ในวันหิมะตก... [MiNayeon]

ข้อมูลเบื้องต้น

วันนี้เป็นวันที่มีหิมะแรกตกลงมา...

มันทำให้ฉันรู้สึกเหงาจังเลย...

ทำไมฉันถึงรู้สึกเหงาได้เพียงนี้นะ!?

ในเมื่อเธอคนนั้น...อยู่แค่เอื้อมมือ

แต่ยิ่งฉันพยายามเอื้อมมือไขว่คว้าไปหาเธอมากเท่าไหร่

เธอกลับยิ่งไกลห่างออกจากฉันไป...

นี้...คงเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องรู้สึกเหงาแบบนี้สินะ

*********************************************************

วันนี้อากาศเย็นลงมากจนทำให้มีหิมะแรกของปีตกลงมา และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกเราทไวซ์มีงานและได้เจอกับหิมะแรกของปีไปพร้อมกับวันซ์ด้วย พวกเราทุกคนมีความสุขมากที่ได้มีบรรยากาศแบบนี้ไปพร้อมกับแฟนคลับและเหล่าเมมเบอร์

ทุกคนต่างก็พากันเหน็ดเหนื่อยและแนบหนาวมากพอกลับมาจากงานมีตติ้งและงานแฟนไซน์ มาถึงหอพักต่างก็พากันแยกย้ายไปพักผ่อนกัน บ้างก็ดูซีรี่ย์ กินข้าว อาบน้ำล้างหน้า หรือเข้านอนหาความอบอุ่น แต่สำหรับฉันแล้วกับเลือกที่จะออกไปข้างนอกบนดาดฟ้าแม้ว่ามันจะหนาวมากก็ตาม แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเหงาและว่างเปล่าที่อยู่ในใจตอนนี้

ทุกครั้งที่ฉันเห็นหิมะตกฉันจะรู้สึกเหงาขึ้นมาทันที นับตั้งแต่วันนั้น...วันที่ฉันได้พบกับเธอคนนั้นเป็นครั้งที่มาเกาหลี และหลายครั้งที่มีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเธอในวันที่มีหิมะตกทุกครั้ง จนทำให้กลายเป็นสิ่งที่อยู่ในใจตลอดมา

เอี๊ยดดด แก๊ก แก๊ก แก๊ก...

เสียงเปิดประตูและฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ที่ฉันกำลังนั่งดูหิมะตกอยู่

"มินะ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ข้างนอกหนาวนะเดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก"

"พี่เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ"

"ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ"

"ไม่รู้สิ... ฉันรู้สึกแบบนั้นอ่ะ"

"เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรบอกพี่ได้นะ"

".........."

ฉันไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าอีกคน ก่อนที่จะค่อยๆ ก้มหน้าเอียงแก้มอีกข้างไปบนเข่าที่ชันขึ้นมาหันมองหน้าคนที่มาเยือน

"มีอะไรรึ ถึงมองพี่แบบนี้"

"เปล่าหรอก ฉันแค่..."

ฉันหยุดพูดแต่ก็ยังคงมองไปที่ใบหน้าหวานมีเอกลักษณ์ของอีกคนที่เรียกตัวเองว่าพี่ใหญ่ของเมมเบอร์ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันและกำลังทำหน้าสงสัยในสิ่งที่ฉันจะพูด เราทั้งคู่ต่างก็สบตามองกันอยู่นานจนเธอค่อยๆเมินหน้าหนีไปมองหิมะที่กำลังตกลงมา

"พี่หนาวเหรอ พี่นายอน"

"อืม... แล้วมินะไม่หนาวเหรอ"

ฉันเห็นเธอนั่งสั้นอยู่แต่ถึงหนาวแค่นั้นเธอก็ยังไม่กลับลงไปข้างล่าง ฉันจึงเอื้อมมือเอาผ้าห่มที่ถือติดมือมาด้วยไปห่มให้เธอ พี่นายอนเห็นฉันห่มผ้าให้ก็หันมามองฉันอีกครั้งแต่ก็ไม่พูดอะไรนอกจากกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น

"พี่จะมานั่งทนหนาวกับฉันทำไมลงไปข้างล่างสิเดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี"

"ไม่เป็นไรหรอก พี่อยากนั่งเป็นเพื่อนเรามากกว่า"

พี่นายอนไม่พูดเปล่ากับเอื้อมมือมาจับกุมมือฉันไว้แน่น ฉันรู้สึกดีนะที่พี่นายอนทำกับฉันแบบนี้ แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ทำให้ฉันต้องดึงมือกลับออกจากมือของเธอ พี่นายอนหันมามองหน้าฉันด้วยความสงสัยอีกครั้ง

"มินะ... เป็นอะไร!? อย่าทำแบบนี้สิบอกพี่มาว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

"พี่นายอน รู้สึกยังไงกันแน่กับฉัน"

"ก็... เป็นห่วงไง"

"แล้วนอกจากเป็นห่วงละ เป็นอะไรได้อีก"

"แหม่... ก็จะอะไรอีกละ ก็เป็นเมมเบอร์ที่นุ่มนิ่มให้พี่ได้แกล้งเล่นเลียนแบบอยู่นี้ไง"

"ฉันเป็นความสุขของพี่หรือเปล่า"

"มิ...มินะ คือว่า......"

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ฉันต้องถามแบบนั้นออกไป และไม่รู้เพราะอะไร... ฉันถึงได้กล้าไปจูบเธออยู่ในตอนนี้ แม้จะเป็นแค่เสี้ยววินาทีที่ฉันประทับริมฝีปากของฉันเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อของเธอ ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นแค่แว๊บแรกแต่เรื่องนี้ฉันคิดไว้นานแล้วว่าสักวันฉันต้องทำให้ได้ ฉันค่อยๆ ถอนใบหน้าออกมามองพี่นายอนอีกครั้งที่ตอนนี้ใบหน้าเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

"พี่นายอนฉันเป็นความสุขของพี่อยู่หรือเปล่า"

".........ทะ ทำไมถึงทำแบบนี้" 

"หึหึ... ฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าพี่รู้สึกยังไง"

"ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนคนนั้นในใจพี่ แต่ฉันก็อยากที่จะบอกให้พี่ได้รับรู้ไว้นะ ว่าฉันรู้สึกยังไงกับพี่ ฉัน...หลงรักพี่มานานแล้วนับตั้งแต่แรกเจอที่เราเจอกันที่บริษัทและตรงกับวันแรกของที่หิมะแรกของปีตกลงมา นี้ละคือเหตุผลที่ฉันถึงได้มานั่งมองดูหิมะตกแบบนี้ ถึงแม้ฉันจะแสดงออกไม่เก่งแต่ก็แอบมองแอบเป็นห่วงพี่มาตลอดนะ ฉันอยากจะเผยความในใจของฉันให้พี่รู้มาตลอดแต่เป็นเพราะฉันเห็นพี่มีความสุขที่อยู่กับพี่จองยอนมันเลยทำให้ฉันรู้สึกอิจฉา แต่ทำไงได้ในเมื่อฉันเป็นคนที่มาทีหลังและพี่ก็กลายเป็นนัมเบอร์วันของพี่จองยอนด้วย มันเลยทำให้ฉันไม่กล้าที่จะบอกหรือแสดงออกกับพี่อีก"

".........."

"มันหน้าตลกเนอะ ที่ไปหลงรักคนที่เข้ามีเจ้าของอยู่แล้ว"

"เธอรู้ได้ไงว่าพี่มีเจ้าของแล้ว มินะ..."

"แล้วที่ผ่านมามันคืออะไรเหรอ ถ้าไม่ใช่แบบนั้น"

"แล้วทุกวันนี้ที่พี่ทำมันยังไม่ชัดเจนใช่มั้ย... มินะ"

"นั่นนะสิ ทำไมฉันถึงได้โง่ขนาดนี้ในเมื่อทุกอย่างมันก็เห็นกันอยู่แล้ว"

"นี้เธอพูดอะไรยังไม่รู้อีกเหรอ ว่าพี่หมายถึงอะไร"

"..........."

"พี่เสียใจจริงๆ นะที่ทำให้เธอคิดอะไรแบบนั้น"

"พี่ไม่ต้องเสียใจหรอก ฉันเองแหล่ะที่โง่เองรู้ทั้งรู้แต่ก็ตัดใจจากพี่ไม่ได้สักที"

"มินะ..."

"พี่ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ คิดเสียว่าพี่ฝันไปไม่ได้ยินอะไรจากฉันทั้งสิ้น ปล่อยทุกอย่างให้มันเหมือนหิมะที่ตกในตอนนี้เถอะ"

"ความรู้สึกฉันเองตอนนี้ก็ไม่ต่างไปจากหิมะที่กำลังตกมาตอนนี้ พอสักพักเดี๋ยวมันก็กลายสภาพเป็นอื่นไป ฉันก็เช่นกันที่จะพยายามลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ฉันคิดและมโนสร้างมันขึ้นมาเอง ให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียที"

ความเงียบเข้ามาเยือนภายหลังที่ฉันเป็นบ้าพูดอะไรออกมา สิ่งที่ฉันพูดพรั่งพรูออกมาทั้งหมดมันทำให้ฉันรู้สึกถึงความเป็นจริงเสียที แต่... ทำไมอยู่ๆ เมื่อหันไปมองพี่นายอนถึงได้มีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มนวลของเธอตอนนี้ล่ะ

"พี่นายอน ร้องไห้ทำไม"

"มินะ... เธอมันพาโบจริงๆ เลย"

"ก็ใช่ไงฉันมันโง่"

"พูดเองเออเองทุกอย่าง มินะ... เธอยังไม่เข้าใจอยู่ใช่มั้ย"

"คืออะไร..."

ความสงสัยมันก่อเกิดขึ้นมาในใจของฉันอีกครั้งจนกลายมาเป็นคำถามที่กล่าวออกไป แต่คำตอบที่ได้กลับมามากกว่าที่คิดไว้ เมื่อจู่ๆ พี่นายอนก็เอามือมาโอบโน้มคอของฉันให้ลงไปหาเธอ พร้อมกับประทับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอเข้าหาฉันโดยที่คาดไปถึง

นี้มันอะไรกันแน่ทำไมพี่นายอน... ถึงได้ทำแบบนี้ ฉันฉุกคิดขึ้นแต่จะถามได้ไงเมื่อเราทั้งต่างก็เผยอปากรับรสสัมผัสของจูบที่ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันแสนหวานกว่าครั้งแรกที่ฉันจูบเธอไป มันมีทั้งรสหวานและความอบอุ่นเร่าร้อนมาทดแทนความหนาวในตอนนี้ เราต่างก็แลกสัมผัสกันไปมาอยู่เนิ่นนาน แต่ในใจฉันอยากให้มันอยู่แบบนี้ตราบนานเท่านาน

"มินะ รู้หรือยังว่าพี่รู้สึกยังไงกับเธอ"

".........."

"ถ้าพี่ไม่รู้สึกอะไรกับเธอพี่ก็คงไม่เอาเตียงมาชิดติดกับเธอหรอก และทุกครั้งที่พี่กลิ้งไปนอนบนที่นอนเธอเพราะพี่อยากอยู่ใกล้เธอ อยากได้สัมผัสอุ่นจากอ้อมกอดของเธอ แต่ว่าเธอกลับทำนิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับพี่เลย แล้วเธอจะให้พี่ทำยังอีกล่ะบอกพี่มาสิ ว่าพี่ควรทำยังไงดี"

"พี่นายอน..."

ฉันได้ยินพี่นายอนพูดมามันทำให้ฉันนึกด่าตัวเองว่าทำไมเราถึงได้โง่ขนาดนี้ ไม่มีอะไรที่ฉันจะพูดออกไปนอกจากรสจูบที่แทนคำตอบว่าฉันรับรู้ถึงทุกอย่างแล้ว ว่าที่ผ่านมาฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวแล้วแต่ฉันเองต่างหากที่โง่มาตลอดโดยที่ไม่รู้ว่าพี่นายอนก็รู้สึกแบบเดียวกับฉัน

เราทั้งคู่ต่างก็ถอนริมฝีปากออกอีกครั้งเพื่อรับอากาศหายใจก่อนที่จะมีเสียงกระซิบเอยนำก่อน พี่นายอนค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากไปจูบที่หน้าผาก ลงมาที่แก้ม ไปที่ปลายจมูกคมของฉัน แล้วหยุดนิ่งเอามือมากุมหน้าฉันทั้งสองข้างให้มองสบตากับเธอ

สายตาที่ยั่วยวนของเธอตอนนี้มันทำให้จิตใจของฉันเตลิดไปไกลแล้ว แต่ฉันก็อยากให้พี่นายอนเห็นความจริงใจของฉันที่มีต่อเธอผ่านดวงตาของฉันลงไปถึงหัวใจทั้งสี่ห้องที่มีแต่พี่นายอนคนเดียวเท่านั้น เรามองสบตากันนานก่อนที่พี่นายอนจะค่อยยิ้มเขินอายจนแก้มทั้งสองข้างป่องให้เห็นเป็นซาลาเปา

ฉันไม่รอช้าจึงเปลี่ยนจากสบตาเป็นเข้าไปจูบเธออีก จูบครั้งนี้มันต่างไปมากเมื่อเธอกลับตอบรับฉันอย่างเร็ว บทจูบครั้งนี้มันเร่าร้อนมากกว่าเดิมและรุนแรงมากขึ้นจนได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่ เสียงกระเซ้าอู้อี้เป็นเสียงครางเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเบาๆ 

"อื้อ... อืมมินะ..."

"ฉันรักพี่นายอนนะ..."

"อื้มมม...."

ไม่มีเสียงตอบจากเธอนอกจากเสียงครางเบาๆ สัมผัสของเราตอนนี้มันร้อนรุ่มจนทำให้ไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นก่อนหน้านี้เลย ฉันค่อยๆ ถอนริมฝีปากจากเธอ แล้วเอามือทั้งสองข้างโอบกอดพี่นายอนเข้ามาแนบอกไว้แน่นเพื่อแสดงออกให้พี่นายอนได้รับรู้ว่าฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว

ไม่ว่าเธอจะเป็นของใครก็ตามฉันพร้อมที่สู้เพื่อแย่งชิงเธอมาและจะประกาศความเป็นเจ้าของให้ทุกคนได้รับรู้ไปเลย ว่าฉันรักพี่นายอนมากแค่ไหน

นับแต่จากนี้ไปทุกครั้งที่ฉันเห็นหิมะตกฉันไม่จะรู้สึกเหงาว่างเปล่าอีกแล้ว เพราะในวันที่หิมะจะกลายเป็นวันที่ฉันมีความสุขและจะมีพี่นายอนคนนี้อยู่ข้างกายตลอดไป ความเหงาว่างเปล่าที่เคยมีก็จะหายไปจากใจของฉันที่เกิดขึ้นมานานออกไปได้เสียที... 

ความรักกับวันหิมะตก....

เมียวอิ มินะ

#3#3#3#3 The End #3#3#3#3

ฟิคสั้นๆ ในวันหิมะตกของมินะกับนายอน  ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นจากความมโนเพื่อความบันเทิงไม่มีเจตนาทำลายชื่อเสียงหรือสร้างความเสียหายให้กับบุคคลที่กล่าวอ้างถึงแต่อย่างใด

ฝากติดตาม คอมเม้นท์ พูดคุยกันได้นะค่ะ ที่ Twitter : @Flechazo3