...เพื่อนรัก...

เนื้อเรื่อง

“ตื่นได้แล้วโว้ย! จะนอนกินบ้านกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน  นี่มันจะ 2 โมงแล้ว”

 เสียงไอ้เติ้ลร้องปลุกผม ผมมีชื่อว่า ดิ๊ส เรา 2 คนเป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ เราพึ่งมาเรียนได้เป็นปีแรก ซึ่งหอพักที่เราอยู่ เป็นหอพักเอกชน ค่อนข้างแพง แต่ก็หรู เพราะพ่อไอ้เติ้ลมันรวย หอเราอยู่ห่างจากมหาลัยไม่ไกลนัก แต่เผอิญผมเป็นคนตื่นสาย ไอ้เติลจึงต้องปลุกทุกวัน แต่วันนี้ผมกับไอ้เติ้ลมีสอบฟิสิกส์ภาคเช้า ผมจึงต้องรีบเป็นพิเศษ

เวลาผ่านไปเพียง 20 นาที  ผมกลับอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ อาจเป็นเพราะความรีบ พวกเราเดินทางด้วยรถเมล์ แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ก่อนออกจากหอเพื่อไปขึ้นรถเมล์ ผมกับไม่เห็นเงาหัวไอ้เติ้ล 

“เติ้ล เติ้ล ซวยแล้วมึงไม่มีเงาหัว”ผมเรียกไอ้เติ้ลอย่างหน้าตื่น

“จริงหรือวะ!”มันอุทานออกมา แต่มองไปคราวนี้เงาหัวมันกลับอยู่ที่เดิม

“ไหนวะ เงาหัวข้าก็ยังอยู่นี่หว่า ไอ้นี่ล้อเล่นอะไรไม่เข้าถ้า ถ้ากูตายกูจะโทษมึง ว่ามึงแช่งกูนี่แหละ”

ผมกลับงงและปลอบใจตัวเองว่า เราคิดมาไป หรืออาจเป็นเพราะเราพึ่งตื่นเลยงัวเงีย ผมจึงได้แต่ขอโทษ

เรามาถึงมหาลัย แต่มันยังไม่ถึงเวลาสอบ เราจึงไปหาอะไรทานที่โรงอาหาร แต่ชิบหา เงาหัวไอ้เติ้ลหายไปอีกแล้ว คราวนี้ผมไม่ง่วงแน่ ผมบอกมันว่า

“เติ้ล ชิบหายแล้ว เงาหัวมึงไม่มี กูพูดจริงๆนะเว้ย”มันหันมาดูอย่างทันควัน แล้วรีบก้มลงไปมอง แต่มันก็เห็นเงาหัวของมัน มันจึงด่าผม

“ไอ้เย้ย! มึงจะเอากูตายให้ได้เลยใช่มั้ย OK ถ้ากูตายจริง กูจะมาหามึงเป็นคนแรก”แล้วมันก็เดินไป ...

ผมเจอมันอีกครั้งในห้องสอบ แต่มันก็ไม่ได้พูดผมเลย ผมก็คิดว่ามันอาจจะโกรธอยู่ ผมจึงพูดกลับตัวเองว่า ตอนเย็นจะเลี้ยงเหล้า เพื่อขอโทษมัน แล้วอาจารย์ก็บอกเริ่มทำข้อสอบ...

ผมเห็นไอ้เติ้ลออกไปเป็นคนแรก ผมจึงคิดว่ามันคงมั่วเหมือนเคยหละมั้ง ไอ้นี่ ไม่ตั้งใจทำข้อสอบเลย แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาทำต่อไป

ผ่านไป 60 นาที ผมก็ทำเสร็จ ตอนนั้นเวลาเที่ยงตรง ผมโทรหาไอ้เติ้ลว่าจะชวนมันไปกินข้าว แต่มีใครก็ไม่รู้รับสายแทนมัน แล้วเป็นเสียงผู้หญิงพูดว่า

“ขอโทษค่ะ กรุณาอย่ารบกวน”

“อะฮ้า!”ผมอุทานออกมา แล้วพูดกลับไปว่า

“แฟนไอ้เติ้ลหรอ ทำไรอยู่อะ”ผมถามกลับด้วยความคิดแฝงเล่ห์นัย แต่เธอกลับวางสายใส่ผม ผมจึงคิดว่า

คงถึงจุดเด็ดแล้ว อิจฉามันจังโว้ย!!!

แล้วประมาณทุ่มกว่า ผมก็กลับหอ ผมก็ต้องแปลกใจ

“เฮ้ย! นี้ไอ้เติ้ลยังไม่กลับอีกหรอวะ”ผมพูดขึ้นลอยๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

ผมเข้าไปในห้อง แต่อะไรกัน กุญแจห้องไม่ได้ล็อค แต่กลับไม่มีรองเท้าไอ้เติ้ลเลย ผมจึงปลอบใจตัวเองว่า มันคงมาแฟนมาทำอย่างว่าที่นี่ แล้วออกไปต่อแล้วลืมล็อคห้อง แต่ลึกๆผมก็กลัวนะ พอผมเข้าไป คุณเชื่อไหม ประตูที่ผมเข้ามาทีแรก ผมยังไม่ได้ปิด แต่มันกลับปิดเองโดยไม่มีเสียงประตูเลย อะไรกันวะ! ผมคิดในใจ หรือผมปิดแล้ว ผมยังงงอยู่ แต่ด้วยความเหนื่อยล้า ผมจึงอาบน้ำแล้วเข้านอน ประมาณ 3 ทุ่มเห็นจะได้ ผมหลับอยู่ แต่ผมต้องตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเปิดประตู ผมคิดว่า กลับมาสักทีนะ คงเพลียละสิถ้า แล้วผมก็หลับต่อ แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อมีคนมาจับแขนผม พอผมมองไป อะไรกัน มันกลับไม่มีใคร ผมจึงพูดขึ้นมาว่า

“ไม่เอาน่าเติ้ล กูง่วงกรุณาอย่ากวนตีน”

แล้วผมก็เปิดไฟ แต่กลับไม่เห็นใคร ผมมองไปรอบๆ แล้วเดินตรงไปยัง ห้องน้ำ ห้องครัว รวมถึงใต้เตียง ใต้ตู้แต่บรรลัย ไม่มีไอ้เติ้ลอยู่เลย ผมชักกลัวแล้ว ตอนนั้นประมาณ ตี2 ผมเดินตรงไปหน้าห้อง แล้วเปิดประตูดู 

“อ้าว ไอ้เติ้ลยังไม่กลับ แล้วใครแกล้งกูวะ”

แค่นั้นหละครับ ผมถึงกลับกลัวจนตัวสั่น แล้วคิดว่าเมื่อไรไอ้เติ้ลจะกลับมาวะ แต่แล้วผมก็สะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ ผมรับแล้วพูดว่า

“เติ้ลหรอวะ”แล้วคนคนนั้นก็พูดกลับ

“เปล่าครับ คุณเป็นเพื่อนกับคุณพชรใช่ไหมครับ”

“ครับ”ผมตอบกลับ“ทำไมหรือ?”

“คุณพชรเพื่อนคุณถูกผู้หญิง 2 คนมอมเหล้าแล้วฆ่าทิ้งเพื่อชิงทรัพย์ เมื่อประมาทุ่มตรงเห็นจะได้”

ผมถึงกลับมือไม้สั่น คำพูดที่ผมได้ยินก้องในหู “ถ้ากูตาย กูจะมาหามึงเป็นคนแรก”

แล้วต่อจากนั้น ผมก็ย้ายหอไปอยู่กับอาที่อยู่ไกลจากมหาลัยผมเกือบกิโล ผมต้องตื่นแต่เช้าทุกวันซึ่งผมไม่คุ้นเคย หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่แล้ว 100 วันผ่านไป ผมเดินทางกลับบ้าน ผมผ่านหอเก่าที่ผมเคยอยู่ ผมมองเห็นชายคนหนึ่ง มองผมอยู่หน้าห้องที่เคยอยู่ ผมมองดูดีๆ

“เฮ้ย! ชิบหาย ไอ้เติ้ล”

ผมวิ่ง 100 เมตรชายละครับ พอถึงหอผมจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง อาจึงพาไปหาพระที่วัด พระท่านสวมสายสิญจน์ให้ผมเหมือนทำพิธีอะไรสักอย่าง และหลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้เจอไอ้เติ้ลอีกเลย

ไปสู่สุขติเถิด เพื่อนรัก...

ผู้แต่ง

:ศิษย์สามกานต์