[Fic Inuyasha] I'm the wind..the wind for free

เนื้อเรื่อง

[Fic  Inuyasha] I'm the wind..the wind for free

Sesshomaru&Kagura




















ข้าคือ..

ลม...
 

สายลมที่รักอิสระ...

ไม่มีวันที่จะมีสิ่งใดพันธนาการข้าไว้ได้...

เพียงเกิดจากเศษชิ้นส่วนแสนน่ารังเกียจของปีศาจนั่น

ริดรอนอิสรภาพ...

ผูกมักข้าไว้ด้วย..         หัวใจ..

    ข้าไม่มีวันยอมให้ใครมาเปลี่ยนทิศทางลม

บังคับให้ข้าเป็นไป..

แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต...

....................................................................................................................

" ..ระ..."

"...คากุระ... "

........

...ใคร?

           สัมผัสเย็นชื้นปลุกประสาทสัมผัสการรับรู้    เรียกสติสัมปชัญญะกลับคืนมา...

           นัยน์ตาสีแดงสวยลืมขึ้นช้าๆ พร้อมกระพริบตาถี่ๆ2-3ครั้ง  หยดน้ำเย็นรินไหลจากเส้นผมที่ปรกอยู่บนใบหน้าผ่านริมฝีปากไปตามคาง  เธอหลับตาลงช้าๆอีกครั้งอย่างอ่อนแรง

            " ..โดนขนาดนี้ แล้วยังบินมาที่นี่อีกเหรอ!? " เสียงเด็กสาวพูดพึมพำเบาๆ ขณะมองดูร่างของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า นัยน์ตากลมโตใสซื่อแสดงอาการเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด  เธอพูดพลางส่งสายตาเป็นเชิงคำถามไปยังปีศาจร่างเล็กที่อยู่ข้างๆ

             " อกเป็นรูอย่างเงี้ย..หมดหวัง " เสียงแหลมเล็กพูดขึ้น พลางส่ายหัวเล็กๆของมันไปด้วย

             " !?   ... คากุระตายแล้วเหรอเนี่ย "  เสียงเด็กสาวคนเดิมพูดขึ้นอีก

             ขณะเดียวกัน  ร่างที่นอนฟุบอยู่ก็ขยับเล็กน้อยดึงดูดสายตาของผู้ที่อยู่ไกลออกไปให้หันมามอง  บาดแผลเป็นรูใหญ่กลางอกทะลุหลังที่ดูแล้วไม่น่ารอดชีวิตกลับค่อยๆยุบสมานตัวเข้าหากันจนปิดสนิทไปในที่สุด   ภาพเลือนลางที่ค่อยๆแจ่มชัดขึ้นในความทรงจำ ทำให้คากุระค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างไม่ค่อยถนัดนัก  ลมเย็นพัดผ่านผิวกายเหมือนปลุกให้เธอลืมตามองความจริงที่อยู่ตรงหน้า...   นัยน์ตาสีแดงกวาดสายตามองไปรอบๆ

             นี่เรา...    ยังไม่ตายหรือเนี่ย!?

             " เจ้าคากุระ! " เสียงแหลมเล็กแสบหูดังจากจาเก็น  ในขณะที่เด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆจ้องมองคากุระด้วยสายตาเป็นห่วง

             " นี่...  ไม่เป็นอะไรแน่นะ? "

              "... "

              นัยน์ตาสีแดงมองเปรยไปยังเด็กสาวร่างเล็ก และปีศาจหัวจุกที่อยู่ใกล้ๆ นัยน์ตาสีเหลืองโตถลนของมันจับจ้องมายังเธออย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

              " พวกนาย... "  เสียงเปรยๆเบาๆ ในขณะที่คากุระกวาดสายตาไปเจอร่างสูงที่ดูคุ้นตายืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก  เธอก้มมองร่างของตนเอง  ความเงียบและความเจ็บปวดที่ยังคงตกค้างอยู่กลางอก ทำให้เธอไม่อยากพูดอะไรมาก..

               หึ....  สมน้ำหน้าแล้ว..

                ..เป็นแค่เนื้อหนัง..

                เพราะนาราคุมันเก็บหัวใจของเราไว้   ถึงได้รอดตายมาหวุดหวิด..

               ความคิดอย่างนึกสมเพชที่ทำให้รอยยิ้มเยาะปรากฎบนริมฝีปาก  ลมหนาวยังคงพัดผ่านไปอย่างช้าๆ ผ่านเนื้อหนังเปลือยเปล่า ที่บยัดนี้ยังคงนั่งนิ่ง ไม่ไหวติง..

               " ท่านเซโชมารุเป็นคนช่วยเธอเองเลยนะ "  เสียงจากเด็กสาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

               " เป็นเพราะบังเอิญต่างหาก!! " เสียงแหลมสูงจากจาเก็นดังขัดขึ้นอีก

                 ช่วย งั้นรึ?...

                นัยน์ตาสีแดงมองไปยังชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิตที่อยู่เบื้องหลังเธอ  ด้วยความรู้สึกประหลาด   อะไรบางอย่างผลักดันให้เธอถามเขากลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย

                " คนอย่างนาย... มีคำว่าสงสารกับเค้าด้วยเรอะ?.."

                ' เขา ' ยังคงนิ่งเงียบ  ในขณะที่จาเก็นออกอาการมีน้ำโหแทนนายของตน

               










                " เจ้าปากมาก!! จะพูดขอบคุณซักคำก็ไม่มี!! "

                เธอนิ่งไป พร้อมกับรอยยิ้มจางๆที่ริมฝีปาก

                 หึ..  เสื้อผ้าหมอนั่นเปียก

                 ....อย่างน้อยก็ยังมีความเมตตากับเค้ามั่งสินะ

               นัยน์ตาสีอำพันสบมองคากุระแวบเดียว ก่อนเสียงเรียบจะเอ่ยขึ้น

               " ไป.. จาเก็น ริน.. "  พร้อมๆกับที่เซโชมารุออกเดินไป  โดยไม่คิดจะรับคำขอบคุณ หรือไม่สนใจใครที่อยู่เบื้องหลังเลยแม้แต่น้อย

              " เดี๋ยวสิ!! "  เสียงคากุระตะโกนขึ้นจากทางด้านหลังของเขา  เขายังคงไม่มองเธอ ในขณะที่เธอหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงขัดใจอย่างเห็นได้ชัด

              " จะไม่ถามหน่อยเหรอ  ว่าฉันไปเจออะไรมา? "

              นัยน์ตาสีอำพันสบมองไปยังนัยน์ตาสีแดงเล็กน้อย  เขาเอ่ยเรียบๆ

              " เรื่องที่เกี่ยวกับเจ้า  ข้าไม่มีเวลาจะฟัง "

               ความหงุดหงิดทะยานขึ้นในใจของหญิงสาว  ในขณะที่ความรู้สึกบางอย่างที่ซับซ้อนกว่านั้นกำลังทำให้เธอสับสน

           









                ความเศร้า...งั้นรึ..

              " แล้ว.. ถ้าเป็นเรื่องหัวใจของเจ้านาราคุล่ะ?.. "

             เสียงฝีเท้าชะงักไป  ในขณะที่เขามองมาที่หญิงสาวที่นั่งหันหลังให้เขา  ผมสีดำสนิทยาวไล่หลัง  คลอเคลียไปตามแขนเรียวและไหล่  พร้อมกับหยดน้ำที่หยดลงมาจากเส้นผม   รอยแผลเป้นที่คล้ายลักษณะแมงมุมปรากฎอยู่บนกลางกลังบนผิวขาวนวลที่เห็นได้ชัดเจน..

             ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหนาว  หรือเพราะสายตาของใคร

              สัญชาตความเป็นผู้หญิงก็สั่งให้คากุระ ยกมือขึ้นกอดอกตัวเองเอาไว้หลวมๆ

            เธอเริ่มเล่าโดยที่ไม่ได้มองหน้าชายหนุ่มที่อยุ่เบื้องหลัง 

            "...ก่อนที่กระสุนมันจะทะลุร่างข้าไป..  ข้าได้เห็นพลังปีศาจของผลึกนั่น มันหายไปด้วย.."  คิ้มเรียวขมวด ในขณะที่เธอกำลังนึกถึงเหตุการ์ณก่อนหน้านี้   "..เป็นหลักฐานยืนยันได้ว่า  หินสลายพลัง(ฟุโยเฮคิ) ต้องอยุ่ในวัดของโกะเรียวมารุแน่ "

           ใบหน้าของเซโชมารุยังคงนิ่งสงบ  ในขณะที่กำลังใช้ความคิด   แสดงว่า... หัวใจของนาราคุถูกซ่อนเอาไว้ที่นั่นสินะ..

            หญิงสาวเอ่ยต่อ  " ต้องเป็นเจ้าโกะเรียวมารุที่คอยปกป้องหัวใจเอาไว้แน่ "

            " เดี๋ยวก่อน คากุระ!"  จาเก็นเอ่ย
            " งั้นก็แสดงว่า โกะเรียวมารุต้องเป็นพวกเดียวกับนาราคุงั้นสิ! แล้วทำไมลูกสมุนมือขวาอย่างเจ้าถึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลยล่ะ.."

            "..ตอนนี้   นาราคุมันไม่เชื่อใจข้าแล้ว.." เสียงคากุระเอ่ย  " โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับหัวใจของมันล่ะก็ ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงเลย! "

            "ก็หมายความว่า  ถ้าแกทำอะไรมากกว่านี้ไป ก็เปล่าประโยชน์อย่างงั้นใช่มั้ย... "

             คากุระเงยหน้ามองเซโชมารุที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา  เธอนิ่งไป พร้อมๆกับใช้ความคิด..

            "  ถ้าเรื่องที่พูดมาจริงละก็.. เรื่องที่แกจ้องเล่นงานหัวใจมันอยู่ ป่านนี้มันคงจะรู้กันหมดแล้วล่ะ"  เซโชมารุเอ่ยต่อ

            เธอมองเขา  ก่อนที่จะไม่ตอบอะไรอีก

             นั่นสินะ....

             ทำไม..!
             ทั้งๆที่รู้ว่าเราทรยศมัน   ทำไมยังปล่อยให้เรารอดมาอีก...

            ยังหรอก..

            ไม่แน่ว่าเราอาจจะยังมีความหวัง...

            เธอถอนใจเบาๆ  ก่อนจะลุกขึ้นยืน

             " ขอบใจที่ช่วยนะ.... " เธอพูดขึ้นลอยๆ  ไม่รุ้ว่าเขาจะฟังรึเปล่า

             "....ข้าไปล่ะ "

            " หา..จะไปแล้วเหรอ!?.. ไม่ใช่มาเพราะ.. อยากให้ท่านเซโชมารุช่วยหรอกเหรอ!? "  

            รินพูดด้วยใบหน้าสงสัยจริงจัง  แววตาใสซื่อสมวัยมองไปที่คากุระอย่างสงสัย

            คำทักที่ราวกับจะทำให้หัวใจที่ว่างเปล่านั้น สั่นไหว..

            ข้า.. คือลม..

          อิสรภาพ คือสิ่งเดียวที่ข้าเฝ้าใฝ่หา...

        ไม่มีวันที่จะมีสิ่งใดพันธนาการข้าไว้ได้

         แม้กระทั่งหัวใจที่จะเลือกรักใครก็ตาม.....

          นัยน์ตาสีแดงหันกลับไปมองชายหนุ่มผมสีเงินแวบเดียว แล้วหันกลับไป...

          " ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก...  แค่.... "

            ฟ้าววว....    เสียงลมพัดวูบ  พร้อมๆกับที่ขนนกหอบพาร่างหญิงสาวหายไปบนฟากฟ้า...     เหลือไว้เพียงความอุ่นของลมหายใจที่ยังคงแผ่วเบา....

            " ไปซะแล้ว "   เด็กหญิงพูดพลางมองไปยังท้องฟ้าที่แจ่มใส   ลมเย็นพัดเอื่อยๆผ่านเส้นผมสีเงินปลิวไสว....

            นัยน์ตาสีอำพันเข้มจับจ้องไปบนท้องฟ้า ..ตามสายลมที่จากไป

            ....แค่

               ก่อนที่จะต้องตาย....        

                                               ขอเพียงได้เจอซักครั้ง....

              คิดไว้แค่นั้นเอง....

           ...เซโชมารุ...........

...........................................................................................................................................................

จบแล้ว ^^ 
เม้นท์แล้วสวย/หล่อ นะเอ้อ

*fanart เซโชมารุ คากุระ ไปที่ไอดีเน้อ ติ/ชมโลด





ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า!^^





*ที่เราแต่งเสริมมันอยู่ในช่วงตอนที่คากุระโดนโกะเรียวมารุยิงลำแสงใส่จนอกเป็นรูนะจ้ะ แล้วเซโชมารุช่วยไว้