ขอเดือนอ้าย

     พระพายพัดจนโดนผิวกายละเอียดจนเย็นไปทั่วทุกส่วนพลันนึกไปถึงเสียงหวานยามเมื่อได้พูดคุย นภาดับจนเป็นสีนิลเผยให้เห็นจันทราเหลืองนวลหากแต่วันนี้ช่างไร้ดวงดารานั้นเปรียบเหมือนใจของ เปรม พิสุทธิ์ชัยศรี ผู้นี้

"พี่คิดถึงเธอเหลือเกินแม่เดือน" เสียงรำพันทิ้งทวนลมเพื่อหวังว่าพระพายที่พัดเอาเหล่าภมรรวมไปถึงไม้นานาพันธ์ส่งกลิ่นหอมชวนดอมดมหายไปได้เพียงนี้เขาก็หวังว่าเสียงของเขาจะไปถึงยอดดวงใจของเขาได้เช่นเดียวกันหากคืนนั้นเขารีบไปช่วยเธอไว้ได้ทันเรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ 

สองมือเล็กจับชายผ้าเปรมรีบล้มลงประคองร่างเล็กในอ้อมอก โลหิตสีสดไหลเปรอะเปื้อนไปทั่วร่างกาย แววตาอ่อนล้าเต็มทน

"รีบไปตามหมอมาสิวะไม่เห็นหรอกหรือว่าเมียกูเจ็บ!!!" เสียงอลวลของผู้คนทั้งเรือนกระวนกระวายบ้างพนมขอสิ่งศักดิ์บ้างรีบสรรหายาเพื่อหวังจะบรรเทาอาการของเดือนอ้ายได้

"ไม่ทันหรอกค่ะคุณพี่น้องรู้ตัวดีว่าอาการของน้องแย่เพียงใด"สองมือจับใบหน้าผู้เป็นดั่งครึ่งชีวิตหล่อนมิอาจจะฝืนชะตาได้ก่อนจะไม่ได้เห็นหน้าคนข้างกายหล่อนต้องตัดสินใจพูดความใจในออกไป

"คืนวันขึ้นบ้านใหม่น้องสาบานว่าน้องมิได้ผลักแม่จันทร์แรม แต่น้องพูดไปก็ไม่อาจมีใครเชื่อ"

"พี่เชื่อเธอพี่เชื่อหากพี่ไม่เชื่อพี่คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้"

สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายร่างบางกุมหัวใจในอกข้างซ้ายที่เต้นเร็วในตอนนี้เหงื่อกาฬไหลตามกรอบหน้าสวยจนมือน้อยต้องยกมาเช็ด

"ฝันอะไรวะ"