คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4 อดีตของดาไซกับคาเรียน่า(3)
(เวลา 05:30 น.)
(1 ชั่วโมงผ่านไป)
ทุกอย่างก็เสร็จแต่เดี๋ยวก็คงต้องทำเพิ่มวันนี้จะมีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษและวันนี้ก็ยังเป็นวันที่สิบสี่กุมภาพันธ์อีกด้วยเดือนแห่งความรักยังไงล่ะเพราะฉะนั้นช็อกโก้แลตจะหมดเร็วเธอเลยทำไว้เยอะเลยล่ะ
กริ๊ง~!
ออดที่หน้าบ้านดังขึ้นทำให้เธอนึกสงสัยว่าลูกค้าคนไหนมาเช้าขนาดนี้?เพราะร้านเธอเปิดตอนเจ็ดโมงตรงนี้พึ่งหกโมงครึ่งเองนะเด็กสาวนึกขณะเดินไปเปิดประตูดูว่าใครเป็นคนมา
แอ็ด~!
"อรุณสวัสดิ์ตอนเช้านะคาเรียน่า!ดูสิๆวันนี้ฉันพาคนมาอุดหนุนร้านเธอเยอะแยะเลยล่ะ!หวังว่าเธอจะ!--"
ปัง!
ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบร่างบางก็ปิดประตูก่อนทำให้เขาหยุดพูดไปโดยปริยายก่อนจะกดออดเรียกอีกครั้ง
กริ๊ง~!
แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอมาเปิดประตูเลยเด็กหนุ่มจึงทำการกดกริ่งไปเรื่อยๆจนเด็กสาวทนไม่ไหวเปิดประตูออกมาพูดด้วยเสียงรำคาญว่า
"ว่างงานนักหรือไง!?ถึงมากวนฉันแต่เช้าน่ะ!?อีกอย่างนะ!เอาคนของนายออกไปให้พ้นจากหน้าร้านของฉันเดี๋ยวนี้เลย!มันรบกวนคนอื่นเขาหมดแล้ว!"
"แล้วแม่ค้าที่ไหนมายืนไล่ลูกค้าแบบนี้กัน?ฉันอุตสามาอุดหนุนนะต้องต้อนรับสิไม่ใช่มาไล่กันแบบนี้"
ดาไซพูดด้วยรอยยิ้มยียวนทำให้คาเรียน่าอยากชักปืนออกมายิงให้ตายรู้แล้วรู้รอด!แต่ก็ทำไม่ได้เธอจึงระงับอารมณ์ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับเปลี่ยนเป็นยกยิ้มให้แทนเหมือนตอนที่ต้อนรับลูกค้า
"แล้วไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามากี่ท่านคะ?^_^"
"ทั้งหมดก็22คนหวังว่าคงมีที่พอนะ?เพราะไม่อย่างงั้นก็ทำตามความปราถนาของลูกค้าไม่ได้"
'โห้~ คิดจะลองดีกับฉันเหรอ? หึ คิดผิดซะแล้วล่ะเด็กน้อย(?)'
ร่างบางคิดในใจอย่างสนุกแต่ในเมื่อมาอุดหนุนทั้งทีจะต้อนรับอย่างดีเลยก็แล้วกันเด็กสาวจึงบอกไปว่า
"มีที่พอแน่นอนค่ะและกลุ่มของลูกค้าโชคดีมากเลยนะคะเพราะทางร้านเราจะเปิดบริการให้เข้าไปข้างในร้านตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเชิญเข้ามาได้เลยค่ะ^_^"
ดาไซแอบคิ้วกระตุกเล็กน้อยเมื่อเด็กสาวมีวิธีรับมือกับจำนวนคนที่เยอะแบบนี้เหมือนเขาโดนอ่านทางหมดเลยไม่ชอบใจเลยแฮะในขณะที่พากันเดินเข้าไปในร้านนั้นเด็กสาวก็จับแขนเสื้อของลูกน้องคนหนึ่งไว้พร้อมกับยัดซองยา(ที่มีตอนไหนไม่รู้)ใส่ในมือของลูกน้องคนนั้นพลางพูดว่า
"ฉันขอเตือนคุณให้รีบกลับบ้านเอายานี้ไปให้คุณแม่คุณจะดีกว่านะคะ"
"เอ๊ะ?"
ลูกน้องคนนั้นร้องอย่างสงสัยซึ่งคาเรียน่าก็พูดขยายความให้ว่า
"คุณแม่ของคุณป่วยเป็นโรคมะเร็งระยะกลางรีบกลับบ้านไปเอายานี้ให้ท่านกินเถอะค่ะก่อนที่มันจะสายไป"
เท่านั้นลูกน้องคนนั้นก็ตกใจอ้าปากค้างทันทีเพราะสิ่งที่เด็กสาวพูดมาทั้งหมดนั้นเป็นจริงทุกอย่าง!ถึงเขาจะไม่ค่อยเชื่อนักแต่พอได้ยินน้ำเสียงจริงจังนั่นแล้วเขาก็รู้สึกว่าต้องรีบกลับอย่างที่เธอบอกจริงๆไม่อย่างงั้นจะเสียใจเอาได้เขาจึงหันไปก้มหัวขอร้องดาไซทันที
"ขะ..ขอให้ผมกลับบ้านอย่างที่เธอบอกเถอะครับ!พะ..เพราะเธอพูกถูกทุกอย่างเลยครับ!"
ดาไซมองลูกน้องที่ก้มหัวให้พลางเหลือบมองเด็กสาวที่อยู่ข้างๆก่อนจะอนุญาตให้ลูกน้องกลับไป
"ได้สินายกลับไปได้เลย"
"ขอบคุณมากครับ!"
แล้วลูกน้องคนนั้นก็วิ่งออกจากร้านไปทันทีปล่อยให้คนอื่นๆมองมาทางคาเรียน่าอย่างสงสัยว่ารู้เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของคนอื่นได้ยังไงแต่ร่างบางไม่สนใจแถมยังพูดเปลี่ยนเป็นเสียงร่าเริงทันทีว่า
"ตอนนี้ก็เหลืออยู่21คนแต่ว่าเท่าที่ฉันมองมีแค่20คนเองนะคะอีกคนหายไปไหนเหรอคะ?"
"เจ้าชูยะติดภารกิจแต่ตอนเที่ยงคงมาได้หรือถ้าให้ดีไม่ต้องมาเลยก็ได้"
คาเรียน่าพยักหน้ารับก่อนจะนำทางให้คนอื่นๆเข้าไปในร้านเภิยให้เห็นการตกแต่งที่เรียบง่ายสบายตาแต่ดูมีความหรูหราปนอยู่ด้วยร่างบางของเด็กสาววัยสิบสี่ปีนำเมนูออกมาให้กับทุกคนก่อนจะเดินไล่ถามทีละโต๊ะจนมาถึงโต๊ะของดาไซที่นั่งอยู่คนเดียวแถมเด็กหนุ่มเลือกนั่งใกล้ห้องครัวด้วยนะคงมีแผนแกล้งเธอแน่ๆเพราะฉะนั้นต้องระวังตัวไว้
"จะรับอะไรดีคะ?"
"อืม...อยากได้เมนูที่มันทำให้เธอยอมเข้าพอร์ตมาเฟียน่ะมีมั้ย?"
"เห้อ~ ถ้ามีรางวัลการตื๊อแห่งโลกล่ะก็ฉันจะมอบให้นายทันทีตื๊อเก่งเหลือเกินนะตกลงจะรับอะไร?"
คาเรียน่าถามอีกครั้งดาไซจึงยอมสั่งเมนูออกไปคงต้องสั่งก่อนล่ะนะถึงจะคุยกันได้น่ะเด็กหนุ่มไล่สายตาดูเมนูต่างๆก่อนจะสั่งไปว่า
"ขอเอาสเต๊กเนื้อวัวหนึ่งที่กับแฮมเบอร์เกอร์หนึ่งที่ส่วนเครื่องดื่มเอาเป็นน้ำส้มตามนี้แหละต้องกินก่อนสมองถึงจะแล่น"
"นี้ตั้งใจไม่กินข้าวเช้ามาแล้วมากินที่นี้ใช่มั้ยเนี่ย?"
"ใช่"
เด็กสาวรู้สึกปวดหัวตุบๆอยากได้ยาพาราสักโหลแต่ก็จดเมนูที่อีกคนสั่งก่อนจะเดินเข้าครัวไปอีกห้านาทีผู้ช่วยเธอก็จะมาถึงแล้วเตรียมวัตถุดิบไว้ให้ก็พอ
(5 นาทีผ่านไป)
กริ๊ง~!
แล้วก็มีเสียงออดดังขึ้นคาเรียน่าที่เตรียมวัตถุดิบเสร็จก็ออกมาเปิดประตูให้ก็เป็นพวกรุ่นพี่ที่มาฝึกงานกับเธอนั่นเองมีทั้งหมดสิบคนชายห้าหญิงห้าซึ่งเป็นจำนวนคนที่เธอต้องการพอดีเลยรับเข้ามา
"เอ่อ...ลูกค้าวันนี้มีแต่มาเฟียเหรอ?"
ซาซากิ คิมิโกะ ถามอย่างหวาดระแวงเมื่อเห็นคนในร้านใส่สูทพร้อมกับพกอาวุธไว้ด้วยคาเรียน่าก็ตอบไปว่า
"ไม่ใช่หรอกค่ะอย่าเสียเวลาคุยเลยรีบมาปรุงอาหารกันเถอะค่ะเดี๋ยววัตถุดิบจะเปื่อยหมดนะคะ"
"รับทราบ!"x10
ทั้งสิบคนขานรับก่อนจะใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วเข้าไปในห้องครัวทันทีดาไซที่เห็นแบบนั้นก็ถามเด็กสาวว่า
"พนักงานเหรอ?"
"ไม่ใช่หรอกรุ่นพี่ที่ฉันรับมาฝึกงานน่ะพวกเขากำลังจะจบกันแล้วฉันก็ต้องการคนช่วยพอดีเลยรับมาก็ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย"
พอตอบจบก็เดินเข้าไปหยิบอาหารที่ทำเสร็จมาเสริฟให้ตามโต๊ะที่จดเอาไว้จนกระทั่งมาถึงโต๊ะของดาไซคาเรียน่าจัดวางอาหารตรงหน้าเด็กหนุ่มอย่างเรียบร้อยพร้อมกับเทน้ำส้มให้ทำให้พวกคิมิโกะมองกันอย่างสงสัยเพราะปกติแล้วเครื่องดื่มพวกเขาจะเทให้เลยแต่เพราะเด็กสาวเข้ามาขอว่าเดี๋ยวโต๊ะสุดท้ายเธอจัดการเองซึ่งพวกเขาก็อยากถามแต่เพราะมีงานอยู่เลยต้องสนใจงานก่อน
"อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะหวังว่ารสชาติจะถูกปากนะคะ^_^"
พอจัดวางเสร็จเรียบร้อยก็พูดขึ้นเป็นการปิดท้ายก่อนจะเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับเรียกประชุมพวกคิมิโกะเลยวางงานลงแล้วมาประชุมทันที
"วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ถ้ารุ่นพี่คนไหนอยากทำช็อกโก้แลตขายก็ทำได้เลยนะคะเพื่อเป็นการพิสูทว่าฝีมือของพวกรุ่นพี่ดีแค่ไหนแล้ว"
"เจ๊งไปเลย!ฉันจะได้ทำช็อกโก้แลตให้คาเรย์จังกินแล้ว!"
ซาซากิ อายาโตะ น้องชายฝาแฝดของคิมิโกะพูดอย่างดีใจทำให้ทุกคนพากันส่ายหัวให้อย่างเอื่อมระอาส่วนคาเรียน่าก็แค่หัวเราะแหะๆก่อนจะเดินออกมาให้ทั้งสิบคนได้ทำช็อกโก้แลตที่ตัวเองอยากทำกัน
"ข้างในดูคึกคักกันดีจังนะมีอะไรรึเปล่า?"
"ฉันก็แค่ให้พวกเขาทำช็อกโก้แลตขายก็เท่านั้นเพื่อพิสูทว่าฝีมือพวกเขาดีแค่ไหนแล้ว"
เด็กสาวตอบพลางนั่งตรงข้ามกับเด็กหนุ่มพร้อมกับถามถึงรสชาติอาหารไปด้วย
"แล้วรสชาติเป็นไงบ้าง?"
"ก็อร่อยนั่นแหละวันหลังพาบอสมากินด้วยดีกว่าจะได้ช่วยเกลี่ยกล่อมให้เธอเข้าพอร์ตมาเฟียด้วย"
"ที่นายต้องการให้ฉันเข้าพอร์ตมาเฟียเป็นเพราะนายกลัวว่าฉันจะไปอยู่ฝ่ายศัตรูแล้วมาถล่มพอร์ตมาเฟียสินะ?"
กึก!
ช้อนส่อมที่จิ้มเนื้อวัวอยู่หยุดชะงักทันทีดาไซสบตากับคาเรียน่าตรงๆเพื่ออ่านดูว่าเด็กสาวคิดอะไรอยู่แต่ภายในแววตาของร่างบางตรงหน้าเต็มไปด้วยความว่างเปล่าอย่างกับหลุมดำที่ไม่มีวันสิ้นสุดเลยล่ะนั้นเลยทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ก่อนจะวางช้อนส่อมกับมีดลงแล้วตอบไปว่า
"ใช่ฉันคิดแบบนั้นถ้าได้คนแบบเธอมาอยู่ที่พอร์ตมาเฟียจะเสริมอำนาจให้กับพวกเรามากเลยล่ะ"
"แล้วนายไม่คิดเหรอว่าพอฉันเข้าพอร์ตมาเฟียไปจะไม่ทรยศน่ะ?"
"ไม่หรอกเธอไม่มีทางทรยศใครก่อนเรื่องนั้นฉันมั่นใจ"
"อะไรทำให้นายมั่นใจขนาดนั้นว่าฉันจะไม่ทรยศน่ะ?"
ตลอดเวลาที่พวกเขาพูดคุยกันดาไซสบตากับเด็กสาวตลอดเช่นเดียวกับคาเรียน่าที่เธอเองก็สบตาเด็กหนุ่มเหมือนกันก่อนที่คำตอบประหลาดจะดังเข้ามาในโสตประสาทว่า
"เพราะเธอเป็นคนประเภทเดียวกับฉัน"
ใช่นั่นคือสิ่งที่เขามั่นใจว่าเธอจะไม่ทรยศพอร์ตมาเฟียก่อนเด็ดขาดเพราะเธอเป็นประเภทเดียวกับเขาเด็กสาวที่ได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ทำให้คิดถึงอดีตขึ้นมาอดีตที่พูดคุยกับเขาคนนั้น
'เพราะเธอก็เหมือนฉันยังไงล่ะคาเรย์เธอจะไม่ทรยศใครก่อนหากคนๆนั้นไม่ทรยศเธอก่อนน่ะ'
'แต่สิ่งที่ฉันกับนายไม่เหมือนกันคงเป็นความรู้สึกสินะ?'
'ก็คงใช่แต่บางครั้งเธอก็ดูเป็นผู้หญิงธรรมดานะ'
'ตอนไหน?'
'ตอนที่เธอทำเพื่อใครสักคนไงล่ะแน่นอนว่าฉันก็เป็นแบบนั้นไม่งั้นคงเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้หรอก'
"ถูกแล้วล่ะฉันจะไม่ทรยศใครก่อนถ้าหากฝ่ายนั้นไม่ทรยศฉันก่อนน่ะ"
เด็กสาวบอกก่อนจะยกยิ้มให้กับเด็กหนุ่มก่อนจะตกลงที่จะเข้าพอร์ตมาเฟียแต่เธอจะไม่ทำตามคำสั่งของบอสนะเธอจะทำตามที่ดาไซสั่งเท่านั้นเหตุผลก็คือก็เป็นคนประเภทเดียวกันนี่เนอะต้องรู้อยู่แล้วล่ะว่าทำไมจะฟังแต่เด็กหนุ่มน่ะ
(จบการย้อนอดีต)
(เวลา 09:30 น.)
สองชายหนุ่มกับหนึ่งหญิงสาวก็ยังนั่งอยู่ที่คาเฟ่กันพอร่างบางเห็นเวลาก็บอกลาทั้งสองคนทันที
"ฉันไปล่ะพอดีมีงานค้างไว้อยู่น่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาให้อีกเจอกันตอนเที่ยงตรงนะ"
"ครับไว้เจอกันนะครับพี่คาเรย์"
อัตสึชิพูดพลางโบกมือให้คาเรียน่าเห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มน้อยๆให้ก่อนจะเดินออกมาแต่ก็มีเสียงของอีกคนดังขึ้นมาว่า
"พรุ่งนี้ขอคุกกี้รสไวน์กับช็อกโก้แลตแท่งรสช็อกโก้แลตชิพด้วยนะ"
กึก!
เท้าของหญิงสาวหยุดอยู่กับที่เหมือนโดนตรึงไว้ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มข้างๆเสือขาวที่มองมาทางเธอแล้วยกยิ้มให้มันเหมือนกับครั้งแรกที่เจอกันเลย
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
เสียงหัวใจของร่างบางดังขึ้นทำให้เจ้าตัวหน้าขึ้นสีแดงน้อยๆแต่เพราะมีเสื้อคลุมอยู่เลยทำให้อีกสองคนมองเห็นไม่ค่อยชัดว่าเธอทำสีหน้ายังไงอยู่ก่อนที่จะเงียบไปมากกว่านี้เธอจึงตอบดาไซไปว่า
"ได้สิเดี๋ยวทำมาให้"
แล้วหญิงสาวก็รีบเดินออกจากคาเฟ่ไปทันทีขื่นอยู่ต่อเธอคงได้เป็นลมแน่ๆพอเดินออกมาได้ไกลแล้วเธอก็ค่อยๆหยุดเดินพลางยกมือขึ้นมาทาบหน้าอกตัวเองเสียงหัวใจมันยังเต้นโครมครามอยู่เลย
'ฉันคงจะถอนตัวออกจากนายไม่ได้แล้วล่ะดาไซสี่ปีที่ห่างกับนายฉันพยายามลืมความรู้สึกที่มีต่อนายไปให้หมดแต่มันก็ทำไม่ได้แถมนายยังมาขอให้ฉันทำคุกกี้กับช็อกโก้แลตให้อีกมันเหมือนกับครั้งแรกที่พวกเราเจอกันไม่ผิดเลยแต่ว่า...'
หญิงสาวหยุดคิดไปก่อนจะยกมือของตัวเองขึ้นมาดูก็เห็นว่ามันซีดลงเรื่อยๆเป็นเพราะเธอไม่ได้ดื่มเลือดมานานแล้วเลยทำให้เป็นแบบนี้แต่จะให้ออกไปไล่ดูดเลือดคนก็ไม่เอาด้วยหรอกส่วนเลือดของสัตว์ยิ่งแล้วใหญ่พอเธอกินจะอาเจียนทันทีเพราะฉะนั้นเวลาได้งานฆ่าคนมาเธอก็จะเอาขวดแก้วเปล่าๆติดตัวไปหลายอันเพื่อเป็นเลือดสำรองแต่หมู่นี้เธอไม่ค่อยได้งานฆ่าคนเลยแถมเลือดสำรองก็หมดแล้วด้วยที่จริงตอนไปท่าเรือก็จะเก็บเลือดอยู่หรอกแต่พอเห็นว่าดาไซมาด้วยนั้นเธอก็ทิ้งความคิดนั้นไปทันทีเลยต้องทนแบบนี้ไปก่อนไงล่ะ
'ข้าเตือนแล้วว่าให้พกเลือดสำรองมาเยอะๆเจ้าก็ไม่ฟังเลยต้องทนเจ็บแบบนี้อยู่ไงล่ะ'
จู่ๆก็มีเสียงหวานเรียบนิ่งดังขึ้นในหัวซึ่งคาเรียน่าไม่ตกใจเพราะมันเป็นเรื่องปกติที่อีกสามคนในร่างเธอจะออกมาพูดคุยกับเธอในเวลาแบบนี้หญิงสาวจึงคิดในใจตอบไปว่า
'แค่นี้มันไม่รู้สึกเจ็บหรอกเอาเป็นว่าคืนนี้ฉันจะออกล่าก็แล้วกันขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะทุกคน'
'หึ/ไม่เป็นไรหรอก/ก็ไม่ได้ห่วงเท่าไหร่หรอกย่ะ'
สามเสียงตอบกลับมาพร้อมกันทำให้คาเรียน่ายกยิ้มในใจก่อนจะเดินกลับไปที่ตึกของพอร์ตมาเฟียไปเตรียมตัวเพื่อออกล่าในค่ำคืนนี้
TBC.
_______________________
ตอนมันไม่ได้สั้นลงใช่มั้ยค่ะ?หรือสั้นลงหว่า?เอาเป็นว่าช่างมันเถอะตอนนี้ก็มีตัวละครโผล่มาอีกแล้วค่ะ แถมโผล่มาตั้ง3คนแหน่ะเป็นใครกันบ้างน้า?ไรท์ไม่บอกชื่อแต่จะเอารูปให้รีดทุกคนดูนะคะ แล้วเอาไปคิดกันเอาเองค่ะ
(คนแรกเป็นคนที่พูดคนแรกด้วย)
(คนที่สองที่พูดประโยคที่ว่า'ไม่เป็นไรหรอก'ค่ะ)
(ตัวละครนี้ไรท์สร้างมาจากแอปแต่งตัวนะคะ)
(คนที่สามที่พูดประโยคว่า'ก็ไม่ได้ห่วงเท่าไหร่หรอกย่ะ'ค่ะ)
ตอนหน้าจะเริ่มดราม่าแล้วค่ะแต่อาจจะไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่นะคะเพราะไรท์ยังคิดไม่ค่อยได้อารมณ์มากนักและอย่าลืมนะคะ 1 เม้น = 100 กำลังใจค่ะ^_^
ความคิดเห็น