คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความสัมพันธ์ก้าวกระโดด?
“เอ้ะ…”
‘เร็วเกินไปแล้วเพิ่งได้คุยกันแบบสนิทสนมแค่วันเดียวเองแต่ก็ได้เลื่อนขั้นเป็นเพื่อนสนิทแถมยังได้เรียกชื่อจริงอีก นี่มันอย่างกับความฝันไปเลยไม่ใช่รึไง ขอขอบคุณเหล่าสัตว์ประหลาดทุกตัวที่เกิดมาด้วยนะครับ’
“นี่ๆ เป็นอะไรรึเปล่าอุซึมิคุง? อะหรือต้องเรียกว่า โชคุง?”
“อะคือว่า… เรียกว่าอุซึมิเหมือนเดิมก็ได้… ค…”
อุซิมึที่กำลังจะลงท้ายประโยคอย่างสุภาพเค้าก็ต้องเก็บคำลงท้ายกลับไปเมื่อเห็นสายตาของเธอ
“น่าๆ งั้นโชเองก็ลองเรียกชื่อฉันดูสิ”
“เอ่อ…. อาคาเนะซัง?”
“ลองเรียกอาคาเนะเฉยๆดูหน่อยสิ”
“อาคาเนะ?”
“รู้สึกแปลกๆแหะ”
“เห็นไหมละ กลับไปเรียกแบบเดิมเถอะครับ”
“ไม่หรอกแค่รู้สึกแปลกๆ ไม่ได้เกียจสักหน่อย!”
“เอ้?”
“แล้วก็เมื่อกี้พูดแบบสุภาพอีกแล้วนะ โชคุง?”
“ขอโทษครับ”
อาคาเนะที่เห็นการแสดงออกของเพื่อนตรงหน้าเธอก็ได้เผลอหลุดขำออกมา
“แล้วนายจะขอโทษฉันทำไมกันละเนี่ย แบบนี้มันแปลกออกนะ”
“ก็จริงแฮะ…”
“จริงสิ! พรุ่งนี้วันอาทิตย์นี่นาไปงาน ขายของสะสมกันไหม?”
“พรุ่งนี้… แต่ว่าถ้ามีคนมาเห็นเข้าละก็ จะกลายเป็นข่าวลือไม่ดีเอานะครับ…”
“เห~ โช เนี่ยสนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนั้นมากว่าที่คิดอีกนะ”
“เอ่อ… ก็อาคาเนะซังเป็นคนดังในโรงเรียนนี่นา แถมยังน่ารักอีก…อะ…”
โชที่รู้สึกตัวว่าพูดอะไรแปลกๆออกไปเค้าก็ได้รีบเอามือมาปิดปากตัวเองทันที
“น่ารักหรอ?…. ก็นะก็ฉันนะคือเด็กสาวที่น่ารักที่สุดในโลกนี่นา”
อาคาเนะได้พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนมั่นใจแม้ว่าที่แก้มเธอจะแดงนิดๆก็ตาม
“อ…เอาเป็นว่าตกลงละกัน ถ้างั้นก็อุซึมิไม่สิโชขอแลกเบอร์กับไลน์หน่อยสิ”
“ถ…ถ้าอ…อาคาเนะพูดแบบนั้น…”
.
สุดท้ายก็ไห้ไปจนได้พวกเราหลังจากนั้นก็แยกกันกลับบ้าน ถึงแม้จะมีความสงสัยที่ตอนออกมาจากร้านหนังสือนอกจากผมกับอาคาเนะก็ไม่มีคนอื่นเลยแม้แต่พนักงานร้านหนังสือก็ไม่อยู่ทั้งที่ปกติก็มีพนักงานหลายคนแท้
เอาเป็นว่าช่างเรื่องเล็กน้อยแบบอยู่ดีๆพนักงานก็หายไปหมดแล้วมาสนใจเรื่องวันพรุ่งนี้ดีกว่า แต่ว่าพอคิดดูดีๆแล้วผมจะต้องถูกเธอแกล้งแน่ๆถึงเธอจะชอบสัตว์ประหลาดจริงๆ แต่จะไห้ไปเดินเที่ยวกับคนอย่างผมก็ไม่มีทาง…
.
.
วันต่อมา
เธอมาจริงๆด้วย ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนที่ตื่นเต้นจนมารอก่อนครึ่งชั่วโมงก็ตาม ก็นี่นะไม่ว่าคิดยังไงไปเที่ยวกับผู้หญิง สองต่อสอง มันก็เดทไม่ใช่รึไง
เอาเป็นว่าอาคาเนะมาก่อนเวลาที่เธอนัดใว้ในไลน์เมื่อคืน 10 นาทีได้
พวกเราเดินเที่ยวรอบงานแวะดูพวกมังงะกับฟิกเกอร์สัตว์ประหลาดตามทาง แวะนั่งหาอะไรกินกันนิดหน่อย
“อะ…นี่มันโปสเตอร์ซีรี่ย์อุลตรา เน็กซัสนี่นา”
“แถมเป็นแบบหายากซะด้วย…”
“ก็นะ ซีรีเรื่องนี้มันจริงจังไปนี่นา ก็ไม่แปลกที่จะขายได้น้อย”
“แต่ว่าสัตว์ประหลาดในเรื่องนี้ก็เท่มากเลยนะ”
“แต่บางตัวผมว่ามันจะดูน่ากลัวมากกว่านะ”
“ก็จริง…”
อาคาเนะได้ตอบกลับพร้อมกับครุ่นคิดตามไปด้วย
“แต่ว่าเพลิงเปิดซีรี่ย์นี้มันส์มากเลยนะ”
“ใช่แล้วๆ”
สุดท้ายพอรู้ตัวอีกทีก็เย็นซะแล้ว พวกเราคุยกันอย่างเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องเนื้อเรื่อง หรือดีไซน์สัตว์ประหลาด หรือแม้กระทั่งภาคที่ชอบกับไม่ชอบ
ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ต้องแยกกันในวันพรุ่งนี้พวกเราอาจจะลืมเรื่องในวันนี้แล้วกลับไปเป็นคนแปลกหน้ากันเหมือนเดิม ผมไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้ความสัมพันของพวกเราอาจจะเปลี่ยนไป แต่ว่า…..
.
.
ตอนเย็น
“ย้า~ วันนี้สนุกมากเลยละโชคุง”
อาคาเนะพูดพร้อมกับยืดแขนของตัวเองขึ้นเล็กน้อย
“อ..อืมผมก็เหมือนกัน…”
อุซึมิตอบกลับพร้อมกับยังคงครุ่นคิดอะไรบางอย่างไปด้วย
“งั้นก็ใว้เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะโชว์คุง”
“อ่า..”
อาคาเนะที่ได้ยินก็ค่อยๆหันหลังเดินออกไป
“อาคาเนะ!…”
จบไปอีกตอน คอมเม้นพูดคุยกันได้นะครับ
วันนี้แถมไห้อีกตอนในฐานะวันเปิดเรื่อง
ความคิดเห็น