ลวงรักสิเน่หา : รักฤๅเสน่หา 4

                คนเรามักโทษโชคชะตาและวาสนา โดยไม่หยุดนึกคิดว่า ตัวเราเองสามารถนำพาชีวิตให้ไปยังทิศทางที่ต้องการได้ แต่ก็ต้องคำนึงไว้ว่า ไม่ควรทำสิ่งที่ผิดบาปจนไม่สามารถแก้ไขได้...

                วัชรินทร์ ดิเรกนุสรณ์ หรืออาร์ต ชายหนุ่มลูกเสี้ยวบุตรชายคนโตของรวิสรากับวสวัสดิ์ เติบโตขึ้นสู่การเป็นเสี่ยใหญ่ของตระกูล ควบคุมอำนาจงานบริหารโรงแรมที่สืบทอดจากบิดา และยังเปิดคาสิโนใต้ดินบังหน้าด้วยผับชั้นหรูไว้เป็นธุรกิจของตนเอง เขาได้ฉายาว่า พญาเหยี่ยว ไม่เคยปล่อยเหยื่อให้จากไปหากเหยื่อนั้นถูกใจจนต้องการครอบครอง และถึงเหยื่อจะเป็นสมบัติถูกหมายไว้ให้ใครเขาก็ไม่สน...

                เจนนิสา บราวน์ หรือเจนิส หญิงสาวแสนบอบบางราวตุ๊กตากระเบื้องฝรั่งเศส เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวสงบสุข ยินยอมตามคำบิดาอยู่เสมอจนเหมือนไร้จิตใจ แต่ลึกๆ เธอกลับรักพี่ชายแสนดีในวัยเยาว์เหลือเกิน...

..........

                “ถ้าเธอคิดว่า พี่ผิดนักก็เดินออกไปแล้วอย่ากลับมา” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนลงด้วยโทสะหากต้องควบคุมไว้ เพื่อไม่ให้เธอเตลิดไปกว่าเดิม

                “อึก...พี่เคยใจดีกับหนูมากๆ ทำไมตั้งแต่เราพบกันอีกครั้ง พี่ใจร้ายกับหนูนักคะ อึก...พี่อาร์ตที่แสนดีของหนูหายไปไหน อึก...ทำไมพี่อาร์ตกลายเป็นคนใจร้ายแบบนี้” หญิงสาวร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่มุมห้องสะอื้นปานจะขาดใจ

                “หึ...” เขาทำเสียงในลำคอและยกยิ้มหยันไปหา “พี่ชายที่แสนดีมันตายไปพร้อมกับที่เธอรับหมั้นไอ้รันไง”

                หญิงสาวสะดุ้งเฮือกกับแจกันที่ถูกเขาปัดลงกับพื้นและแตกกระจายจนมีเศษกระเบื้องเล็กๆ มาโดนผิวเธอจนเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ด้วยผิวเธอบอบบางและเป็นรอยช้ำง่าย

                “ถ้าไม่ออกไปจากคฤหาสน์ฉายฉานตอนนี้ ก็อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอไประริกระรี้กับไอ้รันหรือผู้ชายคนไหนอีก เจนิส...” เสียงห้าวที่กดต่ำกว่าปกติทำให้หญิงสาวกอดเข่าแน่นขึ้นและก้มหน้าลงไม่สบตากับเขา จนเขาทำได้แต่หัวเราะในลำคอและเดินออกจากห้องทันทีทิ้งให้คนตัวเล็กร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องสีชมพูที่ไร้แสงไฟในยามเย็น...

.........