เหตุใดต้องแบกรับ

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้ที่เกิดมาแข็งแกร่ง มักเกิดมาพร้อมความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ 

    ผู้คนรอบกายข้ากล่าวขานสิ่งนี้ เมื่อพบทัพจอมพลหรือผู้แข็งแกร่งใครสักคนเดินทางไปปราบปีศาจที่รุกรานหมู่บ้าน  หรือแม้แต่ตอนที่เกิดการสู้รบระหว่างอาณาจักรเพื่อปกป้องดินแดน  คนเหล่านั้นมักมาคัดเลือกผู้ชายตัวโตที่หมู่บ้านเพื่อไปเป็นกำลังรบ ผู้ที่ถูกคัดเลือกจะได้รับเกียรติ์สูงสุดจากหมู่บ้าน และเป็นดังฮีโร่ของทุกคน 

   ข้านั้นไม่มีความเห็นใดกับสิ่งนี้ ขอเพียงเหล่าเด็กน้อยที่แสนซนของข้าอิ่มท้องจะยังไงก็ได้ทั้งนั้น 

เรื่องราวฮีโร่ผู้กอบกู้ทำให้บรรยากาศที่ตลาดและหมู่บ้านครึกครื้น และไม่เว้นแต่ในโบสถ์ ทุกคนดูตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความฝัน เหล่าบรรดาน้องๆของข้าดูกระตือรือร้นที่จะเป็นผู้กล้าอย่างมาก แน่นอนว่ามันสร้างความวุ่นวายให้ข้าไม่น้อยที่ต้องคอยปรามเมื่อพวกนั้นเล่นของอันตราย แต่ถึงอย่างนั้นลึกๆแล้วข้าก็รู้สึกยินดีไม่น้อย ที่พวกเขามีความฝันและไม่จมอยู่กับความสั้นหวังเหมือนที่แล้วๆมา

แต่หลังจากนั้น ตัวข้าก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดผิด

ปัง !

" โนอาร์" ข้ารีบวิ่งไปหาร่างที่บาดเจ็บสาหัสบนเตียง บาดแผลหลายแห่งบนร่างกายโนอาร์ทำให้มือข้าสั่น 

" เกิดอะไรขึ้น" ข้าพยายามตั้งสติ และหันไปมองเหล่าเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้โดยรอบ แต่ยิ่งพบคำถามทุกคนก็เอาแต่ร้องไห้ ความเครียดขึงทำให้ข้าต้องกัดปากตัวเองเพื่อตั้งสติ ข้ากำลังจะออกไปเรียกหมอ แต่เสียงแหบแห้งบนเตียงก็ทำให้ร่างข้าชะงัก

" พี่สาว" โนอาร์เรียกข้าพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ ข้าซึ่งไม่เข้าใจท่าทีนั้นได้แต่ยืนฉงน

" ข้าเก่งไหมล่ะ ข้าปกป้องอาหารของเราจากพวกโจรเชียวนะ ข้าคือฮีโร่!" เขากล่าวอย่างยินดี ก่อนจะไอเป็นเลือดออกมา  ข้าอึ้งทำอะไรไม่ถูก

 นี่ นี่มัน อย่าบอกนะว่า..

" ฮือ โนอาร์เข้าไปต่อสู้กับโจรมาค่ะ ฮือ ก็เลย ฮือ ก็เลย" มาเรียที่ยืนอยู่ข้างๆ พยายามเล่า แต่หูข้าราวกับดับไปแล้ว ไม่สนใจด้วยว่าบทสรุปเป็นยังไง ไม่สนใจว่าโจรเอาอะไรไปได้หรือเปล่า ไม่สนใจว่าพวกเขากลับมาได้ยังไง ในหัวมีแต่

" นี่พวกเธอจะบ้ากันไปแล้วหรือไง! ทำไมต้องเอาตัวเองไปเสี่ยง! พวกเธอเป็นเด็กนะ! พวกเธอควรหนี! พวกเธอ!  พวกเธอน่ะ.." เสียงในลำคอข้าไม่สามารถออกมาได้อีก ก้อนสะอื้นมันจุกอยู่ที่คอ แต่แล้วเสียงอันแหบแห้ง แต่พยายามเข้มแข็งก็กล่าวแทรก

"จะทำอย่างนั้นได้ยังไง  ขะ ข้าน่ะ ข้านะเป็นฮีโร่ของทุกคนนะ ฮี ฮีโร่น่ะต้องแข็งแกร่ง ข้าสู้กับพวกมันด้วยตัวคนเดียว ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ" 

รอยยิ้มในวันนั้นยังคงฝังลึกในความทรงจำ ข้าไม่อาจลืมมันได้ แม้ว่าผ่านมาหลายปี และแม้ว่าตอนนี้ ในโบสถ์ของข้ามีแขกที่ไปได้รับเชิญที่มีชื่อว่า " กลุ่มผู้กล้าพันปี" มาขอพักอาศัยอยู่ก็ตาม

(เดี๋ยวมาต่อนะ)