บริษัท ยืมมือข้า จำกัดกับแมวส้มที่หายไป

ข้อมูลเบื้องต้น

“ป้าครับ ป้าเคยเห็นแมวตัวนี้ผ่านมาบ้างมั๊ยครับ เขาหายออกไปจากบ้านมา 4 วันแล้วครับ”

เสียงชายหนุ่มสอบถามป้าร้านขายของริมถนนพร้อมกับให้ดูรูปในใบประกาศตามหาแมวหาย

ชื่อ: ส้มฉุน

ลักษณะ: แมวลายสลิดสีส้ม เพศ: ผู้

จุดสังเกตุ: ปลอกคอสีดำ กระพรวนแดง ปลายใบหูข้างซ้ายแหว่ง

ผู้ใดพบเห็นติดต่อที่เบอร์ 094-840xxxx K.สุวรรณ ถ้าสามารถจับหรือให้เบาะแสจนไปพบมีสิน้ำใจให้ 10000 บาท

“ไม่น่าจะเคยนะลูก แถวนี้แมวจรมันเยอะ ป้าก็จำไม่ค่อยได้”

“อ่อครับ ขอบคุณครับป้า งั้นผมฝากกระดาษแผ่นนี้ไว้หน่อยนะครับ ถ้าป้เจอป้าติดต่อผมได้เลยนะครับ มีเงินรางวัลให้” ชายหนุ่มพูดพร้อมยื่นกระดาษให้ป้าไป 1 ใบ

“ได้จ้ะ ถ้าป้าเจอ ป้าจะโทรบอกนะ” หญิงสูงวัยรับปากกับชายหนุ่ม

ชายหนุ่มเดินต่อไปด้วยใบหน้าสิ้นหวังและอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด เขาเป็นห่วงเจ้าแมวน้อยของเขาที่เตลิดเสียงพลุในคืนวันปีใหม่วิ่งหนีออกจากบ้านมาได้หลายวันแล้ว เขาเริ่มตามหาจากรอบๆบ้านก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง จะกินอะไรแล้วรึเปล่า ไปซ่อนตัวอยู่ตรงไหน ชายหนุ่มแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ เขาไปตามสถานที่ต่างๆรอบบ้านที่เขาคิดว่าจะเจอเจ้าแมวน้อย แปะประกาศตามที่ต่างๆเผื่อจะมีคนบังเอิญเจอมันและติดต่อเขากลับมา

จนถึงช่วงหัวค่ำ เขาตัดสินใจที่จะกลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อน เพราะว่าเขาเดินออกมาไกลจากบ้านมากแล้ว เขาทั้งเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้า และแอบมีความหวังเล็กๆเผื่อว่าเจ้าแมวน้อยของเขาจะกลับไปที่บ้านแล้วก้ได้ ในขณะที่เขากำลังเดินกลับ สายตาเขาเหลือบไปเห็นซอยเล็กๆซอยหนึ่งที่เขายังไม่ได้เขาไปค้นหา เพราะเมื่อช่วงกลางวันเขาบอกเข้าไปก็เหมือนจะมีแค่ตึกแถวร้าง ไม่น่ามีคนอยู่

“อ้าว เรายังไม่ได้เข้าไปดูในซอยนี้หนิ ไหนๆก็จะกลับแล้ว ลองเข้าไปดูดีกว่า เผื่อจะเจอเจ้าส้มฉุนหลบอยู่” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง 

เขาตัดสินใจเดินเข้าไปในซอยเปลี่ยวซอยนั้น ในระหว่างที่เดินเข้าไปเขาก็ตะโกนร้องเรียกแมวของเขาไปเรื่อยๆ จนเข้ามาถึงท้ายซอย เขาเห็นตึกแถวร้างจำนวนหลาย 10 คูหาตั้งเรียงรายกันอยู่ แต่มีอยู่ 2 คูหาด้านเกือบในสุดที่เปิดไฟสว่างอยู่ เขาจึงเดินเข้าไป คิดว่าคงจะมีคนอาศัยอยู่แน่ๆ เผื่อจะได้เบาะแสแมวของเขา

“บริษัท ยืมมือข้า จำกัด” ชายหนุ่มยืนอ่านป้ายที่ติดอยู่ด้านบนประตูกระจกที่ติดฟิล์มสีดำสนิทของตัวตึก

“บริษัท อะไรวะ มาตั้งอยู่ในนี้ แล้วป่านนี้แล้วยังมีคนทำงานอยู่อีกรึเนี่ย”

ในขณะที่เขายืนสงสัยกับสถานที่ตรงหน้า จู่ๆประตูตึกก็เลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ ชายหนุ่มตกใจสะดุ้งโหยง ขนลุกไปทั้งตัว เมื่อประตูเปิดออกจนสุดก็ไม่มีใครอยู่ในนั้น มีเพียงโต๊ะรับแขกและโซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่

“มีใครอยู่มั๊ยครับ!!! พอดีแมวผมหาย อยากจะมาตามหาหนะครับ” ชายหนุ่มรวบรวมความกล้าตะโกนเข้าไปด้านในตัวตึกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับมาจากด้านใน

“สงสัยไม่มีใครอยู่ แล้วประตูมันเปิดได้ไงวะ” 

เขากำลังจะหันหลังเดินกลับ จู่ๆ ไฟตรงบันไดด้านในตัวตึกก็สว่างขึ้น 

“ติดต่อ-สอบถาม เชิญชั้น 2” 

ชายหนุ่มลุกลี้ลุกลน มองซ้ายมองขวา ดูว่ามีใครแอบดูเขาอยู่รึเปล่าทำไม่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงนี้ถึงดูพอเหมาะพอเจาะไปซะหมด จนเขาเหลือบไปเห็นมุมบนขวาของตัวตึกชั้นล่าง

“อ่อ มีกล้อง โถ่ถัง กะละมังหม้อ ใจหายแว๊บบบ” เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขารวบรวมความกล้าอีกครั้ง เดินเข้าไปด้านในมุ่งหน้าขึ้นไปยังชั้น 2 ตามป้ายบอกทาง จนเมื่อขึ้นมาจนสุดบันไดเขาก็พบกับประตูบานเล็กขวางเขาอยู่ เมื่อเขาเปิดเข้าไปก็พบกับห้องโถงขนาดใหญ่ กำแพงสีน้ำเงินเข้ม ดูลึกลับน่ากลัว สุดปลายห้องมีผู้หญิงใส่ชุดสูทสีชมพูใบหน้าสะสวย ยืนฉีกยิ้มยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์

“บริษัท ยืมมือข้า จำกัด สวัสดีค่ะ ดิฉัน วัลลภา อรุณรุ่ง พนักงานต้อนรับประจำกะกลางคืน ยินดีให้บริการ ไม่ทราบว่าต้องการให้ทางเราทำอะไรให้คะ” หญิงสาวแนะนำตัวและกล่าวทักทายเขา

“เอ่ออออออ คือ ว่าาาาา” ชายหนุ่มละล่ำละลัก

“พอดีผมมาตามหาแมวหนะครับ ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหนหรอครับ?” 

“ที่นี่คือบริษัท ยืมมือข้า จำกัดค่ะ บริษัทของเราแสวงหาผลกำไรจากคนที่ไม่อยากหรือไม่สามารถทำอะไรด้วยตัวเองค่ะ ทางบริษัทของเรามีสาขาอยู่มากมายทั่วประเทศ และจะขยายสาขาไปต่างประเทศในอนาคตค่ะ เมื่อสักครู่ทางลูกค้าแจ้งว่าต้องการตามหาแมวใช่มั๊ยคะ ขอทราบชื่อของลูกค้าและรายละเอียดของแมวตัวนั้นด้วยค่ะ” หญิงสาวอธิบาย

“เอ่อ ผมชื่อ สุวรรณ ครับ ผมแวะเข้ามาดูในซอยนี้เฉยๆครับ พอดีเห็นไฟที่ตึกนี้เปิดอยู่เลยลองเดินเข้ามา แต่ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนดีกว่า ขอตัวนะครับ” เขาทำท่าจะหันหลังกลับแต่หญิงสาวก็ยังคงพูดกับเขาอยู่

“ทางบริษัทของเราคัดบุคลากรที่มีคุณภาพในทุกตำแหน่งนะคะ จากที่ผ่านมาไม่ว่าคุณลูกค้าต้องการให้เราทำอะไรให้ ทางเราไม่เคยทำพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทางเรามีโปรโมชั่นสำหรับลูกค้าใหม่ จ้างก่อนจ่ายทีหลัง ถ้าทำไม่สำเร็จไม่คิดค่าบริการพร้อมให้เงินกับลูกค้าเป็น 2 เท่าของราคาค่าจ้างค่ะ” วัลลภาแธบายเพิ่มเติม

พอสุวรรณได้ยินในสิ่งที่วัลลภาอธิบายให้ฟังก็คิดว่า ถ้าลองดูก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง ยังไงซะมีคนมาช่วยหาก็ยังดีกว่าหาคนเดียวอยู่แล้ว 

เมื่อสุวรรณคิดได้ดังนั้น จึงยื่นใบประกาศตามหาแมวหายให้กับวัลลภาได้ดู

“รายละเอียดทั้งหมดตามในใบประกาศนี้เลยนะคะ”

“ครับผม”

“ขอสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมนะคะ บ้านลูกค้าอยู่ที่ไหน น้องแมวหนีออกจากบ้านเพราะอะไร หายไปกี่วันแล้วคะ

“บ้านผมอยู่ซอยสุขุมวิท19ครับ น้องหนีออกจากบ้านเพราะตกใจเสียงพลุตอนวันขึ้นปีใหม่ หายไปวันนี้ก็เข้าวันที่ 4 แล้วครับ”

“โอเคค่ะ ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ ยังไงพรุ่งนี้เช้าทางเราจะติดต่อกลับไปนะคะ ขอบคุณค่ะ”

“ไว้หาเจอค่อยติดต่อหาผมก็ได้ครับ”

“ก็นั่นแหละค่ะ พรุ่งนี้เช้าทางเราจะติดต่อไปนะคะ”

สุวรรณทำหน้าสงสัยในสิ่งที่วัลลภาตอบกลับมา ในใจเขาคิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอกับการตามหาแมวตัวนึง ขนาดเขาเป็นเจ้าของออกตามหามาแล้วหลายวันยังไม่เจอแม้แต่เงา แต่เขาก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจและเดินกลับบ้านไปพักผ่อนเพื่อที่ว่าวันรุ่งขึ้นเขาจะออกตาหาแมวรักของเขาต่อ

เช้าวันถัดมา ขณะที่สุวรรณกำลังหลับอยู่นั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากหัวเตียงของเขา เขางัวเงียหยิบโทรศัพท์มาดูว่าใครกันที่โทรหาเขาแต่เช้า บนหน้าจอมือถือของเขาเป็นเบอร์ที่เขาไม่ได้บันทึกชื่อไว้ ทำให้เขาสงสัยหนักกว่าเดิม 

“ฮัลโหลครับ” สุวรรณกดรับสายปริศนาที่โทรเข้ามาปลุกเขาแต่เช้า

“สวัสดีค่ะทางเราติดต่อมาจากบริษัท ยืมมือข้า จำกัดค่ะ ขอเรียนสายกับคุณสุวรรณค่ะ”ปลายสายปริศนาตอบกลับมา

“คะ ครับ ครับ พูดอยู่ครับ หาน้องเจอแล้วหรอครับ” สุวรรณรีบลุกขึ้นมานั่งเมื่อรู้ว่าปลายสายคือใคร

“ใช่ค่ะ ทางเราจะโทรมาแจ้งว่าเจอน้องแมวแล้วนะคะ ตอนนี้อยู่ในความดูแลของทางเรา ไม่ทราบว่าคุณสุวรรณสะดวกเข้ามารับน้องวันไหนคะ”

“จริงหรอครับ วันนี้เลยครับ เดี๋ยวผมไปรับเลยครับ” สุวรรณตอบรับด้วยความดีใจอย่างมาก

สุวรรณรีบลุกอาบน้ำแต่งตัว ออกเดินไปยังตึกเดิมที่เขาได้ไปมาเมื่อคืนก่อน เขาออกเดินไปด้วยความร่าเริงแจ่มใส ทักทายผู้คนระหว่างทาง ในสายตาเขาตอนนี้ธรรมชาติรอบตัวช่างสวยงามมากกว่าวันไหนๆ ในที่สุดเขาก็จะได้เจอแมวรักของเขาซะทีหลังจากที่ออกตามหามาหลายวัน จนรู้ตัวอีกทีเขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าตึกแล้ว เขารีบเปิดประตูขึ้นไปที่ชั้น2 ของตึกและพบกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่คนที่เขาเจอเมื่อคืน

“สวัสดีค่ะ ดิฉัน นัยนา บุปผาสุวรรณ พนักงานต้อนรับประจำกะกลางวันของบริษัท ยืม-มือ-ข้า จำกัด ยินดีให้บริการ คุณคงเป็นคุณสุวรรณ คนที่เราติดต่อไปเมื่อเช้าใช่มั๊ยคะ” หญิงสาวในชุดสูทสีชมพูแนะนำตัว

“ใช่ครับ ส้มฉุนอยู่ไหนครับ แมวของผมอยู่ที่ไหน มันเป็นยังไงมั่งครับ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” สุวรรณสอดส่ายสายตามองหาไปรอบห้องแต่ก็ไม่พบแมวของเขา

“ใจเย็นๆนะคะคุณสุวรรณ น้องปลอดภัยดีค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะให้เจ้าหน้าที่ของเรานำน้องออกมาส่งให้กับคุณนะคะ กรุณารอสักครู่ค่ะ” หลังจากพูดจบนัยนากดปุ่มเพื่อเรียกให้เจ้าหน้าที่นำแมวออกมาให้กับเขา 

ผ่านไปประมาณ 5 นาที ก็มีชายชุดดำใส่หมวก ใส่ผ้าปิดจมูกปิดบังใบหน้าเดินถือกรงที่มีแมวตัวสีส้มนอนหลับอยู่ด้านใน เมื่อสุวรรณเห็นเขาก็จำได้ทันที่ว่านั่นคือ ส้มฉุน แมวรักของเขา น้ำตาของเขาไหลรินด้วยความดีใจรีบเข้าไปรับกรงมาจากชายชุดดำคนนั้นทันที เขาเรียกชื่อของมัน เจ้าแมวน้อยค่อยๆลืมตาตื่น เมื่อมันเห็นเขามันส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้น พยายามตะกุยกรงเพื่อที่จะออกมาหาเจ้าของของมัน 

สุวรรณวางกรงลงและเปิดประตูเพื่อปล่อยแมวของเขาสู่อิสรภาพ เจ้าแมวรีบเดินออกมามุ่งตรงไปหาเขา เดินคลอเคลียไปรอบตัวเขาด้วยความคิดถึง สุวรรณอุ้มแมวน้อยขึ้นมาในอ้อมอกปากพร่พบอกคิดถึงเจ้าแมวน้อง ทั้งกอดทั้งหอมอย่างไม่หยุดหย่อน

“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยตามหาเจ้าส้มฉุนจนเจอ” สุวรรณหันไปขอบคุณนัยนาและชายชุดดำ

“10000 บาทค่ะ” นัยนาตอบกลับ

“ค่าอะไรครับ” สุวรรณถามด้วยความสงสัย

“ค่าบริการค่ะ เราคิดตามใบกระกาศที่คุณให้มาเมื่อคืน รบกวนเป็นเงินสดนะคะ ทางเราไม่สะดวกรับโอน มันค่อนข้างวุ่นวายหนะค่ะ” หญิงสาวชี้แจงเพิ่มเติม

“ผมไม่ได้พกเงินมาเยอะขนาดนั้นอ่ะครับ”

“เดินออกไปหน้าปากซอยเลี้ยวซ้าย เดินไปอีก 160 เมตรมีตู้กดเงินอยู่ค่ะ รบกวนทิ้งแมวไว้ที่นี่ แล้วเดินไปกดเงินมาค่ะ” นัยนาแนะนำเขา

สุวรรณจึงจำใจต้องปล่อยแมวของเขาไว้และรีบเดินออกไปกดเงินมาเพื่อเป็นค่าบริการที่ตัวเขาก็งงๆว่าทำไมไม่รับโอน แล้วก็เกิดสงสัยขึ้นมาอีกว่าที่นี่ตามหาแมวของเขาเจอได้ยังไง 

เมื่อกดเงินเสร็จเขาก็นำเงินจำนวนดังกล่าวมายื่นให้กับนัยนาที่หน้าเคาน์เตอร์ เธอรับเงินของเขาและยืนนับอยู่ครู่หนึ่งก็นำเงินเก็บลงในตู้เซฟด้านใต้เคาน์เตอร์

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ โอกาสหน้าถ้าไม่อยากทำอะไรด้วยตัวเองติดต่อเรามานะคะ เรายินดีทำให้ นี่นามบัตรของทางบริษัทเราค่ะ” นัยนายื่นนามบัตรสีน้ำเงินที่บนบัตรมีเพียงแค่ชื่อกับเบอร์ติดต่อเท่านั้นให้กับเขา

“ขอบคุณครับ ว่าแต่ เอ่ออออ ขอสอบถามได้มั๊ยครับว่าไปเจอเจ้าส้มฉุนที่ไหน แล้วหาน้องเจอได้ยังไง” สุวรรณถามตัดสินใจถามเพื่อคลายความสงสัย

“ได้ค่ะ เจ้าหน้าที่ของเราเจอน้องที่ร้านขายของริมทาง ถัดจากนี่ไป 5 ซอยค่ะ ซึ่งเมื่อได้ทราบข้อมูลจากลูกค้าแล้ว ทางเราก็เจาะระบบกล้องวงจรปิดทั่วบริเวณบ้านของลูกค้าย้อนไปดูตอนเวลาที่พลุถูกจุดขึ้น ก็พบน้องวิ่งเตลิดไปทางนั้น แต่พอใกล้จะถึงกล้องบริเวณนั้นก็ใช้งานไม่ได้ ทางเราสันนิษฐานว่าน้องน่าจะอยู่แถวๆนั้นเพราะมีบ้านคนอยู่เยอะจึงส่งโดรนติดกล้องจับความร้อนเพื่อสแกนหาต่อทั่วบริเวณ ก็พบจุดที่คาดว่าน่าจะเป็นน้อง เราได้สงเจ้าหน้าที่และแมวจรที่ทางเราเคยให้อาหารไปเพื่อตามหา ก็เจอว่าน้องอยู่ที่ร้านขายของตรงนั้น เราตรวจเช็คจนแน่ใจว่าไม่ผิดตัวแน่จึงได้ทำการพาน้องกลับมาที่นี่ ภารกิจนี้สำเร็จเสร็จสมบูรณเมื่อตอนเช้ามืดนี้เองค่ะ” นัยนาร่ายยาว

“โอ้โห ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรอครับ” สุวรรณถามต่อ

“มันเป็นหน้าที่ค่ะ เมื่อได้รับการว่าจ้างแล้วทางเราจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้งานสำเร็จ และอย่างที่คุณลูกค้าเห็น เราทำสำเร็จค่ะ” นัยนาตอบและยิ้มอย่างมั่นใจ

หลังจากนั้นสุวรรณก็พาเจ้าส้มฉุนกลับบ้าน เมื่อกลับมาถึงเขาก็จัดการเตรียมอาหารของโปรดเจ้าส้มฉุนเป็นการต้อนรับกลับบ้านของมัน ในขณะที่กำลังเตรียมอาหารเขาก็เปิดการ์ตูนในทีวีทิ้งไว้ให้เจ้าส้มฉุนดูระหว่างรอ เมื่อเวลาผ่านไปก็มีข่าวด่วนแทรกเข้ามาระหว่างที่การ์ตูนกำลังฉาย

“ขออภัยที่ขัดจังหวะค่ะ” เสียงผู้ประกาศข่าวในทีวีดังขึ้น

“ขณะนี้ทางเราได้รับแจ้งว่ามีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้นในร้านขายของปากซอยสุขุมวิท 49 ทางตำรวจให้ข้อมูลกับสื่อมวลชนว่า ผู้ตายเป็นเพศหญิง อายุประมาณ 40-50 ปี พบบาดแผลถูกยิงบริเวณช่องท้องและหน้าอกจำนวน 4 แผล ข้าวของภายในร้านถูกรื้อค้น เบื้องต้นไม่ปรากฎว่าของมีค่าสูญหาย ตำรวจจะเร่งสืบหาตัวคนร้ายมาดำเนินคดีให้เร็วที่สุด ต่อมาทางเราได้สอบถามชาวบ้านในระแวกนั้นได้ความว่า ผู้ตายเป็นคนจิตใจดีชอบให้อาหารสัตว์จรจัดในซอยแห่งนี้ เป็นที่รักของทุกคน พวกเขารู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว แต่ก็คิดไม่ออกว่าผู้ตายจะไปมีปัญหาอะไรกับใครได้”

สุวรรณที่ยืนดูข่าวอยู่ก็ตกใจกับภาพที่เห็นเพราะคนที่ตายคือป้าร้านขายของที่เขาไปถามหาเจ้าส้มฉุนเมื่อวานนี้เอง เขาหันไปมองเจ้าส้มฉุนที่ตอนนี้นั่งอยู่หน้าทีวีกำลังหันมามองเขาเช่นกัน และอยู่ดีๆเขาก็หน้าซีด เหงื่อออก มือไม้สั่น สายตาเบิดโพรงด้วยความตกใจสุดขีด ในหัวของเขาปรากฎภาพของนัยนาเจ้าหน้าที่สาวที่เขาเข้าไปรับตัวของเจ้าส้มฉุนออกมา

“เราจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้งานสำเร็จ”