...อยากบอกว่า..

เนื้อเรื่อง

        คุณเคยเหงาใช่ไหม...เพราะขาดใครไปหรือเปล่า..?
  แล้ว..เวลาเหงา..คุณทำยังไงให้มันหายไปล่ะ?...
ฉัน..คิดถึงเค้าคนนั้น..เฝ้ารอ..
รอวันที่จะบอกเค้าว่า....

..นิทานเรื่องหนึ่ง..ที่เธอและฉันเป็นคนแต่งมันขึ้นมา...
ด้วยความรุ้สึกของคนสองคน...นั่นคือ เธอและฉัน...

ฉันคงบรรยายมันลงในนี้ไม่ได้..ฉันอยากเก็บมันไว้ในใจของฉัน..
และ..ฉันก็เชื่อว่า เธอจะเก็บมันไว้ในใจของเธอเช่นกัน..
แต่..ฟังนิทานเรื่องนี้ไหมเจ้าชาย..?
ฟังสิ..ฉันมีคำหนึ่งคำอยากบอกเธอ...

วันหนึ่ง..บนท้องฟ้าที่ไร้หมู่ดาว..
พระจันทร์เอง..ก็รู้สึกเหงาเป็น..จริงไหม...?
ผีเสื้อตัวหนึ่ง..บินผ่านโพ้นขอบฟ้าไกล..
กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง..ที่ชูมือสุงขึ้น..ทาบทาขอบฟ้านั้น..
เธอคิดอะไรอยู่?....ใครจะรู้บ้างว่าทำไมเธอต้องมานั่งคนเดียวยามค่ำมืดเช่นนี้??

คำตอบ...อยู่ที่ผีเสื้อตัวนั้น..ใช่..เธอปล่อยมันออกไปจากฝ่ามือของเธอ..
เธอ..ยอมปล่อยมันไป..หลังจากที่มันอยู่เป็นเพื่อนมันมาตลอด..
เธอรู้ดี..ว่าต่อจากนี้ไป..เธอคงต้องเหงา..ไม่มีเพื่อนคอยบินอยู่ใกล้ๆ..
ไม่มีเพื่อนตัวน้อย..คอยกระพือปีกสวยๆอยู่ใกล้แก้มนี้อีกแล้ว...


" ลาก่อน...บ๊ายบาย...คิดถึงกันมั่งน้ะ "
เธอพูดทั้งน้ำตาไหลเงียบๆ..
จากลากันแล้ว..คงไม่มีโอกาสได้เจอกัน..ผีเสื้อต้องบินอยู่บนท้องฟ้า
ไม่ใช่อยู่กับฝ่ามือคู่นี้...

พระจันทร์เฝ้ามองดูสิ่งที่เธอทำ..สิ่งที่เธอพูดกับเจ้าผีเสื้อก่อนปล่อยมันให้บินไปไกล..พระจันทร์..รุ้สึกเหงาไม่แพ้เธอคนนี้เลย..แต่พระจันทร์..
จะมีเพื่อนเป็นหมู่ดาวอยู่ทุกวัน..หากวันนี้ไม่มีดาวเพียงเพระเมฆบัง..
แต่อีกเดี๋ยว..เมฆคงคลายหายไป...มันก็จะมีเพื่อน..นับล้านดวงที่คอยอยู่ใกล้ๆ...

แต่สำหรับเธอ...เพ่อน..ตัวเดียวของเธอ..ได้จากไปแล้ว..
จากไปอย่างที่ไม่มีวันได้กลับมา...อายุของมัน..คงอยู่ได้อีกไม่นาน..
แต่เด็กน้อยคงไม่รู้..หวังเพียงอยากให้มันเป็นอิสระ..
บินไปไกลสุดขอบฟ้า..ตามหาเพื่อนที่ควรจะเป็นของมัน...

ไม่มีใครอยากให้เธอนั่งพูดกับเจ้าผีเสื้อน้อยที่เธอเอามือกุมมันไว้...อย่าไร้อิสระ
ไม่มีใครคิดว่า เจ้าผีเสื้อจะรู้สึกยังไง..และเธอคนนี้รุ้สึกยังไง..
พวกเค้า...บอกให้เธอคิด..ว่าผีเสื้อเองก็ต้องการอิสระ..
ต้องอยู่บนฟ้า..

เธอรู้ดี..เธอจึงปล่อยมันไป...

และ..เธอ...ก็ขอเพียงเก็บภาพวันเวลาที่ได้อยู่กับมัน..
น้ำตาที่ไหลในคร้งนี้..จะไม่ไหลลงไปอย่างไร้ค่า..แด่ความรักที่มอบให้เพื่อนคนนี้..ตลอดไป..

...................................เวลาผ่านไป..................................


เธอเฝ้ามองดูกอดอกไม้..ดูท้องฟ้า..แต่ก็ไร้เงาของผีเสื้อที่เธอตามหา..
เธอจะหามันทำไม ? ในเมื่อเธอปล่อยมันไปเอง...
คงต้องลืมมันไป..และทำได้แค่เก็บมันไว้ในความทรงจำ..

" นี่ "

เสียงใสๆของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาใกลตัวเธอ..
..คำทักนั้น เพียงคำเดียว..ทำให้เธอหันมามองทั้งรอยยิ้ม..
ทำไมเธอต้องยิ้ม
ทำไมเธอต้องดีใจ
ทำไม??

คุณอยากรุ้ไหม???...

เจ้าผีเสื้อน้อยตัวนั้น..บินมาพ้อมเจ้าชายที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะพบเจอ..
และ...ไม่นาน...เจ้าผีเสื้อก็ตายจากไป...
ทิ้งให้เธอคนนั้น..เหงา..
ไม่สิ..เธอไม่เหงาอีกต่อไป..
เจ้าชายเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ..พร้อมกับเจ้าผีเสื้อที่กลับมาอีกครั้ง...
และเมือ่มันจากไป..เจ้าชายยังคงอยู่...
โลกของเธอ..จะไม่เหงา..ตลอดกาล...



............................................................

เจ้าชาย..คำแรกที่จำได้..
และคำสุดท้ายที่อยากบอกเจ้าผีเสื้อตัวนั้นคือ..

ขอบใจน้ะ...

นี่อาจเป็นเพราะ...พระจันทร์..ที่เฝ้ามองดูเธออยู่ตลอดเวลาก็ได้..

คำสุดท้าย..อยากบอกเธออีกครั้งว่า..รัก