“ซี๊ดดดดด.. โอ๊ยย..”

 

            ร่างบางของหนุ่มม.ปลายแก้มกลมร้องโอดโอยมาตลอดทางเดินที่จะมาถึงคอนโด จนในที่สุดเขาก็สามารถหอบสังขารที่ร่อแร่ของตัวเองที่สะบักสะบอมจากการชกต่อยกับคู่อริมาจนถึงห้องจนได้ แก้มขาวเนียนที่เคยอมชมพูเล็กๆ ตอนนี้มันช้ำบวมเป่งเป็นสีม่วงอมเขียว ส่วนขอบริมฝีปากมีเลือดไหลออกมาหน่อยๆ เขาได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วปากของตัวเองจนเวียนหัวไปหมดแล้ว

            พัคจีฮุนสอดคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเข้ามาในห้องกว้าง เหวี่ยงกระเป๋านักเรียนอันเต็มไปด้วยสิ่งของไร้สาระจำพวกหนังสือการ์ตูน เศษกระดาษวาดรูปเล่นแก้เบื่อ หูฟัง หมากฝรั่ง และขยะอีกมากมายสิ่งสถิตอยู่ในนั้นลงบนพื้นห้องอย่างไร้ระเบียบ เสื้อคลุมนักเรียนสีเทาที่ยับยู่ยี่ไม่มีชิ้นดีซ้ำยังมอมแมมอีกต่างหากก็มีชะตากรรมเดียวกับกระเป๋าหนังสือคือถูกถอดแล้วเหวี่ยงไปพาดบนเก้าอี้โซฟาอย่างรวดเร็ว.. เจ้าตัวล้มตัวนอนลงบนเตียงหนานุ่มอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง อย่างน้อยก็ขอให้ได้งีบสักเดี๋ยวแล้วค่อยลุกขึ้นมาหายาทาก็เป็นความคิดที่ไม่แย่เท่าไรนัก   

 

 

Rrrrrrrrrrr....

 

            “งื้มมม.. ใครวะ?”

 

            หนุ่มแก้มกลมตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเนื่องด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นเพื่อเตือนให้รู้ว่ามีผู้ที่ต้องการติดต่อเขาในตอนนี้ เบอร์บนหน้าจอโชว์ขึ้นมาว่าเป็นพี่ชายต่างพ่อของเขาเอง..

 

            “ว่าไงพี่?”

            <เสียงแปลกๆ เป็นห่าอะไรวะ>

            “ก็มีเรื่องนิดหน่อย”

            <หรออออ~ นิดหน่อยของมึงนี่รอบล่าสุดก็เดือดร้อนกูไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มมึงนี่>

            “ถ้าจะโทรมาเพื่อมาเทศน์ผม ผมวางนะพี่แจฮวาน”

            <เฮ้ย!! อย่าเพิ่ง...>

            “อะไรอีกเล่า!.. รีบๆ พูดมาดิ”

            <แค่จะโทรมาบอกว่า แม่หักค่าขนมมึง>

            “ก็แค่นั้น..... เฮ้ย!!! เหวเหอะ ค่าขนมผมเนี่ยนะ!!??.. ซี๊ดด อู้ยยยย”

           

            พัคจีฮุนตกใจสะดุ้งตัวโก่งเมื่อทราบข่าวร้ายที่ยิ่งกว่าโลกจะแตกจากปากพี่ชาย จนเผลอตัวลืมไปว่าเขาไม่สามารถออกอาการทางสีหน้าได้มากเท่าปกติเนื่องจากรอยฟกช้ำดำเขียว หลายครั้งแล้วที่เขามักไปมีเรื่องบ่อยๆ จนแม่ของเขาต้องบินจากโอซาก้ามาเคลียร์ให้เป็นประจำ โดยเจ้าหล่อนมักเอาเรื่องค่าขนมของเขามาอ้างอยู่เสมอว่าถ้าเกิดเขาเองยังชอบไปชกต่อยกับใครอีก เธอจะให้เขาไปทำงานพาร์ทไทม์เลี้ยงปากท้องตัวเองเสียให้เข็ด

            แต่อย่างไรก็ตาม ถึงแม้นี่จะเป็นแค่การหักค่าขนมไม่ถึงกับงด แต่พัคจีฮุนน่ะอยู่ไม่ได้หรอก!! ไหนจะค่าการ์ตูน ค่าเติมเกมที่ต้องถลุงจ่ายบ่อยยิ่งกว่าหนี้นอกระบบอีก เดือนละสองแสนวอนสำหรับเด็กม.ปลายคนอื่นๆ อาจจะดูมากโข แต่สำหรับพัคจีฮุนขอแค่หายไปสักวอนเดียวจากทั้งหมดเขาก็แทบจะกระอักเลือดตายแล้ว

           

            “เอ่อ.. คิมแจฮวานคุณพี่สุดที่รักคร้าบบบ”

            <ไม่ต้องมาเสียงหวานใส่กูหรอก โน่น.. มึงไปคุยกับแม่ดีกว่า>

            “งื้ออออ อย่าพูดงั้นดิ TTOTT”

            <นี่.. ปีนี้มึงก็จะเอ็นแล้วนะ เลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีได้ไหมวะจีฮุน พ่อกับแม่ไม่ได้มีเงินเลี้ยงมึงไปจนตายนะเว้ย>

            “โว๊ะ! พูดอยู่ได้ ถ้าแค่ค่าขนมทำให้ผมไม่ได้ ก็วางละนะ”

            <เดี๋ยวดิ จีฮุน เฮ้ย!! พัคจีฮุน!!---->

 

 

            มือขาวเรียวกดวางสายผู้เป็นพี่ชายไปดื้อๆ เพราะความหงุดหงิด จีฮุนลุกขึ้นนั่งมองนาฬิกาเรือนดำที่หัวเตียงบอกเวลาเกือบสี่ทุ่ม เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลหม่นตัดสินใจลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเตรียมชำระร่างกายแล้วค่อยมาทำแผลต่อ ทว่าเพียงปลดกระดุมเสื้อนักเรียนไปได้แค่สองเม็ด เสียงอึกทึกครึกโครมก็ดังขึ้นมาจากทางด้านนอกระเบียงห้องที่มีม่านสีสะอาดและประตูบานเลื่อนกระจกปิดไว้อีกชั้น เสียงมันเหมือนกับมีบางสิ่งที่ตกลงมากระทบกับราวเหล็กด้านนอก พัคจีฮุนสะดุ้งเฮือกแต่ก็พยายามดึงสติเอาไว้ เขาหยิบไม้เบสบอลทิ้งพิงอยู่ข้างๆ ลิ้นชักขึ้นมาถือไว้อย่างไม่ได้เกรงกลัว เข้ามาเถอะ. ขอแค่เป็นคน พวกโจรย่องเบาพวกนี้คนอย่างจีฮุนจัดการมาแล้วนักต่อนัก..

 

            “ออกมานะเว้ย!!”

 

            เสียงนุ่มตวาดลั่นเพื่อเป็นการข่มขวัญผู้ที่อยู่ภายนอก แสงไฟจากริมระเบียงเผยให้เห็นเงาของใครคนหนึ่งคาดว่าน่าจะเป็นผู้ชายที่ตัวค่อนข้างสูงเอาการ และยิ่งทำเอาจีฮุนตกใจมากขึ้นกว่าเก่าเมื่อจู่ๆ เงาดำทะมึนนั่นก็เลื่อนฝ่ามือขึ้นมาแปะเข้าที่ประตูกระจกบานเลื่อนแล้วทุบรัวๆ หลายที ทว่าแต่ละทีมันช่างดูไร้เรี่ยวแรงนัก...

            คนหน้าหวานชะงักไปในการกระทำของบุคคลปริศนา ดูท่าทางแล้วเจ้าของเงาดำนี่ดูจะไม่ใช่โจร.. และดูไม่น่าจะต้องการจี้ปล้นแต่อย่างใด ทว่าดูต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าของห้องอย่างเขามากกว่า.. แล้วใครกันล่ะ มันจะมีคนประเภทไหนกันที่จู่ๆ ก็โผล่มาตรงจุดนั้นได้ดื้อๆ ในยามวิกาลแบบนี้ หนำซ้ำยังมาขอความช่วยเหลืออีกต่างหาก

            ครบสูตร.. ผีแน่ๆ !!!

 

            คิดได้เช่นนั้นจีฮุนก็ทิ้งไม้เบสบอลลงอย่างไม่ใยดี โกยแนบขึ้นเตียงแล้วรีบเอาผ้าห่มผืนหน้ามาพันตัวเป็นเครื่องกำบังทันที ปากสีสวยที่มีรอยฟกช้ำสั่นหงึก.. และยิ่งทำให้หัวใจของจีฮุนต้องแทบหยุดเต้นเมื่อแรงเคาะจากด้านนอกเริ่มแรงขึ้น บวกกับเสียงทุ้มต่ำของชายปริศนาดังตามมาเบาๆ ด้วยความที่ห้องของเขาไม่ได้เป็นห้องที่กันเสียงจากด้านนอก บวกกับความเงียบในยามรัตติกาลแบบนี้ด้วยแล้ว ทำให้คนหน้าหวานได้ยินถ้อยประโยคนั่นค่อนข้างชัดเจน

 

            “เจ็บ..ได้โปรด ช่วยผม”

            “ฮือออออ อย่ามาหลอกหลอนกูเลยยย เดี๋ยวจะทำบุญไปให้ >O<”

            “ช่วย..ผมด้วย...ผมเจ็บ”

            “รู้ว่าเจ็บ!!! แต่ไปผุดไปเกิดเถอะนะ!! พรุ่งนี้ทำให้เลยจริงๆ แต่จะให้สร้างโบสถ์ หรือหล่อพระนี่คงไม่ไหวนะ รอให้ถูกลอตเตอรี่ก่อนแล้วกัน”

           

            จีฮุนนั่งตัวสั่นได้อยู่ครู่เดียวเสียงขอความช่วยเหลือก็เงียบลง เงานั่นฟุบลงไปกับประตูกระจก.. แต่พอมาคิดดูแล้ว ถ้าจะมาขอส่วนบุญหรือมาหลอกก็เข้ามาเลยก็ได้นี่.. ต้องเคาะประตูทำไม ผีมีมารยาทหรอ?.. พัคจีฮุนค่อยเคลื่อนตัวลงจากเตียงอย่ากล้าๆ กลัวๆ โดยไม่ลืมที่จะฉวยไม้เบสบอลเจ้าเก่าติดตัวไปด้วย มือขาวเลื่อนม่านสีสะอาดออกอย่างช้าๆ สองตาหวานที่ช้ำเขียวเพ่งลงไปตรงพื้นระเบียง แสงไฟเหนือหัวทางด้านนอกเผยให้เห็นร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งที่นอนฟุบหน้าอยู่อย่างไร้เรี่ยวแรงในเสื้อโค้ทตัวยาวสีดำที่จีฮุนเคยเห็นมันบ่อยๆ ในหนังฝรั่งแนววินเทจๆ เสียที่ว่ามันขาดวิ่นเป็นรูพรุนเล็กบ้างใหญ่บ้างเต็มไปหมด ทว่าสิ่งที่ดึงความสนใจได้ดีอีกอย่างคือ ของเหลวสีเขียวขี้ม้าไหลเป็นทางยาวไปตามพื้นกระเบื้องสีครีม รวมถึงตามตัวของผู้ชายคนนี้ยังมีรอยแผลสะบักสะบอมราวกับเพิ่งไปฟัดกับสิงโตมายังไงยังงั้น

 

            จีฮุนตัดสินใจเลื่อนประตูออกไปดู ก็ได้กลิ่นไม่พึงประสงค์อย่างร้ายแรง กลิ่นมันเหมือนแผงวงจรไฟฟ้าที่ช็อตแล้วกำลังไหม้ระอุอยู่ใกล้ๆ นี้

 

หมับ!!!

           

            “เฮ้ย!!!!!”

 

            ฉับพลันใจของหนุ่มหน้าหวานก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกรอบ เมื่อข้อมือที่ชุ่มโชกไปด้วยของเหลวสีน่าสะอิดสะเอียนพุ่งเข้ามาจับข้อเท้าของเขาในทันใด เจ้าของร่างสูงที่นอนแผ่ราบอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของห้องช้าๆ.. ซึ่งจีฮุนในตอนนี้จะหนีก็ไม่ได้เพราะแค่คิดจะก้าวขายังก้าวไม่ออก

 

            “คุณ.. ช่วยผม...หน่อย.”

            “น..นาย..”

 

            พัคจีฮุนตกตะลึงงันเล็กๆ.. ใจหายใจคว่ำจากการกระทำอุกอาจนี่ด้วยส่วนหนึ่ง แต่อีกอย่างคือ.. ดวงหน้าขาวใสได้รูปได้สัดส่วน จมูกโด่งเป็นสันสวย คู่ตาสองชั้นตัดกับคิ้วโก่งสีเดียวกันกับเส้นผม ปากอวบอิ่มสีพีชระเรื่อ ผิวขาวเนียนใสดุจน้ำนม

            ทุกอย่างบนใบหน้าของผู้ชายคนนี้ต้องเป็นผลงานชั้นเลิศจากเทวดาเป็นแน่แท้ ตั้งแต่เกิดมานอกจากมองตัวเองในกระจกแล้ว พัคจีฮุนก็ไม่เคยพบผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ.. ยอมรับเลยว่าเรื่องความหล่อเหลาคนตรงหน้ากินขาดเขาอย่างรุนแรง..

            แต่ขอความน่ารักให้อยู่คู่กับจีฮุนคนนี้ไปก่อนนะ ฮู้ววว~~

 

            “นาย.. ไม่ใช่ผีใช่ไหม”

            “ผม..ไม่ใช่ผี..”

            “แล้วนี่นายเป็นอะไรเนี่ย ทำไมสภาพเละเทะแบบนี้ละ.. แล้วมาอยู่ที่ห้องฉันได้ไง---”

            “มัน..อธิบายยาก.. แต่..ช่วยก่อนได้ไหม แล้วผมจะตอบแทนคุณให้”

            “เอ่อ... ลุกไหวไหม”

            “พอได้ครับ”

 

            เจ้าของห้องตัดสินใจเชิญอาคันตุกะสุดหล่อเข้ามาในห้องโดยที่จัดแจงทำความสะอาดร่างกายจนเรียบร้อยแล้ว อย่างน้อยการชกต่อยแล้วบาดเจ็บอยู่บ่อยๆ ก็ทำให้การทำแผลและปฐมพยาบาลเบื้องต้นคือสิ่งที่พัคจีฮุนช่ำชองอยู่พอสมควร.. เขาเลิกเสื้อเชิ้ตด้านในที่ขาดวิ่นพอๆ กับเสื้อโค้ทที่เพิ่งถอดออกไปขึ้น.. บาดแผลของหนุ่มตัวสูงคนนี้หนักเอาการอยู่เหมือนกัน แต่สิ่งที่ทำให้หนุ่มตาหวานหากแต่เลือดร้อนอดสงสัยและขนลุกไม่ได้...

            ของเหลวสีสดที่ไหลออกมาจากแผลควรจะเป็นสีแดงฉานตามธรรมชาติของมนุษย์ ทว่ากลับกลายเป็นน้ำข้นสีเขียวทึบแทน..

 

            “อย่ากลัวผมเลย..ผม.. ไม่ทำร้ายคุณหรอก”

            “นายเป็นตัวอะไรกันแน่..ถ้าไม่ใช่ผีงั้นก็.. มนุษย์ต่างดาว!! ใช่!!..นายเป็นมนุษย์ต่างดาวใช่ไหม?!”

            “บอกไปคุณจะเชื่อผมไหม?”

           

            แววตาที่สื่อได้ถึงความไร้เรี่ยวแรงของคนตัวสูงกว่าส่งตรงมาที่จีฮุน พร้อมคำถามที่ตอบได้ยาก..

 

            “เหอะๆ.. ถ้าไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวแล้วนายเป็นอะไรล่ะ สัตว์ทดลองหนีออกมาจากแลปหรอ.. หรือว่าเป็นพวกนักแสดงหนังไซไฟกันล่ะ”

            “ผมเป็นยิ่งกว่านั้น...”

            “อะไรล่ะ?!”

 

            เขายกยิ้มเล็กๆ แม้ว่าสีหน้าจะดูเจ็บปวดจากบาดแผล จีฮุนยังคงปฐมพยาบาลบนแผ่นหลังของเจ้าตัวต้อยๆ มือเรียวขาวของบุรุษแปลกหน้าล้วงบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงสีดำ แท่งไม้สีขาวครีมยาวประมาณหนึ่งไม้บรรทัดที่ถูกแกะสลักเป็นปล้องเรียวยาวสวยได้สัดส่วนสมบูรณ์ ณ ด้ามของมันที่เป็นส่วนจับถูกแกะให้เป็นหัวงูเขี้ยวโตกำลังคาบวัตถุทรงกลที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกแก้ว..

 

            “ของเล่นสวยดีนะนาย ฮ่าๆๆ.. ดูแฮร์รี่ พอตเตอร์บ่อยหรือไง?”

            “หึๆ.. ผมบอกแล้วว่ามันอธิบายยาก”

 

ฟุบ!!!

 

            “เฮ้ย!!!! เชี่ย!!!!! O_O”

 

            เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากที่เจ้าตัวหัวเราะคำเย้ยหยันของพัคจีฮุนจบ มือที่ถือก้านไม้ขาวนั่นเหวี่ยงเล็กๆ ไปทางกล่องแผ่นเกมของเขาที่วางอยู่ใต้ทีวีเครื่องโต สิ่งที่น่าอัศจรรย์ประจักษ์แก่สายตาเจ้าของห้อง เมื่อเหล่าเกมลูกรักของเขาสามารถเคลื่อนขึ้นมาลอยนิ่งอยู่บนอากาศได้อย่างน่าเหลือเชื่อ.. ซ้ำเมื่อคนหน้าหล่อเพียงแค่เป่าลมใส่ไม้ในมือหนึ่งครั้งแผ่นเกมที่ลอยได้เหล่านั้นก็พร้อมใจกันกลับลงไปนอนในกล่องเก็บของมันอย่างเป็นระเบียบตามเดิม

            “ฉัน.. ฉันไม่เชื่อเว้ย!!!”

            “เฮ้ย!!! คุณอย่านะ!!! O_o”

ฟุบ!!

 

            “อ๊ากกกกกกกกก!!! >O<”

 

            คนตัวเล็กกว่าฉวยไม้ขาวในมือของอาคันตุกะขึ้นมาถือไว้อย่างเสียมารยาทแล้วโบกมันแบบที่เจ้าของไม้ทำเมื่อครู่ ท่ามกลางเสียงทัดทานอย่างรุนแรงของคนผมดำ แต่ไม่ทันการ.. หลังจากเหวี่ยงมันได้แค่นิดเดียว แสงประกายสีส้มออกแดงเกิดขึ้นรอบตัวไม้เหมือนบาเรียเพื่อป้องกันตัวมันเอง ผลของมันก็คือพัคจีฮุนต้องรีบปล่อยมันลงอย่างรวดเร็วเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เหมือนถูกไฟเผาไหม้ที่มืออย่างรุนแรงเมื่อครู่.. แต่แปลกที่เมื่อคนหน้าหวานปล่อยมันหลุดร่วงลงจากมือไปแล้ว ความทรมานเมื่อครู่พลันหายไปดื้อๆ รวมถึงรอยแผลหรือรอยฟกช้ำใดๆ ก็ไม่ปรากฏบนมือเขาเลยแม้แต่รอยเดียว

 

            “..มันบ้าอะไรวะเนี่ย!!”

            “ไม้แอสเพนกับแกนขนฟีนิกซ์ข้างในน่ะ ประสิทธิภาพในการป้องกันตัวจากผู้ไม่ใช่เจ้าของไม้มันสูงมากเลยนะคุณ.. นี่ดีนะที่คุณปล่อยมันก่อนน่ะ.. ถ้าเกิดขืนคุณยังยืนโบกมันนานกว่านี้ ผมว่าป่านนี้มือคุณได้ขาดไปแล้วล่ะ แต่จะว่าไปมันก็ใช้ร่ายยากเอาเรื่องเลยล่ะ ตอนผมใช้มันใหม่ๆ ในวิชาปรุงยานะ หม้อนี่ระเบิดไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่รอบ ^^”

            “นาย..นายเป็นใครกันแน่!!!!??”

 

            ความสงสัยทั้งหมดในความลึกลับของบุคคลปริศนาคนนี้ก่อเกิดเป็นความหงุดหงิด จนเผลอจีฮุนขึ้นเสียงใส่เจ้าตัวแล้วลากคอเสื้อของเจ้าของเรือนผมสีดำให้เลิกขึ้นเล็กน้อย.. ทว่าผู้มาเยือนคนนี้กลับแสดงสีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อยแล้วยกยิ้มมีเสน่ห์แต่แฝงไปด้วยเลศนัยน์ให้กับเขา

 

            “ผม..เป็นพ่อมด”

 

           

           

            “จริงหรอเนี่ย...ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ”

            “ครับ..”

            “แล้วทำไมนายถึงได้...”

            “ผมกำลังจะไปเรียนครับ..วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันที่สองของผม”

 

            หลังจากที่ทำแผลให้ทั้งอาคันตุกะที่ทำเอาเขาช็อกในความสามารถไปแล้ว และยังนั่งทายาตัวเองจนเสร็จสรรพ จีฮุนเดินเข้าไปชงโกโก้ร้อนออกมาสองถ้วยถือไว้เองหนึ่งถ้วย แล้วยื่นถ้วยเซรามิกขาวอีกถ้วยให้กับคนแปลกหน้าก่อนจะเริ่มการสนทนาข้างต้นขึ้น

 

            “โรงเรียนของผมอยู่บนยอดเขาสูงในป่าลึกที่เยอรมนีครับ ผู้ไม่มีเชื้อสายเวทย์มนต์จะไม่มีทางหาที่ตั้งของโรงเรียนเจอ แต่เผอิญว่าผมไปไม่ทันเปิดเรียนวันแรก เลยต้องเดินทางไปที่นั่นเองคนเดียว ปกติผมจะบินไปกับเพื่อนแล้วก็รุ่นพี่อีกคนหนึ่ง”

            “แล้วทำไมนายถึงสภาพร่อแร่แบบนั้นได้ล่ะ”

            “ต้องเท้าความว่า พ่อผมเป็นคนไต้หวันครับ ทำงานเป็นนักหนังสือพิมพ์เวทย์มนต์ ส่วนแม่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นกับเกาหลี เธอทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลการข้ามเขตแดนอยู่ในกระทรวงเวทย์มนต์ที่อังกฤษ”

            “นี่ที่นั่นมีที่ตั้งอะไรแบบนั้นด้วยหรอ”

            “มีทุกที่บนโลกนี้แหละครับ แต่คนไร้เวทย์มนต์อย่างพวกคุณเพียงแค่ไม่สามารถเข้าถึงได้ก็เท่านั้น”

 

            เจ้าคนตัวสูงซดโกโก้ร้อนในมือหนึ่งอึก แต่ตอนนี้เครื่องดื่มในมือของพัคจีฮุนแทบจะหายร้อนแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ได้กระดกดื่มเลยแม้แต่หยดเดียวเพราะเรื่องที่พรั่งพรูออกมาจากปากคนประหลาดคนนี้น่าสนใจกว่ามากโข ว่าแล้วเจ้าของเรือนผมสีดำก็พูดต่อ

 

            “ช่วงปิดเทอมผมอยู่กับพ่อที่ไต้หวันเป็นส่วนใหญ่ครับ ทุกครั้งที่เปิดเทอมก็จะบินตัดเข้าทางจีนผ่านไปยุโรปหรือบางทีพ่อก็จะเป็นคนไปส่งที่โรงเรียน แต่รอบนี้ผมต้องเอาของจากพ่อไปส่งให้แม่ที่มาพักชั่วคราวที่ญี่ปุ่น พอเสร็จแล้วเลยบินตัดเข้ามาทางเกาหลีก่อนถึงจะเข้าจีน”

            “ที่ว่าบินนี่... เหมือนในหนังไหมอ่ะ พวกไม้กวาดอ่ะ! แล้วนายล่ะใช้ไม้กวาดบินไปใช่ไหม?! >O<”

 

            จีฮุนเริ่มถามอย่างตื้นเต้น

            แต่กลับได้คำตอบ ที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

 

            “เมื่อกี้มันพังไปแล้วล่ะครับ .. ตอนผมบินผ่านโซล ผมคงบินออกนอกเส้นทางบินเลยกลายเป็นว่าบินเข้าไปในแถบเมฆพายุเข้า สภาพผมเลยเกรียมอย่างที่คุณเห็น”

            “แย่เลยนะ...”

            “แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญหรอก.. แต่ต่อจากนี้น่ะสิ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือแค่ไม้กายสิทธิ์เท่านั้น.. แล้วผมจะทำยังไงดี ..ฮึกก”

            “เฮ้! อย่าร้องดิ.. อย่างน้อยก็แค่พานายไปไต้หวันให้ได้ใช่ไหมล่ะ”

           

            หนุ่มหน้าหล่อจู่ๆ ก็เริ่มสะอื้นเบาๆ คงจะใจเสียไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น.. จีฮุนทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดจาปลอบประโลมเจ้าตัวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ เขาพึ่งจะถูกหักค่าขนมไปหมาดๆ จะให้โทรไปขอค่าตั๋วแม่เพื่อพาเพื่อนกลับไต้หวันคงไม่ใข่ความคิดที่เข้าท่าอย่างแรง ยิ่งคิมแจฮวานพี่ชายสุดเฮี้ยวกำลังง่วนกับการทำโปรเจกต์จบด้วย คงไม่สนใจใยดีเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งของเขาเป็นแน่เเท้  

           

            “ผมเหลือเวลาอีกไม่มาก...ฮึกก”

            “หมายความว่าไง?”

            “พ่อมดอย่างผม.. อยู่ได้ด้วยพลังเวทย์มนต์ ไม้กายสิทธิ์น่ะถึงผู้ร่ายจะเป็นพ่อมดแม่มดก็ตามที แต่ถ้าหากพลังในตัวเริ่มร่อยหรอลงไปเรื่อยๆ จนหมด มันก็ไม่ต่างอะไรจากเศษกิ่งไม้หรอกครับ”

            “พลัง..ร่อยหรอลงงั้นหรอ?”

            “ครับ.. การต้องมาขลุกอยู่ในโลกที่มีแต่ผู้ไร้เชื้อสายเวทย์มนต์แบบนี้ พลังของผมจะหมดลงไปเรื่อยๆ และถ้าหากมันหมดล่ะก็..”

            “นายก็อาจจะกลายเป็นพวกไร้เวทย์มนต์แบบฉันงั้นหรอ”

            “ไม่ครับ.. ถ้าเป็นพวกเลือดผสมคือพ่อหรือแม่คนใดคนหนึ่งเป็นมนุษย์ ก็อาจจะเป็นไปอย่างที่คุณว่า แต่ถ้าเกิดเป็นพวกสายเลือดเวทย์มนต์บริสุทธิ์แบบผมล่ะก็.. ถ้าพลังของพวกเราหมด เราก็อาจจะต้องสลายไป”

            “ไม่จริงน่า....”

 

            จีฮุนวางแก้วลงก่อนจะใช้ฝ่ามือพาดไหล่ของคนตัวสูงเบาๆ หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มขาวเนียนของพ่อมดหนุ่ม จีฮุนรู้สึกไม่ชอบมันเอาเสียเลย..

 

            “ฉันจะช่วยนายเอง..”

            “จริงหรอครับ...?!”      

            “ขอแค่กลับไต้หวันได้ก็พอใช่ไหม?... งั้นได้เลย ช่วงนี้นายก็อยู่กับฉันไปก่อนแล้วกันนะ”

            “คุณใจดีจังครับ..^^”

            “ว่าแต่ทำไมนายถึงกล้าเล่าเรื่องทุกอย่างแบบหมดเปลือกให้ฉันฟังแบบนี้ล่ะ.. ในหนังนะเท่าที่ฉันเคยดู พวกพ่อมดแม่มดน่ะพยายามปกปิดสถานะของตัวเองกันจะตาย”

             “ไม่เป็นไรหรอกครับ.. ก่อนเราจะจากกัน ผมจะลบความทรงจำคุณเอง”

            “เอ๋?.. ล..ลบความทรงจำงั้นหรอ?! O_O”

            “ก็แค่ตอนที่คุณกับผมอยู่ด้วยกันเท่านั้นแหละครับ”

            “เฮ้อออ.. เอางั้นจริงดิ ..เอาก็เอาวะ อย่างน้อยก็ถือซะว่าช่วยนายไว้เอาบุญแล้วกัน.. ฉันพัคจีฮุน ม.ปลายปีสาม ยินดีที่ได้พบนะ”

           

            จีฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเซ็งๆ เมื่อรู้ว่าเขาจะต้องถูกลบความทรงจำอันแสนน่าตื่นตานี้หลังจากที่ส่งคนตัวสูงกลับบ้านได้สำเร็จ.. ประโยคแนะนำตัวพรั่งพรูออกไป ตามด้วยมือเรียวยื่นออกไปตรงหน้าของอาคันตุกะ

 

            “ผมอยู่ปี7 ครับ.. ถ้าเทียบดูแล้วก็อาจจะเด็กกว่าคุณ..งั้นผมเรียกคุณว่าพี่นะครับ”

            “ตามสบายเลย...แล้วนายล่ะชื่ออะไร”

            “เรียกผมว่าเอ็ดเวิร์ดก็ได้ครับ.. เอ็ดเวิร์ด ไล ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่จีฮุน”

           

           

            จำได้ว่าเขาหลับตานอนลงไปในขณะที่พ่อมดหน้าหล่อเอ็นตัวอยู่บนโซฟาที่อยู่ปลายเตียง..แต่อีกครั้งที่เขาตื่นขึ้นมา จีฮุนรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก ทั้งเวียนหัว ทั้งตาลายแถมยังเบลอไปหมด อาการแบบนี้เขารู้ได้ในทันทีว่าบาดแผลต้องช้ำในเป็นแน่ เพราะเขาเคยเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ หลังจากไปมีเรื่องต่อยตีกับชาวบ้าน แต่ครั้งนี้คงจะหนักกว่าครั้งก่อนๆ เพราะท่าทางร่างกายของเขาคงจะสะบักสะบอมไปมากกว่าที่คาดเอาไว้ เลยเล่นเอาไข้ขึ้นได้ขนาดนี้

 

            “พี่จีฮุน?”

            “นาย... อื้มม..”

            “พี่ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ”

            “ฉัน.ม..ไม่เป็นไร.. นายล่ะ หายเจ็บหรือยัง”

            “ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่แผลอาจจะหายช้าหน่อยเพราะไม่ได้มีพลังเต็มเปี่ยมเหมือนตอนอยู่ในโลกของผม.. แต่สีหน้าพี่ดูไม่ดีเลยนะครับ”

            “ธรรมดาน่า.. ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ.. เดี๋ยวมันก็หาย”

 

            พูดไปอย่างนั้นแหละ.. แต่พัคจีฮุนในตอนนี้น่ะ แรงจะลุกยังแทบไม่มี ปากมันจำเป็นต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งอยู่เสมอ ตั้งแต่เด็กจีฮุนเป็นเด็กที่ถูกรังแกมาโดยตลอด เหตุทั้งหมดทั้งมวลอาจเป็นเพราะการเป็นผู้ชายที่หน้าตาหวานน่ารักด้วย เลยทำให้เขาต้องกลายเป็นเหยื่ออารมณ์ของพวกหัวโจกที่โรงเรียน.. เช่นนั้นหลังจากจบม.ต้น พัคจีฮุนจึงพยายามทำให้ตัวเองกลายเป็นคนที่เข้มแข็งมากถึงมากที่สุดเท่าที่จะเป็นได้

           

            “ไปโรงพยาบาลไหมครับ?”

            “ทำอย่างกับนายรู้ว่าที่นี่เขาต้องทำกันยังไงอย่างนั้นแหละ”

            “ที่โลกของผมพ่อมดแม่มดก็เจ็บป่วยได้เหมือนกันนะครับ เพียงแค่พวกเราอายุยืนกว่ามนุษย์อย่างพวกพี่ก็แค่นั้นเอง”

            “หรอออออ..”

            “แต่ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ.. เพียงแค่อย่างน้อยอายุผมก็น่าจะได้อยู่ดูทันเห็นพี่ตายสองรอบ แล้วผมค่อยตาย คิกๆๆๆ”

            “ไอ้เด็กบ้านี่!!”

 

            จีฮุนยกมือที่ไม่ค่อยจะมีแรงขึ้นมาปัดแผงเรือนผมดำหนาตรงหน้าผากขาวนั่นเบาๆ ให้กับความกวนประสาทเล็กๆ ของพ่อมดหนุ่มน้อย ทว่า.. จู่ๆ เขาก็รู้สึกหมดแรงไปเสียดื้อๆ ท่าทางเขาคงต้องพึ่งมือหมอจริงๆ เสียแล้ว.. รู้สึกได้ว่าแผลที่หน้าอกมันปวดขึ้นมากกว่าเดิมร้อยเท่า ตอนที่เขากำลังชุลมุนอยู่กับอริเขาก็พอจะจำได้ลางๆ อยู่เหมือนกันว่าถูกใครคนหนึ่งใช้ของแข็งฟาดเข้ามาที่อกข้างขวาอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากมายนัก เพราะต่างคนก็ต่างต้องระวังตัวเองเป็นธรรมดาจนกว่าสงครามจะสงบลงค่อยมาไล่นับแผล..

             

            “พี่จีฮุน....ไหวไหมครับ ผมจะพาพี่ไปเอง”

 

            เอ็ดเวิร์ด หรือตามชื่อเกิดของเขาว่าควานลินรีบเดินไปคว้าไม้กายสิทธิ์ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ โซฟาขึ้นมาเตรียมร่ายมนต์อีกครั้ง.. แม้จะรู้ว่ากายใช้คาถาวาร์ปไปมาโดยมีผู้ที่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายไปพร้อมกับตัวเขาด้วยจะกินพลังเขามากกว่าวาร์ปไปคนเดียวก็ตามที แต่เขาก็สัญญากับจีฮุนเอาไว้แล้ว ..พัคจีฮุนคือผู้มีพระคุณต่อชีวิตของควานลิน สิ่งที่ต้องตอบแทนก็คือต้องช่วยรักษาชีวิตของคนคนนี้เอาไว้..

 

            “อย่า...”

           

            เสียงนุ่มของหนุ่มหน้าหวานปรามการโบกคฑาก้านเรียวในมือของคนตัวสูงเล่นเอาควานลินชะงักไปในบัดดล

           

            “นายบอกว่าพลังนายกำลังหายไปเรื่อยๆ ถ้านายใช้เวทย์มนต์อีก มันจะทำให้พลังของนายหายไปเร็วขึ้นนะ”

            “แต่พี่...”

            “ฉันไม่เป็นไรจริงๆ.. คืนเดียวก็หายแล้วเชื่อดิ”

 

            ควานลินแสดงสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัดออกมา แต่เขารู้ดีว่าจีฮุนน่ะไม่ไหวตั้งแต่แรกแล้ว หน้าแดงก่ำแทบจะเป็นมะเขือเทศสุกเสียขนาดนั้นแถมตอนเจ้าตัวเอามือปัดหน้าผากเขาผ่านๆ เมื่อครู่ควานลินก็รู้สึกได้ตามสัญชาตญาณของพ่อมดทันทีว่าตัวเจ้าของเรือนผมน้ำตาลหม่นคนนี้ร้อนอย่างกับไฟแม้ว่าจะไม่ได้สัมผัสเนื้อตัวโดยตรง

           

            “งั้นผมมีอีกวิธี.. แต่พรุ่งนี้พี่คงต้องหยุดเรียนสักวันนะครับ”

            “หมายความว่าไง...”

           

            จีฮุนยังไม่ทันหายงงงวยกับคำพูดคำจาของควานลิน ก็เป็นเวลาเดียวกับที่หนุ่มตัวสูงพึมพำอะไรบางอย่างที่ฟังดูเหมือนภาษาออกแนวละตินๆ เทือกนั้น แล้วจึงจ่อปลายไม้ลงใกล้ๆ หน้าผากของเขา เปลวแสงชมพูสวยสีอ่อนๆ พุ่งออกจากยอดแหลมมนของคฑาอันเรียว จีฮุนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอย่างมหาศาลที่แผ่ซ่านไปทั่วกายของเขา มันเป็นความอบอุ่นที่ไม่ได้ทำให้ร้อนรุ่มกว่าเก่า หากแต่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและสบายอย่างล้นเหลือ เสมอไปทางขวามือใจก็ต้องเต้นแรงอีกครั้ง เมื่อพบรอยยิ้มหวานสดใสของพ่อมดหนุ่มในโหมดอ่อนโยน..

 

            “นาย....”

            “คาถานี้ไม่กินพลังของผมมากมายหรอกครับ.. พี่อาจจะต้องหลับนานกว่าเดิมนิดนึง แต่ไม่เป็นไรนะ.. ผมจะดูแลพี่เอง ^^”

            “ขอบใจนะ.. เอ็ดเวิร์ด”

            “ไม่เป็นไรครับ.. ผมสัญญาแล้วนี่ว่าจะตอบแทนพี่”

           

             

            ไม่รู้ว่าเขาหลับไปนานเท่าไหร่ จีฮุนลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเพลียๆ ก่อนจะลุกบิดขี้เกียจหนึ่งที .. เขาหันหน้ามองหาพ่อมดตัวสูงอย่างซึมๆ ล้าๆ ก็ไม่พบเจ้าตัวอยู่ในห้องแต่อย่างใด.. แต่ที่แปลกไปก็คือสิ่งที่เขามองเห็นต่อจากนี้ผ่านบานกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆ เตียงทางด้านขวามือ

 

            พัคจีฮุนวิ่งถลาลงจากเตียงไปที่หน้าแผ่นสะท้อนอย่างรีบร้อนสิ่งที่น่ามหัศจรรย์ใจก็คือรอยฟกช้ำดำเขียว บนใบหน้าของเขาพลันอันตรธานไปหมดสิ้น รวมถึงอาการเจ็บปวดเจียนตายตามเนื้อตัวเหมือนเหมือนเมื่อคืนก็หายไปด้วยเช่นกัน

            หรือว่าเป็นเพราะคาถาในตอนนั้น

 

            “เอ็ดเวิร์ด!..นายอยู่ไหนน่ะ เอ็ดเวิร์ด?!”

 

            จีฮุนวิ่งออกมาจากประตูห้องนอนที่เปิดเครื่องปรับอากาศไว้เย็นเฉียบ ไฟในห้องใหญ่ยังคงถูกเปิดทิ้งไว้แบบเมื่อคืน จีฮุนได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากในครัว ว่าแล้วจึงสาวเท้าเข้าไปทางโซนนั้นทันที ก็ปรากฏร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตตัวเดิมสีเดิมที่ยังขาดวิ่นอยู่หน่อยๆ ยืนหันหลังง่วนอยู่กับการหั่นบางอย่างบนเคาน์เตอร์

    

            “ตื่นแล้วหรอครับพี่จีฮุน ^^”

            “นั่นนายทำอะไรน่ะ.. แล้วทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อ?”

            “ผม..ไม่มีเสื้อผ้าครับ”

            “ก็บอกฉันดิ จะได้หยิบให้.. ถึงนายจะดูสูงไปหน่อย แต่ก็น่าจะใส่ของฉันได้แหละ แปปนึงนะ”

           

หมับ!

 

            ปากที่พูดจบหุบลงพร้อมร่างเล็กกว่าที่กำลังจะเดินหันหลังไปค้นเสื้อผ้าในห้อง แต่ก็ถูกหยุดไว้โดยมือขาวของเด็กตัวสูงกว่า.. และเป็นอีกครั้งที่พัคจีฮุนใจเต้นขึ้นมาอีกรอบ ปากเป็นกระจับสีพีชของหนุ่มผมดำเผยอขึ้นพร้อมประโยคคำถามที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย

 

            “ไม่เจ็บตรงไหนแล้วใช่ไหมครับ?”

            “อืม.. เพราะนายแท้ๆ เลย.. ขอบใจนะ”

            “พี่ช่วยชีวิตผมเอาไว้นี่ครับ.. เรื่องแค่นี้น่ะเล็กน้อย อ้อ! ผมทำโจ๊กไว้ให้น่ะ กำลังจะเสร็จพอดีเลย เดี๋ยวพี่มากินนะครับ ^^”

            “ว่าแต่นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย”

            “เกือบจะทุ่มแล้วครับ มันเป็นผลข้างเคียงของคาถาน่ะ ที่ผมบอกว่าพี่อาจจะต้องหลับไปนานหน่อย”

            “อืม.. มันก็โอเคอยู่แหละ”

 

            ช้อนพลาสติกสีขาวถูกวางลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในถ้วยเซรามิคสีดำที่เคยมีโจ๊กร้อนๆ บรรจุอยู่เต็มถ้วย บัดนี้มันอัตรธานหายลงไปสิงสถิตอยู่ในท้องของจีฮุนหมดแล้ว พ่อมดน้อยนั่งมองคนหน้าหวานอย่างเป็นสุข จนจีฮุนอดไม่ได้ที่จะต้องถามเจ้าตัวออกไป

 

            “อะไรของนายน่ะ นั่งมองฉันแล้วยิ้มมาตั้งนานแล้วนะ”

            “ไม่มีอะไรหรอกครับ.. ผมแค่รู้สึกชอบเวลาที่พี่กิน”

            “มันน่าตลกขนาดนั้นเลยหรอ?”

            “เปล่าหรอกครับ.. มันน่ารักมากกว่า”

            “O///_///O”

 

          ฉ่า~ ตึกตัก~

 

            และอีกครั้งที่หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะบวกกับอุณหภูมิในร่างกายที่สูงขึ้นมาตั้งแต่หัวจรดเท้า เล่นเอาทั้งหน้าร้อนผ่าวไปหมด.. ยิ่งตอนที่เด็กคนนี้ฉีกยิ้มจนตาสองชั้นกลมแป๋วนั่นหรี่เล็กลงจนดูเหมือนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวนั่นด้วยแล้ว เป็นภาพที่ทำเอาพัคจีฮุนถึงกับไปไม่เป็น

 

            “เอ่อ... ว่าแต่นายล่ะ.. ยังเจ็บมากอยู่ไหม”

            “อ่า.. ยังระบมๆ อยู่น่ะครับ แต่ผมไม่เป็นไรหรอก”

            “อืม.. พรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียนแล้วด้วยสิ นายอยู่แต่ในห้องนี้ได้ไหม ฉันแค่ไปสอบน่ะ มะรืนก็ปิดเทอมแล้ว”

            “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”

 

            พอบทสนทนาจบลงจีฮุนที่เตรียมลุกที่จะเอาถ้วยไปเก็บ ถึงกับต้องผงะอีกรอบเมื่อจู่ๆ ทั้งถ้วย ช้อนและแก้วน้ำต่างล่องลอยอ้อยอิ่งเข้าไปในครัวราวมีชีวิต แน่นอนว่าต้นเหตุของปรากฏการณ์ประหลาดนี่มาจากบุคคล ณ ฝั่งตรงข้ามโต๊ะที่กำลังโบกนิ้วไปมากลางอากาศอยู่เรื่อยๆ

 

            “นี่ไม่มีไม้นายก็ร่ายได้หรอเนี่ย”

            “ถ้าพวกเวทย์มนต์พื้นๆ แค่ผมคิดก็ร่ายได้แล้วล่ะครับ”

            “เอาเถอะๆ นายไปเปลี่ยนเสื้อดีกว่านะ”

 

พรึบ!!

 

            “เชี่ย!!!”

 

            แต่ไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อจากนั้น จู่ๆ ไฟในห้องก็ดับวูบลงไปดื้อๆ จีฮุนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกจึงร้องตะโกนขึ้น ซึ่งในขณะที่กำลังหลงทางอยู่ในความมืดนั้น เขาก็ได้แต่เรียกหาเพื่อนร่วมห้องอีกคนอยู่เรื่อยๆ กระทั่งมีแสงสว่างเล็กๆ เกิดขึ้น ณ จุดหนึ่ง.. จีฮุนเดินตามแสงนั่นไปก็พบกับคนตัวสูงกำลังยืนถือเทียนที่จุดไฟอยู่ในมือ.. แต่พอลองมาดูใกล้ๆ ก็พบว่ามันคือแท่งไม้ขาวคู่กายของเจ้าตัวที่มีแสงสีบริสุทธิ์เปล่งออกมาจากหัวไม้ได้อย่างน่าอัศจรรย์

 

            ควานลินปัดปลายไม้หนึ่งครั้ง จุดแสงตรงหัวก็ลอยออกไปตามแรงเหวี่ยง แล้วจึงร่ายแสงดวงใหม่ให้เกิดขึ้นตามมา ทำวนไปเรื่อยๆ จนห้องเกือบทั้งห้องเริ่มมีแสงสว่างอีกรอบ ทว่าถึงจะไม่สว่างไสวเหมือนไฟฟ้าของโลกมนุษย์แต่ก็ทำให้ทัศนวิสัยในการมองเห็นดีขึ้นกว่าเดิมหลายล้านเท่า

           

            “ดูเหมือนไฟจะดับน่ะ...” จีฮุนพูด

            “งั้นถ้าไฟมาเดี๋ยวผมดับแสงพวกนี้เองแล้วกัน”

           

            จีฮุนไม่พูดอะไรแต่ยิ้มให้ควานลินหนึ่งที แล้วเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียงของตัวเอง.. โดยที่ยังมีร่างสูงยืนมองเขาอยู่เรื่อยๆ.. และเป็นต้องแปลกใจเมื่อถูกเจ้าของห้องเชื้อเชิญโดยการตบที่ว่างบนเตียงเบาๆ

 

            “มานอนเล่นด้วยกันดิ”

            “จะดีหรอครับ”

            “แน่ดิ”

 

            ควานลินค่อยๆ เดินขึ้นไปบนเตียงแต่ยังไม่ได้ล้มตัวลงเสียทีเดียว ข้างๆ คือพัคจีฮุนที่นอนเหม่อมองเพดานห้องอยู่อย่างเลื่อนลอย..

 

            “เอ็ดเวิร์ด”

            “ครับ...”

            “ถ้าเราต้องจากกัน... อย่าลบความทรงจำฉันได้ไหม”

            “เอ๋...?”

            “ฉันสัญญานะ.. ว่าจะไม่บอกใครว่าได้เจอนาย”

 

            จีฮุนหันหน้ามามองควานลินอย่างจริงจัง.. ที่พูดออกไปแม้จะดูเป็นข้อเสนอที่ทำได้ยาก แต่เขาก็อยากให้เด็กตัวสูงรับฟังคำขอร้องนี้จากเขา.. เขาสาบานว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครทั้งสิ้น ขอเพียงแค่ในหัวของเขายังมีความทรงจำที่แสนวิเศษกับพ่อมดน้อยตนนี้อยู่ตลอดไป.. ตั้งแต่ขึ้นม.ปลายไม่เคยมีใครทำดีกับเขาแบบนี้มาก่อน ก็แน่ล่ะ.. เพราะพัคจีฮุนก็ไม่เคยทำดีกับใครเลยเช่นกัน เขาไม่รู้เลยว่าการได้ช่วยเหลือใครสักคนแล้วจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้

 

            “เลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีได้ไหมวะจีฮุน”

 

          คำพูดเขาคิมแจฮวานดังขึ้นในหัวของเขา.. บางทีนี่อาจจะเป็นก้าวแรกที่พัคจีฮุนคนนี้จะได้เติบโตขึ้นบ้างเสียที.. ได้ทำอะไรดีๆ ได้รู้สึกแบบที่คนมีประโยชน์รู้สึก ไม่ใช่เอาแต่ทำตัวเป็นเด็กไปวันๆ เหมือนที่เป็นอยู่

 

            “ผม..คงทำไม่ได้”

            “ทำไมล่ะ...”

 

            ควานลินใจห่อเหี่ยวลงไปในบัดดล เมื่อเสียงนุ่มของหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าดูอ่อนลง บวกกับดวงหน้าน่ารักก็พลอยหมองหม่นตามไปด้วย.. ความจริงแล้วเขาก็ไม่อยากที่จะต้องลบความทรงจำผู้ชายคนนี้เหมือนกันกับที่เจ้าตัวร้องขอ.. แต่กฎก็คือกฎ ในโลกเวทย์มนต์นั้น การที่พ่อมดแม่มดแค่แสดงตัวให้มนุษย์รู้ก็ถือว่าผิดแล้ว.. ยิ่งรู้จักมักจี่ด้วยถึงขั้นแต่งงานอยู่กินหรือมีลูกยิ่งเป็นการไม่ดีเข้าไปใหญ่ แต่ก็ยังมีพ่อมดแม่มดหลายตนที่เกิดมีความรักกับมนุษย์แต่เลือกที่จะไม่แสดงตัวให้อีกฝ่ายทราบ มารู้ตัวอีกทีลูกที่เกิดมาก็กลายเป็นเลือดผสมไปเสียแล้ว.. ซึ่งถ้าหากเด็กเหล่านั้นเกิดมาไร้เวทย์มนต์ก็ถือว่าโชคดีไป แต่ถ้าหากเกิดมามีเวทย์มนต์ด้วยล่ะก็ การใช้ชีวิตทั้งในโลกมนุษย์ทั้งโลกเวทย์มนต์ก็จะเป็นสิ่งที่ลำบากเป็นอย่างยิ่ง

            เพราะว่าเหล่าพ่อมดแม่มดเลือดผสมทั้งหลายมักถูกตีกรอบโดยสังคมและถูกรังเกียจเดียดฉันราวกับเป็นพวกชั้นต่ำของสังคมเวทย์มนต์เลยก็ว่าได้ ถึงแม้ว่าผู้วิเศษประเภทนี้จะมีสิทธิได้รับการศึกษา และคุ้มครองก็ตามที.. ต่างจากพวกเลือดบริสุทธิ์อย่างควานลินที่ต้องรักษากฏนี้อย่างเคร่งครัดเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าควานลินเลือกที่จะไม่ลบความทรงจำของจีฮุน อย่างไรเสียเจ้าหน้าที่จากกระทรวงเวทย์มนต์ก็ต้องตามมาลบความทรงจำเจ้าตัวทีหลังอยู่ดี.. หรือบางทีถ้าหนักกกว่านั้น..

            ในกรณีที่มนุษย์รู้เรื่องราวที่สำคัญๆ มากจนเกินไป จากการลบความทรงจำอาจรุนแรงขึ้นกลายเป็นการทำให้วิกลจริตไปแทน..

                                   

            “มันเป็นกฏน่ะครับ มันอันตรายต่อตัวพี่เกินไป ยิ่งแม่ผมเป็นคนของกระทรวงเวทย์มนต์แล้วด้วย แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่แม่ผมจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราหลังจากนี้”
            “แต่ฉัน.. ไม่อยากลืมนาย..”

            “ผมก็ไม่อยากให้พี่ลืมผมเหมือนกัน.. แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ พี่ก็คิดเสียว่าผมเป็นฝันของพี่ในคืนคืนหนึ่งก็แล้วกันนะครับ”

            “...เข้าใจแล้วล่ะ งั้นเวลาที่เหลืออยู่ ถือว่านี่คือความฝันของฉันก็แล้วกันนะ”

 

            จีฮุนยิ้มให้ควานลินอย่างเบิกบาน แม้ว่าในใจจะยังรู้สึกหดหู่อยู่ก็ตาม ไม่น่าเชื่อว่าเวลาแค่วันเดียวเขาจะรู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้ได้มากมายถึงขนาดนี้ พ่อมดหนุ่มนอนคว่ำตัวลงจนใบหน้าของเจ้าตัวอยู่ในระดับเดียวกันกับจีฮุน ดวงหน้าขาวใสยิ้มให้เจ้าของห้องอย่างเป็นมิตร เช่นเดียวกันกับจีฮุนที่ยิ้มตอบกลับไปให้เจ้าตัวอย่างเก้อเขินหน่อยๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ที่ทั้งคู่นอนมองกันอยู่อย่างนั้น รู้เพียงว่าจีฮุนเห็นภาพใบหน้าของควานลินเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่เขาจะหลับไปอีกครั้งหนึ่งหลังจากตื่นมาได้ไม่นานนัก

           

            แต่ในใจลึกๆ ก็ไม่อยากหลับแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าเมื่อตื่นมาเขาจะลืมทุกสิ่ง ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับผู้ชายลึกลับผู้แสนดีคนนี้..

 

            “พี่จีฮุนครับ.. ตื่นได้แล้วครับ เดี๋ยวไปสอบสายนะ ^^”

 

            วันต่อมาก็ได้เสียงทุ้มนุ่มของเด็กตัวสูงเป็นสิ่งที่ปลุกให้พัคจีฮุนลืมตาตื่นขึ้นมา..

 

            และหลังจากนั้น..

 

            “พี่จีฮุน.. ผมผัดข้าวไว้ให้กินแน่ะครับ ลุกขึ้นมาเร็ว~”

           

            จากหนึ่งวันเป็นสองวัน..

 

            “พี่จีฮุนครับ ตื่นเร็ว วันนี้ต้องช่วยกันซักผ้าไม่ใช่หรอครับ~”

           

            จากสามวันเป็นสี่ จากสี่เป็นห้า

            จากหลายวันเป็นสัปดาห์...

 

            “วันนี้เราจะไปยออีโดกันไม่ใช่หรอครับ ลุกเร็ว~”

 

            จากหลายสัปดาห์เป็นเดือน..

 

            “ตื่นเร็วครับเจ้าชายของผม..^^”

            “รู้แล้วน่าเอ็ด.. ขออีกห้านาที”

            “ไม่ได้ครับ.. วันนี้วันสมัครเรียนไม่ใช่หรอ ลุกเลยเร็ว~”

 

            เสียงของ ‘แฟนหนุ่ม’ตัวสูงออดอ้อนอย่างน่ารักเพื่อให้ร่างบางกว่าลุกขึ้นมาอาบน้ำ จีฮุนเป็นต้องยิ้มทุกครั้งไปเมื่อเจอกับลูกอ้อนของแฟนหนุ่มคนนี้ ทุกนาทีที่ผ่านมานั้น การได้อยู่กับเอ็ดเวิร์ดของเขานับเป็นเวลาที่สุดแสนจะมีค่าในชีวิต แม้ในใจจะรู้สึกโหวงอยู่ลึกๆ เพราะไม่รู้ว่าวันไหนเขาและเจ้าเด็กตัวสูงต้องจากกัน แต่จีฮุนก็เคยพูดเอาไว้แล้วว่าเอ็ดเวิร์ด ไล คือความฝันของเขา ดังนั้นแล้ว เมื่อวันนั้นมาถึงผู้ชายผมดำคนนี้จะมีตัวตนอยู่เพียงแค่ในความฝันของเขาเท่านั้น..

           

            “ให้ผมไปด้วยไหม?”

            “ไม่ต้องหรอก วันนี้พี่ไปกับเพื่อนน่ะ”

            “งั้นหรอครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะทำอะไรอร่อยๆ ไว้รอพี่นะครับ ^^”

           

            จีฮุนยิ้มให้เจ้าตัวสูงหนึ่งครั้งพลางหยิกแก้มขาวเนียนของควานลินหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยวให้กับความน่ารักและขี้เอาใจของแฟนรุ่นน้อง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เขาเห็นเจ้าตัวจับไม้กายสิทธิ์ และไม่รู้ด้วยว่ามันหายไปไหน เอ็ดเวิร์ดของเขาใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์คนหนึ่งมาโดยตลอด และดูจะไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายมันเลยด้วยซ้ำ

 

            เผลอเพียงครู่เดียวก็ตกเย็นแล้ว..

            ควานลินที่เพิ่งทำกับข้าวเสร็จฟุบหลับไปตรงโซฟาตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน จีฮุนยังไม่กลับมาที่ห้อง.. สองตาหลับลงอีกหนึ่งครั้งแล้วเริ่มร่ายมนต์ในใจ อีกหนึ่งความสามารถที่ติดตัวเขามาแต่เกิดคือการหยั่งรู้ ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นรู้อนาคตแต่ควานลินก็สามารถล่วงรู้ได้ถึงเหตุการณ์ในเวลาเดียวกันแม้จะต่างสถานที่ก็ตาม

            คิ้วดำขลับได้รูปขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด เมื่อภาพในหัวสะท้อนสิ่งที่ชวนน่าใจหายขึ้นมา ทั้งเสียงและภาพชัดเจนและตราตรึง

 

 

            “จิน..จินยองอ่า.. พอกูบอกให้มึงวิ่ง..มึงก็วิ่งนะ”

          “สัสจี้.. ถ้าจะตายก็ต้องตายด้วยกันแหละวะ”

 

           

            จีฮุนกับใครอีกคนที่น่าจะเป็นเพื่อนของเจ้าตัวยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของกลุ่มวัยรุ่นนับสิบที่มีอาวุธครบมือ ร่างโปร่งทั้งสองยืนหอบแฮกอย่างหมดแรง แถมยังมีรอยฟกช้ำห้อเลือดแทบทั่วอณูของใบหน้า ของเหลวสีแดงสดที่ไหลอาบหัวของพัคจีฮุนเป็นภาพที่ชวนให้ควานลินใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

            ร่างโปร่งกรูเข้าไปในห้องนอนก้มตัวคว้ากล่องสีดำที่ถูกปิดมิดชิดอยู่ใต้เตียงขึ้นมาเปิด ไม้สีสะอาดอันเรียวยาวถูกฉวยขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวผู้เป็นเจ้าของจะวิ่งออกไปด้านหน้าห้อง แต่ทว่าในตอนนั้นเอง บานหน้าต่างที่น่าจะถูกปิดไว้แน่นหนาแล้วแท้ๆ กลับถูกลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาจนเปิดออก

            ควานลินสัมผัสได้ถึงพลังจากผู้วิเศษคนหนึ่งที่อยู่ ณ บริเวณนี้..

 

            “แดฮวีย่า...”

            “กูมาพามึงกลับควานลิน”

 

            ร่างเล็กของผู้ชายดวงหน้าหวานสวย ปากเล็กเป็นกระจับกับสันดั้งได้รูปพอเหมาะพอดี ทว่าแววตาเฉดน้ำตาลอัลมอนต์คู่นั้นของเจ้าตัวกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความลึกลับที่ชวนให้ผู้สบมันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เขาเดินเข้ามาในห้องที่ข้าวของกระจัดกระจายเพราะแรงลมเมื่อครู่ เสื้อโค้ทตัวยาวสีดำทะมึนปลิวไสว รวมถึงเรือนผมหนาน้ำตาลมะฮอกกานีที่พลิ้วยุ่งไปตามแรงกรรโชกของอากาศ

 

            “กู.. กู..”

            “มึงจะมัวโอ้เอ้อะไรล่ะ มึงอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้วนะ พลังของมึงจะไม่เหลือแล้วมึงรู้ตัวไหม?!”

            “แต่กูมีอีกเรื่องที่ต้องทำ”

            “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการลากตัวมึงกลับไปมิวนิกให้เร็วที่สุด ตอนนี้ศาสตราจารย์ที่โรงเรียนยังไม่รู้ มีแค่กูกับอาจารย์ประจำบ้าน แต่ถ้าเกิดพวกเขารู้ว่าที่มึงหายไปเป็นเดือนแบบนี้ มึงมาขลุกอยู่กับพวกไร้เวทย์มนต์มึงได้โดนไล่ออกแน่!”  

           

            เดวิด ลี.. หรือ อีแดฮวีเพื่อนร่วมชั้นเชื้อสายเกาหลีของเขาเดินตรงดิ่งเข้ามาคว้าข้อมือของควานลินแล้วพาเดินออกไปที่ระเบียง แต่มีหรือที่ไลควานลินจะยอม แขนขาวของคนตัวสูงกว่าสะบัดออกจากเกาะกุมโดยมือของคนหน้าหวาน เล่นเอาแดฮวีถึงกับหันหน้ามามองเพื่อนสนิทของเขาอย่างงงๆ

 

            “แดฮวี กูขอล่ะ อีกแค่ครั้งเดียว กูมีเรื่องที่ต้องทำก่อนจะไป”

            “นี่กูกับอาจารย์อุตส่าห์ไม่ฟ้องศาสตราจารย์ใหญ่ว่ามึงหนีออกมาขลุกอยู่กับมนุษย์คนนั้นเป็นเดือนๆ ก็ดีเท่าไหร่แล้วควานลิน”

           

            ไม่ดีแน่..

            หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปจีฮุนจะต้องเป็นอะไรไปแน่ ควานลินคิดเช่นนั้นก็เริ่มร่ายมนต์อีกครั้ง จุดแหลมเรียวของไม้เริ่มมีแสงสีส้มแดงออกมา ในช่วงที่อีแดฮวีกำลังเผลอตัวเขาก็จัดการฟาดปลายไม้เข้าใส่ทางตัวของเพื่อนร่างบางทันที..

 

ตู้ม!!!!

 

            ไวกว่านั้น.. แดฮวีกลับเห็นมันก่อนแต่ก็ไม่สามารถตั้งรับมันได้ทันท่วงที จึงได้แต่ใช้มือเปล่าร่ายต้านไปจนแสงสีเปลวเพลิงนั่นเกิดระเบิดขึ้นเสียงดังสนั่น ความจริงคาถาบทนี้ใช้ร่ายเพื่อทำให้ฝ่ายตรงข้ามหมดสติเท่านั้น หากแต่การอัดพลังต้านใส่เข้าไปของแดฮวีทำให้เกิดการบิดเบือนของพลังสะท้อนออกมาในรูปการระเบิด

 

            “นี่มึงจะทำห่าอะไรวะควานลิน!”

            “กูสัญญาว่ากูจะกลับไป แต่กูขอเวลาหน่อย—”

            “นี่มึงรักมนุษย์นั่นหรอวะควานลิน มึงเสียสติไปแล้วหรอ!!”

            “เออ!! กูรักมนุษย์พอใจหรือยัง!!”

            “มึงหยุดบ้าได้แล้วไลควานลิน มนุษย์สกปรกพวกนี้มันมีดีอะไรวะ!!”

            “เลือดสีโคลนอย่างมึงมันเป็นพวกขาดความอบอุ่นหรือไง ถึงได้พูดแบบนั้นน่ะ!!!”

 

              เหมือนศรคมที่พุ่งแทงเข้าตรงกลางอกซ้ายตัดขั้วหัวใจของอีแดฮวี.. ไม่คิดเลยว่าเพื่อนรักของเขาอย่างไลควานลินจะเป็นคนพูดคำนี้ออกมา.. ใช่ คำว่าเลือดสีโคลนคือคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของอีแดฮวีได้มากจนทำให้เจ็บเจียนตายได้หากว่ามันหลุดออกมาจากปากของควานลิน

            คนอย่างอีแดฮวี ไม่เคยรู้หรอกว่าความรักมันเป็นยังไง.. ตอนที่เกิดมาเขาก็กำพร้าพ่อแม่แล้ว แต่โชคยังดีที่มีแม่มดเชื้อสายเกาหลีตนหนึ่งรับเขาไปเลี้ยงไว้ โดยเจ้าหล่อนบอกเขาว่าเธอรับรู้ได้ว่าแดฮวีคนนี้พิเศษกว่ามนุษย์คนอื่นๆ .. เธอตั้งชื่อเขาว่าเดวิด.. หรือแดฮวี เธอพร่ำบอกเขาเสมอว่าเขาเป็นเลือดบริสุทธิ์ แต่พอโตขึ้นจึงได้รู้เองตามสัญชาตญาณว่าเขาเป็นพวกเลือดโสโครกในสังคมเวทย์มนต์

            เพราะขนาดแค่เลือดผสมยังถูกรังเกียจเดียดฉัน.. เลือดสีโคลนอย่างเขาถ้าหากแสดงตัวออกไปก็คงไม่สามารถใช้ชีวิตในโลกเวทย์มนต์ได้เป็นปกติสุขเหมือนตอนนี้.. แต่ด้วยความไว้ใจ และเชื่อใจในตัวของไลควานลิน เขาจึงยอมบอกความลับแก่เจ้าตัวว่าเขาเป็นเลือดสีโคลน ในตอนแรกก็คิดว่าอาจจะถูกบอยขอดจากเพื่อนตัวสูง แต่ไม่เลย.. ไลควานลินไม่เคยมีท่าทีรังเกียจหรือขยะแขยงเพื่อนคนนี้..

            แต่ในเวลานี้... มันต่างออกไป

           

            “แดฮวี..กู.. กูขอโทษ..”

            “ถ้ามึงว่าอย่างนั้น กูคงต้องใช้กำลังลากมึงไป”

 

            มือเรียวขาวภายใต้แขนเสื้อโค้ทดำล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงสีทึบ คฑาด้ามเล็กอันเรียวยาวที่ทำจากไม้แบล็กธอร์นสีดำทะมึนทึบดูน่าเกรงขามถูกล้วงขึ้นมาถือไว้ ด้ามจับของไม้ที่แกะเป็นเกลียวรูปคล้ายเถาวัลย์พันรอบโคน เหนือขึ้นไปเป็นไม้โค้งงอบิดไม่ได้รูปได้ทรงไร้ความมีชีวิตชีวาต่างจากไม้ของควานลินอย่างลิบลับ..

 

            ในทันทีที่ปลายไม้ทั้งสองถูกโบกโดยเจ้าของแสงสีส้มจ้าที่เปล่งออกมาจากไม้แอสเพนก็พุ่งเข้ากระทบกับแสงสีม่วงทึบที่พุ่งออกจากไม้แบล็กธอร์นเกิดประกายไฟเวทย์มนต์ระหว่างสีสองโทนที่ตัดกัน เหงื่อเม็ดแล้วเม็ดเล่าผุดขึ้นแล้วไหลลงอาบแก้มของควานลิน ดูเหมือนว่าแดฮวีจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ และท่าทางจะดูโมโหใช่เล่น.. เขาต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง

 

ตุบ!!

 

            “โอ๊ย!!!”

 

            แจกันบนโต๊ะถูกร่ายให้ลอยขึ้นโดยมืออีกข้างของควานลิน ก่อนที่มันจะถูกเหวี่ยงโดยพลังให้พุ่งกระทบเข้ากับหัวของแดฮวีจนเจ้าของไม้กายสิทธิ์สีดำเป็นต้องลดไม้ลงแล้วใช้มือกุมเข้าที่ขมับที่มีเลือดสีดำไหลลงมาเป็นทาง... เลือดสีโคลนที่เป็นที่น่ารักเกียจของผู้วิเศษ

            ซึ่งในขณะนั้นเองเป็นเวลาเดียวกันกับที่แสงสีแดงถูกปล่อยออกจากไม้สีขาวหลังจากสิ้นเสียงคำร่ายภาษาละตินจากคนตัวสูงกว่า

            แดฮวีล้มลงสลบไปในทันทีที่ลำแสงพุ่งเข้าถูกตัว.. แต่ควานลินไม่มีเวลาแล้ว.. คนที่น่าห่วงกว่าในตอนนี้คือพัคจีฮุน..

 

 

            “พี่จีฮุน!! พี่อยู่ไหนน่ะ พี่จีฮุน!!”

           

            ร่างสูงของเจ้าของเรือนผมสีดำเดินร้องเรียกเพรียกหาคนรักของตนอย่างกระวนกระวายใจในความมืดยามค่ำคืนของกรุงโซลแห่งนี้.. สักพักสองเท้าในผ้าใบคู่สวยที่จีฮุนให้เขายืมใส่ก็เดินมาถึงตรอกหนึ่งที่เห็นเหมือนภาพที่หยั่งดูในหัว ไม่รอช้า..พ่อมดหนุ่มวิ่งหน้าตั้งลึกเข้าไปทันที ทุกสิ่งเละเทะระเนระนาดไปหมด.. ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะจบลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไร้วี่แววของพัคจีฮุนและเพื่อนของเขา ควานลินโล่งใจเล็กๆ.. อย่างน้อยจีฮุนก็น่าจะปลอดภัย..

            หากว่าเขาไม่ได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากซอกตึกใกล้ๆ นั่น..

 

            เสียงโทนต่ำที่ร้องสะอึกสะอื้นอยู่ในซอกตึกที่มีแสงไฟสลัว.. ควานลินเดินตามเสียงนั้นใกล้เข้าไปเรื่อยๆ.. สิ่งที่เห็นเล่นเอาเข่าอ่อนยวบยาบ..

 

            “จีฮุนอ่า..ฮึกก ฟื้นดิมึง.. กูขอโทษ.. ฮึกก ฮือออ.. จีฮุน ตื่นขึ้นมาก่อน”

 

            แพจินยองกำลังร้องไห้ฟูมฟายอย่างไร้สติสตัง ในอ้อมแขนของคนร่างโปร่งโอบอุ้มร่างของคนหน้าหวานที่นอนอย่างหมดเรี่ยวแรง เสื้อเชิ้ตสีขาวชุ่มโชกไปด้วยคราบเลือดสีสด ใกล้ๆ กับหน้าอกข้างซ้ายมีมีดเล่มเล็กปักเข้าเนื้อคาไว้อย่างน่ากลัว.. ควานลินเบลอไปหมด ตอนนี้ความรู้สึกในหัวคือเหมือนมีคนเอาค้อนปอนด์หนักๆ ฟาดเข้าที่หัวของเขาแรงๆ หลายสิบครั้ง..

 

            มือที่เริ่มไร้เรี่ยวแรงของไลควานลินโบกไม้กายสิทธิ์ในมือหนึ่งครั้งเกิดลมวูบใหญ่พัดผ่านหน้าของจินยอง ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวไปในบัดดล รวมถึงเสียงสะอึกสะอื้นของหนุ่มหน้านิ่งก็พลันเงียบลงด้วย คนตัวสูงปล่อยไม้ในมือลงอย่างไม่ได้สนใจใยดีมัน กรูถลาเข้าไปช้อนตัวของพัคจีฮุนขึ้นมาไว้ในอ้อมอกของตัวเอง หยาดน้ำตาเริ่มรินไหลอาบแก้มขาวเนียนทั้งสองข้างของผู้วิเศษหนุ่ม ถ้อยวจีอันสั่นเทาของควานลินเอ่ยขึ้นกับผู้เป็นที่รักด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและสำนึกผิด

 

            “ผมมาช้า.. ฮึกก ผมขอโทษ.. ฮึกก ฮือออ พี่จีฮุน.. อย่าเป็นอะไรไปนะครับ.. ฮึกก อยู่กับผมก่อน.. ฮือออ.. ผมผิดไปแล้ว”

 

            ร่างบางในอ้อมแขนของเขานอนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนผัก ไร้ซึ่งการตอบสนองของพัคจีฮุน.. ดวงใจของเขาจากไปแล้ว.. จากเขาไปแล้วตลอดกาล..

           

            แต่...

 

            ไหนๆ ก็ไหนๆ.. ในเมื่อรักของเขามันก็เป็นความจริงไม่ได้ตั้งแต่ต้น รักที่เหมือนนาฬิกาทรายที่นับเวลาให้ทรายด้านบนไหลลงสู่ด้านล่างเรื่อยๆ จนหมด.. งั้นก็ขอให้ไลควานลินกับความรักของเขาคนนี้ได้เป็นความฝันของพัคจีฮุนตามที่สัญญาเอาไว้ก็พอ..

 

            เขาเอื้อมไปหยิบไม้แอสเพนที่นอนแอ้งแม้งอยู่ขึ้นมา.. นี่เป็นคาถาที่ร่ายยากที่สุดในชีวิตของเขา และเขาไม่เคยคิดจะร่ายมันให้ใคร ..เว้นเสียแต่คนคนนั้นคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของควานลินจริงๆ รอยยิ้มอบอุ่นของหนุ่มไต้หวันมอบให้จีฮุนทั้งน้ำตา เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยคำว่ารักซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับร่างของคนที่นอนไร้วิญญาณอยู่บนตัก..

            ปลายของคฑาสีสะอาดจ่อตรงจุดที่ใกล้หัวใจของพัคจีฮุนก่อนที่แสงสีส้มเปลวเพลิงเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของควานลินจะค่อยๆ พุ่งผ่านปลายไม้เข้าสู่ร่าง มีดเล่มสั้นที่ปักอยู่ใกล้ๆ จุดสำคัญของหนุ่มหน้าหวานค่อยๆ เลื่อนหลุดออกเองอย่างน่าอัศจรรย์ใจ รอยแผลตามจุดต่างๆ เริ่มสมานเข้าหากันจนเหมือนปกติได้ราวกับเป็นเรื่องโกหก แววตาอ่อนโยนของพ่อมดยังคงเฝ้ามองดูผู้เป็นดั่งดวงใจของเขาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ยิ่งพอได้เห็นนิ้วมือเรียวของจีฮุนขยับเล็กๆ ควานลินก็ยิ่งหุบยิ้มไม่ได้.. ทว่าน้ำตากลับไม่ได้หยุดไหลลงเลย

 

            เวลาผ่านไปได้สักพัก..เป็นไปอย่างที่คาดไว้

            เพราะเจ้าของเรือนผมดำใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ทำสิ่งใดขึ้นมาขยุ้มอกของตัวเองอย่างเจ็บปวด.. ไม่คิดเลยว่ามันจะทรมานได้มากขนาดนี้ เจ็บจนอย่างร้องออกมาดังๆ แต่ก็หยุดร่ายไม่ได้ เพราะคาถานี้หากหยุดร่ายกลางคันแล้วจะไม่สามารถร่ายซ้ำได้อีก ปลายไม้สีขาวมีเสียงเปราะเล็กๆ ควานลินยกยิ้มอีกครั้งเมื่อรู้ว่าคาถานี้ใกล้จะสัมฤทธิ์ผลแล้ว..

            เปลือกตาของพัคจีฮุนค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ .. เป็นเวลาเดียวกันกับที่ส่วนบนของไม้กายสิทธิ์หักเปราะลง ร่างสูงล้มฟุบลงไปอย่างหมดแรงแต่ในใจก็รู้สึกดีใจอย่างล้นเหลือกับความสำเร็จในครั้งนี้

 

            “เอ็ด..”

            “พี่จีฮุน..”

            “เอ็ด!! นายเป็นอะไรไปน่ะ!! ทำใจดีๆ ไว้นะ”

           

            ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด คราวนี้จีฮุนกลายเป็นฝ่ายที่ต้องลุกขึ้นมาช้อนตัวของควานลินขึ้นมาแทน.. คู่ตาสองชั้นของหนุ่มตัวสูงหรี่ลงนิดหน่อย เขามองเจ้าของเรือนผมสีหม่นอย่างสุขใจก่อนจะค่อยๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา..

 

            “ผม..ช่วยพี่..ได้แล้วครับ”

            “นายจะไม่เป็นไรใช่ไหม?! บอกพี่สิ...บอกพี่ว่านายจะไม่เป็นไร”

 

            พัคจีฮุนเริ่มละล่ำละลัก ใจเสียไปหมด..ความร้อนผ่าวเกิดขึ้นที่บริเวณดวงตาทั้งสอง จนสุดท้ายก็กลั้นน้ำจากด้านในไม่ให้มันไหลเอาไว้ไม่อยู่..

 

             “จำที่เรา..สัญญากันไว้..ได้ไหม ว่าถ้าวันนั้นมาถึง..ผมจะกลายเป็นเพียงความฝันของพี่”

            “ฮึกกก.. นายไม่ใช่ความฝันของพี่.. นายคือคนที่พี่รักที่สุด.. นายมีตัวตนทั้งตอนนี้..และจะมีตลอดไป ฮึกก ..เอ็ดเวิร์ดอย่าทิ้งพี่ไปนะ..นายอย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ ฮึกก พี่ขอร้อง..”

            “ควานลิน....”

            “................?”

            “ควานลินคือชื่อจริงๆ ของผม ..เรียกผมว่าควานลินนะครับ.. แค่ครั้งหนึ่งก็ยังดี”

            “ควานลินอ่า.. ฮึกก เพราะพี่ใช่ไหม นายถึงต้องเป็นแบบนี้ นายมาช่วยพี่ทำไม ฮึกก ควานลิน..นายทำแบบนี้ไปทำไม...”

            “เพราะผม..รักพี่ไงครับ”

           

            จีฮุนถึงกับจุกในอกไปในบัดดล นั่นสินะ.. เด็กคนนี้เป็นผู้ให้เขามาโดยตลอด แม้กระทั่งตอนนี้ ตอนที่ลมหายใจสุดท้ายของเจ้าตัวกำลังจะถูกมัจจุราชฉกชิงไปก็ตาม

 

            “ใต้เตียงของพี่..ผมมีของบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ให้.. พี่ไปค้นดูนะครับ”

            “ควานลินอ่า...”

 

            ไลควานลินยิ้มอีกหนึ่งครั้ง พัคจีฮุนเริ่มที่จะใจหายหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าส่วนล่างของแฟนหนุ่มมีเปลวเพลิงสีส้มลุกไหม้โหมขึ้นเรื่อยๆ ทว่าแปลกที่มันไม่ได้ทำให้เกิดความร้อนใดๆ เลยแก่ตัวของเขา ควานลินพยายามที่จะพูดกับจีฮุนอีกครั้งอย่างยากลำบาก

 

            “..เก็บ..นี่ไว้นะครับ..”

 

            มืออันไร้เรี่ยวแรงยื่นไม้กายสิทธิ์สีขาวที่หักเปราะใส่ในมือของจีฮุน..

 

            “แม้จะเป็น..เวลาสั้นๆ.. แต่ พี่ทำ.ทำให้ผม.. ได้รู้ว่า..รัก คืออะไร...”

            “ควานลินอ่า...ฮึกกก ไม่เอาแบบนี้.. อย่าทิ้งพี่ไปนะ ฮือออ”

            “พี่..ต้องรักตัวเองมากๆ..นะครับ อย่าทำแบบนี้อีก..สัญญากับผมได้ไหม”

            “ได้..ฮึกก พี่สัญญา..ควานลิน ฮึกก”

            “ดีจัง..ขอบคุณมากๆ นะครับ..ผม..ขอบคุณ..จริงๆ...”

 

            ดวงตากลมโตที่เคยมีแววสดใสตอนนี้หลับพริ้มลงไปแล้ว พร้อมกับเพลิงที่ลุกไหม้ร่างของพ่อมดตัวสูงกลายเป็นไอเวทย์มนต์ลอยละล่องไปทั่ว พัคจีฮุนกอดไม้คฑาอันเรียวไว้ในอ้อมแขนแล้วเริ่มบรรเลงบทโศกดุจคนวิกลจริต..

           

            จากไปแล้ว.. รักแรกของจีฮุน เขามาอย่างลึกลับ.. และจากไปอย่างลึกลับเช่นเดียวกัน..

 

            สักพักก็ได้ยินเสียงของแพจินยองที่ดังขึ้นอย่างตื่นเต้น..

 

            “จีฮุนอ่า...!!! จีฮุน!!! มึงยังไม่ตาย!! ฮึกกก ฮือออ มึงยังไม่ตายจริงๆ ด้วย”

           

            แพจินยองโผเข้ากอดร่างของเพื่อนสนิทหลังจากที่อึ้งกิมกี่กับการฟื้นขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาดของพัคจีฮุนพลางปล่อยโฮลั่นอย่างไม่อายอายุของตัวเอง

 

            “แล้วทำไมมึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?.. นี่มันบ้าอะไรกันวะ”

            “จินยองอ่า... ฮึกกก..”

             “จีฮุน.. มึง..”

 

            เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยอันทรงเสน่ห์ถอนอ้อมกอดออกจากจีฮุน หลังจากพบว่าเพื่อนหน้าหวานของเขากำลังร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร ในอ้อมแขนของเจ้าตัวมีแท่งไม้สีออกขาวๆ เหน็บเอาไว้อยู่ จินยองไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย.. เลยทำได้แค่ดึงตัวของเพื่อนรักเข้ามากอดแนบแน่นอีกครั้งแล้วลูบหัวลูบหลังเป็นการปลอบประโลมไปพลางๆ

 

            สายลมวูบหนึ่งพัดเข้ากระทบใบหน้า.. กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยทำให้พัคจีฮุนที่พยายามจะกลั้นแรงสะอื้นไว้กลับล้มเหลว.. ใช่ เขาเป็นคนเลือกน้ำหอมกลิ่นนี้ให้ควานลิน.. กลิ่นชาเขียวอ่อนๆ ที่ได้สูดดมแล้วรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างเหลือล้น..

 

            อยู่ข้างพี่นะ..ควานลิน..

            อยู่ด้วยกันตลอดไป..

 

            ไม่มีพ่อมดที่ชื่อว่าเอ็ดเวิร์ดไล หรือไลควานลิน

            ไม่มีมนุษย์เลือดร้อนที่ชื่อว่าพัคจีฮุน..

 

            จะมีเพียงเรา..

 

            มีเพียงควานลิน..ที่รักพี่

            และมีเพียงพี่..ที่รักควานลินตลอดไป

 

           

 

            มือเรียวขาวกำลังง่วนอยู่กับการหยิบหาตำราเล่มแล้วเล่มเล่าบนชั้นหนังสือในห้องของตนอย่างขะมักเขม้น นักศึกษาทันตแพทย์หนุ่มกำลังค้นหาหนังสือสำหรับการค้นคว้าข้อมูลเพื่อทำโปรเจกต์ใหญ่ของปีนี้...

            หลังจากเกิดเรื่องนั้น จีฮุนหยุดเรียนไปหนึ่งปีเต็ม.. ในช่วงแรกทั้งแจฮวานและแม่ของเขาก็คัดค้านอย่างรุนแรง แต่พอได้มาเห็นสภาพของเขาเมื่อไร้ซึ่งควานลินแล้ว พวกเขาก็อดสงสารเจ้าตัวไม่ได้ .. ใช่.. เขาไม่ได้บอกเรื่องพ่อมดหนุ่มที่ร่วงจากไม้กวาดตกลงมาที่ระเบียงห้องของเขาออกไปแต่อย่างใด.. แต่ในตอนนั้น ต่อหน้าแม่และพี่ชาย เขาให้เหตุผลแค่ว่า..

           

            “..เขาจากผมไปแล้ว.. ฮึกก ออมม่า.. เขาจากผมไปแล้ว..”

             

            คนเป็นแม่รู้ดีทันทีเมื่อสบตาของลูกชายคนเล็ก.. พัคจีฮุนไม่เคยแสดงสีหน้าท่าทาง รวมถึงสายตาเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงคิดว่าการปล่อยให้เจ้าตัวได้อยู่กับตัวเองสักพักหนึ่งก็คงจะช่วยเยียวยาแผลลึกในใจของลูกชายเธอได้บ้าง ซึ่งคิมแจฮวานก็เห็นด้วยและรับปากว่าจะย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนจีฮุนสักระยะ

 

            ในตอนนั้น.. ทุกอย่างในสายตาของจีฮุนเต็มไปด้วยภาพของไลควานลิน หูยังคงได้ยินเสียงทุ้มนุ่มหัวเราะร่าเริงอยู่ข้างๆ จมูกยังคงได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเจ้าตัวอยู่เสมอ.. เพียงแต่ทุกอย่างที่ว่านั้นมันเกิดขึ้นเพราะเขาเองอยากให้มันเกิดเสียมากกว่า..

 

            และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา.. พัคจีฮุนก็ยอมที่จะทำตามคำขอสุดท้ายของเด็กคนนั้น.. เขาต้องรักตัวเองให้มากๆ.. เหมือนที่เด็กตัวสูงคนนั้นรักเขา.. จนมาถึงวันนี้..ห้าปีแล้ว

            จากเด็กหนุ่มเลือดร้อนหัวรุนแรงที่ชอบทำอะไรบุ่มบ่ามอยู่บ่อยๆ.. สู่ว่าที่ทันตแพทย์ที่คะแนนสูงลิบลิ่วเป็นอันดับต้นๆ ของคณะในปีที่สอบเข้า..

           

โครม!!

 

            ดูเหมือนว่าเพราะเขาจะไม่ได้ระวังมากนักในขณะที่เอื้อมหยิบหนังสือบนชั้นสูง ทำให้เกิดลื่นสมุดเล่มบางที่พื้นจนเสียหลักล้มลงก้นจ้ำเบ้า มือที่คว้าชั้นหนังสือไม้ไว้ไม่ทันเผลอฉวยหนังสือบางส่วนให้หล่นลงมาพร้อมตัวของเขาหลายสิบเล่มกระจายระเนระนาดเข้าไปใต้เตียงบ้าง กองอยู่รอบๆ ตัวเขาบ้างเต็มไปหมด

            จีฮุนนอนราบลงแล้วเอื้อมแขนไปหยิบตำราในซอกมืดใต้เตียงนอนออกมา ทว่ามันไม่ใช่ตำราแต่เป็นกล่องบางอย่างที่มีรูปร่างออกแบบมาให้คล้ายปกหนังสือหนาเตอะเล่มเก่าๆ

           

              ตอนนี้จิตใจของหนุ่มหน้าหวานเริ่มมุ่งจดจ่ออยู่กับมันแล้วพยายามนึกให้ออกว่าใครกันแน่ที่เอามันมาไว้ข้างใต้นี้ จะว่าคิมแจฮวานที่แวะมาเมื่อวานก็ไม่ใช่.. หรือจะเป็นจินยองที่มาเที่ยวที่ห้องเขาบ่อยๆ ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่.. เพราะอันธพาลหน้านิ่งเพื่อนรักของเขาที่กลายเป็นนายตำรวจหนุ่มไปแล้วคงไม่พกของหยุมหยิมแบบนี้มาซ่อนไว้ที่ห้องเขาหรอก

 

            ค่อยๆ เปิดมันออก.. ก็พบกับขวดแก้วขนาดเล็กที่บรรจุน้ำสีแดงสวยคล้ายไวน์อยู่ด้านใน มีล็อกเล็กๆ ข้างขวดยาเป็นรูยาวแต่ตื้นเขินเหมือนจะเคยเป็นที่ใส่อะไรบางอย่าง..รูปทรงมันเหมือน..

            ทันทีที่นึกได้พัคจีฮุนก็รีบลุกกรูขึ้นไปคว้าแท่งไม้เก่าๆ สีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขามาทันที.. ลมอ่อนๆ พัดโชยเข้ากระทบผิวหน้าอีกครั้งแล้ว.. แม้ประตูหน้าต่างจะปิดไว้ทุกบานก็ตาม มือขาวค่อยๆ วางไม้สีสะอาดที่หักเปราะไปแล้วส่วนหนึ่งลงในช่องว่างนั่น เปลวแสงสีส้มเพลิงที่จีฮุนเคยเห็นมันมาก่อนจากปลายไม้กายสิทธิ์นี้พุ่งส่องสว่างขึ้น

           

            “..ยานี่ แม่ผมเป็นคนสอนให้ปรุงเองครับ มันใช้เวลนานน่าดูเลย แถมยังหาส่วนผสมยากอีกต่างหาก.. แต่มันเป็นของพี่แล้วครับ แค่พี่กินเข้าไปมันจะทำให้ความปรารถนาที่แท้จริงของพี่เป็นจริงหนึ่งอย่าง.. นี่คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำให้พี่ได้.. รักพี่นะครับ พี่จีฮุน..”

 

          ทันทีที่เสียงทุ้มนุ่มของเจ้าของไม้เงียบลง แสงสว่างเจิดจ้าจากไม้แอสเพนสีขาวนวลก็ดับวูบลง คงสภาพเป็นแท่งไม้เก่าๆ หักเปราะเช่นเดิม..เด็กคนนั้น แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายก่อนจะจากกัน ก็ยังนึกถึงแต่เขา.. น้ำตาที่ไม่ได้ไหลเพราะเรื่องนี้มากว่าเกือบห้าปีเริ่มรินลงบนแก้มนวลเนียนทั้งสองข้าง

            จีฮุนหยิบขวดยาขวดน้อยขึ้นมาเปิดฝา มองมันสักพักอย่างตื้นตันจากนั้นจึงดื่มมันลงไปรวดเดียวจนหมด.. ความหวานหอมที่ชุ่มฉ่ำไปทั่วทุกอณูของปากนี้ ต่างจากที่เขาเคยเห็นในหนังพ่อมดแม่มดที่เคยดูมาว่ายาพวกนี้รสชาติจะต้องย่ำแย่ที่สุดถึงที่สุด..

 

            ห้าปีที่ผ่านมานี้.... อย่าโกรธพี่นะ.. เด็กดีของพี่ ไม่มีสักวินาทีที่พี่ไม่คิดถึงนายควานลิน แต่ที่ไม่แสดงออกไม่ใช่เพราะพี่ลืมนายไปแล้ว เพียงแค่พี่ต้องเข้มแข็ง.. นายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงพี่อีกเหมือนเคย ทั้งที่ใจจริง พี่อยากคุยกับนาย..อยากกอดนายใจจะขาด อยากเห็นหน้านายเหลือเกิน..

 

            “ฮึกก..คำขอของพี่.. คือ..ขอให้นายมีความสุข.. ฮึกก ควานลิน.. ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะ”

 

            สุดท้าย..เขาก็ทำได้แค่ปล่อยโฮออกมาราวเด็กอนุบาลอยู่คนเดียว.. พัคจีฮุนแม้ว่าภายนอกจะดูแข็งแรง สดใส ร่าเริง อาจหัวร้อนง่ายและขี้หงุดหงิดเป็นบางช่วงเหมือนเคย แต่ในใจกลับโหวงเหวงและอ่อนแอสิ้นดี

 

            “อย่าร้องไห้เลยครับ..คนดีของผม..”

 

            ไม่จริง..

 

            ฉับพลันเสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นแผ่วๆ ข้างกกหูของพัคจีฮุน ทำเอาเจ้าของดวงหน้าหวานสวยเป็นต้องกลั้นก้อนสะอื้นอย่างทันทีทันใด..

            คางได้รูปได้สัดส่วนสอดเข้าตรงไหล่ของจีฮุน เจ้าของเสียงปริศนากำลังโอบกอดแผ่นหลังที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำอยู่อย่างแนบแน่น.. นี่เขาคงเรียนจนเบลอไปแล้วแน่ๆ ภาพหลอนในตอนนี้มันถึงชัดทั้งความรู้สึกทั้งเสียงขนาดนี้

 

            ได้เวลาที่ต้อง ตื่นจากภวังค์บ้าๆ นี่แล้ว..

 

            ใจมันคิดแบบนั้น..แต่ความรู้สึกนี้มันไม่จางหายไปเหมือนทุกทีเลย..

 

            “..ควาน..ลินอ่า..?”

            “ผม..กลับมาแล้วครับ ^^”

 

            ในทันทีที่เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลหม่นหันหน้าไปพบกับดวงหน้าขาวใสกับกลุ่มผมหนาสีดำขลับที่คุ้นเคยนั้น จีฮุนก็โผเข้ากอดร่างสูงกว่าโดยที่เจ้าตัวผู้ถูกกระทำแทบไม่ทันได้ตั้งตัว

            ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว..เวลาที่ล่วงเลยไปมากมายขนาดนี้ไม่เคยเปลี่ยนเอ็ดเวิร์ดไล หรือไลควานลินคนนี้ไปได้เลย ทั้งรอยยิ้ม.. น้ำเสียง.. หน้าตา.. กลิ่นไอ..

 

            “เป็นไปไม่ได้ ฮึกกก เป็นไปไม่ได้ ฮือออ..”

            “ผมจริงๆ ครับ.. พี่จีฮุน..”

            “ก็ในเมื่อ.. นาย..”

            “พี่เป็นคนร้องขอไม่ใช่หรอครับ..?”      

            “แต่พี่ไม่ได้ขอให้นาย....”

            “คำขอที่พี่พูดเมื่อกี้น่ะ.. มันไม่เป็นผลหรอกครับ.. ก็ในเมื่อสิ่งที่พี่ต้องการมันอยู่ในใจพี่มาโดยตลอด”

 

            จีฮุนเงยหน้าขึ้นจ้องมองเด็กหนุ่มคนเดิมที่ถอนอ้อมกอดออกแล้วใช้นิ้วเรียวยาวจิ้มเข้ามาที่อกซ้ายของเขาพลางส่งรอยยิ้มหวานสดใสให้เหมือนเคย เขาไม่ได้ฝัน.. เขาไม่ได้ฝันจริงๆ.. แม้ว่าภาพตรงหน้าที่เห็นจะเลือนรางเพราะคราบน้ำตา

 

            “แต่ตอนนี้.. ผมไม่ใช่คนที่วิเศษวิโสอะไรอีกแล้วล่ะครับ.. ผมไม่ใช่เอ็ดเวิร์ดไลคนนั้น.. พ่อมดที่เก่งกาจและทำให้พี่อึ้งได้เหมือนเมื่อก่อนเพียงแค่โบกไม้กายสิทธิ์.. ผมทำอะไรแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว.. พี่จะยังรักผมอยู่ไหมครับ?”

            “ควานลินอ่า...”

            “ตอนนี้มีเพียงแค่ผู้ชายคนนี้.. มีเพียงแค่ไลควานลิน คนที่เป็นเหมือนมนุษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่ง..ที่จะรักพี่เพียงคนเดียวตลอดไป.. พี่ยังรักผมอยู่ไหมครับ”

            “รักสิ.. ไม่อย่างงั้น.. นายจะได้กลับมาหาพี่หรอ จริงไหม?”

           

            จีฮุนหัวเราะทั้งน้ำตายังไหลอยู่ตลอดเวลา ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้..วันที่เขาได้หัวใจอีกครึ่งดวงของเขากลับมา.. ร่างสูงกว่าจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็ก ปากสีพีชยังคงยกยิ้มตลอดเวลา..จีฮุนแทบไม่อยากจะหลับตาลงเลยแม้สักวินาทีเดียว เพราะกลัวว่าเด็กตัวสูงตรงหน้าเขาจะหายไปอีก

 

            “ขอโทษที่ต้องให้รอนานนะครับ..”

           

            ในขณะที่คนตัวสูงกำลังลูบไรผมสีสวยอย่างเบามือ พัคจีฮุนทำได้เพียงแค่ซุกหน้าอยู่ในอ้อมอกของคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้น.. รับไออุ่นจากร่างกายของคนตรงหน้าไว้ให้ได้มากที่สุดหลังจากที่ห่างหายจากมันไปนานแสนนาน

 

                       

 ถ้าคุณมีความรักที่แท้จริงให้กับใครสักคน..

แล้วคุณจะพบว่า..

เวทย์มนต์ไม่ได้อยู่ไกลตัวคุณเลย..

 

เชื่อผมไหมล่ะ?

 Park Jihoon.

 

 

End.

__________________________________________

ฮู้ววววว~~ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดจากหลายอย่างรวมกันมาก

1.อยากดู Fantastic Beast

2. ย้อนไปดู Harry Potter แล้วเกิดอิน

3.ติดละครพ่อมดช่อง 7 (5555)

คู่นี้เป็นอีกคู่ที่ไรต์ชอบโมเม้นมากกกกกก แทบจะที่สุดเลยล่ะ

พี่จี้ของเราเวลาอยู่กับคนอื่นมักจะทำตัวแมนโคตรๆ เสมอ

แต่สุดท้ายพออยู่กับน้องหลินทีไร พี่จี้ก็เป็นได้แค่ก้อนกลม ตัวน้อยๆ น่ารักอยู่ดี (งุ้ยยย)

ยังไงก็ฝากติชมกันด้วยนะขอรับบบ~~~