"ยูริโกะ" สาวน้อยยากูซ่า

                      "นี่!! โฮริ เท่านี้เราก็ยึดโรงเรียนมัธยมต้นทั้งจังหวัดมิยาซากิ ทั้งหมดแล้วใช่มั้ย .." เสียงของนานะ ที่กำลังใช้เท้าเหยียบหน้าอกของผู้นำโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดมิยาซากิ ...

                        "นั่นสิ ไม่ต้องให้โฮริ ลงมือแต่พวกเราสองคนก็จัดการ พวกลูกสมุนของ ซาโต้ได้ละ ส่วนซาโต้ นึกว่าจะตึงมือกว่านี้โดนฉันยูนะ คนนี้ต่อยไม่กี่หมัดก็ร่วงเลยฮ่าาๆ.." ยูนะเอาบุหรี่จี้ใส่ก้นของอริแล้วนั่งหัวเราะ....

                         "นี่พวกเธอสองคน ฉันกำลังจะย้ายบ้าน ไปที่จังหวดนาระ เพื่อจะไปเรียนต่อมัธยมปลายที่นั่น พ่อฉันก็พึ่งเสียไป ฉันอยากทำความปราถนาของพ่อฉันให้เป็นจริงหน่ะ จริงๆแล้ว พ่อฉันเป็นถึงหัวหน้ายากูซ่าตระกูลโฮริ แต่มีลูกสาววันๆ เอาแต่ต่อยตี เพื่ออยากเป็นคนที่อยู่เหนือกว่าพ่อ.." ดวงตาสีดำของโฮริที่เปล่งประกายได้บอกเป้าหมายในชีวิต ให้เพื่อนสนิททั้งสองคนได้ฟัง...

                         "อ๋อ !! ฉันเข้าใจโฮรินะ .."

                         "เธอเข้าใจว่าอะไรหน่ะ ยูนะ."

          นานะที่ดูซื่อได้ถามกับยูนะ...

                           "ก็นั่นไง เป้าหมายต่อไป คือมัธยมปลายจังหวัดนาระ..ไง ยัยบื้อ..ป้าบ!!.."

ยูนะที่คิดว่าโฮริ จะไปต่อยตีต่อที่จังหวัดนาระ ได้ตบหัวนานะ ด้วยท่าทีล้อเล่น.....

                          "(ยูนะ ไม่เข้าใจเลยสินะ .) นั่นใช่เสียงไซเรนรึปล่าว พวกเรารีบแยกย้ายกลับบ้านกันก่อนเถอะ เย็นนี้ค่อยมาเจอกันที่ร้านเดิม..."

                           "โอ้..!!" 

                     ทั้งสามคนได้แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง แล้วก็ได้กลับบ้านไป ....

                        "คุณหนูโฮริ วันนี้คุณหนู ทำสำเร็จแล้วใช่มั้ย....!?" เสียงของลูกน้อง ที่ทำท่ายินดีกับคุณหนูโฮริที่สามารถปราบโรงเรียนมัธยมต้นทั้งหมดในจังหวัดมิยาซากิได้สำเร็จ...

                        "แค่พวกแมลงหน่ะ อย่าไปสนใจเลย พวกยูนะกับนานะ เป็นคนลงมือ ฉันไม่ได้ทำอะไรมากหรอก...." โฮริได้ถอดรองเท้า แล้วยกกระเป๋าเรียนให้ลูกน้องในบ้าน...

                         "ฝากด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะไป อาบน้ำแต่งตัวไปข้างนอกต่อนัดกับพวกนั้นไว้แล้ว..."

ก่อนที่โฮริจะขึ้นไปยังชั้นสอง ก็ได้แวะทักทายแม่ที่ทำอาหารอยู่ในครัว....

                          "อ้าว !!? คุณราชินีผีเสื้อ วันนี้ทำกับข้าวอะไรหรอค่ะ!!?? .." โฮริได้แวะหอมแก้มแม่แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง...

                          "นี่ ยูริโกะ !! อย่าวิ่งขึ้นไปได้มั้ยเนี่ย เดี๋ยวบันไดจะพังเอานะลูก..."

                            "ค่าาา คุณแม่..."

                ตกเย็นโฮริ ได้ออกจากบ้านเพื่อจะไปเจอกับยูนะกับนานะ....

                             "ลัลลลัลล้า ฮลา แค่กก.โอ้ยกัดลิ้นตัวเองอีก ...นั่นมันนานะไม่ใช่หรอ..นี่หยุดนะ!!!"

โฮริได้เดินมาถึงสะพานลอย เห็นนานะทำท่าทางเหมือนจะโดนสะพานลอยฆ่าตัวตาย ก็ได้รีบวิ่งเข้าไปใกล้ตัวนานะ...

                             "นี่นานะ!!! นี่ฉันยูริโกะ โฮริ นะ ใจเย็นๆก่อนนะเพื่อน มีอะไรค่อยๆพูดกันนะ เวลาเธอมีปัญหาอะไร เธอจะมาปรึกษาฉันตลอดไม่ใช่รึไง...." โฮริร้อนใจได้แต่เอามือทำท่าห้ามไม่ให้นานะกระโดดลงไป....

                               "อะไรของเธอหนะ โฮริ ฉันแค่จะช่วยเจ้าแมวน้อยตัวนี้แค่นั้นเอง.... เหมียวๆ"..

                     ...โฮริ ..สตั้นไป5วินาที ...

                         "จะยืนอึ้งอีกนานมั้ยเนี่ย ช่วยมาจับมือฉันเข้าราวสะพานนี่ก่อน.."

                          "อ..อะเอ่อ... มาเดี๋ยวฉันอุ้มแมวให้....(น่ารักจังเลย...อยากฟัดมากเลยง่่า ไม่ได้ๆ จะทำท่าแบ๊วต่อหน้านานะไม่ได้ เดี๋ยวโดนล้อไปตลอดชีวิตหรอก โฮริ...) " 

                       ทั้งคู่ก็ได้ออกมาจากตรงนั้นแล้วก็ได้รีบไปที่ร้านขนมที่นัดกับยูนะไว้...

                         "ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันอุ้มเอง ม่ายๆเธออย่ามาดึงมันไปสิ ฉันก็บอกอยู่ว่าจะอุ้มเอง..."

                   "เหมียว เหมียว !!~.."เสียงแมวร้องท่ามกลางโฮริและนานะที่เกี่ยงกันอุ้ม...

                            "ยังไม่มากันอีกหรือไงเนี่ยฮะ สองคนนั้น เลยมาสิบนาทีแล้วนะ...เป็นอะไรกันรึปล่าว ..." ยูนะที่มาถึงก่อนหน้านี้กำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโฮริ....

                     ตื๊อ ดึ่ง !!! เสียงประตูดังขึ้น..

                      "มาแล้ว ขอโทษที พอดีช่วยเจ้าแมวตัวนี้อยูเลยมาช้านิดนึง..." โฮริกับนานะ ได้นั่งลงบนโต๊ะร่วมกับยูนะ....

                       "ฉันนึกว่าพวกเธอเป็นอะไร ...งั้นฉันสั่งเหมือนเดิมนะที่พวกเธอกิน...นี่นายนะมารับเมนูสิ๊..." ยูนะได้เรียกพนักงานคนนั้นมา...

                        "น้องๆ ร้านเราไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงเข้ามานะครับ .." พนักงานใหม่ได้พูดเตือนทั้งสามคน..

                         "หาาา!!! มะกี้นายว่าไงนะ.."ยูนะถกแขนเสื้อแล้วก็ได้ลุกขึ้นกำลังจะออกหมัดใส่พนักงานคนนั้น...

                          "ขอโทษนะค่ะ คุณโฮริ คุณยูนะ และคุณนานะ นายคนนี้พึ่งมาใหม่ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรโปรดอภัยทางร้านเราด้วยนะค่ะ เราจะไล่ออกนายคนนี้ทะนทีเลยค่ะ.."ผู้จัดการที่ร้านได้มาห้ามยูนะเอาไว้ พร้อมขอร้องอย่าเอาเรื่องทางร้าน....

                           "นายไม่รู้รึไง นั้นคุณหนูโฮริ ลูกสาวหัวหน้าตระกูลโฮริ แถมแม่ของคุณหนูโฮริก็เป็นถึงหัวหน้าสมาคมแม่บ้านของจังหวัดนี้เลยน่ะ ฉันก็เป็นสมาชิกในสมาคมแม่บ้านฉันไม่อยากเดือดร้อนหรอกนะ ก้มขอโทษเดี๋ยวนี้เลยนะ.."ผู้จัดการกระซิบให้พนักงานใหม่ขอโทษ...

                          "ขอโทษนะครับ ผมจะโขกหัวที้พื้น จนกว่าคุณหนูจะยกโทษให้..ปัก ปัก ปัก.."

                          "ลุกขึ้นเถอะ ไม่เป็นอะไรหรอก อีกอย่างพวกฉันก็เป็นคนผิดที่เอาแมวเข้ามา :)ัััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััั  "   โฮริ ได้พูดกับพนักงานใหม่พร้อมกับทำสายตาหน้ากลัวจ้องพนักงานคนนั้นทำให้ พนักงานใหม่รีบวิ่งหนีออกจากร้านไป...

                           "หูย ! สายตามะกี้มันอะไรกัน ทำเอาพวกฉันขนลุกไปด้วยเลย...."ยูนะกับนานะเขยิบหนีโฮรินิดนึง...พร้อมกับใบหน้ายิ้มเจื่อนไปของโฮริ..

                           "แฮะ แฮะ !! (บังอาจให้ฉันเอาแมวออกไปข้างนอกแล้วทิ้งมันไว้ข้างนอกหรอ ใครที่มันมาแตะแมวตัวนี้ ฉันจะอัดมันให้เละ ลืมบ้านเกิดเลย) ..อะแฮ่ม เรามากินขนมกันเถอะ... "

              หลังจากทั้งสามได้นั่งกินขนมอย่างมีความสุข... โฮริได้ถามยูนะและนานะว่าจะเอายังไงต่อไปหลังเรียนจบ...

                           "อ๋อ !! เรื่องนั้นนะหรอ พวกฉันคุยกันก่อนหน้านี้แล้ว ทางโทรศัพท์ว่าจะไปเรียนต่อที่เดียวกับเธอนะ...."ยูนะได้บอกโฮริแบบนั้น..

                           "เอ๊ะ !!!! .(.ชีวิตเส้นทางแห่งความสงบสุขแล้วจะได้เป็นผู้หญิงธรรมดาของฉัน..จะจบลงตรงนี้เลยหรอออ)" โฮริทำท่าทางตกใจ สายตาสิ้นหวัง...

                            "ดีใจจนนิ่งไปเลยหรอ โฮริ!! อย่าลืมนะ ราชินีไร้พ่ายอย่างเธอ ต้องมีองครักษ์อยู่ด้วยตลอดไม่ใช่รึไง !?..." ยูนะพูดกับโฮริด้วยท่าทางจริงจัง...

                           "้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้เฮ้อ ..!! ป้าบ!!!.."โฮริถอนหายใจ พร้อมทิ้งหัวลงไปบนโต๊ะ.... หลังจากนั้นทั้งสามก็แยกย้ายกลับบ้าน....