ผี ณ ดนตรีเปิดหมวก (ครั้ง 1)

ข้อมูลเบื้องต้น

ประสบการณ์การเจอ "ผี" ขณะ "เล่นดนตรีเปิดหมวก"

ย้อนกลับไปประมาณ 10 ปีที่แล้ว
คืนนั้นผมบันทึกเอาไว้ เป็นวันที่ 11 พ.ย. 2556

ณ ขณะที่เล่นอยู่เวลาประมาณ 21.00 น.
มีผู้หญิงคนนึงผิวขาว ชื่ออีฟ (นามสมมติ)
ผมสั้นสีน้ำตาล สูงประมาณ 160 ซม.
บุคลิกยิ้มง่ายอารมณ์ดี
เธอเดินผ่านผมในชุดที่ใส่เสื้อโปโลสีส้มตราบริษัทร้านอินเตอร์เน็ตอยู่ที่ห้างชื่อดังรังสิต หยุดอยู่ตรงหน้า ซึ่งเวลาขณะนั้นจะไม่มีคนเดินแล้ว
มีผมกับ “ลุงดำ” (นามสมมติ) ที่ขายของพวงกุญแจข้างถนน
และรอกลับบ้านรอบสุดท้ายรถเมล์ประมาณ 21.30 น. เท่านั้น

โดยลุงดำจะอยู่ห่างจากที่ผมเปิดหมวกประมาณ 30 เมตร ไม่ติดกัน
แต่ก็คอยช่วยดูของกันและกันตลอด
เผื่อว่าเวลาใครจะเดินไปเข้าห้องน้ำที่ห้าง

อีฟ เธอหยุดตรงหน้าผมและส่งยิ้มให้นานมากประมาณ 10 กว่าวินาที
พร้อมวางดอกกุหลาบแดงให้ผมแล้วบอกกับผมว่า
"เสียงเพราะมากเลยค่ะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้"

ผมจึงหยุดเล่น และยิ้มให้
เธอยังคงยืนดูผมอยู่ด้วยรอยยิ้ม
แล้ว “ฉีกยิ้ม” ให้ผม
ก่อนจะเดินผ่านไปช้าๆ

ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอ น้อมรับด้วยคำว่า "ขอบคุณ"

ผ่านไปวันรุ่งขึ้น เวลาเดิมประมาณ 21.00 - 21.05
เธอยิ้มมาแต่ไกลและวางดอกกุหลาบสีแดงสีเดิมให้ตรงกระเป๋ากีต้าร์
แต่ครั้งนี้ เธอชวนคุยว่าเนี่ยบ้านเธออยู่ปากเกร็ด
เธอจะเดินทางไปกลับรถเมล์สายหนึ่งในจังหวัดปทุมธานีทุกวัน
แล้วผมก็เจอกับเธออีกครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่ต่ำกว่า 5 – 6 วัน
จนผมเริ่มสังเกต Pattern นี้

มันมีความแปลกตรงที่เวลาผู้หญิงคนนี้เดินมา
จะอยู่ที่เวลาประมาณ 21.00-21-05 น.
แล้วทุกครั้งที่เธอผ่านจะเป็นช่วงที่ผมจะบรรเลงเพลง "ลมหายใจ" ของบอยโกสิยพงษ์ พอดี
(ผม Run เพลงที่จะเล่นไว้)

จนมีวันนึง ผมเห็นเธอเดินมากับผู้ชายคนหนึ่งเป็นวัยรุ่น
น่าจะเด็กกว่าตัวเขา
โดยผู้หญิงคนนี้เอามือเกาะแขนขวาผู้ชายคนนี้
แล้วเอาหัวแนบไหล่ (นึกตามนะครับ)
จากนั้นเดินผ่านผม ด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม
โดยที่ยังเกาะแขนผู้ชายอยู่
ตอนนั้นผมก็งงๆ และรู้สึกนะครับว่า มีแฟนแล้ว
ทำไมมายิ้มแบบคิดอะไรกับเรา
เหมือนแอบส่งยิ้ม ผู้หญิงคนนี้ดูน่ากลัวจัง
แต่เป็นน่ากลัวแบบ เสือผู้หญิงอะไรแบบนี้

ไม่ทันได้คิดจบ เสี้ยววินาทีนั้น
ขณะที่สองคนนี้เดินผ่านหน้าผมไปทางขวามือ
เพื่อลงสะพานลอย ผมมองไป เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ยังยิ้มให้ผม
โดยที่“คอของเขาตั้งตรงและเดินไปข้างหน้า”
(ส่วนผู้ชายเดินหน้าตรงมาตั้งแต่แรกไม่หันไปทางไหน)

ตอนนั้นผมตกใจมาก แบบ เห้ย ทำไมคอเขาหมุน 270 องศา
แต่ก็ยังคิดดีว่า ชาติที่แล้วคงเกิดเป็นนกฮูกมั้ง
(นกฮูกเป็นสัตว์ที่หมุนคอได้ 270 องศา) 555
แต่คือต่อให้ตกใจแค่ไหน ผมก็ไม่ใช่คนที่จะล้มเลิกงานที่ผมทำง่ายๆ
วันรุ่งขึ้นผมก็ไปเล่นที่เดิม

แต่ครั้งนี้ ผมตั้งใจว่าจะไม่เล่นเพลง “ลมหายใจ” อีกแล้วตอน 21.00 น.
โดยสลับมาเล่นตั้งแต่ หกโมงเย็นแทน (คนยังเยอะ)
สิ่งที่แปลกมากคือ ผมไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นอีกเลย
และลุงดำก็ไม่ค่อยมาขายแล้ว
ทำให้ผมอยู่บนสะพานลอยนั้นคนเดียวเลย ตอน 21.00 น. เป็นต้นไป

จนผ่านไป 4 วัน ได้ จนผมลืมคิดถึงผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว
มีวันนึงผมกำลังเก็บกระเป๋ากีต้าร์ เก็บเงินที่ได้
จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิง พูดว่า "จ๊ะเอ๋"
ผมเงยหน้าขึ้นมา ปรากฏว่าเป็นเธอคนนั้น
เธอยิ้มน่ารักเหมือนเดิม เธอถามผมว่า
กลับแล้วหรอคะ รีบกลับนะ ตรงนี้น่ากลัวมาก โจรเยอะ

วันนี้เป็นวันที่ผมจะกลับพอดี เลยว่าจะเดินคุยไปกับเธอ
ไปส่งเธอขึ้นรถข้างล่าง ขณะที่เดินส่งก็ไม่รู้สึกว่า เธอผิดปกติอะไร
จนถึงปลายสะพาน จู่ๆ เธอก็เอามือสองข้างเธอเกาะไหล่ขวาผม
ตัวเดินเคียงข้างไปโดยเอาหัวมาแนบที่ไหล่ขวา
เหมือนกับที่ผมเห็นเธอกับผู้ชายคนนั้น

ตอนนั้นไม่รู้สึกอะไรครับ ยอมรับว่าเคลิ้มไปกับความอ่อนโยน
และยิ่งตอกย้ำว่านี่คือคนจริงๆ ไม่ใช่ผี
แต่ก็ยังไม่สนิทใจเพราะว่าทำกับคนอื่น แล้วก็มาทำกับเรา
ยังไม่ไว้ใจครับ ไม่เอาใจลงไปเล่นเด็ดขาด
มองว่าผ่านมาเดี๋ยวก็ผ่านไป ไม่เน้นผูกพัน 555

พอเดินไปส่งขึ้นรถ ก็กลับมาที่รถมอเตอร์ไซด์ตัวเอง
ลุงดำกำลังหอบข้าวหอบของที่ขายลงจากสะพานมาพอดี
เจอผม ถามว่ายังไม่กลับหรอ ผมก็บอกว่าไปส่งผู้หญิงขึ้นรถมา
ลุงดำก็บอกว่า “ผู้หญิงที่ไหน”
ผมก็บอกว่า บนสะพานไงลุงที่ชอบมาตอน 21.00 น.

ลุงดำ บอกผมว่า "ไม่เห็นเคยเห็นเลย เมื่อกี้ก็เห็นเดินพูดคนเดียวตอนกลับ
นึกว่าคุยกับใครใส่หูฟัง"
ผมนี่ขนลุกวาบเลยครับ คิดในใจเจอเข้าแล้วไง

เช้ามาเป็นวันเสาร์ ครับ
โดยปกติถ้าเป็นวันธรรมดาตอนนั้นผมจะเล่นตอนเย็นไปจนดึก
ส่วนวัน ส อา ผมจะเล่นตอนกลางวันแสกๆ
ซึ่งกลุ่มคนขายของกลางคืนจะเป็นคนละกลุ่มกัน
ทำให้ผมไม่เจอลุงดำครับ แต่เจอ “พี่ธี” (นามสมมติ)

พี่ธี แกเป็น รปภ. จ – ศ. ขายพระ เป็นงานอดิเรก
ผมก็จะรู้จักกับแกไว้ เพื่อช่วยกันดูของเวลาใครไปเข้าห้องน้ำเหมือนลุงดำ แล้วก็จะมีพี่ที่ขายของกิ๊บชอปอีกคนนึง นั่งใกล้ๆ กัน
ตอนนั้นผมก็ร้องเพลงของผมไม่สนใจ
จนปวดปัสสาวะจะไปเข้าห้องน้ำ
ก็เดินไปฝากกีต้าร์กับพี่ธี

ระหว่างนั้นเองเห็นพี่ธีเม้าท์กับพ่อค้าที่ขายกิปช็อบและพี่ผู้หญิงที่ขายกางเกงในผู้หญิง ประมาณว่า
"น่าสงสารแกนะ ลูกไม่มี ต้องตื่นเช้าตี 5 นั่งรถเมล์หอบข้าวหอบของที่ซื้อจากสำเพ็งมาขายของบนสะพานลอยในอายุปูนนี้ แล้วแกก็ไม่รู้ด้วยนะว่าแกเป็นโรคหัวใจ"

ผมเลยถามพี่ธีว่า ใคร พี่ธีบอกว่า “ลุงดำ” ....

พี่ธีเล่าว่า ประมาณ 5 วันก่อน
ตอนแกจะขึ้นรถเมล์ไปรับของที่สำเพ็ง
จู่ๆ แกก็หน้ามืดล้มตรงราวขึ้นรถเมล์
สภาพศพคือหน้าดำ ตัวเกรียมเลย
แพทย์บอกว่า หัวใจล้มเหลวฉับพลัน ผมตกใจกว่าเจออีฟอีก

เพราะผมยืนยันกับทุกคนบนสะพานว่า
เมื่อคืนผมคุยกับลุงดำ เห็นแกมาขายของบนสะพาน
แกยังทักผมอยู่เลยตอนผมจะขับมอเตอร์ไซด์กลับ
แต่ทุกคนยืนยันว่า ลุงดำเสียชีวิตไป 5 วัน แล้ว
และพี่ธีก็ไปงานศพแกมาวันเผาเมื่อวันซืน
ส่วนญาติเพิ่งมาเก็บกระดูกเมื่อวาน

ส่วนอีฟ เป็นคนครับ เพราะวันต่อๆ มา
ก็เห็นเดินเอามือเกาะไหล่ผู้ชายไม่ซ้ำเลย

สรุปคือ ผมเจอ "ผีลุงดำ"
คือห่างจากการเล่นดนตรีเปิดหมวกตรงนั้นไปเป็นเดือนๆ เลย