FLUKE

ผมเรียนอยู่ม.2 วันนี้เปิดเทอมวันแรก ผมขับรถมอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียนทุกวันตั้งแต่ผมเข้าม.1 ทุกตอนเช้า ผมจะแวะ รับเพื่อนสนิทของผม ไปโรงเรียนด้วยกัน

"แม่...สวัสดีครับ" ยกมือไหว้ผู้หญิงที่กำลัง ก้มหน้า กำลังกวาดบ้าน

"สวัสดีฟลุ๊ค...อืม.. เจ้าบูม ยังไม่เสร็จเลย" เจ้าของเสียงท่าทางพูดจาดูร้อนรน แหงนหน้ายิ้มแบบแห้งๆ แล้วก็ยกมือรับไหว้ผม พร้อมกวักมือให้ผมเข้าไปในบ้าน

"ฟลุ๊คเข้ามานั่งในบ้านก่อน ลูก.. ฟลุ๊คทานอะไรยัง"

"ผมทานเรียบร้อยแล้วครับแม่"

..พรึบ

ผมนั่งลงบนโซฟาร์ ผมสนิทกับบ้านบูม ตั้งแต่ ผมเข้าป.2 เพราะผมย้ายมาจากจังหวัดชุมพร มาอยู่ที่กระบี่ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่ผม ตอนนั้นผมไม่รู้จักใครเลย แม่ของผมเลยแนะนำให้รู้จักกับบูม เพราะแม่ของผมกับแม่ของบูม ทำงานอยู่ที่เดียวกัน ผมสามารถเข้าออกบ้านหลังนี้ ได้ตลอดเวลา เพราะผมสนิทกับบูม เป็นเพื่อนสนิทกันมากๆ เล่นด้วยกันกินนอนด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างนอนค้างบ้านกันและกัน เป็นเรื่องปกติ จนถึงตอนนี้

..ซาๆ

อ้าว!!! ไอ้ฟลุ๊ค ลุกสิ นั่ง...รากงอก..ไมวะ! เดี๋ยวก็สายหรอก" เสียงพูดตะโกนเรียกผมหันมองหาเสียงนั้นพร้อมยกคิ้วแล้ว ผงกหัว ลุกเดินตามเจ้าของเสียง ..เสียงกวนๆทำให้ต้องไปเรียนสายแต่กลับไม่รู้สึกผิดเลย

ผมก็บิดมอร์ไซร์เร็วมาก ทั้งๆที่รู้ว่ามันก็สายอยู่แล้ว เบรก... เอี๊ยดๆๆ ยางไหม้เป็นทางยาว ผมจอดรถมอเตอร์ไซค์ รีบวิ่งเข้าไปเข้าแถว

"หยุด!เดี๋ยวนี้!เธอสองคน เปิดเทอมวันแรกก็สายซะแล้ว ฉันต้องทำโทษ ไม่ให้เป็นแบบอย่างกับนักเรียนคนอื่น ๆ เธอสองคนอยู่ มอ ไหนกัน...?" เสียงนั้นคือเสียงของครู เวรประจำวัน หน้าเสาธงในวันนั้น เป็นครูผู้หญิง อยู่ฝ่ายปกครองด้วย เธอดุมาก หน้าเธอขมวดเอาเรื่อง

ผม 2 คน ทั้งตกใจ และหอบ ในเวลาเดียวกัน

" ..มอ 2 ครับ" ผมหันไปมองเสียงนั้น เป็นน้ำเสียงที่หอบ สั่นเครือ ผมมองไปยังเจ้าของเสียง แล้วพยักหน้า ให้กันไปหาครูฝ่ายปกครองผู้หญิง ครูทำโทษให้เรา 2 คนวิ่งรอบสนามฟุตบอล 2 รอบ

"กูขอโทษนะเว้ย! มึงต้องมาซวยเพราะกูเลยอ่ะ.."

"ออกกำลังกายตอนเช้าก็ดี!! ได้เหงื่อดี!!"

"ตอนเที่ยงกูเลี้ยงน้ำมึงแล้วกัน" เสียงนั้นที่ถามผมด้วยความรู้สึกผิดและอยากจะไถ่โทษ ในลำคอของที่มีเสียงหอบตลอดเวลา

"แก้วนี้โค้กใครวะ...? ผมหันมองเสียงนั้น เพชรเป็นเพื่อนห้องเดียวกับผม

เพี๊ยะ...

"เห้ย!...นั่นมันน้ำไอ้ฟลุ๊ค.." บูมตีมือเพชร ดึงแก้วน้ำ มาวางตรงหน้าผม แล้วส่งสายตามีประกายแบบอมยิ้มให้และยกคิ้วซ้าย

เลิกเรียน

ตึงตึงโป๊ะ ตึงตึงโป๊ะ เสียงเพื่อนในห้องเคาะโต๊ะด้วยความดีใจ เพราะหมดคาบเรียน ได้เวลากลับบ้าน

"กลับบ้านด้วยกันไหม ป๊า..เรามารับ? ผมหันมองหาเจ้าของเสียงหวาน ใส นั้น ขณะที่ผมกำลังย่ำเท้าเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ พลอย เพื่อนรวมห้อง บ้านของเธออยู่ถัดจากบูม แค่ 2 หลัง บ้านพลอยกับบูม สนิทกันและเป็นเพื่อนบ้านกัน

"บูมต้องไป ซื้อของเป็นเพื่อนเรานะ.." ทุกคนที่กำลังเดินหันมาจ้องที่ผมเป็นตาเดียว แต่มันมีคนที่งง มากๆ ยกคิ้วขึ้นกรอกสายตาซ้าย ขวา ก็คนที่ยืนข้างๆผมนี่แหละ

ผมยกคิ้วซ้าย และเอียงหน้าไปทางซ้ายเล็กๆ เป็นสัญญาณให้เพื่อนข้างผมเดินไปกับผม

"ขอบใจมากพลอย เราต้องไปทำธุระเป็นเพื่อนฟลุ๊ค!!! บาย..พลอย"

"มึง!!!...ไปซื้อของอะไร ไม่เห็นจะบอกกูก่อนเลย" เสียงที่แข็งถามด้วยความงงงง คิ้วจะชนกันได้ ก็ตอนเช้าผมรับมันมา พอจะกลับบ้าน ผมต้องกลับคนเดียวเนี่ยนะ ไอ้คนข้างๆผมเนี่ยมันคิดอะไรของมัน เพื่อนมันอยู่นี่ทั้งคน แหม!!! เป็นสาวเสียงหวานหน่อยไม่ได้จะไปกับเขา ผมไม่ได้อิจฉา จะไปกับสาวสวย แค่อยากจะมีเพื่อนซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กลับบ้านแค่นั้นเอง

BOOM

2อาทิตย์แล้ว วันหยุดเรียนเสาร์-อาทิตย์ เพื่อนสนิทไม่ได้มาเที่ยวเล่นกับผมเราจะเจอกันแค่มารับผมตอนเช้า แล้วก็มาส่งกลับบ้านหลังเลิกเรียน ส่วนตอนกลางวันก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เหมือนจะติดสาวคนใหม่ ที่คุยกันได้ 2 เดือน

ตืด.....ตืด

มีไลน์จากเพื่อนสนิท ส่งมาถามว่าผมอยู่บ้านไหม?

"บูมมีอะไรกินบ้างวะ"ผมหันไปหาเสียงนั้น แล้วผมก็เอียงหน้าไปทางตู้เย็น เพื่อบอก ว่ามีของกินอยู่ที่นั่น

พรึบ..

เออกูมีอะไรจะให้มึงฟัง มึงคนเดียวและคนแรกเลยเป็นคนสุดท้ายที่กูจะเล่าให้ฟัง ผมหันหน้าไปยังเจ้าของเสียงซึ่งอิ่มท้องกับของกินในตู้เย็นเรียบร้อย มานั่งบน โซฟา ติดกับผม

สีหน้าของเจ้าของเสียง มีรอยยิ้ม อิ่มเอิบดูมีความสุข พร้อมที่จะเล่าเรื่อง เต็มที่จากที่ห่างหายไป2อาทิตย์

"เออ...กูกับฟ้า...เว้ย!!...เออ..ห่างๆกัน...วะ ช่วงนี้ กูคงมาหา มาเล่นกับมึงทุกวัน"

มึงงอนอะไรเขาหรือเปล่า...ฟลุ๊ค"

"เปล่า... ก็แค่อยากห่างก็แค่นั้นไม่มีเหตุผลอื่น" เสียงที่เปล่า สูงสูงมาก เแหงนหน้าแล้วตามองเพดาน

"เรื่องสำคัญที่กูจะให้มึงฟัง เว้ย!!! กูเปิดซิงครั้งแรกเว้ย!!! แม่งงง เสียวชิบหาย กูไม่รู้ว่ากูเปิดซิงเขาหรือเปล่า แต่ที่กูรู้นะ เขาอ่ะเปิดซิงกูแน่ๆ"

ผมมองหน้าเจ้าของเสียงดูภูมิใจมากๆกับเรื่องนี้ แต่ผมงงและสงสัย เพราะไม่รู้ว่าผู้หญิง ที่เจ้าของเสียงกำลังพูดมาคือไคร

เขาคือใคร เปิดซิงใครมาที่ไหนวะ!!!

"ฟ้านี่แหละ..."

"แล้วมึงเลิกกับเขาทำไม ในเมื่อมึงมีอะไรกันแล้ว"

"รู้สึกไม่มีความสุขตอนอยู่กับเขาอ่ะ... กูอยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า"

"เหี้ย!!! กูว่ามึงก็เห*้ยเกินไป... มึงไม่ควรทำแบบนี้นะเว้ย!!! มึงควรให้เกียรติเขา มึงไม่ชอบมึงไม่ควรทำอะไรแบบนั้น"

ผมพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดใส่เพื่อนสนิท ขณะเขาเอนหลังพิงโซฟาปิดตา เหมือนมันรับฟังคำที่ผมด่า ทุกคำ

"เออ!!!กูไม่ดี กูผิดกูเห*้ย กูหลอกเขา มึงพูดกับกูนี่..กูเพื่อนมึงนะเว้ย!!!"

เจ้าของเสียงลุกจากโซฟาเดินผ่านหน้าผม ด้วยความน้อยใจ

แต่จริงๆแล้วผมรู้สึกโกรธมากที่เขาไม่มีความรับผิดชอบ ที่เขาไม่ให้เกียรติผู้หญิง ที่เขาล่วงเกินผู้หญิง ตอนนี้ในหัวผมมึนมาก ผมไม่ชอบนิสัยแบบนี้ หรือเพราะมันเป็นเพื่อนรักผม ผมอยากให้ทำตัวดี ผมไม่เข้าใจตัวเองผมบอกไม่ถูก ผมสับสนมาก

FLUKE

เหมือนทุกวันผมขับรถไปรับ เพื่อนสนิทที่บ้านไปโรงเรียนด้วยกัน กลับมาส่งที่บ้านเหมือนทุกวัน

"มึงไม่ต้องมารับกูนะ เดี๋ยวกูไปเองกูก็กลับเอง" ผมหันมองหน้าเจ้าของเสียง ขณะที่ผมกำลังนั่งคล่อมมอเตอร์ไซค์ เจ้าของเสียงยืนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ในตาแดง มีน้ำซึมในตา เขาหันหลังและเดินเข้าบ้าน

วินาทีที่เจ้าของเสียงพูดจบ ผมเหมือนโลกหยุดหมุน มันจะร้องก็ไม่มีน้ำตา คิดอะไรไม่ออกไปต่อไม่ถูกได้แต่นั่งคล่อมมอเตอร์ไซค์เอามือจับแฮนด์อยู่อย่างนั้น หลายนาที

ผมกำลังจะเสียความรู้สึกดีๆกับเพื่อนสนิท ที่ผมรักที่สุดไป หรือไง? และผมยังนั่งคล่อมมอเตอร์ไซค์อยู่ที่เดิม

ผมเดินสวนเพื่อนสนิท ไม่มีใครทักทายกัน ต่างหน้านิ่ง เดินผ่านกัน มันเป็นอะไรที่เงียบ อย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่สภาพแวดล้อมคือเสียงพูดคุยที่ดังลั่น ของเพื่อนๆนักเรียน

ผมได้แต่ถามตัวเอง ทำไมในใจผมถึงไม่คิดถึงผู้หญิงคนไหนเลย คิดถึงแต่เพื่อนสนิท ในหัวมีแต่ภาพเรื่องราวสิ่งต่างๆความสนุกสนาน ที่เรามีด้วยกันขึ้นมาเป็นฉากเป็นตอนเป็นเรื่องราวเป็นเรื่องเล่าของความสุข แต่ผมกลับมีน้ำตา

"พลอย...กระดาษทำรายงาน เราซื้อมาให้นะ" เสียงที่คุ้นเคยยามบ่าย ม้าหินหน้าห้องสมุดที่มีต้นไม้ร่มรื่น ผมมองหาเจ้าเขาเสียงนั้น กำลังมีความสนุกกับการทำรายงานกับเพื่อนสาว...หรือเป็นแฟนกัน ผมงงอย่างบอกไม่ถูก

"ขอบใจมาก นะ...บูม เย็นนี้พลอยไปกินข้าวเย็นบ้านบูมดีกว่า"

"ได้สิ...พลอยกลับถึงรีบมาเลยนะ"

"อยากให้พลอยไปหาขนาดนั้นเลยหรอ!"

"พลอยรีบมาจะได้กลับไม่ดึกไง"

"กลับดึกก็ไม่เป็นไรหรอกพ่อกับแม่พลอย ไม่ว่าหรอก ถ้าอยู่กับบูมอ่ะ"

"ครับ......" เพื่อนสนิทผม พูดลากเสียงยาวยิ้มแบบมีความสุข

ผมได้แต่แอบยืน มองเขาสองคนคุยกัน แต่ไม่กล้าเข้าไปทัก ทั้งที่ใจผมอยากจะเข้าไปหาเพื่อนสนิทใจจะขาด ผมเป็นบ้าอะไรไม่รู้ เห็นเพื่อนสนิทอยู่กับพลอย ผมรู้สึกเสียใจ ผิดหวัง เศร้า มีน้ำตาทุกครั้ง ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร?ทำไมมัน ทำให้ผมคิดแบบนี้? หรือผมหึงพลอยหรอ? ที่เขาได้อยู่ใกล้ชิดเพื่อนสนิทของผม ไม่ใช่สิอดีตเพื่อนสนิท ที่ผมไม่มีสิทธิ์สนิทอีกต่อไป

นี่แหละที่เขาว่าใกล้แค่ไหนก็ไกล

"บูมอยู่ในบ้าน เข้าไปหามันสิ" พี่โบ้พี่ชายเพื่อนสนิทผมนั่งเล่นกีต้าร์ในสวนหน้าบ้าน ผมเดินเข้าไปในบ้าน เพื่อนสนิทผม นั่งอ่านหนังสือในห้องนั่งเล่น ผมยืนข้างโต๊ะที่เขาวางหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ สายตาเขาจ้องมองหนังสือ ไม่แม้นแต่จะหันมองมาทางผม ที่ยืนอยู่ข้างๆ

"บูม.. มึงเป็นไร มึงไม่คุยกับกูว่ะ! "

"บูม..มึงมีอะไรมึงก็บอกกูตรงๆดิวะ! มึงไม่พูดมันอึดอัดนะเว้ย**

"กูก็อึดอัด"

บูมเราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย เป็นเพื่อนรักกันนะเว้ย

"เพื่อนรักไง...เพื่อนรักไงกูจะบอกอะไรมึงได้"

"ตั้งแต่มึงคบกับพลอยมึงเปลี่ยนไปมากนะบูม" เพื่อสนิทและผมต่างคุยเสียงดังและในตาแดงมีน้ำตา เสียใจที่ไม่เข้าใจกัน และเพื่อนสนิทก็ไม่พูดออกมาว่ามันคิดอะไรที่พูดไม่ได้ ผมคิดไปถึงแฟนสาวเพื่อนสนิทที่คบกัน เป็นต้นเหตุทำให้เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

ฟลุ๊คมึงกลับไปเหอะ! พี่กูอยู่ ...ฟลู๊คมึงไม่เคยรู้เหี้ยไรเลย" กดเสียงต่ำใส่ผม สิ้นเสียงต่ำ เจ้าของเสียงผลักอกผมสะอื้นน้ำตาไหล และวิ่งกึ่งเดินขึ้นห้องไป ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะสื่ออะไร ผมเดินตาแดงกล่ำ มาหน้าบ้านมาเจอพี่โบ้ ที่กำลังจะเดินเข้าบ้านไปเพื่อหยุดเหตุการ นี้

"ฟลุ๊ค... มีเรื่องอะไรกันวะ? ลั่นบ้านเลย"

"ผมก็ไม่รู้ครับ.... ไอ้บูมมันโกรธอะไรผม. ผมถามเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ.." สายตาพี่โบ้ มองผมด้วยความเป็นห่วง ยกมือ2ข้างตบข้างไหล่ผม ผมเดินไปใจคิดคนมีน้ำตาผลักอกผม แล้วบอกเหมือนผมไม่ใส่ใจอะบางอย่าง

"กูขอโอกาส คุยกับมึงบ้างได้ไหม" เหมือนที่พลอย กูอยากได้โอกาส แบบนั้นบ้าง ถ้าพลอย เขากำลังจีบมึง กูขอโอกาสแบบลอยได้ไหม"ผมคิดในใจจะแทนที่พลอด ตอนนั้น

BOOM

เสียงเคาะประตูห้องหยุดลง พร้อมกับบอกเปิดประตูหน่อย พี่ชายผมได้ยินเหตุการณ์ที่เราทะเลาะกัน เดินเข้ามาหาผม ที่ห้อง

"รักก็บอกว่ารัก... อย่าหลอกหัวใจตัวเอง... และอย่าทำร้ายหัวใจคนที่เรารัก... ความจริง จะบอกให้เรารู้ เราควรเดินไปทิศทางไหน มันจะไม่คุมเครือแบบนี้" พี่ชายผมพูดจบ เดินออกจากห้องผมไปพร้อมปิดประตู

ผมพิมพ์ไลน์ นัดเจอชายทะเล เพื่อบอกความในใจทุกอย่างของผมกับเพื่อสนิท

บรรยากาศยามเย็น ผมหันหน้าหาทะเล เพื่อนสนิทที่ถามผมยังไม่ได้คำตอบมายืนข้างๆผม ผมจะพูดความจริงทุกอย่างที่เป็นความในใจผมให้คนข้างๆฟัง แม้นความจริงบางข้อคนข้างๆผมอาจจะเลิกคบกับผม และเกลียดผมไปตลอดชีวิต ผมหายใจเข้าลึกๆ2รอบ ผมใช้มือจับไหล่คนข้างๆหมุน ผมทั้งสองหันข้างให้ทะเล

"กูไม่คุยกับมึง...กูทรมานมาก..." น้ำตาผมก็เริ่มไหล ผมปิดตาสูดลมหายใจลึก พูดเสียงสั่นเครือ ผมก็ร้องไห้ ผมหายใจลึกๆอีกครั้ง กลืนน้ำลายอึกใหญ่

"เพราะอะไรนะหรอ! ใจกู... ตัดคำว่า เพื่อนรัก ออกจากกัน มึงไม่มีคำว่า เพื่อน สำหรับกู มีแต่คำว่า รัก "

ผมยืนร้องไห้สูดลมหายใจเข้าก็ฮึด ฮึด น้ำตาไหล แต่มือผมยังคงจับไหลมันอยู่

"เพราะกูไม่อยากเสียมึงไป ถ้ามึงรู้ความจริงมึงจะเกลียด จะโกรธ มึงจะเลิกคบกูก็ได้นะเว้ย!... วันนี้ขอให้กูได้พูดความในใจ"

มันเหมือนจะพูดไม่ออกมันร้อง ฮึ ฮึ ฮึ "กูรักมึงกูรักมึง" มือผมเริ่มปล่อยจากไหล แล้วค่อยๆถอย กับตาที่แดงกล่ำน้ำตาที่ไหลยังไม่ขาดสาย "ลาก่อน กูรักมึง" ผมถอยออกมาได้ 3ก้าว เพื่อนผมยืนนิ่ง เหมือนคิดจะพูดอะไรบางอย่าง

คนตรงหน้าผม ก้าวมาหาผมแล้วสอดมือเข้าจักแร้อ้อมไปด้านหลังและโอบกอดผม คางวางบนไหลเหมือนเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ข้างหูผม

"ให้โอกาสกูนะ... มึงให้โอกาสกูได้ไหม? ให้กูทำหน้าที่คนรักของมึง.. มึงรู้ไหม? ทุกนาทีที่ไม่มีมึง... ทุกการเต้นของหัวใจกู... ไม่เคยมีความสุขเลย.. มึงทำให้กูรู้หัวใจตัวเอง... มึงให้โอกาสหัวใจกู... ได้รักมึงได้ไหม?"

ผมตื้นตันดีใจและมีความสุข บอกไม่ถูก คนที่กอดผมมันก็ถามย้ำอีก "ให้โอกาสหัวใจกู...ได้รักมึงได้ไหม "ผมตอบสั้นๆ

"อืม..."

เรากอดกันแน่นขึ้น คนที่กอดผมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะปล่อยผม แล้วจับมือเดินบนหาดทราย ด้วยกัน

"มึงไม่ได้รักกูฝ่ายเดียวและ กูไม่ได้รักมึงฝ่ายเดียว

ต่อจากนี้ไป คือเรารักกัน"