I Hate Christmas

เนื้อเรื่อง

วันคริสต์มาส...
เทศกาลที่ทั่วโลกร่วมกันฉลองในวันประสูติของบุตรแห่งพระเจ้า...ชายผู้ช่วยให้มนุษย์พ้นบาป
คุณคิดว่า...พระเจ้ามีความเมตตายิ่งกว่าใครหรือ?
ถ้าถามผม...ตอบเลยว่าผลไม่เชื่อ

อลัน เรย์ เด็กหนุ่มวัย 16 ปี มองลานกว้างในเมืองอย่างเบื่อๆ ในสายตาของเขา คริสต์มาสไม่ได้ต่างอะไรจากค่ำคืนอื่นๆในฤดูหนาวเลยแม้แต่น้อย หรือถ้าจะมองให้ดีขึ้นมาหน่อย...มันก็แค่ 6 วันก่อนจะถึงปีใหม่เท่านั้นเอง

อลันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพื่อที่จะได้ไปพ้นๆจากกองของขวัญอันสูงใหญ่ ดงต้นสนขนาดยักษ์ และฝูงชนที่พยายามทำตัวให้เข้ากับเทศกาลโดยการแต่งตัวเป็นตาลุงเสื้อแดงเคราเฟิ้มที่มีความสามารถพิเศษในการแจกของขวัญให้เด็ก(ดี)ทั่วโลกภายในคืนเดียว หรือไม่ก็ข้ามสปีชี่ส์ไปเป็นกวางแถบขั้วโลกที่ไม่รู้ว่าไปเอาแรงที่ไหนมาลากเลื่อนที่มีตาแก่อ้วนฉุคนข้างต้นและกล่องของขวัญเป็นพันๆกล่องอยู่ได้

ในที่สุด เด็กหนุ่มก็ฝ่าดงต้นคริสต์มาสออกมาได้สำเร็จ

"เอาล่ะ...ไปไหนต่อดีล่ะเรา"


"ลุงเท็ด ขอชาร้อนถ้วยนึง"

อลันร้องบอกลุงแก่ท่าทางใจดี เจ้าของร้านน้ำชาที่มีเขาเป็นลูกค้าประจำมาเกือบ 5 ปีแล้ว

...โดยเฉพาะในคืนวันคริสต์มาส...

"ได้เลย หลานชาย กำลังรออยู่เลยว่าเมื่อไหร่จะมา" เท็ด ดังค์ คุณลุงวัย 60 กว่าๆ ยิ้มก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้านเพื่อจัดการกับเมนูของลูกค้าประจำ

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมๆกับประตูร้านที่ถูกเปิดออก เด็กสาวผมสีทองสลวยก้าวเข้ามาในร้าน อลันเหลือบมองผู้มาใหม่เล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจวิวนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

"อ้าว...รับอะไรดีล่ะ แม่หนู" ลุงเท็ดร้องทักขณะที่ยกชาร้อนออกมาให้อลัน

"ขอเป็นชาเอิร์ลเกรย์สักถ้วยก็แล้วกันค่ะ"เด็กสาวตอบ ลุงเท็ดพยักหน้าก่อนจะเริ่มชงชา ส่วนปากก็ชวนคุยไปเรื่อย

"แม่หนูคงไม่ใช่คนแถวนี้สินะ ไม่คุ้นหน้าเลย"

"ค่ะ หนูชื่อ คริสต์มาส อีฟ ค่ะ เพิ่งย้ายมาจากทางใต้" คริสต์มาสตอบ ขณะยื่นมือไปรับถ้วยชา ลุงเท็ดยิ้มกว้าง

"ลุงก็เคยไปเที่ยวทางใต้เหมือนกันนะ อากาศอบอุ่นดี น่าอยู่มากเชียวล่ะ" ลุงเท็ดพูดแล้วทำหน้าเคลิ้มฝันราวกับได้ย้อนอดีตไปนอนแผ่อยู่แถวๆชายหาดก็ไม่ปาน

"ใช่ค่ะ น่าอยู่มากๆเลย ที่จริงหนูก็ไม่อยากย้ายหรอกค่ะ แต่คุณพ่อต้องย้ายที่ทำงาน..."

การสนทนาระหว่างคริสต์มาสและลุงเท็ดยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนยังนั่งนิ่ง

คริสต์มาส อีฟ...

แสงไฟสว่างจ้า

เสียงกรีดร้องของเด็กสาว

พื้นหิมะที่เป็นสีเลือด


"คุณลุงคะ หนูขอใช้ห้องน้ำได้มั้ยคะ"

"ทางซ้ายมือนั่นน่ะ" คริสต์มาสยิ้ม ลุกขึ้นและเดินเข้าห้องน้ำไป

ลุงเท็ดหันมามองเด็กหนุ่มอีกคนในร้าน

"หนูคริสต์มาสเนี่ย...น่ารักเหมือนหนูอีฟเลยนะ"

"เลิกพูดเหอะ ลุง"

มันเป็นเพราะเขา...เพราะเขาเป็นต้นเหตุ...

"เพราะอย่างนั้น เธอเลยไม่ยอมฉลองคริสตืมาสมาตั้ง 6 ปีแล้วสินะ"ลุงเท็ดถอนหายใจยาว

"ตั้ง 6 ปี!?"

"อ้าว...หนูคริสต์มาส ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่"ลุงเท็ดทำหน้าตาแปลกๆ

ระหว่างที่ลุงเท็ดกำลังอ้ำๆอึ้งๆ คริสต์มาสก็ปราดเข้าไปหาอลัน

"ตั้ง 6 ปี...โอเค ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ว่าวันที่ทุกคนเฉลิมฉลองกันกลับมีใครบางคนกำลังปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก...มีปัญหาชีวิตรึไง" คริสต์มาสโวยวาย ลุงเท็ดมองยิ้มๆ ส่วนอลันก็เพียงแค่ยักไหล่

"มันก็ไม่ใช่ปัญหาระดับชาติไม่ใช่รึไง เธอจะโวยวายทำไมเนี่ย..."

"เกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่ออีฟใช่มั้ย..."

เท่านั้นเอง เด็กหนุ่มก็ลุกพรวด "ผมจะไปห้องน้ำ"

แล้วเขาก็หายเข้าห้องน้ำไป

เมื่อจำเลยไม่อยู่ เด็กสาวจึงหันมาหาเป้าหมายที่ 2 ที่ท่าทางจะรู้เรื่องดีไม่แพ้กัน

"ลุงเท็ดคะ..."


ลุงเท็ดถอนหายใจ "จะเล่าให้ฟังก็ได้ เพราะมันไม่ใช่ความลับระดับชาติอะไรนี่เนาะ..." ยังไม่วายไปแซวคนที่เพิ่งลุกออกไปหยกๆอีก

"ในวันนี้...เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ขณะที่อลันและอีฟกำลังจะเดินทางไปฉลองคริสต์มาสด้วยกัน หนูอีฟเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต

"เอ๋!?"


"ไปฉลองคริสต์มาสกันเถอะ" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยปากชวนเด็กหญิงที่อายุไม่ต่างกันเท่าไหร่ เด็กหญิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"เอาสิ อลัน"เด็กหญิงตอบ

และเมื่อเย็นวันนั้นมาถึง อลันและอีฟที่ได้รับอนุญาตจากพ่อแม่เดินไปด้วยกัน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานว่าจะเล่นเกมส์อะไรกันดี

ทั้งคู่กำลังจะข้ามถนน ทันใดนั้นเอง รถบรรทุกคันหนึ่งซึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงก็พุ่งตรงมายังทั้งสอง คนขับพยายามเบรกอย่างเต็มที่ แต่ด้วยความลื่นของพื้นถนนนั้นทำให้ความเร็วไม่ได้ตกลงมากนัก

"อลัน...ระวัง!!!!" อีฟฉุดอลันให้ขึ้นไปอยู่บนทางเท้า "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"

โครม...

ทุกอย่างจบลง พร้อมๆกับพื้นหิมะที่กลายเป็นสีแดง...


ทางด้านคนที่อยู่ในห้องน้ำ เด็กหนุ่มเปิดก๊อกเต็มที่และปล่อยให้น้ำเต็มอ่างล้างหน้า ก่อนที่จะเอาหัวจุ่มลงไปในน้ำ

ล้างหน้าล้างตาสักหน่อยก็คงดี...

เมื่อล้างหน้า(และหัว)เสร็จแล้ว อลันก็เดินออกจากห้องน้ำ ลองคิดเล่นๆว่าลุงเท็ดจะทำหน้าอย่างไรเมื่อได้เห็นบิลค่าน้ำของเดือนนี้


คริสต์มาสนิ่งไปสักพักหลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ก่อนที่เธอจะถามขึ้นอีก

"แล้วสรุปว่า คุณอีฟเธอเป็นอะไรกับนายอลันงั้นเหรอคะ"

ลุงเท็ดยิ้ม ก่อนจะหันไปมองรูปของเด็กสาวผมสีดำสนิทท่าทางสดใสน่ารักที่อยู่บนเคาน์เตอร์

"หนูอีฟ หรือ เอวา เรย์ เป็นพี่สาวของอลัน และถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ วันนี้เธอก็จะอายุครบ 18 ปี พอดี"


"หนูว่ามันก็ไม่เข้าท่าอยู่ดี"คริสต์มาสสรุป ลุงเท็ดเลิกคิ้วอย่างสนใจ เมื่อเห็นดังนั้น เด็กสาวจึงพูดต่อไป

"ก็คิดดูสิคะ เพราะเหตุผลแบบนี้หมอนั่นก็เลยเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่อย่างนี้ ถ้าให้หนูพูดตรงๆ หนูก็เห็นว่ามันไม่เข้าท่าอยู่ดีนั่นล่ะ...หมอนั่นคิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง นั่นไม่แปลก แต่ทำไมเขาไม่คิดบ้างล่ะว่า ที่คุณอีฟช่วยเขาเอาไว้ จนเขายังมีชีวิตอยู่มาได้ เพราะเธอเป็นห่วงและอยากให้เขามีความสุข แต่เขากลับตอบแทนความหวังดีของคุณอีฟแบบนี้ แล้วแบบนี้คุณอีฟจะมีความสุขได้ยังไงล่ะคะ"

คริสต์มาสพูดจบก็ยืนขึ้น ส่งเงินค่าน้ำชาให้กับลุงเท็ด

"หนูไปก่อนดีกว่าค่ะ ป่านนี้คุณพ่อคุณแม่คงรอฉลองจะแย่แล้ว ถ้าไม่ยอมรอล่ะก็ น่าดู..."

คริสต์มาสกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ส่วนเรื่องของหมอนั่น เขาจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตของเขา หนูคงไม่รู้ด้วยแล้ว ยังไงก็ขอให้เขาคิดได้เร็วๆก็แล้วกัน ไม่งั้นคุณอีฟเธอคงเสียใจแย่"


เช้าวันที่ 26 ธันวาคม

เด็กหนุ่มผมสีดำเดินทอดน่องไปตามแนวหลุมศพที่เรียงราย ก่อนจะหยุดที่ป้ายสีขาวป้ายหนึ่ง

เอวา เรย์

1990-2002

เธอจะเป็นที่รักเสมอ

อลันนั่งลงตรงหน้าลุมศพด้วยรอยยิ้ม

"พี่ครับ ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ"

"ผมคิดได้แล้วล่ะว่า พี่คงไม่อยากให้ผมทำตัวแบบนี้หรอก ใช่มั้ยครับ"

"เสียดายที่ช้าไปหน่อย เลยพลาดงานของปีนี้ซะแล้ว"

"ปีหน้า ผมจะฉลองเผื่อพี่ด้วยนะครับ"

"Merry Christmas ย้อนหลังครับพี่"


ผมเคยคิดว่าพระเจ้าท่านใจร้ายมากๆที่พรากพี่ไปจากผม

พี่สาวคนสำคัญ...


วันคริสต์มาส...

เทศกาลที่คนทั่วดลกร่วมกันฉลองในวันประสูติของบุตรแห่งพระเจ้า...ชายผู้ช่วงให้มนุษย์พ้นบาป

ถ้าถามว่า...เชื่อหรือไม่ว่าพระเจ้านั้นมีความเมตตาอันสูงสุด

ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้...

"ฝากดูแลพี่สาวผมด้วยนะครับ พระเจ้า..."


------------------------FIN--------------------------