[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 5 : I'm Mother [5] : เรื่องนี้สอนให้รู้ไว้อย่าทำมนุษย์เมนส์(?)เกรี้ยวกราด

I'm Mother [5]

"เรื่องนี้สอนให้รู้ไว้อย่าทำมนุษย์เมนส์(?)เกรี้ยวกราด"

          ตอนนี้ร่างบางกำลังยิ้มอย่างอดไม่ได้ มือบางลูบหน้าท้องที่พองโตขึ้นมาแทบทุกวันด้วยความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้อายุครรภ์ของเขาย่างเข้าไตรมาสที่ 2 แล้ว

          ถึงมันจะทำอะไรลำบากขึ้นกว่าเดิมเพราะท้องมันใหญ่ขึ้นก็เถอะ...

          แต่ว่านะ

          เด็กในท้องเขาดิ้นแล้ว!!!

          ความรู้สึกเหมือนมีแขนขาเล็กๆกระทุ้งท้องจากด้านในเบาๆ มันยิ่งทำให้ใบหน้าของโฮตารุเผยรอยยิ้มออกมามากขึ้น

          เขายังจำได้ในช่วงที่คุณน้าของเขาตั้งท้องในช่วงไตรมาสที่ 2 นี้เขามักจะเห็นคุณน้าให้เด็กในท้องฟังเพลงบ่อยๆ ไม่ก็คุยกัยเด็กน้อยมากขึ้น

          อืม...จะไปหาหูฟังมาครอบท้องก็ไม่ได้เพราะมันไม่มี งั้นลองคุยดูหน่อยละกัน

          "เมื่อไหร่แม่จะได้เห็นหน้าลูกสักทีนะ..." เอ่ยพลางลูบหน้าท้องของตนอย่างแผ่วเบา

          ไม่ทันไรก็รู้สึกได้ถึงแรงเบาๆที่กระทบกลับมา ทำให้คนเป็นแม่หัวเราะคิกคักพลางลูบหน้าท้องอีกครั้งด้วยความเอ็นดู

          อ่า...เขาจะร้องเพลงอะไรให้เด็กน้อยฟังดีนะ?

          เอาเป็นเพลงที่คุณพ่อชอบร้องกรอกหูให้แม่ฟังดีกว่า ว่าแล้วก็นึกย้อนไปสมัยตนเองยังเป็นเด็กตาดำๆที่ชอบเล่นซนอยู่ ริมฝีปากบางเริ่มคลี่ยิ้มบางก่อนะจะร้องเพลงออกมา

โอ้เจ้าหงส์ฟ้า แก้วตาดุจพลอย...

บ่ฮื้อหลุดลอย ให้ใครเชยชม

ดอกรักบ่ลอยลม ก็สุขสมเหลือใด ผีเสื้อได้ดอมดม ก็สุขล้นหัวใจ...

ไม่ได้ต้องการที่จะเป็นตำนานรัก...แต่ใจต้องการนักแค่เพียงได้รักเจ้าเนิ่นนาน

 ......

          สายลมยามผลิใบพัดแว่วให้พึงยินเสียงอันแผ่วเบาของใครบางคน แม้มันจะเบานักทว่ากลับรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและความอบอุ่นยามสดับฟัง

          เป็นอีกครั้งที่กลิ่นหอมหวานของมนุษย์ผู้นั้นลอยคล้อยตามลมมา ทว่ามันก็เป็นเพียงราวเสี้ยววิ ครู่ต่อมากลิ่นของดอกไม้ที่ไม่น่าอภิรมย์ก็ลอยตามมาให้มิกล้าย่างกรายเข้าใกล้

          และกลิ่นหอมหวานที่แสนเชิญชวนนั่นก็ดึงดูดสิ่งหนึ่งเข้ามาในเขาลูกนี้เช่นกัน...

          วันนี้โฮตารุได้ลงเขาไปซื้อของที่จำเป็นดังเคย อากาศอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิทำให้ร่างบางอารมณ์ดีมากขึ้น ใบไม้สีเขียวที่แตกยอดออกมาจากกิ่งไม้ยิ่งทำให้รายทางที่หญิงสาวเดินผ่านยิ่งทำให้ดูงดงามมากขึ้น

          อา...แต่ว่านะช่วงเวลาสงบสุขมันคงอยุ่ไม่นานนักหรอก

          ไม่นานดวงตะวันก็ลาลับขอบฟ้าปล่อยให้ดวงจันทร์กลมโตขึ้นมาสุกสกาวแทน

          โฮตารุที่กำลังนั่งทาน้ำมันบำรุงผิวที่หน้าท้องของตนไปมาอย่างแผ่วเบาก็ชะงักกับเสียงอะไรบางอย่างที่กระทบกันด้านนอก

           ถึงแม้รอบบ้านจะแขวนถุงหอมดอกฟูจิไว้ใช่ว่าจะปลอดภัย...

           มือเรียวยื่นมากระชับฝีกดาบข้างกายอย่างรวดเร็วเมื่อเสียงนั้นย่างกรายเข้ามาใกล้ทุกที

           โฮตารุค่อยๆหยัดกายขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเดินออกไปดูด้านนอก ดวงตาสีนิลกวาดมองไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะมาสะดุดเข้ากับร่างหนึ่งที่ยืนอยุ่ท่ามกลางแสงจันทรือันน้อยนิดเบื้องหน้า

           "ผู้หญิง?...อ่าน่าผิดหวังชะมัด" น้ำเสียงแหบทุ้มไม่น่าฟังถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างผิดหวังทว่าในจังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับนั่นเอง

          เคร้งง!!

          "เห้ยๆ แบบนี้มัน!" ดวงตาเลื่อมลายราวกับไม่ใช่มนุษย์เบิกกว้าง เมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็ตวัดดาบเข้ามาใส่อย่างรวดเร็ว หากเมื่อครู่ไม่ได้เอาแขนมากันไว้คาดว่าหัวคงมิพ้นหลุดออกจากบ่าเป็นแน่ เพราะกระบวนดาบเมื่อครู่

          มันเร็วมาก!!

          ชิ้ง!

          ดาบถูกคว้าออกมาจากฝักอีกครั้งก่อนที่จะตวัดเป็นเส้นแทยงมุม คราวนี้ความเร็วมันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวจากคราแรกจนอสูรตนนั้นถูกฟันเข้าเต็มๆ ถ้าหากมันรุนแรงกว่านี้แขนทั้งสองข้างของอสูรคงได้ขาดไปแล้วแน่ๆ

          เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นออกไปตามความรุนแรงของการฟัน อสูรตนนั้นได้แต่เบิกตาค้างอยู่เช่นนั้น

          แข็งแกร่งอะไรอย่างนี้!!

          รอยยิ้มถูกยกสูงขึ้นจากมุมปาก เส้นผมสีแดงอมชมพูสั้นบิดพลิ้วไปตามแรงเคลื่อนไหว เขาเปลี่ยนท่าทีจากที่เมื่อครู่จะจากหันหลังไปกลับตั้งกระบวนท่าเตรียมสู้

          สองมือถูกตั้งขึ้นมาขนาบข้างกำหมัด ชูมืออีกข้างที่แผ่ออกไปเบื้องหน้า

          ทว่า..

          "อุบ!!"

          แหวะ!!!

          โฮตารุหน้าซีด อะไรอาการเเพ้ท้องมันจะกำเริบเอาตอนนี้!

          ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นพร้อมอาเจียนออกมาไม่หยุด สองมือใช้ฝักดาบฝืนพยายามค้ำจุนร่างกายให้หยัดยืนขึ้นมาอีกครั้ง แต่ร่างกายมันกลับไปไม่ยอมทำตามคำสั่งเลยสักนิด

          ดวงตาเลื่อมลายของอสูรตนนั้นมองมาที่โฮตารุอย่างแปลกใจ

          "เหตุใดเจ้าจึงลงไปนอนทรุดเช่นนั้นเล่า?"

          อ...ไอ้

          อยากด่าแต่ด่าไม่ออกเพราะปวดแสบลิ้นปี่ไปหมด โฮตารุรวบแรงอารมณ์ความหัวร้อนหงุดหงิดของมนุษย์เมนส์(?)ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่

          ได้! เอ็งอยากสู้นักใช้ไหม!!? หา!!

          "ป...ไปตายซะ!!!!!!!!!" ดาบในฝักถูกชักออกมาอีกครั้ง โฮตารุหลับตาลงก่อนที่จะสวมวิญญาณนักขว้างหลาวขว้างดาบในมือออกไปสุดแรง!

          "เฮ้ย!"

          ฉึก!!

          อสูรตนนั้นที่หลบไม่ทันก็ถูกดาบนั้นพุ่งเข้าปักที่ลำคอพาลอยละลิ่วไปติดที่โพรงไม้ใหญ่ทันที

          "หึ!"

******

R.I.P แด่อสูรผมชมพูคนนั้นด้วยค่ะ 555+

เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคุณแม่สายสตรองของเราต้องเจอดี

ไม่บอกคงรู้เนาะว่าอสูรผมสีฟรุ้งฟริ้งคนนั้นเป็นใคร (ฮา)