จะเกลียดเจ้า ร้าวราน เป็นล้านชาติ
กลั้นอากาศ ขาดใจ ตายตรงหน้า
จะลบทิ้ง ทั้งดวงดาว พราวจันทรา
ซ่อนใต้ตม จมธารา มิมาเจอ...
ขอสูญสิ้น ดิ้นตาย ทั้งกายร่าง
พลันจืดจาง ร้างไกล ไปจากเธอ
จะสิ้นคิด สับสน จนพร่ำเพ้อ
ให้ลืมเธอ ไม่จำ ทุกคำจา...
ขอกำเนิด เกิดเป็น เช่นผุยผง
พายุโหม จมสมุทร สุดจะหา
จะเกลียดเจ้า ไม่เข้าใกล้ ไร้วิญญา
จะเมินหน้า หลบตา ไม่มามอง..ฯ
แต่ใจรัก ทำไง ไม่ลืมเธอ
ยังละเมอ ถึงเรื่องเก่า ของเราสอง
คิดถึงเธอ ให้เจ็บช้ำ น้ำตานอง
จงไตร่ตรอง เรื่องรัก ให้หนักเทอญ..ฯ (กลิ่นแก้วฟ้า)