ฟาร์มรักสีรุ้ง(Yaoi)

คำเตือนก่อนอ่านนิยาย

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น  บุคคล เวลา สถานที่เป็นเพียงสิ่งที่ผู้เขียนสร้างสถานการณ์ขึ้นมาบางสิ่งบางอย่างอาจจะไม่มีมูลความจริงอยู่ และไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงผู้ใด การดำเนินเรื่องอาจจะไม่สมเหตุสมผลไปบ้าง ผู้เขียนเพียงแต่หวังว่าให้ผู้อ่านได้รับความสนุกสนานตลอดตั้งแต่ตอนต้นจนถึงตอนสุดท้ายของนิยายเรื่องนี้ นิยายเรื่องนี้ นายเอกท้องได้ หากนักอ่านท่านใดไม่ชอบ สามารถเลื่อนผ่านไปได้เลยค่ะ งดด่า

งดดราม่า ทุกกรณีค่ะ 

ขอบคุณค่ะ

คำโปรย(น้ำจิ้ม)

“เครื่องทำกาแฟนี้ ทำขึ้นมาเพราะเกิดจากความรักของผมกับแฟนครับ เราทำมันออกมาด้วยความชื่นชอบในวิทยาศาสตร์ และทำมันขึ้นมาเพื่อส่งต่อกาแฟดีๆ ให้กับลูกค้าของเราที่เชียงใหม่”

นักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรงชื่อดัง นามว่าอาโป ออกกล่าวสุนทรพจน์บนเวทีมอบรางวัลธุรกิจสตาร์ทอัพระดับโลกอย่างภาคภูมิใจ หลังจากที่อาโปพูดจบ คนทั้งศูนย์ประชุมกว่าพันที่นั่งต่างยืนปรบมือให้กับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเขา 

"ขอบคุณนักธุรกิจทุกท่าน ที่ให้รางวัลกับนวัตกรรมเครื่องทำกาแฟที่ผมสุดจะภูมิใจ เครื่องนี้ด้วยครับ" 

อาโปเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน ที่วันหนึ่งเขาจะได้ขึ้นกล่าวสุนทรพจน์ในฐานะนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในประวัติกาล บนเวทีที่รวมผู้สำเร็จจากทั่วทุกมุมโลกกว่าพันชีวิต 

น้ำตานักธุรกิจหนุ่มไหล อาโปยืนมองภาพผู้คนที่ยืนส่งยิ้มอันทรงพลังแห่งความภาคภูมิใจมาให้ ชั่วขณะเดียวกัน แสงไฟสปอร์ตไลต์บนเวทีกลับเฟดลงให้เห็นเพียงเขา และอีกมุมหนึ่งขอบเวที ที่มีใครบางคนกำลังเดินเข้ามา 

เกิดอะไรขึ้น...อาโปพรางนึกในใจ ก่อนมองไปยังแสงสปอร์ตไลต์อีกมุมหนึ่งของเวที ปรากฎให้เห็นเป็นร่างสูงของชายหนุ่มหน้าหล่อคิ้วเข้มในชุดสูทเดินเข้ามา พร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ผูกด้วยริบบิ้นสีน้ำเงินที่้เขาชอบ

"ทำบ้าอะไร" อาโปเขินจนหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเหมือนมะเขือเทศสด เขามองคนใบหน้าคุ้นเคยที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก "ปฤณ ทำอะไร" ปฤณ (ปริน) แฟนหนุ่มของตนเองกำลังเดินเข้ามา อาโปหัวใจเต้นแรงเขากำลังนึกคิดว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร จะพูดอะไร แต่อย่าพึ่งตอนนี้ได้ไหม มันไม่ใช่เวลา 

คนต่อหน้านับพันเนี่ยนะ เชี่ยยย อาโปสบถในใจแล้วฝืนยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่ส่งสายตาอ่อนโยนมาให้ 

"อาโป" ปฤณเรียก ทำเอาอาโปเสียศูนย์ ทันทีที่ประโยคแรกดังขึ้น อาโปคิ้วขมวดบอกให้คนตรงหน้าหยุด และมันก็ออกลำโพงเสียด้วย พึ่งสังเกตุเห็นวอยเลตใสติดที่แก้ม 

"ปฤณ อะไรของคุณเนี่ยยย" อาโปส่งกระซิบถาม แต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะชอบใจเบาๆ แถมตอนนี้คนนับพันบนที่นั่งหอประชุมต่างส่งเสียงกรี๊ดกันใหญ่

               "เรารู้จักกันมาก็ตั้ง 10 ปีแล้วนะครับ กินข้าวด้วยกัน ไปโรงเรียนด้วยกัน เรียนพิเศษด้วยกัน แทบจะทำอะไรหลายๆ อย่างด้วยกัน จนวันที่อาโปมายืนอยู่จุดนี้ได้ ผมก็ยังยืนอยู่เคียงข้าง ผมจะบอกอย่างแรกเลยคือผมรักคุณ" สิ้นเสียงประโยคบอกรัก ความเคอะเขินก็แดงระเรื่อมายังบนใบหน้าของอาโป ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาช็อตร่างกายทำให้ขยับตัวไม่ได้ พูดไม่ออก แม้ว่าจะอยากวิ่งหนีไปจากตรงนี้ก็ตาม 

"อืม อาโปก็รักปฤณไง แต่มันใช่เวลาไหมฮะ" เสียงดูโกรธนิดหน่อย ปนกับสีหน้าความน่านักของคนร่างเล็ก ขโมยเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆ ที่อยู่ในศูนย์ประชุม

"ทำไมล่ะ ผมซื้อช่วงโฆษณาของงานนี้ไว้แล้ว" ปฤณตบมุขกลับ เขาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท เป็นกล่องของขวัญใส่ของชิ้นเล็กผูกด้วยริบบิ้นสีน้ำเงิน ก่อนชูขึ้นมาให้อาโปดูชัดๆ

"ทำไมจะขอแต่งงานหรือไง" อาโปแย่งซีนไว้ก่อน เขายืนเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นแล้วหยีตาตัวเองเพราะทนความเขินไม่ไหวแล้ว 

"ก็ใช่ไง ทำให้มันเหมือนซีนคนขอแต่งงานอื่นๆ หน่อยหันมานี่" ปฤณจับแขนทั้งสองข้างของอาโปให้หันมาหาตัวเอง แล้วสบตากัน 

อาโปได้แต่คิดว่าต้องทำไงก่อน หลังจากได้ของขวัญชิ้นนี้จะต้องจูบไหม จะต้องพูดอะไร จะต้องเป็นยังไง คนอื่นจะรำคาญไหม 

แต่ในขณะที่คิด มีเสียงดังบางอย่างดังขึ้นฉับพลัน มันเป็นเสียงระเบิดบางอย่างที่ทำให้คนฟังหูดับไปตามๆ กัน รวมถึงอาโปที่เอามือปิดหูหลบเสียงนั้นตามสัญชาตญาณของมนุษย์ อาโปหลับตาหยี รู้อีกทีเสียงกรี๊ดตกใจดังไปทั่วทั้งศูนย์ประชุม 

“อาโป” เสียงของปฤณเรียกแฟนตัวเองด้วยความเจ็บปวด ก่อนทรุดตัวลงไปที่พื้น อาโปลืมตาขึ้น ก็เกิดภาพที่ทำให้ตัวเองตกใจจนร้องไห้ออกมาด้วยความสับสน

“ปฤณ ปฤณ เกิดอะไรขึ้น” อาโปรีบนั่งลงไปพยุงตัวของปฤณให้ลุกขึ้น แต่สัมผัสของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจนท่วมเสื้อสูทนั้น ทำให้อาโปผวาจนสติหลุดไปชั่วขณะหนึ่ง “ใครก็ได้ครับ เรียกรถพยาบาลที!” อาโปขอความช่วยเหลือ เขามองคนตัวสูงที่ปิดตาหลับลงไปเสียแล้ว อาโปได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้คนที่เขารักตาย

©สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558  ห้ามมิให้คัดลอก ดัดแปลง หรือเผย            แพร่เนื้อหานิยายส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมด หากยังไม่ได้รับอนุญาติเป็นลายลักษณ์อักษรจากผู้เขียน