จอมโจรเจ้าสำราญ

เสียงบรรเลเพลงพิณ มาจากศาลาริมน้ำ ผู้ที่บรรเลเป็นโกวเนี้ยนางหนึ่ง สวมใส่ชุดสีแดง ผิวขาวราวหยกชั้นดี คล้ายไม่เคยต้องแสงแดดมาแรมปี

ใบหน้าของนางหวานหยดย้อย ราวกับเทพธิดานางสวรรค์ ก็มิปาน

ห่างออกไปเล็กน้อย บนต้นไม้ใหญ่ มีบุรุษหนุ่มยืนอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่

สายลมวสันต์พัดพิ้วผ่านแมกไม้ปะทะใบหน้าชายหนุ่ม  เส้นผมสีดำขลับ พัดพริ้วตามแรงลม เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูคมคาย จมูกตั้งตรงดั่งหัวใจอันซื่อตรง ยิ่งส่งให้ใบหน้านั้นดูหล่อเหลาคมคลายเข้าไปอีก ดวงตาหลับพริ้มราวกับจมไปกับทำนองพิณอันไพเราะ  "ย้งยี้ อากาศเริ่มหนาวแล้ว ใยท่านมิเข้ามาในเรือน" เสียงที่เป่งออกมานั้นมาจาก สาวงามอิกนางหนึ่งที่เดิน เข้ามายังศาลาริมน้ำ  โกวเนี้ยชุดแดง พอได้ยินก็หยุดมือ แล้วหันกลับไปตอบสาวงามที่กำลังเดินเข้ามาว่า "ข้าทราบแล้ว เจ้ใหญ่"

กล่าวจบ นางก็ลุกขึ้นและเดินไปหาสาวงามอีกคนที่ถูกเรียกว่าเจ้ใหญ่ในทันที เมื่อเสียงพิณหายไป บุรุษรูปงามได้ลืมตาขึ้น ทำให้เห็นดวงตาของเขา เป็นสีน้ำตาลน้อยๆเจือสีดำขลับ แววตานั้นช่างเหมือนคนขี้เล่น ส่งให้ใบหน้าที่เป็นบุรุษผู้งดงามคมคายเข้าไปอีก มุมปากเขาเผยอเล็กน้อย ส่งรอยยิ้มออกมา กระโดดพุ่งตัว เหยียบใบไม้พุ่งไปด้านหน้า แสดงให้เห็นถึงพลังวิชาภายในอันสูงล้ำ พุ่งหายไปในเงามืด