คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เปิดใจให้กันอีกสักครั้ง (100%)
CHAPTER 17
เปิดใจให้กันอีกสักครั้ง
I
want to reach inside your heart
I
want to waslk up and whisper to you
I
want to walk up and stand next to you
ข้าวของของอาโปถูกวางไว้ในคอนโดห้องที่อยู่ข้างๆกับห้องนอนของรฐนนท์
ร่างบางเริ่มจัดของในกระเป๋าเก็บมันให้เข้าที่ให้เรียบร้อยโชคดีที่รฐนนท์มีงานด่วนกระทันทันที่คาสิโนของตัวเองอีกหลายวันคงกว่าจะกลับซึ่งตัวเขาคิดว่ามันดีมาก
บอดี้การ์คคนสนิทที่เจ้าตัวส่งมาดูแลยื่นบัตรเดบิตวงเงินไม่จำกัดที่เจ้านายของตัวเองเป็นคนฝากมาให้อาโปรับมันมาในเมื่อรฐนนท์ไม่อยู่เขาก็จะออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศข้างนอก
ร่างบางไม่ลืมที่จะสั่งให้การ์ดสั่งให้แม่บ้านของคอนโดมาดูดฝุ่นในห้องนอนตัวเองและบอกว่าขอออกไปเดินเล่นที่ข้างล่างคอนโดจะมีสวนหย่อมขนาดใหญ่และมีสระว่ายน้ำรวม
อาโปแสร้งทำเป็นเดินเข้าไปในสวนหย่อมเมื่อคนของรฐนนท์เผลอร่างบางเดินออกทางข้างหลังคอนโดเป็นซอกเล็กๆที่ออกไปเจอถนนใหญ่
โชคดีที่มีเงินสดติดตัวอยู่จึงเรียกแท็กซี่ไปที่ใดสักแห่ง...โดยที่การ์ดไม่ได้สังเกตสักนิดว่าเขาออกไปไหนเพราะสวนที่นี่มีขนาดกว้างพอสมควร
หลังจากที่โดนขโมยจูบอย่างหน้าตาเฉยพระพายหนีออกมาจากห้องทำงานของติณฑ์ไปช่วยงานพี่นาราที่โต๊ะแทนโดยช่วยกันคัดเลือกผู้เข้าแข่งขันที่มีผลงานออกแบบเข้าตามากที่สุด
100 คนจากโดยคัดแยกออกมาจนกว่าจะหมดเขตเมื่อมองไปยังนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะของคุณเลขาเป็นเวลาพักเที่ยงพระพายจึงชวนไปทานข้าวแต่ทว่าเธอมีนัดแล้วจึงปฏิเสธเขาไป
ทำให้ตัวเขาเองต้องไปทานข้าวคนเดียวแต่อยู่ดีๆเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะของนาราดังขึ้นแต่เจ้าของออกไปทำธุระเรียบร้อยแล้วร่างบางจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์แทนเพราะเป็นสายเข้าจากโฟนอินจากเจ้านายจอมเจ้าเล่ห์ของตัวเอง
พระพายจำใจรับพร้อมกรอกเสียงไร้อารมณ์ใส่ลงไปในปลายสาย
“มีอะไรครับ”
(อย่าเพิ่งไปทานข้าว รอฉันก่อน)
“ไม่รอครับแค่นี้..”
พระพายไม่รอให้คนในสายพูดพร้อมวางหูโทรศัพท์เดินลงลิฟต์เพื่อไปทานข้าวที่โรงอาหารของบริษัทตรงชั้น
1 บริษัทนี้มีทั้งหมด
7 ชั้น ระหว่างที่รอลิฟต์เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกพระพายกดเลขชั้นที่ต้องการทันทีเมื่อเดินมาถึงโรงอาหารของบริษัทพนักงานทุกคนต่างมองพระพายด้วยสายตาที่แปลกๆบางคนดูไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
ร่างบางไม่ได้สนใจสายตานัดสักเท่าไหร่เดินไปแลกบัตรคูปองเงินสดมาเพื่อจ่ายค่าอาหาร
พระพายถือจานข้าวราดแกงเดินหาโต๊ะจนไปเจอโต๊ะที่ว่างพระพายวางจานและลงมือทานข้าวไม่วายได้ยินเสียงซุบซิบที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
‘ไหงมาทานข้าวคนเดียวซะละ’
‘ขายตัวแลกเกรดละสิไม่ว่า
สมัยนี้มีเยอะ’ พนักงานออฟฟิศพูดลอยๆขึ้นมาคำๆนี้ทำให้พระพายหันขวับไปด้วยความไม่พอใจ
คนปากเก่งถึงกับเงียบและหน้าเสียพระพายรู้สึกไม่โอเคกับคำนี้
แต่ก็เลือกที่จะไม่ตอบโต้แค่ส่งสายตาเชิงไม่พอใจไปให้ผู้หญิงคนนั้นที่ว่าร้ายเขา
พระพายเลือกที่จะไม่ทานข้าวต่อจึงนำจานข้าวไปเก็บทั้งที่กินได้นิดเดียวเองเท่านั้น
พระพายแวะซื้อแซนวิชและกาแฟที่มินิมาร์ทขึ้นไปทานที่ห้องทำงาน
พระพายกดชั้นเลขห้องทำงานเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกมาเขาก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานเพื่อคัดเลือกต่อแต่ทว่ากลับมีกล่องอาหารเดลิเวอรี่วางไว้บนโต๊ะทำงานของตัวเองเป็นกล่องเบนโตะอาหารญี่ปุ่น
ร่างบางสงสัยเล็กน้อยว่าของคุณติณฑ์หรือเปล่าและมีคนอาจวางไว้ผิดโต๊ะ พระพายชั่งใจว่าจะวางไว้บนโต๊ะของติณฑ์หรือจะทานไว้แล้วบอกว่าไม่รู้เรื่องเพราะข้าวกลางวันก็ทานไปแค่นิดเดียวไก่ในจานยังไม่พร่องด้วยซ้ำ
ร่างบางตัดสินใจแกะกล่องเบนโตะและง้างตะเกียบเพื่อคีบแซลมอนในกล่องสีสันยั่วน้ำลาย
ติณฑ์ที่บังเอิญได้ยินคนว่าร้ายให้กับพระพายร่างสูงรู้สึกไม่พอใจเมื่อพนักงานกำลังดูถูกคนของเขา
ติณฑ์ได้ยินข่าวลือมาบ้างว่าเขากับพระพายกินกันเงียบๆหรือว่าพระพายคือเด็กเสี่ยและต่างเล่าลือกันปากต่อปากทั่วบริษัท
ติณฑ์ปรายตามองไปที่กลุ่มหนึ่งที่กำลังสุมหัวนินทาเมื่อปรายตามองมีบางคนที่สะดุ้งและแยกตัวออกมามีเพียงแค่คนหนึ่งที่ปากจ้อไม่หยุด
ติณฑ์หมายหัวคนนี้ไว้ก่อนจะโทรหา HR เพื่อส่งประวัติพนักงานของแผนกที่ทั้งหมดมาให้เขาภายในวันนี้ในเมื่อเลี้ยงแล้วมาแว้งกัดคนของเขาเขาก็ไม่เลี้ยงไว้
ติณฑ์โทรหาHRก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานทันทีไม่รู้ว่าพระพายจะคิดมากหรือเปล่าที่ทุกคนในบริษัทของเขามองตัวเองเป็นเด็กเสี่ยหรือเด็กของเขา
ติณฑ์เดินเข้าไปในห้องกลิ่นอาหารตีเข้าจมูกอย่างจังร่างสูงยิ้มเมื่อรู้ว่าพระพายกำลังทานอาหารที่เขาสั่งมาให้
เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานก่อนจะกระแอมเบาๆให้ใครบางคนรู้ตัว
“อะแฮ่ม
อร่อยไหม”
พระพายตกใจเกือบสำลักข้าวปั้นมือบางรีบคว้าแก้วกาแฟที่อยู่ขวามือดูดมันเข้าปากเพื่อให้ตัวเองไม่ตายร่างบางหันขวับด้วยความไม่พอใจจะมาก็มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง
มีเพียงเสียงหัวเราะชอบใจของติณฑ์ร่างบางหันมาค้อนใส่ร่างสูงแปปนึงและหันมาสนใจอาหารญี่ปุ่นในกล่องต่อ
ไม่ได้เห็นแก่กินแต่พลังงานต้องมาก่อนฉะนั้นเขาก็เลือกที่จะกินก่อน
ติณฑ์กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานแสร้งทำเป็นตรวจเช็คเอกสารทั้งที่กำลังแอบมองคนกินอยู่
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุดยกขึ้นมาถ่ายโดยการนับแฟ้มเอกสารมาบังเหมือนกำลังอ่านแต่ความจริงกำลังซูมและถ่ายรูปพระพายที่กำลังกิน
คุณนิดา HR ของ TJ JEWELRY เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารของแผนกที่เขาขอมาทั้งแฟ้ม
ติณฑ์กล่าวขอบคุณเธอก่อนนิดาจะหันหลังออกจากห้องไป
ติณฑ์เปิดแฟ้มหารายชื่อคนพวกนั้นก่อนจะเจอกับตนที่เขาหมายหัวคือคนที่พูดจ้อเรื่องของเขาไม่หยุด
ติณฑ์เดินออกไปข้างนอกโทรหานาราเพื่อที่เธอกับมาให้ทำหนังสือส่งให้คนนี้คือใบลาออกที่ติณฑ์จะมอบให้เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างในการว่าร้ายคนของเขาอีก
การคัดเลือกเป็นไปได้อย่างลำบากเพราะมีแต่ผลงานที่สวยๆทั้งนั้น
ตอนนี้นารากลับมาจากข้างนอกเรียบร้อยนาราขอให้พระพายเลือกตามใจชอบส่วนเธอนั้นกำลังพิมพ์หนังสือลาออกตามที่เจ้านายของตัวเองสั่ง
พระพายมีความคิดที่จะออกแบบอีกสองอาทิตย์กว่าจะหมดเขตการส่งถ้าเขาทำก็คงจะทัน
เมื่อคัดเลือกกันจนตาลายติณฑ์โฟนอินโทรเรียกตัวเองเข้าไปหาเพื่อช่วยคัดแยกเอกสารและเรียงตามตัวอักษรพระพายรู้สึกว่าฝึกงานที่นี่เหมือนเขาจะสบายเกินไปหรือเปล่า
ทุกวันนี้แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เมื่อจัดเรียงเอกสารเสร็จสิ้นก็นำเอกสารนั้นเก็บไว้ที่ตู้แฟ้มเหมือนเดิม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาพระพายล้วงจากกระเป๋ากางเกงกดรับ
(ฮัลโหล
คิดถึงงงงง ทำงานกับพี่ติณฑ์เป็นไงมั่ง
พี่เค้าแกล้งไรแกไหมอ่ะพรุ่งนี้เราจะได้ไปด่า)
“ก็ดี”
ออกจะสบายไปด้วยซ้ำ
(พรุ่งนี้เราก็ได้ไปทำงานที่นั่น
แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ พี่จักรคะ” สายก็ตัดไป พระพายไม่เข้าใจว่าทำไมกุญแจถึงมาทำงานทั้งที่เพื่อนของเขาออกจะรวยปานนั้นแต่ก็ดีที่เขาจะได้มีเพื่อนทานข้าว
พระพายดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือเหลือเวลาอีก 15 นาทีจะถึงเวลาเลิกงานพระพายต้องรอกลับพร้อมติณฑ์เพราะถ้าไม่ไปก็โดนบังคับอยู่ดี
ห้างสรรพสินค้า XXX
อาโปเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วเพื่อซื้อของเข้าห้องร่างบางเดินไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตในห้างลากรถเข็นไปตามเชลฟ์ต่างๆเพื่อเลือกสิ่งของที่ลิซไว้ในหัว
อาโปเดินไปเลือกพวกผักสดก็ต้องชะงักเมื่อเจอมาร์คและผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่งที่เดินตามหลังด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ก็อดแปลกใจไม่ได้หรือว่าเขาจะเลิกชอบน้องชายเขาแล้วละมั้ง
เพราะมีผู้ชายน่ารักคนนั้นอยู่ทั้งคนอายุก็พอดูเหมาะสมกันดี
อาโปมัวแต่ดูคู่นู้นที่กำลังเถียงกันไม่ได้ดูเบลยว่ามีใครหยุดอยู่ตรงหน้าของตัวเอง
“ไม่ได้เจอกันนานนะ”
ชานนท์เอ่ยถามคู่ขาเก่าอย่างอาโป ร่างบางพยายามที่จะขยับรถเข็นหนีแต่โดนมือหนาจับแขนเอาไว้ไม่ให้หนี
อาโปถูกพาไปนั่งที่ร้านกาแฟในห้างโดยของทั้งหมดที่ซื้อวันนี้ชานนท์เป็นคนจ่ายให้เขาทั้งหมด
ร้านกาแฟเปิดเพลงคลอเบาๆดูสบายๆแต่ตรงนี้กลับอึดอัดจนแทบอยากจะเดินหนี
ชานนท์ดีใจที่เจออาโปอีกครั้งเพราะไม่ได้เจอหลายเดือนหลังจากที่ไปทำงานต่างประเทศกลับมาร่างบางก็เปลี่ยนเบอร์และลบทุกอย่างที่สามารถติดต่อได้ทิ้งเขาเสียเงินให้กับคนตรงหน้าไปหลายบาทก็คงขอต้นทุนคืนบ้างก็ยังดี
“ไม่คิดจะทักทายผมสักหน่อยหรอ”
“ผมรีบกลับ”
อาโปไม่อยากคุยเพราะกฎสำหรับคนอย่างเขาไม่มีวันกลับไปหาคนเก่าหลังจากเขี่ยทิ้งอีก
ตอนนี้เขาคือคนของรฐนนท์เขากลัวว่าถ้ามันรู้ทั้งเขาและคนตรงหน้าอาจจะไม่ปลอดภัย
“ผมคิดถึงคุณนะ ผมกลับมาคุณก็เปลี่ยนทุกอย่าง”
“ผมต้องรีบกลับไว้ผมค่อยติดต่อคุณไปทีหลังแล้วกันนะ”
อาโปหยิบถุงที่ซื้อมาทั้งหมดเดินออกไปจากร้านกาแฟทันที
โชคดีที่ชานนท์ไม่ได้ตามเขามาแต่อย่างใด ร่างบางตัดสินใจกลับคอนโดทันทีโดยไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าเพราะคนของรฐนนท์มาทำธุระแถวนั้นพอดีจึงโทรไปหาว่าเจอคนของเจ้านายที่นี่และชานนท์ลูกค้าคนสำคัญของคาสิโน่แอบนัดพบกัน
(ต่อ)
อาโปที่กลับมาจากห้างสรรพสินค้ารู้สึกแปลกใจว่าบอร์ดีการ์ดที่รฐนนท์เป็นคนจ้างหายไปไหนหมดแต่ก็ดี
ร่างบางกดรหัสตามที่เจ้าของห้องเคยบอกประตูห้องปลดล็อคร่างบางจึงหมุนลูกบิดเข้าไปพร้อมหิ้วข้าวของที่ซื้อมาเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องชะงักเมื่อเจอรฐนนท์นั่งอยู่ในห้องด้วยแววตาขุ่นมัว
“คุณมีงานไม่ใช่หรอครับ”
“เคลียร์หมดแล้ว ไปไหนมาเหรอ”
ร่างสูงเอ่ยเสียงนิ่ง สายตามองไปที่ถุงหิ้วในมือของอาโป
อาโปจึงเอาซ่อนไว้ด้านหลังของตัวเอง
“ผมไปซื้อของมาครับ”
“งั้นเหรอ ไปเจอใครมาหรือเปล่า”
ร่างสูงเดินเข้ามาหาอาโปนิ้วเรียวไล้ไปตามกรอบหน้าเล็กแววตาจ้องด้วยความดุดัน
อาโปรู้สึกกลืนน้ำลายไม่เข้าคอแววตาหลุกหลิกพยายามที่จะหาทางรอดให้ไม่โดนคาดคั้นอะไร
อาโปแสร้งทำเป็นคุยดีๆด้วย
“คุณทานอะไรมาหรือยังครับ”
“ยัง แต่ไม่หิว
ฉันจะเข้าไปนอนนายก็ต้องเข้ามาด้วย”
ทำไมเขาต้องเข้าไปในเมื่อเขาไม่ง่วง
ร่างบางตั้งท่าที่จะปฏิเสธแต่พอเจอแววตาดุของคนตรงหน้าอาโปจึงต้องยอมเดินตามเข้าไปในห้องด้วย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้สีหน้าของอาโปซีดเผือดลงเมื่อเห็นรายชื่อขอคนที่โทรมาโชว์หราอยู่บนหน้าจอ
‘K. NON’
อาโปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วตัดสายทิ้งแต่ทว่าคนที่โทรเข้ามาก็ยังคงกระหน่ำโทรเข้าไปอีก
จนอาโปตัดสินใจปิดเครื่องทิ้งทันที
ใบหน้าคมมองมาด้วยความไม่พอใจอาโปจึงเดินขึ้นไปบนเตียงและอ้อนคนตรงหน้าให้ผ่อนคลายอารมณ์
ริมฝีปากบางแตะที่อวัยวะเดียวกันของร่างสูงเพื่อเอาใจ
มาร์คอาสาพาหมอแบมแบมมาซื้อของเข้าบ้านพักแพทย์
มาร์คขับรถเข้าไปทางข้างหลังโรงพยาบาลเจอบ้านพักไม้สีครีมมาร์คค่อยๆจอดรถเลียบตรงรั้วบ้านของแบมแบมเมื่อจอดรถเสร็จมาร์คนำข้าวของต่างๆหิ้วเข้าไปในบ้านทั้งที่แบมแบมนั้นไม่ได้ขอ
มาร์ควางถุงไว้ตรงโซฟาสีแดงพร้อมทิ้งตัวลงนั่งแบมแบมหยิบอาหารสดขึ้นมาเพื่อที่จะทำกับข้าว
บ่อยครั้งที่มาร์คมักจะมาวอแวกับเขาที่โรงพยาบาลบ่อยๆ
จนแบมแบมแปลกใจไม่ได้ทั้งที่เจอกันครั้งแรกจะตีกันตลอดเวลาด้วยซ้ำ
“ทำไมคุณยังไม่กลับละครับ”
แบมแบมที่กำลังหั่นผักอยู่และมองไปที่โซฟาแต่มาร์คยังคงนั่งอยู่บนโซฟาแบมแบมจึงออกมาเอาหมูที่วางไว้บนโต๊ะตรงหน้าโซฟา
“ผมหิว ขอทานข้าวด้วยสิ”
“ทานเสร็จแล้วก็กลับนะครับ”
แบมแบมเดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อที่จะเดินไปทำอาหารต่อ
ร่างบางตั้งกระทะใส่น้ำมันเล็กน้อยนำหมูมาผัดก่อนจะตามด้วยผักผัดเข้าด้วยกันเมื่อทำอาหารเสร็จก็นำมาวางไว้ที่โต๊ะตรงโซฟา
มาร์คเดินไปช่วยด้วยการยกหม้อหุงข้าวที่เพิ่งหุงเสร็จใหม่ๆ
ตักคดข้าวใส่จานทั้งสองจานและนั่งทานกัน มาร์คเพิ่งรู้ว่าแบมแบมนั้นทำอาหารอร่อย
สงสัยเขาคงต้องมาฝากท้องด้วยบ่อยๆช่วงนี้แม่ขอให้เขาไปเฝ้าคุณลุงแทนเพราะตอนนี้คุณหญิงผกามาศยังคุยธุรกิจที่นิวยอร์กไม่เสร็จและธุรกิจสาขานั้นยังไม่ลงตัวสักเท่าไหร่
หลังจากขับรถออกจากบริษัทจนถึงตอนนี้รถยนต์ยังติดแหง็กอยู่ที่สีแยกที่รถติดมหาโหด
ตอนนี้พระพายเริ่มรู้สึกหิวนิดหน่อยติณฑ์สังเกตคนข้างๆที่ทำหน้าง้ำงอปากคว่ำจนน่าบีบ
เมื่อไฟเขียวรถยนต์ Audi TT เคลื่อนไปข้างหน้าทันทีก่อนจะเลี้ยวขวาเพื่อไปอีกแยกหนึ่งจนมาจอดตรงร้านอาหารริมน้ำบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง
รถยนต์คันหรูขับเข้าไปจอดไว้ข้างใน เมื่อเดินเข้าไปในร้านบ๋อยเดินนำไปที่โต๊ะที่ว่างอยู่เมื่อทั้งสองคนนั่งลงบ๋อยยื่นเมนูให้คนสองคน
“เอาปลาราดพริก ฉูฉี่ทะเล...” ติณฑ์สั่งเมนูอาหารเรียบร้อยและหันไปถามร่างบางว่าต้องการอะไรเพิ่มนอกจากนี้หรือไม่
พระพายส่ายหน้าเพราะเกรงใจแค่ติณฑ์สั่งก็เต็มโต๊ะแล้ว
เมื่ออาหารเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะทั้งสองคนเริ่มจัดการอาหารตรงหน้าด้วยความหิว
เมื่อทานอาหารจนรู้สึกหนังท้องตึงๆ
ร่างบางมองไปที่บรรยากาศข้างแม่น้ำเงาแสงจันทร์ที่สะท้อนพื้นน้ำดูสวยแสงสีเหลืองนวลส่องอยู่บนฟากฟ้า
ติณฑ์ชวนน้องคุยบ้างต่างคนต่างคุยกันเรื่องตั่งต่างนาๆ
จนกระทั่งมือบางข้างหนึ่งของพระพายที่วางไว้บนโต๊ะโดนมือหนากุมร่างบางช้อนตาขึ้นเห็นรอยยิ้ม
“คบกับพี่ติณฑ์ไหมครับ”
พระพายรู้สึกหน้าร้อนๆ
พยายามที่จะแกะมือออกจากการเกาะกุมแต่ติณฑ์ไม่ยอมน้องจึงต้องยอมนิ่งไป
หัวใจเต้นระส่ำถ้าจะบอกว่าเขินก็คงจะเขินมากๆ
“ถ้าผมปฏิเสธละครับ”
“ก็จะจีบต่อครับ
ใจอ่อนกับพี่ได้แล้วนะคนดีเรื่องที่ผ่านมาพี่ผิดแต่มันก็ทำให้เราได้เจอกัน”
“ถ้าสมมติคนที่พี่จับคือพี่ชายของผมคุณจะชอบเขาไหม”
“ไม่หรอกแต่เป็นนาย
คนที่นู่นคิดถึงเรานะเขาคิดถึงนายน้อยของเขา”
ร่างสูงกระตุกยิ้มไม่ต้องถามว่าตอนนี้พระพายเป็นยังไงถ้าหายตัวได้ก็จะหายมันเขินไปหมด
คนบ้าอะไรจะทำให้เขินขนาดนี้
“ผมก็คิดถึงพวกเขา”
“งั้นตกลงเป็นไหม ให้เวลาตอบ 1 วินาที โอเคเป็นนะ”
“ผมยังไม่ได้ตอบสักหน่อย”
พระพายแหวใส่คนขี้ตู่ แต่ติณฑ์หัวเราะที่ชอบใจที่มัดมือชกคนตรงหน้าได้ ร่างบางมองค้อนด้วยความหมั่นไส้
รถยนต์จอดอยู่ตรงหน้าบ้านของร่างบางพระพายกล่าวขอบคุณที่มาส่งกำลังที่จะลงรถแต่ทว่าติณฑ์กดล็อกรถเฉยทำให้พระพายเลิ่กคิ้วด้วยความแปลกใจ
ติณฑ์ค่อยโน้มหน้าเข้าหาน้องที่นั่งตัวเกร็งอยู่ที่เบาะ
ลมหายใจของร่างสูงอยู่ตรงลำคอของเขา พระพายตัวเกร็งจนกระทั่งร่างสูงกระซิบ
“คืนนี้พี่ขอค้างด้วยได้ไหมครับ”
15/07/61 เอ้ จะมีเอ็นซีไหมน้าาาา พี่เค้าขอค้างกับน้องด้วยแหละะะะะะะ
11/07/61 มาแก้เนื้อหาให้มันไหลลื่นขึ้น บางทีไรท์ว่าไรท์ลืมอะไรไปลืมคู่หมอแบมกับมาร์คอ่ะ55555555 ค่าตัวแพงพอๆกับคู่จักรกุญแจเผลอๆแพงกว่าน๊านนานนานมาทีหนึ่ง ส่วนคู่อาโปรฐนนท์ก็นะไม่รู้ว่ากลับคอนโดจิโดนไรมุ้ย ไม่สปอยด์ใดๆทั้งสิ้น ;____; ใครก็ได้โบกหัวบอดี้การ์ดของคุณเขาหน่อย เสี้ยยมม!!!
แนบอิมเมจ ชานนท์
ความคิดเห็น