็นั่งมองวิวจากหน้าต่างรถอย่างอ้อยอิ่ง.. มีเสียงเกมเบาๆ ดังแว่วๆ มาจากหน้าจอเรืองแสงของนากน้อยและดีพดาร์กที่กำลังเมามันกับการเล่นเกมในมือถือ หนุ่มหน้าเขี้ยวคู่สงครามของจีฮุนกำลังค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเอง ส่วน..เด็กชานมก็นั่งกอดอกสัปปะหงกอยู่ในโลกส่วนตัวที่มีหูฟังอันโตเป็นประตูกั้นโลกทั้งสองเจ้าตัวเอาไว้

 

สักพัก.. อูจินก็เสนอบางสิ่งที่จีฮุนฟังดูแล้วไม่ค่อยจะเข้าท่าเท่าไหร่นัก..

 

“พี่!.. มาเล่นอะไรหนุกๆ กันป่าว..?”

“อะไรวะ?” ซองอุนถาม

“แถ่นแท๊นนน!!!~~”

 

สำรับไพ่ถูกนำขึ้นมาจากในกระเป๋าของอูจิน.. รถคันนี้เป็นรถที่ใหญ่พอดูเหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่แปลกนักที่จะมีโต๊ะเล็กพับได้ตรงกลางระหว่างเบาะนั่งทั้งหลาย.. ผืนผ้าถูกปูลงบนโต๊ะดังกล่าวก่อนที่ใบไพ่หลายสิบไปจะถูกทำให้กระจัดกระจายไปตามมุมต่างๆ ของตัวโต๊ะ

 

“เฮ้ย.. บอกก่อนว่าตังไม่ได้พกมามากนะเว้ย” จีซองบ่นพลางบกมือไปมา

“ไม่ได้เล่นกินตังนี่พี่... เอาหนุกๆ พระราชาอ่ะเคยเล่นป่าว?”

“อ๋อ.. เอาดิใครเล่นบ้างอ่ะ?” ซองอุนถาม

 

นอกจากซองอูที่กำลังนอนอยู่ ดูเหมือนว่าเกมของจินยองและแดฮวีจะจบรอบพอดี เสียงร้องหลักและเสริมทั้งสองคนจึงเริ่มมีความสนใจในเกมกลจิ้งจอกของพัคอูจินมากขึ้น เพราะก็ต่างคิดไปในทางเดียวกันว่ากว่าจะถึงนาริตะก็ตั้งเกือบชั่วโมง การได้เล่นเกมฆ่าเวลาแบบนี้ก็โอเคดีเหมือนกัน

 

“อ่ะแฮ่ม.. คุณพัคที่สองครับ.. ไม่ทราบว่าสนใจไหมครับ”

“มึงมันขี้โกงจะตายใครจะอยากเล่น ซ่อนไพ่ป่าวก็ไม่รู้”

“อ้าววว..พูดงี้กูเสียหายนะ ..เราอยู่กันมาสองปีเราต้องมองเห็นส่วนดีๆ ของกันและกันสิวะ!.. เอ้า จับไปหนึ่งไปซะโดยดี”

 

อูจินหยิบไพ่จากในกองระเกะระกะนั่นให้จีฮุนหนึ่งใบ ทว่ากลับได้รับการปฏิเสธโดยการที่เจ้าตัวเลือกที่จะหยิบด้วยตัวเองแทน.. เหล่าเมมเบอร์เริ่มที่จะทำตามกติกาไปจนเวียนครบทุกคน.. เว้นแต่ซองอูกับควานลินที่ยังคงเฝ้าเทพเบื้องบนอยู่

 

“งั้นเราจะให้ลีดเดอร์หรือออมม่าของวงเราเป็นผู้เปิดไพ่ก่อนนะครับเอาล่ะ..พี่จีซอง~”

“ห้าโพแดง..”

.

“เก้าโพดำ” ซองอุนพูด

.

“แปดดอกจิก” แจฮวานโยนไพ่ลงไปในกองแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อ

.

“แจ็คข้าวหลามตัด..” จินยองโยนไพ่ลงในกองติดๆ..

.

“โว๊ะ!..สามข้าวหลามว่ะ!!!” มินฮยอนบ่นอุบอย่างหงุดหงิดกับแต้มบนหน้าไพ่ของตัวเอง สร้างเสียงหัวเราะเบาๆ ให้กับคนอื่นๆ ที่เปิดไพ่ไปแล้วถ้วนหน้า

.

“ว้าวววว!!! ผมควีนโพแดงครับ.. ใบที่พี่จีฮุนทิ้งซะด้วย..” แดฮวีมุ่ยปากพูดอย่างน่ารักน่าชัง ต่างจากเจ้าของเดิมของไพ่ใบนั้นที่เริ่มมุ่ยปากบูดเพราะอารมณ์บูด

.

“อ่า..ของเขี้ยวน้อยคนนี้ หกดอกจิกนะครับ.. เอาล่ะตาคุณแล้ว..คุณพัคที่สอง”

 

จีฮุนใจเต้นไปหมด.. เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นผู้โชคร้ายในรอบนี้.. แต่ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยคู่สงครามก็ไม่ได้เป็นผู้ชนะในเกมนี้ ที่สำคัญยังมีคังแดเนียลเป็นเบาะรองกระแทกอีกตั้งหนึ่งคน แต่ถ้าเป็นเขาที่ต้องโดนลงโทษจริงๆ แดฮวีก็คงไม่ใจไม้ไส้ระกำทำกับพี่ชายผู้แสนคิ้วท์อย่างเขาคนนี้ได้ลงคอหรอก

 

“เชี่ยยย!!! สองดอกจิก!!!! O_o”

 

            คนหน้าหวานตกตะลึงงันในความซวยและเคราะห์ร้ายของตัวเองที่ไพ่มีเหลืออีกมากมายก่ายกองแท้ๆ แต่กลับหยิบเอาไพ่ที่แต้มน้อยแทบจะที่สุดขึ้นมาแทน

 

            “แดฮวีย่า.. ขอหนักๆ นะเว้ย คิกๆๆๆ”

            “ไอ้อูจิน!! มึงไม่ต้องไปยุน้องมัน .. มึงไม่ได้ชนะ!”

            “อ่า...คนสุดท้ายแล้ว... ไหนขอดูหน่อยเถอะว่า ชนะโปรดิวซ์ที่หนึ่งมาแล้วจะเฮงพอๆ กับหน้าตาสมคำร่ำลือไหม”

 

            จีซองพูดเชิงเย้ยหยันหนุ่มซามอยด์ที่หงายไพ่อย่างมั่นใจ..แต่..

 

            “เฮ้ยยยย!!!.. เอซดำ!! บัดซบชิบ!!!”

 

            สุดท้ายแล้ว.. เกมแรกนี้..ผู้แพ้ก็คือ..คังแดเนียล

 

            “พี่แดน.. ไอ้ปีเตอร์กับรูนี่ย์ของพี่มันเคยตะกุยเสื้อผมขาดไปตัวนึงตอนพี่มันมาที่หอนี่.. จำได้ไหมครับ..พี่ยังไม่ได้ใช้ค่าเสื้อผมเลย!!”

            “เอ่อ...... - o -”

            “ดังนั้น..คำสั่งของพระราชาคือ.. จนกว่าจะถึงสนามบินพี่ห้ามใส่เสื้อ!!!”

            “เฮ้ยยยย!!! นายไม่กลัวพี่เป็นหวัดหรือไงวะ?! นี่มันหน้าหนาวนะเว้ย!!! แล้วกว่าจะถึงก็อีกตั้งเกือบชั่วโมง”

            “ใครสนล่ะครับ.. เกมก็เป็นเกม.. หรือว่าพี่จะยอมทำอย่างอื่นล่ะ.. จูบพี่ซองอูดีไหมนะ”

            “บ้าน่า!!..ถ..ถอด ถอดก็ได้วะ!!”

           

และเกมที่สองก็มาถึง.. ซึ่งคราวนี้แพจินยองเป็นผู้ชนะ.. คำสั่งของพระราชาองค์ที่สองเกิดขึ้นกับยุนจีซองนั่นก็คือเลี้ยงเนื้อย่างหนุ่มหน้านิ่งแบบไม่อั้นหลังจากกลับถึงโซล ซึ่งแน่นอนว่าพี่ใหญ่ของวงก็ไม่สามารถขัดคำสั่งน้องเล็กคนนี้ได้.. หรือจะเกมที่สามที่พระราชามินฮยอนสั่งให้แจฮวานไลฟ์สดร้องเพลงหมีสามตัว

กระทั่ง...

 

“ทุกคน!!.. ไม่ต้องเปิดแล้วล่ะ.. ฮิๆๆๆ”

“อะไรของมึงวะ....”

“เพราะคิงดำอยู่นี่!!”

 

จีฮุนถึงกับตกตะลึงปากหวอ..แน่นอน คิงโพดำคือไพ่ที่ใหญ่ที่สุดในเกมนี้ ดังนั้นแล้วผู้เล่นคนอื่นๆ ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรอีกแล้วนอกจากรอให้พระราชาเลือกเหยื่อที่จะลงทัณฑ์ในรอบนี้แต่โดยดี.. แหงแหละ!! ก็เพราะว่าพัคอูจินรอเวลานี้มาโดยตลอดนี่..เวลาที่จะได้เชือดพัคจีฮุนคนนี้นี่ไงเล่า!!

 

“เอาล่ะ..นายจะให้ใครทำอะไรล่ะอูจิน?” แดเนียลที่ท่อนบนล่อนจ้อนอยู่ถาม โดยที่ยังคงส่งสายตาคาดโทษให้เมนโวคอลนากน้อยอยู่ตลอดเวลา

 

“จีฮุนอ่า.. จีฮุนเพื่อนรัก คิกๆๆๆ ><”

“อ..อะไรเล่า! จะให้กูทำอะไรก็รีบบอกมาเถอะน่า”

“อืม..นั่นสิทำอะไรดีน๊า~~”

 

จีฮุนถึงกับต้องกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เมื่อห่างตาของเจ้าเขี้ยวเหล่มองไปทางเด็กแดนชานมที่นั่งหลับอยู่หน่อยๆ.. ทว่าในขณะที่กำลังหวาดหวั่นกับคำสั่งที่คาดว่าน่าจะออกมาพิเรนทร์สุดๆ ตามแบบฉบับคนสมองถั่วอย่างอูจิน ใจของจีฮุนก็เริ่มเต้นแข็งกับเสียงแอร์รถขึ้นมา รู้สึกได้เลยว่าจากอากาศที่เย็นๆ จู่ๆ ก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาในบัดดล

 

“คำสั่งของพระราชาก็คือ.. ให้มึงหอมแก้มควานลินมันทั้งสองข้างแล้วพูดว่า ...ควานลินอ่า~ พี่ชอบนายน๊า~”

              “อ้าว...นี่มึงจะโกงเกมหรอ ขนาดพี่แดน พี่จีซองกับพี่แจฮวานยังกล้าทำเลย นี่มึงแทบไม่ต้องเสียอะไรมากมายเลยนะเว้ย!”

“หอมเลยย!! พี่จีฮุน ฮ่าๆๆๆ” แดฮวีเสริมทัพอย่างออกหน้าออกตา

 “เอาหน่อยน่าจีฮุน.. แค่เกมเอง เอาดิ!!” ซองอุนสนับสนุนคำพูดของแดฮวีต่อ

 

ในตอนนี้กลายเป็นว่าทุกคนถูกพัคอูจินล้างสมองด้วยคำสั่งนั่นจนเห็นดีเห็นงามด้วยไปหมด คนตัวเล็กกลืนน้ำลายหนึ่งอึก.. แร็ปเปอร์น้องยังคงไม่รู้ตัวว่าตนถูกนำเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเกมโดยไม่ได้ถูกถามความยินยอมก่อน.. จะปลุกดีไหมจีฮุนก็ยังลังเล

 

“ห้ามปลุกนะเว้ย!”

“ไอ้.... ปัดโธ่เว้ย!!!”

 

จีฮุนสบถอย่างหงุดหงิดให้กับคำสั่งของอูจินที่เหมือนกับอ่านใจเขาออก สายตากดดันจากเมมเบอร์ทั้งหลายยังคงรุมจ้องเขาอย่างไม่ขาด ..ยอมรับก็ได้ว่าถ้าเกิดไม่มีอารมณ์บ้าๆ เกิดขึ้นในใจ คำสั่งง่อยๆ นี่ก็สามารถทำได้ง่ายๆ.. ก็อีแค่หอมแก้มรุ่นน้องคนนึงที่กินนอนอยู่ด้วยกันมาเกือบจะสองปีกว่าๆ แต่มันทำไม่ได้ไง!.. เพราะเขา.. เขารู้สึกแปลกๆ..

เขารู้สึกว่าร่างกายมันจะระเบิดให้ได้ แค่คิดว่าต้องเข้าไปใกล้ตัวเด็กคนนี้เกินหนึ่งไม้บรรทัด..

 

จมูกโด่งๆ ของคนหน้าหวานค่อยเขยื้อนเข้าไปใกล้ๆ กกหูที่มีหูฟังอันใหญ่สวมทับไว้อยู่ บรรยากาศในรถเงียบสนิทเพราะทุกคนรอให้คำสั่งของพระราชาจบลงเพื่อที่จะเริ่มเกมใหม่เสียที หันไปหาเหล่าฮยองไลน์ แทนที่จะช่วยปรามแต่กลายเป็นว่าพวกเจ้าตัวก็ดูจะสนุกไม่น้อยที่เห็นเขาต้องทำแบบนี้.. เอาเถอะ ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่!!

 

ฟอด~!!!

 

            “หูยยย เอาจริงเว้ยยยยย!!!”

 

            พัคอูจินร้องออกมาอย่างสะอกสะใจ ต่างจากพัคจีฮุนที่หลับตาปี๋ไปหมดเพราะความเขินอาย เสียงครางงึมงัมเบาๆ ในลำคอของควานลินดังขึ้นหน่อยๆ จากการที่ถูกรบกวนการพักผ่อน แต่เด็กตัวสูงก็ยังคงไม่ตื่นขึ้นมาเสียทีเดียว เพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อยเท่านั้น.. แต่ศึกหนักมันอยู่ที่การหอมครั้งที่สองเนี่ยแหละ.. เพราะเจ้าเด็กนี่เล่นหันแก้มไปพิงกระจกรถน่ะสิ

ดังนั้น.. การที่จะขโมยหอมจากเจ้าเด็กยักษ์นี่อีกครั้งได้ก็คือเขาต้องประคองหน้าเจ้าตัวขึ้นมาหอม ซึ่งนั่นก็อาจจะทำให้เจ้าของแก้มขาวนี่ตื่นขึ้นมาได้..และจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ถ้าเขาต้องตะโกนว่าชอบเจ้าตัวในขณะที่หมอนี่รู้ตัวแล้วน่ะ!!

 

ในเมื่อไม่มีทางเลือก ทางเดียวที่พอจะทำได้ก็คือ ต้องใช้ความรวดเร็วขั้นสุด

 

ฟุบ!! ฟอด~~

 

            โจรขโมยหอมจำเป็นใช้มือบิดคาดของควานลินอย่างรวดเร็วแล้วฝังจมูกลงไปบนแก้มอีกข้างทันที เด็กคนนี้จะรู้สึกไหมนะ ว่าหน้าของจีฮุนน่ะตอนนี้ร้อนอย่างกับอุณหภูมิบนปากปล่องภูเขาไฟ

            “พี่ชอบนายควานลิน!!!!!!!!!”

            “O_o”

            “ค..ควานลินอ่า... O_O!!.....มัน..มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ”

 

            อาการเดดแอร์เกิดกับเมมเบอร์ทั้งวงยกเว้นซองอูที่ยังไม่กลับลงมาจากวิมานของพระอินทร์ ..ใครจะไปคิดล่ะว่าควานลินจะตื่นขึ้นมาได้ในเวลาประจวบเหมาะขนาดนี้ แต่ก็แน่นอนอยู่แล้ว ก็เล่นโดนขโมยหอมเสียฟอดใหญ่ขนาดนั้นไปตั้งสองทีมีหรือที่เจ้าตัวจะไม่สะดุ้งสะเทือนบ้าง..

 

            “จีฮุนอ่า~.. มึงสุดยอดว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”

            “ไอ้เวร!!!.. มันไม่ใช่แบบนั้นน่ะเว้ย..ควานลิน..อย่าเพิ่งเข้าใจ..”

            “อ่า... ผม.. ผมก็..ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ..”

 

            มักเน่ตัวสูงหลบหน้าลงหน่อยๆ ก่อนจะเม้มปากตัวเองหนึ่งครั้งแล้วหันหน้ากลับไปทางกระจกรถดังเดิม..

 

            “ไอ้เขี้ยวเวร!!.. นี่มึง..มัน.. แม่ง! กูไม่เล่นแล้ว!!”

            “อ้าววว.. แพ้ไปแล้วหนึ่งคนนะครับ คิกๆๆ งั้นพวกเราที่เหลือมาเล่นกันต่อเถอะเนอะ”

 

            ท่ามกลางเสียเฮฮาแต่กลับเกิดความเงียบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกระหว่างจีฮุนกับควานลิน... ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำหน้ายังไง ปากของเด็กคนนั้นบอกว่าไม่เป็นไร แต่สายตาแปลกๆ นั่นเล่นเอาจีฮุนไม่สบายใจเอาเสียเลย ถ้าเกิดว่าควานลินรังเกียจเขาขึ้นมาล่ะ ถ้าเกิดเขาและเจ้าตัวมองหน้ากันไม่ติดอีกต่อไป แล้วจะเกิดอะไรขึ้น... ถึงแม้ว่ามันจะเหลือเวลาอีกไม่กี่วันก็ตามเถอะ แต่อย่างไรเสียจีฮุนก็ทำใจให้มันจบแบบนี้ไม่ได้อยู่ดี

 

 

ในที่สุด.. อาทิตย์สุดท้ายก็มาถึง..

ตารางงานของเมมเบอร์ทั้งสิบเอ็ดคนได้ถูกพับเก็บลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว.. เวลาที่เหลือก็เพื่อที่จะเคลียร์ทุกสิ่งอย่างสำหรับการแยกย้ายไปตามทางของแต่ละคน.. ในห้องพักของจีฮุนค่อนข้างเงียบเหงานิดหน่อย เพราะเตียงที่เคยมีเมนโวคอลยิ้มเก่งอย่างฮวังมินฮยอนอยู่ตอนนี้ว่างเปล่าแล้ว .. มินฮยอนเป็นคนแรกที่ย้ายออกไปตั้งแต่จบงานใหม่ๆ อาจเป็นเพราะต้องกลับไปคุยเรื่องการคัมแบคกับวงเดิมของตัวเองแต่เนิ่นๆ ด้วย

และไม่ใช่เพียงแค่ห้องนี้เท่านั้น.. ฮาซองอุนกับยุนจีซองก็เพิ่งลากกระเป๋าออกไปจากหอเมื่อวานซืนนี้เอง.. สำหรับซองอุนคงด้วยเหตุผลเดียวกับมินฮยอน แต่กับลีดเดอร์อารมณ์ขันอย่างจีซองแล้ว จีฮุนได้ยินแว่วๆ มาจากซองอูว่าเจ้าตัวเตรียมจะกลับไปทำหน้าที่รับใช้ชาติอยู่เนื่องจากอายุที่ไม่สามารถผ่อนผันได้อีกต่อไป

 

รวมถึงวันนี้ก็ด้วย...

 

เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเกือบสี่โมงเย็นแล้ว... ในตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ เครื่องนุ่งห่มของหนุ่มหน้าเขี้ยวถูกรื้ออกมาจัดลงกระเป๋าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม้จะทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องกับอูจินอยู่บ่อยๆ แต่จีฮุนก็ใจหายอยู่ไม่น้อยที่จะต้องกล่าวคำลาเพื่อนสุดกวนคนนี้แล้ว..

 

“ไม่ลืมอะไรนะ.. ถ้าลืมกูยึดนะบอกก่อน”

           “ไอ้บ้า!!”

“คิกๆๆ... แล้วเจอกันนะมึง.. โทรหากันบ่อยๆ นะ สิ้นปีนี้เดี๋ยวไปแดกเนื้อย่างกัน ^^”

“เออ..โชคดีนะ กูคงจะคิดถึงมึงมากเลยว่ะ..”

 

เพื่อนสองคนโผเข้ากอดกันกลมอีกหนึ่งครั้งก่อนที่จะผละตัวจากกัน เมื่อแดฮวีโผล่หัวเข้ามาในห้องพูดขึ้น

 

“อ้าวๆๆ.. ร่ำลากันเสร็จหรือยังครับ พี่อูจินรถมาแล้วนะ..”

“เออน่า... งั้นกูไปนะจีฮุน.. โชคดีนะ”

“อื้อ... ไว้คุยกัน..”

“อ้อ! เกือบลืม....”

 

อูจินที่เหวี่ยงเป้ขึ้นมาสะพายหลังไว้อย่างลวกๆ ลุกขึ้นเดินไปจนถึงประตูห้องแล้วชะงักการกระทำไว้ ก่อนจะเดินเข้ามาหาจีฮุนที่นั่งอยู่บนเตียง วางมือพาดลงบนบ่าน้อยๆ นั่นเบาๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังเล็กน้อย

 

“จะทำอะไรก็รีบทำนะมึง.. ถ้ากูเป็นมึง กูอาจจะลองเสี่ยงดูสักตั้ง ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย..”

“.....กู....กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้---”

“.. มึงอย่าคิดว่ากูโง่ได้ป่าววะ .. เชื่อกู กูไม่ได้รังเกียจเรื่องที่มึงจะรักใครชอบใครหรือเพศไหน ขอแค่ในใจรู้สึกดี มึงคิดยังไง มึงพูดออกไปตรงๆ  ยังดีกว่าไม่ได้พูดอะไรเลยนะเว้ย ต่อจากนี้ก็ไม่รู้ว่ามึงกับน้องมันจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ หรือบางทีอาจจะแทบไม่ได้เจอกันอีกเลยก็ได้..”

“...ขอบใจมากนะ.. อูจินอ่า”

“อืม.. สู้ๆ นะ เรื่องเป็นไงโทรบอกกูด้วย ^^”

 

อูจินใช้มือข้างที่วางพาดบ่าของจีฮุนยกขึ้นมายีหัวเพื่อนตัวเล็กกว่าเล่นเบาๆ ก่อนจะยิ้มโชว์เขี้ยวน่ารักให้ดูเป็นครั้งสุดท้าย โบกมือให้หนึ่งทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป..

 

นั่นสินะ.. ถ้าเกิดไม่ลองดู แล้วจะรู้หรอ

 

“พี่จีฮุนครับ...”

“อ้าว..จินยองอ่า..แล้วนี่นาย..”

“ผมจะไปแล้วล่ะครับ ผมมาลา”

“เฮ้.. ไหนบอกว่าพรุ่งนี้..”

“บังเอิญน้องสาวผมป่วยพอดีน่ะครับ แม่งานยุ่งด้วย เลยอยากให้ไปช่วยดูแทนหน่อย”

“งั้นหรอ... โชคดีแล้วกันนะจินยอง ขอให้น้องสาวนายหายไวๆ ก็แล้วกัน ติดต่อกันมาบ้างนะ”

               “แน่ดิ... ฮ่าๆๆๆ งั้นวันนั้นค่อยมาคุยกันนะ”

“ฮ่าๆๆ ครับๆ.. โชคดีเช่นกันครับพี่จีฮุน”

“เดี๋ยว!..จินยองอ่า”

 

แต่ก่อนที่แพจินยองจะได้ปิดประตูลงไป จีฮุนก็ได้ท้วงบางอย่สงขึ้นมาเสียก่อน เล่นเอาหนุ่มหน้านิ่งเปิดประตูกลับเข้ามาใหม่แทบไม่ทัน

 

             “เห็นควานลินบ้างไหม?”

“อืม... ไม่เห็นเลยนะครับมีอะไรหรอ”

“อ๋อ..เปล่าหรอก ไม่มีอะไร นายไปเถอะเดี๋ยวจะมืดเอานะ”

“ครับ.. บายครับพี่จีฮุน”

 

รอยยิ้มหยีๆ อย่างน่ารักของดีพดาร์กที่ช่วงหลังๆ เขาได้เห็นมันบ่อยขึ้นต่างจากตอนแข่งในรายการอยู่มากโขเผยขึ้น ตามด้วยการโบกมือลาเบาๆ ของจินยอง แล้วประตูจึงปิดลงเช่นเดิม...

จีฮุนทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม เหม่อมองเพดานสีสะอาดอย่างเลื่อนลอย.. จู่ๆ ก็วูบหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน.. มารู้ตัวเอาอีกทีฟ้าด้านนอกก็มืดแล้ว รวมถึงหิมะก็เริ่มโปรยปรายอีกด้วย ที่เตียงตรงข้ามมีร่างสูงของเด็กเรือนผมสีส้มแดงที่โกรกมาใหม่ตั้งแต่คัมแบคครั้งสุดท้ายนอนหลับอยู่.. ควานลินน่ะชอบนอนยิ่งกว่าอะไรดี ทำไมจีฮุนจะไม่รู้ แต่เขาก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน ในใจคิดว่าอาจจะออกไปหาอะไรกินสักนิดหน่อย.. ว่าแล้วจึงย่องไปคว้าเสื้อคลุม หมวกแก๊ป และแมสก์ปิดปากสีทึบมาสวมไว้ ก่อนจะค่อยเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบ

 

โถงทางเดินระหว่างห้องเงียบเชียบกว่าปกติ.. ห้องทางซ้ายมือที่เป็นของฮยองไลน์ทั้งสามคนตอนนี้ไร้ซึ่งผู้อยู่อาศัยเหมือนเคย .. เขาได้ยินแดเนียลคุยกับแจฮวานมาว่าเจ้าตัวกับซองอูจะย้ายออกในวันพรุ่งนี้ ส่วนคืนนี้จะออกไปเที่ยวรอบดึกกันเสียหน่อย อีกฟากหนึ่งเป็นห้องทางด้านขวามือ ตอนนี้ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว เพราะทั้งแดฮวี จินยองและซองอุนต่างแยกย้ายกันไปหมด วันนี้ผู้พักอาศัยจากทุกห้องอาจจะมีเพียงแค่เขา แจฮวานที่ไม่รู้หายไปไหน กับควานลินที่นอนหลับอยู่

 

“โย้ว!.. จีฮุนอ่า.. ไปไหนหรอ?”

“อ้าว..พี่แจฮวาน”

 

ไม่ทันไรร่างไม่เตี้ยไม่สูงของโวคอลเสียงดีคิมแจฮวานก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับกีต้าร์โปร่งคู่ใจที่เจ้าตัวสะพายมันมาด้วย

 

“ไปไหนมาหรอครับ?”

“ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยน่ะ เพิ่งรู้ตัวว่าลืมมือถือเลยกลับมาเอา วันนี้มีนัดกับเพื่อนสมัยเรียนว่าจะลองไปตั้งวงเล่นๆ แถวฮงแดน่ะ..ไปด้วยกันไหม?”

“เอ่อ..มันจะไม่...”

“อ๋อ..เรื่องแฟนๆ น่ะหรอ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ .. พี่อยากจะชดเชยเวลาที่เสียไปดูบ้างน่ะ สองปีกว่าๆ เลยนะที่ไม่ได้เล่นดนตรีสดกลางแจ้งเหมือนสมัยยังเรียนอยู่ คิดถึงจัง.. ไม่รู้ว่าจะเล่นได้ดีเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า วางกีต้าร์ไปนานเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ”

“งั้นหรอกหรอครับ แต่ระดับพี่แจฮวานน่ะ โปรอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ... ผมกำลังจะออกไปหาอะไรกินอยู่พอดีเลยล่ะ”

“ดีเลยไปด้วยกันดิ พี่ว่าจะแวะกินอะไรก่อนแล้วค่อยต่อรถไฟใต้ดิน”

 

 

ฝูงชนทั้งชายหญิง เด็กและผู้ใหญ่ วัยรุ่นหรือคนแก่ นักเรียนหรือมนุษย์เงินเดือนต่างเดินกันขวักไขว่ไปมาดูแล้วน่าเวียนหัว หลังจากฝากท้องที่ร้านข้าวต้มเล็กๆ เสร็จแล้ว สองหนุ่มก็เดินออกมาจากตู้รถไฟใต้ดินที่นั่งมาได้ระยะหนึ่ง ถึงแม้แจฮวานมีแผนจะเผยตัวตนต่อสาธารณะชนวันนี้ก็ตาม แต่ทั้งเขาและจีฮุนก็จำเป็นต้องปิดบังใบหน้าไว้ก่อนเพื่อไม่ให้เกิดความโกลาหลที่อาจจะเกิดได้ทุกเมื่อ

สักพักสี่เท้าของคนสองคนก็เดินออกมาสู่ถนนในย่านพลุกพล่าน แสงไฟที่ประดับประดารับเทศกาลใหญ่แห่งฤดูหนาวที่ใกล้จะเดินทางมาถึงเต็มทีดูละลานตาไปหมด แทบจะทุกมุมมีเสียงต่างๆ ดังเซ็งแซ่ เสียงดนตรีอะคูสติกจากเหล่านักดนตรีที่ตั้งวงข้างๆ มุมตึก ท่วงทำนองของไวโอลินของเด็กสาวม.ปลายที่ดังมาจากใต้ต้นซากุระไร้ใบ เสียงร้องนุ่มทุ้มจากนักร้องหลากหลายคนที่ดังอยู่ตามจุดต่างๆ ทำให้ย่านนี้เป็นย่านที่แทบไม่เคยเงียบเหงา

 

“ไปนั่งด้วยกันไหม?”

“ครับ...”

 

เดินตามมือกีต้าร์ไปสักพักก็พบเข้ากับผู้ชายอีกสองคนกับสาวน้อยอีกหนึ่งคน แจฮวานโบกมือทักทายคนเหล่านั้นอย่างสนิทสนม แล้วเริ่มพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ กระทั่งจีฮุนรู้สึกได้ว่าตอนนี้เขาถูกดึงเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยแล้ว

 

“ วอนยองอ่า..ดูสิพี่พาใครมาด้วย”

“ใครหรอคะ.... โอ๊ะ!!!!!.. หรือว่า..โอปป้า!!!!!!!!! กรี๊ดดดดดดดด!!!!”

“ชู่วววว..เบาๆ สิ..”

 

จีฮุนตกใจมากที่จู่ๆ เธอก็โผเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วปานลมกรด.. จะว่าไปแล้วเธอเป็นเด็กที่ชนะรายการ PD48 ล่าสุดนี่.. ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าออกมาเดินเที่ยวเล่นแบบนี้โดยที่ไม่เกรงกลัวแรงคลั่งของแฟนคลับเลย

   

“หนูตามเชียร์โอปป้าตั้งแต่อีพีแรกๆ เลยค่ะ..ทำท่าวิ้งค์ๆ ให้หนูดูหน่อยยยยย แบบนี้อ่ะ.. ฉันขอเก็บเธอไว้ในใจนะ ชอจังงงง~~”

“ฮ่าๆๆๆ ^O^!”

 

ว่าแล้วจีฮุนก็บ้าจี้ด้วยสิ.. เขาถอดผ้าปิดปากออกแล้วเซอร์วิสคนตัวเล็กเสียหน่อย เล่นเอาเจ้าหล่อนกระโดดโลดเต้นอย่างดี๊ด๊า

 

“งึ้ยยยยยย!!! กรี๊ดดด..น่าร๊ากกกกก~~.. พี่แจฮวานอ่ะ ทำไมไม่พาพี่จีฮุนมาเจอหนูบ่อยๆ อ่ะ!!”

“นี่ให้มันน้อยๆ หน่อยยัยกร๊วก พักเสียงก่อน -_-”

 

ผู้ชายอีกสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของแจฮวานจับโน่นเสียบนี่ ไขนั่น กดนี่กับคีย์บอร์ดและคาฮองอยู่สักประเดี๋ยว ก่อนจะพยักหน้าให้กันและกัน เป็นสัญญาณพร้อมเริ่มเล่น เหล่าฝูงชนเริ่มจับกลุ่มรวมตัวกันมามุงดูวงดนตรีที่เพิ่งเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ ไม่ต้องสงสัยคงเป็นเพราะคิมแจฮวานกับจองวอนยองด้วยกระมัง

 

“ทุกคนครับ.. คิมแจฮวานเองครับ สองปีที่ผ่านมาสำหรับวอนนาวัน ขอบคุณจริงๆ ครับ วันนี้ผมกลับมาเป็นคิมแจฮวานคนเดิมแล้ว เลยอยากทำอะไรที่ไม่ได้ทำมานานสักหน่อย แล้วนี่ก็จางวอนยองรุ่นน้องของผมเอง ยังไงก็ฝากติดตามเธอด้วยแล้วกันนะครับ เอาล่ะ มาฟังเพลงไปด้วยกันนะครับทุกคน”

           

            ยังไม่ทันที่แจฮวานจะได้ร้องออกไปเลยสักคำ เสียงเชียร์สนั่นก็ดังขึ้นโดยพร้อมเพรียง หนุ่มหน้าใสรอจังหวะให้เสียงจากเหล่าฝูงชนเงียบลง แล้วเริ่มจรดปลายนิ้วลงบนกีต้าร์โปร่งคู่ใจ ซึ่งดูเหมือนว่าเพลงแรกนั้นเด็กสาวตัวน้อยจะยังไม่ถึงคิวโชว์ของเธอ

 

좋아해 그 한마디 하지 못한 말

‘ผมชอบคุณนะ’ นั่นแหละ มันคือคำพูดที่ผมไม่กล้าเอ่ย

돌아보면 넌

ถ้าผมเลือกที่จะหันหลังกลับไป  ..คุณล่ะ

혹시 날 기다렸을까?

ยังจะรอผมคนนี้อยู่ไหม?

.

.

 

            บางคนเริ่มควักมือถือขึ้นมากดอัดวีดีโอบ้าง บางคนก็เริ่มถ่ายรูปบ้าง บางคนก็ถึงกับแพร่ภาพสดกันให้จ้าละหวั่น ..ทว่าหลังจากจบท่อนแรกแล้วแจฮวานก็หยุดร้องไปดื้อๆ ทำเอาผู้ชมหลายคนเริ่มตกอยู่ในความงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แถมคนตีคาฮองก็พาลหยุดตีไปด้วยอีก แต่แล้วทุกอย่างก็กระจ่างชัดเมื่อเกิดเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมา

           

내 기억 속 난 항상 너의 뒤

เท่าที่ผมจำได้ ในความทรงจำของผม ผมอยู่ข้างหลังคุณมาโดยตลอด

등을 덮었던 머릿결은 참 예뻤지

ไรผมสยายสวยที่ปกคลุมไปทั้งหลังของคุณ มันช่างสวยเหลือเกิน

주위에는 같은 교복 다른

ในหมู่นักเรียนที่ใส่ชุดเหมือนกันอย่างกับแกะ

학교 친구들 가득했지만 단번에 널 찾았지

แต่ผมกลับมองหาคุณเจอได้เพียงแค่ในชั่วแวบเดียวเอง

 

.

.

 

                มันเป็นท่อนแร็ปที่ถูกร้องด้วยน้ำเสียงคุ้นหูของใครคนหนึ่งซึ่งจีฮุนก็ถึงบางอ้อในทันทีที่เจ้าตัวปรากฏตัวขึ้น แม้ว่าภายใต้แมสก์สีดำกับหมวกแก๊ปสีเดียวกับแมสก์จะบดบังใบหน้าไว้เก็บทั้งหมด แต่จีฮุนรู้ว่าแร็ปเปอร์นิรนามคนนี้คือใคร ..สองตาคู่นั้นมองสบเข้ามาที่ตัวของจีฮุนดุจต้องการจะบอกอะไรบางอย่างผ่านท่วงทำนองของบทเพลงนี้

.

.

너는 매일 나에게 설렘을 주네

คุณทำให้ผมน่ะ ใจสั่นอยู่ได้ทุกวี่ทุกวันเลยนะ

오늘은 너의 이름을 불러 보고 싶은데

วันนี้ผมอยากลองเรียกชื่อของคุณออกไปจัง

용기가 없었던 그 시절의 내가 미워지네

แต่ผมก็ไม่มีความกล้าเอาเสียเลย ผมล่ะเกลียดตัวเองเสียจริง

.

.

 

            “แกเสียงนี้มันคุ้นมากเลยนะว่าไหม..”

            “ใช่ๆ.. แต่ขอฉันนึกก่อนนะว่าใคร..”

 

            เริ่มมีเสียงซุบซิบไปในทางคาดเดาบุคคลปริศนาที่ยืนถือไมค์ลอยแร็ปไฟลุกอยู่ ณ ขณะนี้ ทว่าเขาไม่ได้ชายตามองใครเลยนอกจากจีฮุน ความรู้สึกแบบนี้อย่างกับสาวมัธยมโดนร้องเพลงจีบก็ไม่ปาน .. คิดเองหน้าก็ร้อนฉ่าขึ้นมาเองเสียดื้อๆ

 

정말 많이 보곤 했어 널 칠판보다

อันที่จริงอ่ะ ผมชอบแอบมองคุณมากกว่ามองกระดานดำเสียอีกนะ

나를 웃게 해줬지 어떤 칭찬보다

คุณทำให้ผมยิ้มได้มากกว่าคำชมอื่นๆ ด้วยซ้ำไป

다정하게 앉아 있는 너의 뒷모습

ภาพของคุณที่นั่งหันหลังอยู่ตรงนั้น

만 지켜봐도 요란하게 쿵쾅 되는 가슴

ทำให้ใจเต้นแรงได้ยิ่งกว่าอะไรดี

            

 

          “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”

          “ไม่มีอะไรหรอกครับ... พี่จีฮุน..”

          “หืม?”

          “พูดอะไรน่ะ.. นายเก่งมากเลยนะรู้ไหม”

 

          เขาใช่ฝ่ามือลูบเรือนผมสีดำสนิทของควานลินเบาๆ อย่างเอ็นดู ทำให้หนุ่มไต้หวันที่นั่งหน้าเครียดขรึมอยู่คนเดียวกับหน้าจอมือถือ ฉีกยิ้มออกมาอ่อนๆ.. เจ้าตัวสูงพูดต่อด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจอย่างเห็นได้ชัด

 

          “บางทีผมก็สงสัยนะ.. ว่ามันฟลุคหรือเปล่า หรือเพราะแค่ผมหน้าตาดีก็มาถึงจุดนี้ได้ง่ายๆ---”

          “ควานลินอ่า.. ทำไมนายต้องมานั่งเสพข่าวอะไรไร้สาระพวกนี้ด้วยวะ?”

          “ก็มัน...”

          “รู้ไหม มีคนรักก็ต้องมีคนไม่ชอบเป็นธรรมดา นายจะเอาคำพูดของคนพวกนี้ไม่กี่คนมาตัดสินชีวิตนายลบๆ ทำไม”

 

          จีฮุนที่คว้าโทรศัพท์ในมือของควานลินขึ้นมาดูจึงได้รู้ว่าเด็กคิดมากคนนี้กำลังนั่งอ่านกระทู้ของเหล่ากลุ่มคนที่ต่อต้านอยู่ ..จริงอยู่ที่เนื้อหามันค่อนข้างทำให้เกิดความเครียดและน้อยใจน่าดู..

 

          ‘ท่อนร้องก็ร้องแค่นี้ ไม่ต้องร้องดีกว่ามั้ง เปลืองท่อน’

          ‘หรือเพราะภาษายังอ่อนอยู่นะ หุหุ ให้ตายเถอะเป็นเมนแร็ปซะเปล่า จีฮุนโอปป้าของฉันยังได้ท่อนมากกว่าเลยด้วยซ้ำ นี่ขนาดเป็นแค่แร็ปเสริมนะเนี่ย’

          ‘ก็แค่เด็กหน้าตาดีจากค่ายใหญ่ๆ นี่ถ้าเอาอึยอุง หรือเซอุนมาอุดรอยรั่ว วอนนาวันต้องสมบูรณ์แบบกว่านี้เป็นไหนๆ’

         

          “ผมก็แค่อยากให้ทุกคนรู้ว่าผมพยายามแล้ว แต่มันได้แค่นี้จริงๆ.. ผมเหนื่อยมากนะ”

          “แค่นี้ที่ว่า มันเกินพอแล้วล่ะ.. ถึงพวกเขาจะไม่รู้ แต่พวกเรารู้.. พี่ก็รู้ ว่านายเหนื่อยมากมากขนาดไหน ทีหลังนะ เอาไว้เรามานั่งช่วยกันแต่งแร็ปเอาไปร้องให้คนพวกนั้นฟังจนเงิบไปเลยดีไหม!?”

          “ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!!”

          “หัวเราะแล้ว~ ไม่ต้องเครียดนะ.. ^^”

          “ขอบคุณมากครับ.. พี่ต้องคอยดูผมนะ วันนั้นผมจะเป็นแร็ปเปอร์ที่ดังแล้วก็หล่อมากๆ ให้พี่ดูให้ได้เลย!!! >O<”

          “ฮ่าๆๆ.. โอเคเลย พี่จะรอดูนายนะเว้ย พยายามเข้าล่ะ”

.

.

매일 같이 너에게 하고 싶었던 말

มันก็เหมือนกับทุกๆ วัน .. คำที่ผมอยากบอกกับคุณ

상상이상으로 너를 사랑해 정말

ว่าผมน่ะ รักคุณได้มากกว่าที่ผมจินตนาการเอาไว้โขเลยล่ะ

 

 

                “แก!..ควานลิน วอนนาวันนี่นา!!!”

            “จริงหรอเนี่ย!!!!!”

 

            บรรยากาศเริ่มวุ่นวายขึ้นเมื่อเหล่าบรรดาผู้ชมผู้ฟังเริ่มจับได้ว่าภายใต้แผ่นปกปิดหน้าสีทึบนี้เป็นมักเน่ของวงบอยแบนด์ชื่อดัง จีฮุนที่กำลังยืนนิ่งอึ้งอยู่นั้นมารู้ตัวอีกทีก็ถูกฝ่ามือของเด็กตัวสวยฉวยเข้าให้แล้วพาวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที

            พัคจีฮุนยังตกใจไม่หายกับสิ่งที่เด็กตัวสูงคนนี้ทำกับเขา กระทั่งทะลวงผ่านฝูงชนอลหม่านออกมาได้.. แจฮวานยังคงร้องเพลงต่อไป อาจเป็นเพราะหมดท่อนแร็ปแล้วควานลินจึงปลีกตัวออกมาได้โดยไม่ทำให้วงต้องล่ม

 

            “ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย!!.. เมื่อกี้ยังนอนอยู่เลยนี่”

           

            เจ้าตัวสูงไม่ตอบ หนำซ้ำยังดึงแมสก์ออกขยิบตาแล้วแลบลิ้นแบบเด็กๆ ให้จีฮุนหนึ่งทีอีกต่างหาก

 

            “ผมเท่ป่าวเมื่อกี้ คิกๆๆ ก็ที่บอกว่าจะร้องให้ฟังไง จำไม่ได้หรอ ว่าผมจะเป็นแร็ปเปอร์ที่เก่งและหล่อที่สุดในโลก~~ ^^”

            “คร้าบบบบ.. เก่งมากเลยคร้าบ หล่อมากที่สุดด้วยคร้าบ -_-”

           

            ด้วยความหมั่นเขี้ยวและเอ็นดูสุดๆ จีฮุนไม่ร้ว่าเข้าเผลอตัวใช้มือดึงแก้มขาวเนียนสองข้างนั่นให้ยืดไปมาเล่นๆ เป็นโมจิได้ตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็ต้องรีบลดมือลงอย่าวขวยเขินทันที ทว่าท่าทีของเด็กตรงหน้ากลับดูจะชอบใจกว่าที่คาดไว้ เพราะเสียงทุ้มนุ่มเกินวัยนั่นพ่นหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าจีฮุนเริ่มหน้าแดงก่ำขึ้นมา

           

            “แล้ว... จะย้ายออกวันไหนหรอ?”

            “พรุ่งนี้ครับ...พี่ล่ะ?”

            “เหมือนกัน... ควานลินอ่า”

            “ครับ?”

 

            ตึกตัก..ตึกตัก..

 

            ใจของคนหน้าหวานตอนนี้มันเต้นดังแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังอยู่รอบๆ จนเจ้าตัวได้ยินมันชัดเจน เสียงของพัคอูจินยังคงตามหลอกหลอนจีฮุนอยู่ตลอดเวลาที่อยู่ตรงหน้าควานลิน.. เขาควรจะทำแบบนั้นจริงๆ หรอ..

            ในใจมันทั้งประหม่าและกลัวไปหมด  แล้วถ้าเกิดพูดไปแล้วเด็กคนนี้รังเกียจขึ้นมาล่ะ หรืออาจจะไม่คุยกับเขาไปอีกตลอดเลยก็ได้..

 

            “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

            “เอ่อ...คือ...”

 

            ยิ่งคู่ตาใสแป๋วนั่นฉายแววความสงสัยออกมาด้วยแล้ว มันจึงทำให้ทุกถ้อยพยางค์ที่กำลังจะหลุดออกมาของจีฮุนยิ่งฟังดูไม่ได้ศัพท์ขึ้นมาอีกเสียด้วยซ้ำ

 

            “จะทำอะไรก็รีบทำนะมึง.. ถ้ากูเป็นมึง กูอาจจะลองเสี่ยงดูสักตั้ง ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย..”

 

 

          มันไม่ง่าย..ไม่ง่ายเลยว่ะอูจิน..

 

          บางที.. บางเรื่องการที่ไม่พูดออกมาเลยมันคงจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า..

 

          “ไม่มีอะไรหรอก.. กลับห้องกันเหอะเนอะ วันนี้เรามานอนคุยกันให้ชุ่มไปเลยดีกว่า ^^”

 

            ร่างเล็กกว่ารีบตัดบทแล้วยิ้มแห้งๆ ให้เด็กตัวสูง เขารีบสาวเท้าผ่านตัวของควานลินไปอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เขาไม่ต้องการให้เด็กคนนี้เห็นสีหน้าของเขา ที่ถูกสิ่งที่เรียกว่าความกดดันและประหม่าเล่นงานจนย่ำแย่

 

            ใช่... รักไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง..

            ใช่... รักไม่จำเป็นต้องได้เป็นเจ้าของ..

            ใช่... แม้ว่ารักจะเกิดจากการหมายปอง

            ..แต่การได้เป็นฝ่ายมอง อีกคนมีความสุข นั่นแหละคือรัก..

 

            “เดี๋ยวก่อนครับ...”

 

            ข้อมือของจีฮุนถูกเกาะกุมด้วยฝ่ามือเย็นเฉียบของคนเสียงทุ้มก่อนที่จะได้ก้าวเท้าออกไปอีก.. ควานลินฉงนในใจหน่อยๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวของรุ่นพี่ของเขาคนนี้สั่นหน่อยๆ

 

            “พี่..ร้องไห้หรอครับ?”

            “ฮะ!?..เปล่า..เปล่านี่! อากาศใันเย็นเลยคัดจมูกก็แค่นั้น”

            “หน้าแดงก่ำขนาดนี้ยังจะโกหกผมอีกหรอครับ”

 

            เขาถูกจับได้เสียแล้ว..

 

            “พี่เป็นอะไรหรอครับ..บอกผมได้นะ..”

            “ไม่มี..ไม่มีจริงๆ...”

 

ฟุบ!!

 

            จีฮุนได้ตั้งก้มหน้าร้องห่มร้องไห้ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าควานลินตั้งท่าจะดึงตัวเขาเข้ามาในอ้อมแขนอยู่ มารู้สึกตัวอีกทีหน้าของเขาก็เข้าไปซุกอยู่ในอ้อมอกอุ่นๆ ของเด็กตัวสูงแล้ว...

 

            “ดีขึ้นไหมครับ?... จำได้มั้ยเมื่อสองปีก่อน ตอนที่ผมนั่งท้ออยู่คนเดียวในห้องน้ำพี่ก็เข้ามากอดผมแบบนี้”

            “ฮึกกก.. พี่เหนื่อย..พี่ไม่อยากวิ่งตามอีกแล้ว ฮึกกก”

            “ครับ?.....”

            “พี่ไม่อยากวิ่งตามนายอีกแล้ว..!!!!”

 

            ดวงหน้าหวานฉ่ำของคนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมามองเขาทั้งคราบน้ำตายังคงชุ่มหน้า ควานลินทำได้เพียงแค่มองผู้ชายตรงหน้านิ่งๆ อยู่อย่างนั้น ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป..

 

            “พี่รู้ ฮึกก รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ และมันไม่ควรจะเป็นด้วยซ้ำ..แต่ ..แต่มันยากเหลือเกิน บอกมาดิ ว่าทำไมนายต้องทำให้พี่เป็นแบบนี้ด้วย!! นายทำให้พี่รักนาย ชอบนายได้มากขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่ายังไงเราก็ต้องจากกัน มันตลกหรอไลควานลิน!!”

            “ผม...”

 

            จีฮุนเห็นได้ว่าแววตาแป๋วแหววคู่นั้นสั่นไหวหน่อยๆ เจ้าตัวเผยสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาพลางหลบหน้าหลบตาของจีฮุนอย่างเห็นได้ชัด ปากเป็นกระจับนั่นเม้มเข้าหากันอย่างครุ่นคิดและตัดสินใจ ก่อนที่เด็กคนนี้จะทำบางสิ่งที่จีฮุนไม่คาดคิดขึ้นมา

 

            ท่อนแขนแข็งแรงของคนอายุน้อยกว่ารั้งตัวเขาขึ้นแล้วประกบริมฝีปากสีสวยเข้ามาที่ริมฝีปากบางของจีฮุนทันที วิถีของอวัยวะรับรสขยับเขยื้อนเคลื่อนไปทั่วแทบทุกอณูของช่องปาก

สักพักจีฮุนรู้สึกได้ว่าเขากำลังขาดอากาศจากการกลั้นหายใจอันยาวนานนี้เต็มทนจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายผละตัวออกจากคนตัวสูงเอง

 

            “ผม.. แฮกก.. ผมขอโทษ..”

            “หึๆ.. ฮ่าๆ.. ไม่ยุติธรรมเลย เห็นไหม..” ร่างบางแคล่นหัวเราะอย่างน้อยอกน้อยใจ

            “ทำไมจะไม่ยุติธรรม!!”

            “ควาน..ลินอ่า...”

            “ผมไม่รู้ว่าผมไปทำให้พี่รักตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่ ผมไม่รู้ ไม่เคยรู้เลย” เด็กตัวสูงก้มหน้าก้มตาพูดกับพื้นดินอยู่อย่างนั้น

 

            เสียสะอื้นค่อยๆ เล็ดลอดผ่านไรฟันออกมาจนคนตรงหน้าได้ยินชัดเจน ..ไม่อยากร้องไห้เลยจริงๆ เขาเคยตั้งใจว่าจะจากลากับพัคจีฮุนด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรักและผูกพันกับเจ้าตัวที่ล้นปรี่ ทว่ามันพังเสียแล้ว แผนนั้น.. เพราะการบอกลาที่ว่านั้น เมื่อมันมาถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้..

 

            ทำไม่ได้จริงๆ..

 

            “ฮึก...แต่พี่.. พี่ทำให้ผมรู้สึกดีมากได้ตั้งแต่วันแรกๆ ที่เราพบกัน จนผมได้รู้ว่า..ผมน่ะ ต้องทำใจไม่ได้แน่ๆ ที่ต้องขาดพี่ไป ผมยังอยากเห็นรอยยิ้มของพี่ อยากคุยกับพี่แบบนี้ตลอดไป.. แบบนี้ไง ฮึกก.. ฮืออ..”

           

            เป็นภาพที่จีฮุนแทบไม่เคยเห็น..

 

            ภาพใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของไลควานลินกับเสียงทุ้มต่ำที่พูดออกมาแทบฟังไม่ได้ศัพท์เพราะความโศกเศร้าจนใจแทบขาดออกเป็นเสี่ยงๆ..

 

            “ผมต้องทำยังไง..เราถึงจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีก ผมต้องทำยังไง พี่ถึงจะได้อยู่ข้างๆ ผมแบบนี้ตลอดไป ฮึกก..”

           

            ท่ามกลางละอองสีขาวที่โปรยปรายจากฟากฟ้า ยังคงมีร่างของคนสองคนยืนรับความอบอุ่นซึ่งกันและกันผ่านอ้อมกอดที่ต่างคนต่างก็ไม่อยากคิดถอนออก ..มันทั้งน่าดีใจ

 

            น่าดีใจที่เขาทั้งคู่รู้ว่า อย่างน้อยหัวใจของเขาทั้งสองก็เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน..

 

            แต่ในขณะเดียวกัน มันก็น่าเศร้าใจ..

 

            น่าเศร้าใจที่ ทำให้คนสองคนมาเจอกัน เกิดความรู้สึกดีๆ แก่กันมากมายขนาดนี้ แต่กลับต้องจากกันไปอยู่ในจุดที่แม้แต่จะเอื้อมมือแตะหากันยังทำได้ยาก.

 

           

            “เราต่างมีหน้าที่ของเรา.. ควานลิน.. พี่รู้ว่ามันยาก.. และมันก็ยากสำหรับพี่ด้วย”

            “ถ้ารู้ว่าต้องได้เจอกับพี่.. ผมยอมเป็นเด็กผู้ชายไต้หวันธรรมดาคนหนึ่ง.. ที่มีดีแค่หน้าตากับภาษาเกาหลีที่พอถูไถ ชื่อว่าไลควานลิน.. ดีกว่าเป็นควานลิน วอนนาวัน แร็ปเปอร์ไอดอลที่มีแต่คนรู้จัก.. แต่ต้องมารู้สึกอะไรบ้าๆแบบนี้”

            “แต่พี่รู้สึกขอบคุณชื่อนี้มากกว่านะ..” จีฮุนพยายามกลั้นก้อนสะอื้นแล้วฝืนยิ้มน่ารักให้มักเน่น้อย..

 

            “เพราะอย่างน้อย.. พัคจีฮุน เด็กตัวอ้วนๆ คนหนึ่ง ที่หน้าตาไม่ได้โดดเด่นหรือเตะตาใครเลยในตอนนั้น.. การได้กลายมาเป็นจีฮุน วอนนาวันในวันนี้ ทำให้พี่ได้เจอคนที่สุดแสนวิเศษ.. เช่นนายไงควานลิน...”

 

            จีฮุนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแม้ในใจมันจะชอกช้ำเหลือเกิน.. ควานลินสูดหายใจหนึ่งครั้งคลี่ยิ้มอ่อนๆ ให้รุ่นพี่หนึ่งทีก่อนจะยกแขนอ้อมไปปลดสร้อยคอที่คล้องแหวนวงเล็กๆ ออกมาจากคอระหงส์ คว้ามือขาวของจีฮุนมากุมไว้แล้วค่อยหย่อนสายสร้อยเส้นที่ว่าลงบนฝ่ามือเย็นเฉียบของคนตัวเล็กกว่า..

 

            “.. มันเป็นสร้อยที่ผมซื้อมาตั้งแต่ยังอยู่ไทเป มันโตมาพร้อมผม”

            “ควานลินอ่า..”

            “เก็บมันไว้นะครับ.. ผมแทบไม่เคยถอดมันออกจากคอเลย.. ผมอยากให้พี่เก็บมันไว้นะ”

           

            เจ้าของสร้อยกระชับฝ่ามือให้แน่นมากขึ้นไปอีก พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำลง.. เกิดเสียงตอบรับจากคนหน้าหวานพร้อมส่งมอบสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความผูกพันแก่เด็กตัวสูง

 

            “อืม... ตลอดไป.. พี่..รักนายนะควานลิน”

            “ผมก็รักพี่ครับ พี่จีฮุน.. ขอบคุณนะครับ ที่เป็นจีฮุน วอนนาวัน ขอบคุณ..ที่ทำให้ผมรักได้มากขนาดนี้..”

           

 

 

            ขอบคุณนะ.. ขอบคุณจริงๆ สำหรับทุกอย่างเลย

 

           

 

            เสียงกรี๊ดกร๊าดมากมายท่ามกลางแสงของป้ายไฟหลายป้ายหลากสีที่พร้อมใจกันโบกให้ไหวไปมาอย่างเป็นจังหวะจะโคน ทันทีที่เอ็มซีสาวเลื่อนไมค์สัมภาษณ์ไปทางพัคจีฮุน.. อีกไม่นานเขากำลังจะได้เดบิวต์ในวงบอยแบนด์วงหนึ่งของค่ายแล้ว.. หลังจากที่หยุดงานจากวอนนาวันมาเกือบครึ่งปี..

 

            “จีฮุนคะ แฟนคลับส่วนใหญ่ของจีฮุนมักจำภาพของจีฮุนในรูปแบบของผู้ชายมุ้งมิ้งและน่ารักอยู่ตลอดเวลา.. เลยอยากถามว่า นี่คือนิสัยส่วนตัวจริงๆ ของจีฮุนเลยหรือเปล่าคะเนี่ย”

            “อ่า.. ไม่นี่ครับ ผมทำตัวน่ารักตลอดเวลาเลยหรอ ฮ่าๆๆๆ”

 

            จีฮุนหัวเราะอย่างเก้อเขินพลางตอบคำถามไปด้วย เรียกเสียงเชียร์จากเหล่าแฟนคลับหลากหลายกระจุกที่นั่งอยู่ตรงแถวเก้าอี้ด้านล่างของเวที.. งานแฟนมีตติ้งครั้งนี้ถูกจัดขึ้นเป็นพิเศษเพื่อแฟนคลับของเขาโดยเฉพาะ ดังนั้นจีฮุนเลยรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษที่ต้องมานั่งให้สัมภาษณ์คนเดียวไม่เหมือนกับที่ผ่านมา ซึ่งมีทั้งเหล่าฮยองไลน์และรุ่นน้องรายล้อม

 

            “บ้าน่า~.. ความจริงน่ะ ผมแมนจะตายยยยย!!!! >O<”

 

            จีฮุนถกแขนเสื้อขึ้นหน่อยๆ แล้วทำท่าเบ่งกล้ามที่ไม่ค่อยจะมีของตัวเองออกอย่างกวนๆ แล้วขำอย่างน่ารัก เรียกเสียงหัวเราะให้กับความขี้เล่นของเจ้าตัวจากแฟนคลับได้อีกรอบหนึ่ง..

 

            “เอาล่ะค่ะ มาถึงช่วงนี้เรามีเซอร์ไพรส์เล็กๆ จากหนุ่มน่ารักที่สุดแสนจะมาดแมนขวัญใจทุกคนคนนี้ มาให้ทุกคนในที่นี้ร่วมสนุกกันด้วยล่ะค่า~... กติกาก็คือ ในโหลแก้วที่ดิฉันถืออยู่นี้ จะมีหมายเลขที่นั่งของทุกคนอยู่นะคะ จะมีผู้โชคดีเพียงแค่สามคนเท่านั้นที่ได้ขึ้นมาบนเวทีแล้วถามเรื่องอะไรจากจีฮุนก็ได้คนละหนึ่งคำถามค่า~.. งั้นมาเริ่มกันเลยนะค๊า.. ^O^”

 

            คนหน้าหวานแสร้งหลับตาแล้วล้วงใบกระดาษม้วนสีพาสเทลขึ้นมาหนึ่งชิ้น คลี่ออกดูแล้วยื่นให้พิธีกรสาวสวย..

 

            “หมายเลข 11 ค่ะ ที่นั่งหมายเลขสิบเอ็ดค่า~~”

 

            คนแรกเป็นสาวแว่นที่ดูเธอน่าจะตื่นเต้นไม่เบาที่ได้รับเลือกให้เป็นผู้ที่ได้รับสิทธิพิเศษนี้.. ไมค์ลอยจากมือพิธีกรถูกส่งให้เธอ .. เจ้าหล่อนมองจีฮุนหน่อยๆ ก่อนจะก้มลงพูดใส่ไมค์อย่างขวยเขิน

 

            “จีฮุนโอปป้า..วันนี้..เอ่อ..วันนี้ ใส่กางเกงในสีอะไรหรอคะ????”

            “...สีชมพูอ่อนครับ!!! ^O^”

 

            เสียงหัวเราะรั่วเกิดขึ้นไปทั่วทุกอาณาบริเวณจากคำตอบของหนุ่มสุดคิ้วท์ที่บอกถึงรสนิยมทางแฟชั่นของตัวเองที่เปิ่นเกินใคร.. กระทั่งผู้โชคดีหมายเลขต่อมา ซึ่งเป็นผู้โชคดีหมายเลข 130 ขึ้นมา เธอเป็นนักเรียนหญิงในชุดนักเรียนจากโรงเรียนเดียวกับเขาในตอนที่กำลังเรียนม.ปลายอยู่พอดี..

 

            “หนูขอเรียกโอปป้าว่าซอนเบได้ไหมคะ?”

            “แน่นอนครับ ฮูเบ ^O^”

            “....คือ.. คือ อยากถามว่า.. ตอนที่ซอนเบเรียนอยู่ที่ SOPA เรื่องไหนที่ทำให้ซอนเบอายที่สุดตอนเรียนอยู่คะ”

            “เอ่อ... ตอนม.ปลายปีหนึ่ง ซอนเบเคยเข้าห้องน้ำไม่ทันครับ.. เพราะประตูห้องมันฝืดเลยเลื่อนออกจากห้องไม่ทัน.. สรุปแล้วคนถูห้องในวันนั้น ไม่ใช่เวรแต่เป็นซอนเบแทนครับ..”

 

            อีกครั้งที่เสียงหัวเราะร่วนดังสนั่นลั่นระงมไปทั่ว ให้กับความเป็นกันเองและน่ารักน่าหยิกของพัคจีฮุน.. กระทั่งฉลากใบสุดท้ายถูกจับขึ้นมา..

 

            “หมายเลข 27 ค่ะ ที่นั่งหมายเลขยี่สิบเจ็ดค่า~”

           

            หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวลายลูกไม้เดินขึ้นเวทีมาอย่างยิ้มแย้ม.. เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าจีฮุนแล้วยื่นหมวกกระต่ายขนมิ้งซึ่งห่อนด้วยพลาสติกใสที่เธอถือมันขึ้นมาด้วยให้แก่เขา..

 

            “รับไว้ได้ไหมคะจีฮุน.. พี่เป็นแฟนคลับเราตั้งแต่ PD101 แล้วค่ะ ^^”

            “ว้าวววว~.. น่ารักมากเลยครับ ขอบคุณจริงๆ ครับ ขอบคุณมากเลย”

“ดีจังเลยค่ะ ที่จีฮุนชอบ”

 

พัคจีฮุนสนองความต้องการของแฟนคลับรุ่นพี่แสนสวยคนนี้ด้วยการแกะซองพลาสติกออกแล้วนำเจ้ากระต่ายน้อยขนนุ่มขึ้นมาสวมบนหัวไว้ เล่นเอาสาวเจ้าเขินตัวบิดหุบยิ้มไม่ได้เลยทีเดียว.. ไมโครโฟนถูกยื่นให้เจ้าหล่อนโดยพิธีกรสาว ก่อนที่เธอจะถามบางสิ่งขึ้น ที่เล่นเอาจีฮุนนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนๆ ออกมา..

 

“พี่ตามจีฮุนไปแทบทุกงานที่มีเวลาเลยค่ะ.. หรือกระทั่งทุกรูปพี่ก็เห็นตลอดเลย ..สร้อยคล้องแหวนที่คอเส้นคงเป็นของจีฮุนเองสินะคะ.. ตอนแรกคิดว่าเป็นของสไตล์ลิสแต่พอเห็นจีฮุนใส่มันตลอดเลย พี่เลยคาดว่าน่าจะเป็นของเรา.. พี่อยากรู้ว่าทำไมใส่มันตลอดเลยล่ะคะ มันมีความสำคัญยังไงกับจีฮุนหรอ?”

 

ผู้ตอบยังไม่เอ่ยปากแต่อย่างใด.. แต่ระบายยิ้มอบอุ่นให้สาวเจ้า แล้วควักสร้อยออกมาจากด้านในของเสื้อ ส่งมอบแววตาเปล่งประกายที่เปี่ยมล้นไปด้วยความโหยหาและคิดถึงเจ้าของเดิมของมัน..

 

“มันเป็น..ของที่ผมได้มาจากคนสำคัญน่ะครับ..”

 

เสียงฮือฮาของแฟนคลับทางด้านล่างค่อยๆ ดังขึ้น เมื่อหนุ่มหน้าหวานขวัญใจของพวกเขาพูดสิ่งที่ชวนให้ใจเต้นแรงออกมา.. มือขาวยังคงเล่นกับวงแหวนสีเงินที่ห้อยอยู่ตรงกลางของสายสร้อยตลอดเวลาที่พูดออกไมโครไฟนไป

 

“ว้าววววววว... นี่ดิฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะเนี่ยว่าจีฮุนจะ...”

“ยังหรอกครับ.. ผมไม่อยากเรียกเขาว่าแฟนหรือคนรักอะไรเทือกนั้น.. เขา.. ทำให้ผมได้โตขึ้น ทำให้ผมมีกำลังใจในการเป็นวอนนาวัน ทำให้ผมมีแรงผลักดันในหลายๆ เรื่อง ในความคิดของผมแล้ว..เขาเป็นยิ่งกว่าแฟนหรือคนรักอีกครับ..”

“หูวววว.. ดิฉันอยากรู้จังค่ะว่าเขาคนนั้นเป็นใครกันน๊า~”

“บอกไม่ได้หรอกครับ.. พูดได้แค่ว่า..ผมกับเขาจะว่าอยู่ใกล้ มันก็ใกล้แต่จะว่าไกล มันก็ไกลเหลือเกินครับ.. แต่ผม ก็มีความสุขที่ได้มองเขาอยู่จากที่ตรงนี้ และผมก็หวังว่าเขา.. จะมีความสุขที่ได้มองผมจากที่ตรงนั้นเหมือนกัน..”

 

บรรยากาศรอบๆ ตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ แฟนคลับหลายๆ คนถึงกับเผลอเผยยิ้มอิ่มใจออกมาให้กับคำพูดของจีฮุน เพราะพวกเขาสัมผัสได้ว่ามันไม่ได้มาจากสคริปต์ใดๆ มันไม่ได้มาจากการเสแสร้งแกล้งปั้นคำพูดของผู้ชายคนนี้ หากแต่ว่ามันมาจากก้นบึ้งหัวใจลึกๆ ที่พวกเขารับรู้มันได้ด้วย แววตาและน้ำเสียงอันเปี่ยมสุขของคนที่พวกเขาปลาบปลื้มคนนี้..

 

“ถ้าเขาอยู่ตรงนี้กับจีฮุน จีฮุนอยากจะบอกอะไรเขาไหมคะ?”

“...ครับ... ผมอยากบอกเขาว่า แม้เราจะไม่ได้เจอกันบ่อยนัก แม้เราจะทำได้แค่คุยกันผ่านแชทหรือเสียงทางมือถือ แต่ผม.. ผมคิดถึงเขาทุกเวลา เขายังอยู่ข้างๆ ผมเสมอ ..พัคจีฮุนได้เป็นพัคจีฮุนในวันนี้.. ก็เพราะเขาครับ”

เพราะนาย.. ควานลิน..

 

เพราะนาย.. พี่ถึงได้รู้จัก..

 

คำว่ารัก..

 

ขอบคุณนะ..

 

 

Wanna One’s Jihoon