ยามเมื่ออรุณรุ่ง (ยังไม่อัพ)

★STAR

เธอ... โดนลักพาตัวมาแทนแฝดคนพี่ที่สร้างเรื่องไว้ แต่ดันหนีหายเข้ากรีบเมฆ

เขา... จับตัวเธอมาเพราะเข้าใจผิด หวังจะทรมานให้สมกับเรื่องที่ก่อ

...แต่ทำไมพอเวลาผ่านไปนานเข้า ความคิดที่จะทรมานเธอกลับลบเลือนหายไป 

แทนที่ด้วยความรู้สึกเอื้ออาทร และห่วงหา

ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นทุกวันถักทอกันจนเกิดเป็นความรักอันลึกซึ้ง

          "นี่เธอ สำนึกตัวบ้างไหมว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์อะไร" ชายหนุ่มกล่าวอย่างหงุดหงิด ดวงตาคมจ้องเขม็งไปยังร่างของหญิงสาว แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรนัก

          "อืม" เสียงตอบรับในลำคอสั้นๆ ทำให้ผู้ฟังรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

          ร่างสูงก้าวเข้าไปแทบติดกับร่างที่อยู่ต่ำกว่า ก้มตัวลงแล้วเอื้อมมือไปกระชากเอาของที่อยู่ในมือร่างบางมาไว้กับตัว จนได้รับสายตาไม่พอใจที่จ้องมาเขม็ง

          "เอาคืนมานะ" เสียงหวานที่ฟังดูข่มขู่อยู่ในทีไม่ทำให้ผู้ฟังรู้สึกกลัว กลับกันอารมณ์หงุดหงิดในตอนแรกเปลี่ยนเป็นดีขึ้นมา

          "ฉันคิดว่าเธออาจจะกำลังเข้าใจสถานะตัวเองผิดอยู่" กล่าวพร้อมมองไปยังร่างที่นั่งอยู่ต่ำกว่า หญิงสาวยังคงทำหน้าไม่พอใจ และไม่สนใจฟังเท่าที่ควร

          ชายหนุ่มกล่าวต่อ เพิกเฉยต่อสายตาไม่สบอารมณ์นั้น "ตอนนี้เธอเป็นตัวประกัน เป็นนักโทษของฉัน จำใส่ใจเอาไว้" กล่าวจบก็ยกของในมือขึ้นมาขยับซ้ายขวา เมื่อเห็นหญิงสาวมองตามไม่ยอมละสายตา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นน้อยๆ

          เขาหันไปส่งสายตาเรียกการ์ดที่ยืนมองอยู่หน้าประตู แล้วส่งของในมือให้ "นี่ไม่จำเป็น เอาไปทิ้ง" เขาเน้นย้ำคำว่าทิ้งเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจเบาๆ มาจากหญิงสาว

          ความพึงพอใจพาดผ่านดวงตาคม เมื่อแกล้งสาวเจ้าได้สำเร็จ แต่หัวใจที่กำลังเริงร่าก็อ่อนยวบเมื่อหันมาเห็นสายตาตัดพ้อต่อว่าระคนอ้อนวอนของเธอ

          ชายหนุ่มพยายามฝืนทำใจแข็งเอ่ยเสียงเย็นชา "ถ้าเธอยังทำตัวเอื่อยเฉื่อยเอาแต่กินกับนอนอีก ของทุกอย่างฉันจะเอาไปทิ้งให้หมด" มือหนาเอื้อมไปเชยคางเรียวขึ้น บังคับให้สบตากับตน "แต่ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจได้ ฉันจะพิจารณาดูอีกที"

          กล่าวจบเขาก็เดินออกไปจากห้อง ได้ยินเสียงแว่วเข้ามาให้ได้ยินว่า ให้คอยเฝ้าไว้ให้ดี

          "นี่อร่อยนะ ลองดูสิ" เสียงหวานเอ่ย พร้อมตักกับข้าวตรงหน้าไปใส่จานของชายหนุ่ม รอยยิ้มหวานกับท่าทางอ่อนโยนทำให้คนอื่นที่แอบมองอยู่อมยิ้ม

          ร่างสูงเหลือบตามองกับข้าวที่ถูกตักใส่จานนิ่งๆ สายตาสงบราวไม่รู้สึกอะไร เขาตักกินไปราวไม่มีอะไรแปลก แต่หญิงสาวสังเกตได้ว่าเขากินเร็วขึ้น ไม่นานก็หมด เธอมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

          ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ ปรายตามองหญิงสาวอย่างเย็นชา "เธอไม่ใช่..." เขากล่าวเสียงนิ่ง ที่ฟังแล้วเสียดแทงหัวใจคนฟังจนร่างบางที่นั่งอยู่ตัวสั่นน้อยๆ ดวงตาเรียวสวยมองตามร่างสูงที่เดินจากไปอย่างไม่พอใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่น

          เธอไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ!

"_________________________________________________"

     คุยกันก่อน : 

                              เรื่องนี้ยังไม่อัพนะคะ จะเขียนเป็นเรื่องรอง แต่มาเปิดไว้ก่อนเพราะอยู่ๆ ก็ได้พล็อตเรื่องนี้มาตอนกำลังแต่งอีกเรื่องอยู่ เลยมาเขียนไว้กันลืมค่ะ (ยิ้มอ่อน) เรื่องคร่าวๆ จะเป็นนางเอกเป็นผู้หญิงนิ่งๆ ซื่อๆ ออกไปทางซื่อบื้อ ที่ไม่ค่อยคิดมาก แล้วนางโดนลักพาตัวไปแทนแฝดคนพี่เพราะหน้าตาเหมือนกันจนแยกไม่ออก ต่างกันแค่ท่าทางกับนิสัย ยัยคนพี่เป็นผู้หญิงแรง เอาแต่ใจ และเกลียดแฝดน้องของตัวเองมาก เพราะนางคิดว่านางสวย นางหน้าตาดี แต่ดันมีแฝดน้องที่หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ ทำให้นางรู้สึกเสียเซลฟ์ที่นางไม่ได้สวยคนเดียว นางเลยหาเรื่องมากลั่นแกล้งน้องตลอด เวลาไปทำเรื่องเลวๆ ก็จะบอกชื่อน้องไป ทำให้นางเอกโดนรังเกียจ นางเลยเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ไม่ค่อยออกไปข้างนอก นางคิดว่าถึงพี่นางจะร้าย แต่ยังไงก็ยังเป็นพี่ นางเลยไม่โกรธมาก และอดทนมาเรื่อยๆ จนยัยพี่ไปก่อเรื่องใหญ่ แล้วก็โยนให้น้องอีก แต่คราวนี้เป็นเรื่องใหญ่ นางเอกเลยโดนจับตัวไป แล้วก็เกิดเรื่องหลายๆ อย่างจนรักกับพระเอก แต่พอยัยพี่เห็นก็อิจฉาน้อง เลยหลอกนางเอกไป แล้วสวมรอยแทน สปอยล์เท่านี้ค่ะ (หัวเราะ) อาจจะมาอัพบ้าง แต่คงไม่บ่อยนะคะ ถ้าสนใจกดติดตามไว้เลยค่ะ 

เปิดเรื่อง : 15/12/2559

Diamond Dust