ตื่นจากตัวตน

     

    การเดินทางของชีวิตไม่ได้สิ้นสุดลงในช่วงเวลาเพียงแค่ร้อยปี

ตราบใดที่ยังไม่สามารถค้นพบจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของชีวิตได้อย่างแท้จริง

"เรา"ก็ยังคงต้องเดินทางอยู่ต่อไปตราบนั้น

     ในระหว่างทางอาจต้องเจอบ้าง กับเส้นทางที่มีอุปสรรคไม่ราบรื่น

แต่มันก็คือ บททดสอบที่สอนความอดทนอดกลั้นให้กับเรา

บางครั้งระหว่างทางที่เดินไป ก็ราบรื่นเสียจนดูน่าตกใจ

สัญเตือนนี้ ! คือสิ่งที่กำลังบอกเราว่า

ควรใช้ชีวิตอย่างไรให้มีสติเพื่อความไม่ประมาท

เพราะกับดักหลุมพรางของความสุขนั้นกำลังจะกลายเป็นความทุกข์

ในไม่ช้า เพราะเมื่อไดที่ความสุขหมดไปความทุกข์ก็จะเข้ามาแทนที่ทันที

   เราทุกคนต่างก็ผ่านการเดินทางกันมาอย่างช้านาน...

จนหลายคนเรียนรู้ว่า เราควรแบ่งปันในสิ่งที่เรามีให้กับผู้อื่นบ้างตามกำลังของเรา

แต่กับอีกหลายคนก็ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการโกบโกยอย่างชนิดที่ว่ามือใครยาวสาวได้สาวเอา

เสียดาย...ที่เราทุกคนไม่สามารถจดจำเหตุการณ์ในช่วงชีวิตสั้น ๆ ของเราได้

เหตุนั้นจึงนำความเสียหายมามาสู่เรา จนเราต้องตกร่วงไปอยู่ในระดับของเส้นทางที่มีระดับต่ำกว่า

ทั้งนี้ก็เพื่อให้เราได้มีโอกาสเรียนรู้ในสิ่งที่ไม่เคยสนใจจะเรียนรู้ เพื่อให้เราสร้างในสิ่งที่ไม่เคยสร้าง

ฝึกฝนในสิ่งที่ไม่เคยฝึกฝน และให้ในสิ่งที่เราไม่เคยให้

   แต่สำหรับผู้ที่เรียนรู้ชีวิตและฝึกฝนชีวิตมาอย่างดีแล้ว เขาเหล่านั้นย่อมรู้สึกเข็ดขยาด

กับการกระทำที่จะทำให้ตนต้องตกต่ำลง เพียงเพื่อต้องการแลกกับความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่จีรังยั่งยืน

ด้วยเหตุนี้...จึงทำให้พวกเขาเหล่านั้นกลายไปเป็นผู้นำทางชีวิตให้แก่ชีวิตทั้งหลายได้ก้าวไปสู่แสงสว่างอันเป็นนิรันดร์โดยที่ผู้นำทางเหล่านั้นก็มิได้ร้องขอ หรืออยากจะเป็นเลย

สุดท้าย....คงถึงเวลาแล้วที่พวกเราทุกคนจะต้องออกเดินทางไปพร้อมกันอีกครั้ง ณ บัดนี้.....