คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 อดีตของดาไซกับคาเรียน่า(2)
ไรท์ บรรยาย
(เช้าวันต่อมา)
คาเรียน่าตื่นมาตอนเจ็ดโมงกว่าๆพอลุกไปอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวเธออาศัยอยู่บ้านเช่าคนเดียวแถวๆห้างสรรพสินค้าเพราะแบบนี้เธอจึงสามารถเดินไปซื้อวัตถุดิบมาทำขนมขายเลี้ยงชีพได้ แล้วถ้าถามว่าทำไมเธอไม่ไปเรียน?ก็ขอตอบว่าเธอเรียนจบแล้วตั้งแต่หนึ่งปีก่อนแล้วล่ะ(ฉลาดมาก//ไรท์) เพราะฉะนั้นเลยมาเปิดแผงลอยขายขนมเค้กไม่ก็ทำอาหารตามสั่งไปส่งให้ลูกค้าธรุกิจก็ราบรื่นดีถ้าไม่มีพวกลองดีอ่ะนะแต่เธอไม่สนหรอกก็แค่มาป่วนนิดๆหน่อยๆพอเธอเอาคืนก็ไม่กล้ามายุ่งอีกเลย
"ตอนนี้ก็เก้าโมงแล้วอืม...ทำเลยแล้วกันเพราะใช้เวลาเดินนานแถมยังต้องทำอาหารกับขนมเค้กให้ลูกค้ารายใหญ่อีก เห้อ~ งานยุ่งจริงๆเลยฉัน"
บ่นเสร็จก็เข้าครัวทำคุกกี้กับช็อกโก้แลตตามที่ดาไซสั่งเดี๋ยวจะคิดราคาอย่างงามเลยล่ะ
(25 นาทีผ่านไป)
พอเอาช็อกโก้แลตเข้าตู้เย็นแล้วก็มาห่อถุงด้วยริบบิ้นสีส้มลายสีเหลืองทองรูปกระต่ายแสนน่ารักทันที
"เสร็จแล้วต่อไปก็รดน้ำต้นไม้กับล้างจานคงทันอยู่งั้นก็ลุย!"
ให้กำลังใจตัวเองเสร็จก็ลงมือทำงานบ้านต่างๆทันทีคงใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆเลยล่ะนะแต่เพื่อความสะอาดต้องทน!
(1 ชั่วโมงผ่านไป)
ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยร่างบางจึงเอาช็อกโก้แลตที่อยู่ในตู้เย็นออกมาแกะออกแล้วก็ห่อให้เรียบร้อยเท่านี้ทุกอย่างก็เสร็จจริงๆพอหันไปมองเวลาก็สิบโมงจะสิบเอ็ดโมงแล้วเธอจึงนำคุกกี้กับช็อกโก้แลตใส่ตะกร้าทันทีแล้วก็ออกจากบ้านเดินไปทางสวนสาธารณะเพราะเป็นทางลัดและในขณะนั้นเองก็มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งแอบตามเด็กสาวมาซึ่งแน่นอนว่าเธอรู้ตัวตั้งแต่ออกมาจากบ้านแล้วล่ะร่างบางจึงล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครคนหนึ่งทันที
ตื๊อ~! ตื๊อ~! ติ๊ด!
[ใครเหรอครับ?]
"ดาไซนี้ฉันเองคาเรียน่าตอนนี้นายอยู่ไหน?"
พอปลายสายรับเธอก็รีบบอกว่าตัวเองเป็นใครพร้อมกับถามอย่างรวดเร็วแต่อีกฝ่ายกับถามมาว่า
[เธอไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน?]
"จากไหนไม่สำคัญเอาเป็นว่าตอบคำถามฉันมาก่อนตอนนี้นายอยู่ไหน?"
พอดาไซได้ยินเสียงร้อนรนก็พอเข้าใจได้ว่าเธอมีปัญหาจึงตอบไปว่า
[อยู่ที่เดิมที่เจอกับเธอเมื่อวาน]
'เยี่ยม!ฉันจะได้วิ่งไปได้เลยไม่ต้องมาเดินช้าแบบนี้!'
"ขอบคุณมากค่า~คุกกี้กับช็อกโก้แลตฉันไม่คิดเงินแล้วให้นายกินฟรีเลย"
ดาไซถึงกับขมวดคิ้วสงสัยไม่ค่อยเข้าใจที่เธอพูดหรอกนะแต่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ได้ว่าดีใจมากตกลงเจ้าตัวเจอปัญหาอยู่หรือเปล่าหว่า?ช่างเถอะรอกินขนมดีกว่า
ติ๊ด!
คาเรียน่าเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะนับหนึ่งถึงสามในใจแล้วก็ออกตัววิ่งทันที!
'เอาล่ะนะ หนึ่ง...สอง...สาม!'
ตึกๆๆๆๆๆ!
พวกที่แอบตามมาพอเห็นว่าเธอวิ่งแล้วก็พากันวิ่งตามมาทันทีที่จริงพวกนั้นควรกลับไปซะจะได้ไม่ต้องมาเจ็บตัวกับเธอแต่ถ้าอยากลองของนักก็ตามมาเถอะ
(ฝั่งดาไซ)
ตอนนี้เขากำลังเซ็งสุดๆเหตุเพราะคู่หูของเขานากาฮาระ ชูยะดันตามออกมาด้วยน่ะสิแบบนี้ต้องโดนแย่งขนมกินแน่ๆเลย
"แกจะบอกฉันได้หรือยัง?ว่าถุงคุกกี้เมื่อวานใครเป็นคนให้แกมา?"
"ก็บอกไปแล้วไงว่าผู้หญิงที่แอบชอบฉันให้มา"
"โกหก!ยังไงแกก็โกหกเห็นๆ!จะมีผู้หญิงคนไหนมาชอบไอ้บ้าฆ่าตัวตายแบบแกกัน!?"
"ไม่เชื่อก็แล้วแต่นายเถอะพอได้เจอคงได้รู้เองแหละตอนนี้ก็สิบเอ็ดโมงครึ่งอีกครึ่งนาทีก็เที่ยงแล้วรอไปนะ หาว~"
พูดจบก็หาวแถมยังทำท่าจะหลับอีกด้วยมันยิ่งทำให้เท้าของชูยะกระตุกยิกๆเลยล่ะขอถีบสักทีเถอะ!
ปังๆๆๆๆ!!!
แต่ไม่ทันที่ชูยะจะยกเท้าขึ้นถีบก็มีเสียงปืนดังขึ้นสะก่อนทำให้เด็กหนุ่มสองคนลุกขึ้นเตรียมพร้อมสู้ทันทีถึงดาไซจะยังเอื่อยเฉื่อยอยู่ก็เถอะ
"พวกไหนล่ะนั่น?"
"จะไปรู้เรอะ?ก็อยู่กับแกนิ"
ชูยะบอกอย่างเรียบนิ่งถึงจะยังมีความไม่พอใจอยู่ก็เถอะแต่ตอนนี้ต้องสนเรื่องตรงหน้าก่อน
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
จู่ๆก็มีร่างของชายวัยกลางคนลอยตกลงมาตรงหน้าพวกเขาสามคนทำให้พวกเขามองอย่างไม่เข้าใจแต่สามคนนั้นยังพอมีสติอยู่บ้างต่างก็พูดกันออกมาว่า
"ปีศาจ!ยัยเด็กนั่นเป็นปีศาจ!"
"ฉันไม่น่ารับงานนี้มาเลยจริงๆ!"
"พระเจ้าช่วยลูกด้วย!ลูกยังไม่อยากตาย! ฮือๆๆๆ!"
ดาไซกับชูยะมองหน้ากันก่อนที่ชายหนุ่มที่สูงกว่าอีกคนจะเดินเข้ามาถามชายวันกลางทั้งสามคนว่า
"นี้ลุงพวกลุงไปเจออะไรกันมา?ทำไมถึงได้ตกลงมาแบบนี้?"
เฮือก!x3
ทั้งสามคนพากันสะดุ้งตกใจกันก่อนจะเงยหน้ามองคนถามก็พากันตอบอย่างตะกุกตะกักว่า
"คะ..คือว่าที่พวกเราเป็นแบบนี้เพราะหัวหน้าจ้างให้พวกเรามาจับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ"
"ชะ..ชะ..ใช่ตะ..แต่หัวหน้าไม่ได้บอกว่าเด็กนั้นเป็นปีศาจ!"
"ยะ..ยัยเด็กนั้นไม่ใช่มนุษย์!คิดดูสิจะมีเด็กผู้หญิงที่ไหนที่หลบห่ากระสุนได้น่ะ!?ถะ..แถมยัง!--"
"แถมยังอะไรเหรอคะ?^_^"
เฮือก!!!x3
เป็นอีกครั้งที่ทั้งสามคนสะดุ้งตกใจแต่ครั้งนี้ดูจะหนักกว่ามากเมื่อได้ยินเสียงหวานถามดาไซกับชูยะก็แอบตกใจนะตกใจที่เธอเข้ามาใกล้ขนาดนี้แต่ยังไม่รู้สึกตัว
"คาเรียน่าเธอเองเหรอ?ที่ทำให้พวกลุงเป็นแบบนี้น่ะ?"
ดาไซถามเด็กสาวที่มานั่งยองๆอยู่ข้างๆเขาแถมยังยิ้มหวานให้พวกชายวัยกลางทั้งสามคนอีกรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆแฮะคาเรียน่าหันมาสบตากับเขาก่อนจะพยักหน้าตอบพลางหยิบผ้าคลุมที่ขาดออกมาให้ดู
"ผ้าคลุมของฉันไม่ทราบว่าพวกคุณลุงจะชดใช้ให้ยังไงเหรอคะ?"
ถามพร้อมรอยยิ้มหวานยิ่งทำให้คิ้วของดาไซกระตุกแปลกๆแต่ก็ยังไม่แสดงอาการอะไรให้เห็นมากกว่านี้ส่วนชูยะก็มองเด็กสาวที่นั่งยองอยู่ข้างๆคู่หูตนอย่างพิจารณาก่อนจะนึกได้ว่าที่ดาไซออกมาเป็นเพราะมารอกินขนมแล้วสายตาของเด็กหนุ่มก็เหลือบไปเห็นตะกร้าใบหนึ่งที่ถูกวางเอาไว้ข้างๆเด็กสาวเขาจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาเปิดดูก็เป็นอย่างที่คิดในนี้มีถุงคุกกี้ที่คล้ายกับเมื่อวานเพียงแต่คนล่ะสีแถมยังมีช็อกโก้แลตแบบแท่งอีกด้วยเขาจึงอดถามไม่ได้ว่า
"เธอคือผู้หญิงที่แอบชอบดาไซเหรอ?"
ขวับ!
คาเรียน่าหันมาทางชูยะอย่างเร็วจนชายร่างเล็กอดที่จะสะดุ้งไม่ได้ก็เจ้าตัวดันเล่นหันกลับมาเร็วขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ!ร่างบางที่มองชูยะแปปหนึ่งก็ถามไปว่า
"อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น?"
"ก็เจ้าดาไซมันได้ถุงคุกกี้มาเมื่อวานฉันลองกินไปชิ้นหนึ่งมันอร่อยมากฉันก็เลยถามไปว่า'ได้ถุงคุกกี้มาจากไหน?'เจ้าหมอนั่นก็ตอบว่า'ได้มาจากผู้หญิงที่แอบชอบฉัน'น่ะ"
พอเด็กสาวได้ยินคำตอบก็หันไปทางดาไซที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ใกล้ๆตัวเธอร่างบางจึงพูดเสียงเรียบนิ่งว่า
"ไว้ค่อยคุยกับนายทีหลังเอาเรื่องผ้าคลุมของฉันก่อน ว่ายังไงคะ?จะชดใช้ให้ฉันยังไงเหรอคะ?"
ประโยคแรกคุยกับดาไซส่วนประโยคหลังหันมาคุยกับชายวัยกลางสามคนที่ตอนนี้ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าบางคนถึงกับฉี่ราดกางเกงเลยด้วยซ้ำ
"พะ..พะ..พวกฉันจะออกเงินทั้งหมดให้เธอเพราะฉะนั่นช่วยปล่อยพวกเราไปด้วยเถอะ"
"ปล่อยเหรอคะ?"
คาเรียน่าพูดทวนคำทั้งสามคนพากันพยักหน้าอย่างรวดเร็วทันทีเธอจึงลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า
"ฉันจะปล่อยก็ได้แต่พวกคุณลุงตอบคำถามของฉันมาก่อนนะคะ"
อีกสามคนที่โดนเรียกว่าคุณลุงพากันดีใจเมื่อจะได้มีชีวิตรอดจึงพยักหน้าตอบเด็กสาวไปตอนนี้ขอเอาชีวิตรอดก่อนล่ะ
"ใครจ้างพวกคุณลุงให้มาจับตัวฉันกันค่ะ?"
"ปะ..เป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณสิบแปดปีที่เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่ลักษณะเด่นคือผมสีแดงเพลิงกับดวงตาสีแดงสดน่ะ"
'อ้อ ที่แท้ก็เด็กนั่นนั้นเองตื๊อเหลือเกินนะน่ารำคาญชะมัดฆ่าทิ้งเลยดีมั้ยนะ?'
คาเรียน่าคิดในใจอย่างหงุดหงิดแต่สีหน้ายังนิ่งอยู่ก่อนจะลุกขึ้นแล้วบอกว่า
"ไปได้แล้วค่ะพวกคุณถือว่าโชคดีมากนะคะที่ฉันปล่อยให้มีชีวิตรอดน่ะถ้าเป็นปกติฉันคนชักปืนออกมายิงทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้วล่ะค่ะ"
"ขะ..ขอบคุณมาก!"x3
พวกลุงทั้งสามคนพากันพูดอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะช่วยกันพยูงเดินออกจากท่าเรืออย่างรวดเร็วพอเด็กสาวเห็นพวกนั้นเดินกลับไปทางเก่าก็เหมือนพึ่งจะนึกบางอย่างออก
"อ๊ะ จริงสิทางเก่ามันตึกจะถล่มแล้วนิถ้าเดินเข้าไปอาจจะตายได้ต้องรีบเรียกก่อน คุณ!--"
ครืน~! ตูม~!
แต่ไม่ทันที่เธอจะเรียกตึกอาคารหลังเก่ามันก็ถล่มลงมาสะก่อนและโชคร้ายของสามคนนั้นที่เดินเข้าไปแล้วด้วยเลยตายทั้งสามคนเลยอีกสามชีวิตที่มองดูอยู่ก็มองอย่างนิ่งๆก่อนที่ร่างบางจะหันมาแล้วพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า
"คุกกี้รสไวน์กับช็อกโก้แลตแท่งรสช็อกโก้แลตชิพมาส่งแล้วตามเวลาเป๊ะๆหวังว่าคุณลูกค้าจะชอบรสของมันนะคะ"
ไม่พูดเปล่าพร้อมกับหันไปหยิบตะกร้ามาจากมือของชูยะแล้วก็ส่งให้กับดาไซไปซึ่งเด็กหนุ่มก็รับไปแล้วก็มองเห็นสิ่งที่เพิ่มเข้ามา
"เห~ แถมแซนด์วิชให้ด้วยเหรอ?"
ดาไซถามขณะชูแซนด์วิชขึ้นมาคาเรียน่าที่เห็นแบบนั้นก็เดินเข้าไปใกล้พร้อมกับพูดว่า
"ไม่ได้แถมแต่นี้เป็นข้าวเช้าของฉันย่ะ"
งับ!
"!?"
เด็กหนุ่มเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อเด็กสาวโน้มใบหน้าเข้ามางับแซนด์วิชที่อยู่ในมือเขาพอกัดไปคำโตก็ผละออกพลางเคี้ยวแล้วกลืนลงคอไปพร้อมกับพูดวิจาร์ณแซนด์วิชที่ตัวเองทำว่า
"อืม...ซอสน้อยไปแฮะส่วนเนื้อก็มากไปหน่อยแถมผักก็เยอะไปนิดทีหลังต้องวัดก่อนแล้วค่อยใส่แล้วสิ"
ตอนนี้ดาไซรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเขาเป็นอะไรไป?กำลังจะตายงั้นเหรอ?ถ้าเป็นงั้นจริงขอลองกินแซนด์วิชชิ้นนี้ก่อนตายก็แล้วกัน
งับ!
"หือ? อ๊า! ข้าวเช้าฉัน!นายทำอะไรเนี่ยดาไซ!?นายสั่งแค่คุกกี้กับช็อกโก้แลตแท่งนะ!แล้วมากินข้าวเช้าฉันได้ยังไง!?"
ร่างบางโวยวายยกใหญ่เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มกินข้าวเช้าของเธออยู่แถมกินหมดเร็วด้วยนะแบบนี้ก็เท่ากับเธอทำมาให้เขากินชัดๆ!
"นอกจากจะทำขนมเป็นแล้วอาหารประเภทอื่นก็ทำเป็นสินะ?"
"หึ่ย! ใช่!ฉันทำอาหารกับขนมได้ทุกประเภทแล้วมันทำไม!?"
คาเรียน่าตอบอย่างโมโหไม่ใช่โมโหอะไรนะโมโหหิว!เธอพึ่งกัดไปแค่คำเดียวแท้ๆแต่ดาไซกับกินแซนด์วิชเธอหมดเลย!มันน่าชกสักหมัดจริงๆ!
"พอดีเลยที่พอร์ตมาเฟียกำลังขาดแม่ครัวให้เธอเข้ามาเป็นแม่ครัวอาหารคงจะน่ากินขึ้นเยอะเลยล่ะ"
"ห๊ะ?"x2
หนึ่งเด็กสาวกับหนึ่งเด็กหนุ่มร่างเล็กพร้อมใจกันร้องออกมาอย่างสงสัยก่อนที่คาเรียน่าจะนึกทวนคำพูดของคนตรงหน้าอีกครั้งก็ร้องออกมาอย่างดังว่า
"เอ๊~!! จะให้ฉันเข้าพอร์ตมาเฟียไปเป็นแม่ครัวเนี่ยนะ!?"
"ใช่"
"นายเอาสมองส่วนไหนคิดย่ะ!?ฉันไม่เข้าหรอกนะ!ฉันยังมีลูกค้าอีกเยอะที่รอกินขนมกับอาหารอยู่!ถ้าเข้าพอร์ตมาเฟียฝีมือของฉันก็จะหยุดอยู่แค่นั้นน่ะสิ!ไม่เอาด้วยหรอก!"
ร่างบางร่ายยาวออกมาพร้อมกับกอดอกหันหน้าไปอีกทางเหมือนงอนและไม่พอใจในตัวเด็กหนุ่มในเวลาเดียวกัน
'ถึงจะได้ที่หลบซ่อนที่ปลอดภัยแต่มันก็เสี่ยงเหมือนกันที่ในพอร์ตมาเฟียจะมีพวกนั้นอยู่ฉะนั้นเพื่อความปลอดภัยขององค์กรนี้ฉันไม่ควรอยู่หรอก'
คิดได้แบบนั้นก็เอามือลงก่อนจะหันหลังเตรียมเดินกลับไปทำเมนูให้ลูกค้าคนอื่นต่อแต่ก็โดนเสียงของดาไซเรียกไว้ซะก่อน
"เธอก็ยังเปิดร้านได้ตามปกติเพียงแต่เข้ามาที่พอร์ตมาเฟียในสามเวลาก็พอ เช้า กลางวัน เย็น แค่นั้นแล้วเธอก็กลับบ้านไปนอนหรือจะย้ายมาอยู่ที่พอร์ตมาเฟียเลยก็ได้นะ"
"ขอปฏิเสธ"
"เงินเดือนมากกว่าด้วยนะแถมทางเราจะเตรียมวัตถุดิบชั้นดีไปให้ที่บ้านเธอด้วยจะไม่เข้าจริงเหรอ?"
กึก!
เพราะคำพูดนี้ทำให้เด็กสาวเริ่มลังเลแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะเปลี่ยนใจเธอหรอกเพราะฉะนั้นคำตอบก็ยังคงเป็น
"ขอปฏิเสธ"
"เธอนี้ใจแข็งกว่าที่คิดอีกนะ"
"นายเองก็ตื๊อกว่าที่คิดอีกนะ"
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังโต้เถียงกันอยู่นั้นก็ดูเหมือนจะได้ลืมอีกคนไปสะสนิทเลยทำให้ชูยะคิดในใจว่า
'ฉันมาทำอะไรตรงนี้ฟระ?'
"นายนี้มันขี้ตื๊อ!ฉันไม่เข้าพอร์ตมาเฟียหรอก!ฉันใช้ชีวิตแบบนี้ก็สงบสุขดีอยู่แล้ว!เงินก็พอมีพอใช้!ฉันเอาตัวรอดได้เพราะฉะนั้นเลิกชวนฉันซะ!"
"เธอก็ใจแข็งจังนะถึงจะเอาชีวิตรอดได้แล้วความปลอดภัยของเธอกับลูกค้าล่ะ?เธอมีปัญญาปกป้องพวกเขาเหรอ?"
"ฉันมีปัญญาปกป้องพวกเขาทุกคนก็แล้วกันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพอร์ตมาเฟีย!"
พูดจบร่างบางก็หันหลังเดินกลับไปทางเก่าทันทีแต่ชูยะก็ตะโกนถามว่า
"โฮ่ย! ตะกร้าเธอล่ะ!?"
แล้วนั้นก็ทำให้คาเรียน่าต้องเดินกลับมาเอาตะกร้าแต่เพราะมันอยู่ในมือของดาไซทำให้เด็กหนุ่มชูตะกร้าขึ้นสูงพร้อมกับพูดข้อเสนอ
"เข้าพอร์ตมาเฟียแล้วฉันจะคืนให้"
".....งั้นไม่เอายังไงฉันก็มีสำรองอีกเยอะ"
แล้วเด็กสาวก็หันหลังเดินกลับไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆเดี๋ยวค่อยเสกมาใหม่ก็ได้ไม่เอาของเดิมหรอกพอเด็กหนุ่มเห็นว่าร่างบางเดินไปไกลแล้วจะตะโกนเรียกก็คงไม่หันงั้นก็ต้อง...
ตามไป
ใช่ตามไปตอนนี้ดาไซกับชูยะเลยต้องมาแอบตามคาเรียน่าที่เดินออกมาจากท่าเรือแล้วเดินผ่านสวนสาธารณะก่อนจะเดินเข้าห้างเพื่อซื้อวัตถุดิบกลับไปทำอาหารกับขนมแล้วพอร่างบางเดินผ่านร้านหนังสือก็โดนทักโดยพี่พนักงานว่า
"สวัสดีจ๊ะน้องคาเรย์มาซื้อของอีกแล้วนะจ๊ะ"
"พี่โยโกะสวัสดีค่ะไม่ทราบว่าหนังสือนิยายที่สั่งจองไปได้รึยังคะ?"
คาเรียน่าทักทายพี่พนักงานตอบพี่ผู้หญิงตรงหน้าเธอมีชื่อว่า อาสามิ โยโกะ ที่เธอรู้จักกับพี่โยโกะเพราะเธอมาซื้อหนังสือที่นี้เป็นประจำจนพนักงานทั้งร้านจำเธอได้หมดแล้วล่ะ
"ถ้าเป็นเรื่องที่สั่งจองรอพรุ่งนี้นะจ๊ะจริงสิน้องคาเรย์มาพอดีเลยมีนิยายมาใหม่ด้วยจ๊ะเป็นแนวแฟนตาซีอย่างที่น้องชอบเลยนะเดี๋ยวพี่หยิบออกมาให้ดูนะ^_^"
"ขอบคุณค่ะ:)"
เอาแล้วเธอใส่หน้ากากแล้วที่จริงก็อยากยิ้มให้แบบจริงใจอยู่หรอกแต่มันกับทำไม่ได้เนี่ยสิไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแล้วโยโกะก็กลับมาพร้อมกับนิยายสองเล่มก่อนจะยื่นให้เธอดูคาเรียน่าจึงอ่านชื่อเรื่องทันที
"Unrequited loveความรักที่ไม่สมหวังของมนุษย์สาวกับปีศาจหนุ่ม ว้าวชื่อเรื่องดูเศร้าจังแนวดราม่าแฟนตาซีสะด้วยงั้นขอซื้อค่ะถึงจะไม่ค่อยชอบแนวดราม่าก็เถอะแต่ถ้ามีแฟนตาซีก็อ่านได้ค่ะ
"งั้นครั้งหน้าพี่จะเลือกที่มันเป็นแนวย้อนยุคแบบทะลุมิติมาให้นะจ๊ะหวังว่าน้องคาเรย์จะชอบนะ"
"ชอบค่ะถ้าเป็นย้อนยุคก็นิยายจีนค่ะแบบทะลุมิติก็ชอบแล้วก็ถ้ามีแบบวายก็เอามาแนะนำให้ดูด้วยนะคะ"
"จ้าทั้งหมดสองเล่มก็หกร้อยแปดสิบบาทแต่เพราะน้องคาเรย์เป็นลูกค้าประจำแถมมีบัตรสมาชิกเลยลดให้ห้าเปอร์เซ็นต์นะจ๊ะทั้งหมดก็หกร้อยสี่สิบหกบาทจ๊ะ"
คาเรียน่าหยิบเงินขึ้นมาจ่ายตามตัวเลขที่ขึ้นบนเครื่องคิดเลขพอรับนิยายมาก็เดินดูอีกสักหน่อยก่อนจะเลือกดูผลไม้เอาไว้ไปทำเป็นไส้หรือไว้ตกแต่งหน้าเค้กกับขนมต่างๆแต่ละลูกก็มีแต่ผลที่หวานทั้งนั้นคงได้ของกินที่รสชาติดีขึ้นกว่าเดิมแน่นอนแล้วร่างบางก็เดินตรงไปคิดเงินทันทีโดยมีเด็กหนุ่มสองคนแอบตามอยู่ในระยะที่ห่างปานกลางแน่นอนว่าเธอรู้เลยจะเล่นกับทั้งสองคนซะหน่อยแล้วเธอก็เดินกลับมาถึงบ้านพร้อมกับวางของลงแล้วหยิบกุจแจขึ้นมาไขเข้าไปส่วนดาไซกับชูยะพอรู้ว่าร่างบางอาศัยอยู่ตรงไหนก็ออกมาจากที่ซ่อนก่อนที่เด็กหนุ่มผ้าพันแผลจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาบอสทันที
ตื๊อ~! ตื๊อ~! ติ๊ด!
[ฮัลโหล]
"บอสนี้ผมเองนะพรุ่งนี้ขอคนจำนวนยี่สิบคนเตรียมให้ผมหน่อย"
[เธอคิดจะเอาคนไปทำอะไรล่ะนั่น?]
โมริ โอไก หรือบอสของพอร์ตมาเฟียคนปัจจุบันถามอย่างสงสัยปกติเด็กคนนี้ไม่เคยขออะไรแบบนี้เลยนิแล้วทำไมถึงมาขอซะล่ะ?
"ผมแค่ต้องการให้คนๆหนึ่งเข้าพอร์ตมาเฟียก็เท่านั้นคนๆนี้เก่งมากนะบอสทำได้ทุกอย่างเลยไม่ว่าจะทำอาหารหรือต่อสู้แถมยังฉลาดอีกด้วยถ้าได้ตัวมาพอร์ตมาเฟียก็จะแข็งแกร่งขึ้นบอสคิดว่าไม่ดีเหรอ?นี้ผมอุตสาทำเพื่อองค์กรเลยนะ"
[อืม...ถ้าเป็นคนที่เธอถูกใจและเห็นว่ามีประโยชน์ต่อองค์กรก็ตามใจเธอสิเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเตรียมคนไว้ให้]
"ขอบคุณครับ"
ติ๊ด!
คุยเสร็จก็วางสายไปทันทีพร้อมกับมองไปรอบๆตัวบ้านมีสวนผักกับสระน้ำเล็กๆอยู่คงปลูกผักกับเลี้ยงปลาเอาไว้ถือว่าอยู่ดีกินดีนั่นแหละนะแต่ว่า...
'แค่นี้ยังคงอยู่ได้ไม่สบายนักงั้นคงต้องกระตุ้นสักหน่อย'
ตอนนี้ในหัวของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยแผนการมากมายที่จะดึงตัวเด็กสาวเข้ามาอยู่ในพอร์ตมาเฟียให้ได้จนชูยะที่อยู่ข้างๆคิดในใจว่า
'หมอนี้เวลาอยากได้อะไรก็ต้องได้สินะ?แอบน่ากลัวเหมือนกันแฮะ'
"กลับกันเถอะชูยะพรุ่งนี้ค่อยมากันใหม่จะได้ทานอาหารอร่อยๆด้วย"
ดาไซบอกอย่างอารมณ์ดีชูยะไม่ได้พูดอะไรเพียงพากันเดินกลับไปที่ตึกของพอร์ตมาเฟียกันในใจก็ภาวนาว่าขอให้เด็กสาวคนนั้นรอดด้วยเถอะ
TBC.
________________________
และแล้วก็จบไปกับตอนที่3ค่ะตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายที่ย้อนอดีตแล้วค่ะแล้วจากนั้นก็เป็นเวลาปัจจุบันอย่าลืมนะคะบางตอนเหมือนในเมะบางตอนไรท์ก็คิดสดแล้วก็ถ้าตามอนิเมะ เนื้อเรื่องจะยังอยู่ภาค1นะคะแล้วไรท์ก็จะรวบรัดไปภาค2กับ3เลยค่ะแล้วก็ตอนนี้เวลา04:13น.อัพดึก(หรือเช้า?)มากค่ะเพราะช่วง6โมงถึงเที่ยงตอนปิดเทอมจะเป็นเวลานอนของไรท์ค่ะและอย่าลืมนะคะ 1 เม้น = 100 กำลังใจค่ะ
ปล.ดาไซเราร้ายกาจส่วนคาเรย์ก็เล่นตัวไม่ยอมเข้าแต่เดี๋ยวก็เข้านั่นแหละ^_^
ความคิดเห็น