คิดชื่อเรื่องไม่ออก

ในห้องสมุดของโรงเรียนแห่งหนึ่ง
 

ปรากฏเป็นร่างของเด็กสาวคนหนึ่งที่นั่งอ่านสืออยู่อย่างเงียบสงบ

แต่จู่ๆ เธอก็ปล่อยหนังสืออย่างกระทันหัน

ก่อนจะเอามือมากุมหัวของตัวเองเอาไว้

“อ่า…ทำไมถึง…”

“ง่วงแบบนี้กันน่ะ”

เด็กสาวไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกง่วงอย่างกระทันหัน

ก่อนที่เด็กสาวจะรู้สึกเจ็บที่หัวใจและเริ่มร้าวทั้งตัว

”อ่า…ให้ตายสิ….“

“อาการ..กำ…เริบ..สิ.นะ….”

ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นตัวเอง

“เจ็บ….จัง….”

‘หวังว่าจะมีคนมาเห็นน่ะ….’

เด็กสาวคิดแบบก่อนที่สติของเธอจะหายไป

แต่หารู้ไม่ว่า….

หลังจากนั้น5ชั่วโมง

”รุ่นพี่โออิคาวะครับ มาหลับในที่แบบนี้ไม่ดีน่ะครับ“

เด็กชายที่เป็นรุ่นน้องของเธอได้มาพบตัวเธอเข้า

ก่อนจะเรียกเธออยู่แบบนั้นหลายนาที

รุ่นน้องชายคนนั้นที่เห็นว่าโออิคาวะ หรือ โออิคาวะ ซึราระ ยังไม่ตื่น

จึงถือวิสาสะไปเขย่าตัวของซึราระ

แต่เมื่อมือของรุ่นน้องคนนั้นถูกแขนของซึราระก็จะให้เขาสะดุ้ง

เพราะมัน….

เย็นชืด

“รุ่นพี่!!”

รุ่นน้องคนนั้นตะโกนด้วยความตกใจ

ทำให้คนที่อยู่แถวนั้นมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้ตะโกนแบบนั้น

“ระ รุ่นพี่โออิคาวะเขา….”

“ตๅยแล้ว”

---

ในห้องๆหนึ่งที่มืดสนิท ไร้แสง แต่กลับมองเห็นคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะได้อย่างชัดเจน

และบนโต๊ะนั้นมีสมุดบันทึกและปากกาขนนกวางอยู่

และในสมุดบันทึกเล่มนั้นมันมี…

เรื่องราวของโออิคาวะ ซึราระในวันและเวลาที่เธอตายระบุไว้เจน

และหมึกของตัวหนังสือบนหน้ากระดาษนั้นยังไม่แห้ง

ร่างที่ดูไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชายกำลังยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ผมหวังว่าคุณจะสนุกกับโลกที่ผมสร้างขึ้นนะ”

เสียงที่เปล่งออกมานั้นแยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง

มันแต็มไปด้วยความลึกลับและไม่น่าไว้วางใจ

ก่อนที่ร่างนั้นจะปิดสมุดบันทึกเล่นนั้นลง

เผยให้เห็นหน้าปกของสมุดเล่มนั้น มันเขียนไว้ว่า

---

ลิขิตชะตา : ของ โออิคาวะ ซึราระ

ผู้ลิขิต : ? และ สวรรค์และโลก

---

ร่างนั้นยิ้มอย่างลึกลับก่อนจะกล่าวบางอย่างที่ทำให้ตัวตนระดับสูงหวั่นเกรง

“ผมรักท่านนะครับ”

“ท่านพี่~”

…………………………