[胡音] มู่หรงซิน ฮูหยินนิรนาม

ครืน…

พายุฝนโหมกระหน่ำ เสียงฟ้าคำรามดังสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วบริเวณ ร่างเพรียวบางนอนหอบหายใจอยู่บนเตียง อาภรณ์สีชาดขาดหวิ่น บางชิ้นก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่าสายฝนที่กระหน่ำลงมากับน้ำตาของนางอะไรจะมากกว่ากัน

ปัง!

พลันประตูบานใหญ่ก็ถูกผลักออกอย่างแรง แม้นจะรับรู้ถึงจิตสังหารที่แผ่ออกมาอย่างรุนแรงของผู้บุกรุก ทว่าฮูหยินคนงามที่พึ่งผ่านบทรักร้อนแรงกับประมุขพรรคมารผู้มีไร้ซึ่งความเมตตามานั้นกลับรู้สึกเหนื่อยล้าเกินกว่าจะใส่ใจ เปลือกตาสีอ่อนปรือปิดลงช้าๆ มีเพียงเงาภาพเลือนลางเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ก่อนภาพทุกอย่างจะมืดดับไป