[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 12 : I'm Mother [11] : ก๊วนเด็กโข่ง(?)

I'm Mother [11]

"ก๊วนเด็กโข่ง(?)"

          โฮตารุหยิบกองผ้ามาพับอย่างปกติเหมือนทุกวันพร้อมกับอสูรโศกาผู้ที่มีหางคิ้วตกตลอดเวลาดังเคย มันควรจะเป็นเช่นนี้ดังทุกวันทว่า

          ฟุ่บ!

          "นี่! อย่ามาเล่นแถวนี้สิอุโรกิ!" โฮตารุเอ็ดอสูรหน้าเหมือนคนข้างกายอย่างปลงตก แม้ใบหน้าจะคล้ายกับไอเซ็ทสึแต่นิสัยกลับต่างกันคนละขั้ว ฝ่ายที่ถูกดุยิ้มร่าสะบัดปีกกับกีบเท้าที่เหมือนนกก่อนที่จะกลิ้งๆราวลูกข่างพุ่งเข้าชนกองผ้าที่พับเสร็จให้คนแถวนั้นอารมณ์เสียเล่น

         "ฮิฮิๆ ฮ่าๆ สนุกจัง!" ว่าแล้วก็กลิ้งต่อ

         "เฮ้อ...." โฮตารุถอนหายใจเฮือกใหญ่กับเด็กโข่งมีปีกอย่างเอือมระอา

         เมื่อเช้าคนที่เขาเจอที่นั่งอยู่นอกชานเรือนคือร่างแยกอีกคนของฮันเท็งงูชื่อ เซคิโดะ หรือความโกรธ และหลังจากนั้นไม่นานก็มีอสูรสองตนวิ่งพล่านรื้อของเล่นในห้องเขา นั่นคือสองร่างแยกที่เหลือของฮันเท็งงู อสูรเพลิดเพลินและอสุรแห่งความยินดี

         พวกเขาคืออารมณ์ที่แบ่งตัวออกมา บุคลิกของแต่ละคนทำเอาโฮตารุอยากเอาเท้าก่ายหน้าผาก

         มีทั้งเด็กโข่งที่ชอบทำคิ้วขมวดคลอดเวลา ไม่พอใจก็นิ่วหน้าราวกับเด็ก

         เด็กโข่งสองตัวที่ชอบเล่นสนุกป่วนคนอื่นไปทั่ว

         นึกแล้วก็เพลียจิต

         ฉึก!!

         "หวาา ไอเซ็ทสึคนรุนแรง! ฮิฮิๆ" ละสายตาไม่ทันไร เด็กหางคิ้วตกของเขาก็พุ่งเอาหอกไปแทงคนขี้เล่นด้วยรังสีมาคุสุดๆ!

         "เดี๋ยวๆ! พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" โฮตารุร้องห้ามแต่น่าเศร้ามันสายเกินไปแล้วเมื่อไอเซ็ทสึเอาหอกของเขาไล่แทงอุโรกิอย่างเอาเป็นเอาตายจนพื้นบ้านแทบยุบ!

         และจะจบยังไงคงรู้กันดี

         "ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำลายข้าวของในบ้าน..." น้ำเสียงแฝงไอฆ่าฟันทำเอาคนผิดทั้งสองที่นั่งอย่างสงบเสงี่ยมสะดุ้ง

         "งั้นพวกเจ้าก็ไม่ต้องมากอดข้า 3 วัน!" กล่าวจบร่างทั้งสองก็พุ่งเข้ามากอดขาหญิงสาวด้วยสีหน้าราวกำลังจะตาย

         "ไม่เอาน้าา! ข้าจะไม่ทำอีกแล้วๆ ไม่ๆ !จะไม่ทำอีกแล้ว!!" อสูรเพลิดเพลินร้องโวยวาย

         "ฮึก...จะไม่ทำอีกแล้ว" รายนี้ร้องไห้เลยเรอะ!

         อย่าทำเหมือนเขารังแกเด็กสิ!

         เหลือบมองอสูรสองตนเบื้องล่างแล้วก็ใจอ่อนยวบ

         อย่ามาทำตาใสใส่เขานะ!! หัวใจคนแก่จะวายตายแล้วโว้ย!

         "ก็ได้ๆ! ไม่ลงโทษแล้วก็ได้! เลิกทำหน้าแบบนั่นได้แล้ว!"

         ฟุ่ม!!!

         เสียงพุ่งของสายลมขนาดยักษ์ทำเอาคิ้วตาของหญิงสาวกระตุก เหลือบมองตัวต้นเหตุที่ยืนหัวเราะขบขันก่อนที่จะง้างพัดที่รูปร่างคล้ายใบไม้ขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้

         กร่อบ...

         "เอ๊ะ?" อสูรร่างแยกแห่งความปีติยินดีสะดุ้งเฮือกเมื่อมองมือของใครบางคนที่จับเเขนของตนอย่างแนบแน่น แน่นเสียกระดูกลั่นไปหลายครา...

         "คาราคุ...." สีหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวช่างไม่เข้ากับน้ำเสียงหงุดหงิดนั่นเอาเสียเลย

         "คราวนี้คาราคุตายแหงๆ ฮะๆ" อสูรเพลิดเพลินผู้เหลือบมองยิ้มร่าก่อนหัวเราะคิกคัก

         "ตายแน่ๆ...ก็เล่นพัดเอาฟูกที่ตากไว้ปลิวว่อนไปไกลเลยนี่..."

         และวันนั้นอสูรทั้งสองก็ได้ยินเสียงใครบางคนร้องลั่นบ้าน โดยพวกตนหาใส่ใจไม่ทำราวกับมันเป็นเสียงนกเสียงกา และนั่งทำงานต่อไป

         "อาระๆ ได้เวลาพักแล้วล่ะ" เพียงเสียงของหญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา แต่กลับเรียกเหล่าอสูรที่ทำงานพากันพุ่งตัวมาหาทันที

         คนที่พุ่งมาก่อนใครเพื่อนนั้นคืออุโรกิ พุ่งมาด้วยความเร็วที่แทบมองตามไม่ทัน ทว่าเมื่อใกล้เข้าถึงตัวของหญิงสาวก็ถูกใครบางคนกระแทกใส่จนกระเด็นออกไป

         คนคนนั้นไม่ใช่ใครนอกจากคาราคุ

         เอาแล้วสินะ...

         มหากาพย์แย่งตัก(?)

         "คาราคุเจ้ากระแทกใส่ข้าทำไมเนี่ย! ข้ามาก่อนนะ!"

         "ใครเร็วใครได้สิ!"

         "มาแล้วล่ะ..." โฮตารุมองเด็กตีกันแล้วก็ดันเหลือบไปเห็นไอเซ็ทสึที่หอบกองฟูกมาอย่างไม่เร่งรีบ

         ตามหลังมาด้วยอสูรอีกตนที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดเวลาอย่างเซคิโดะ

         ทันทีที่มาครบราวกับมีการส่งกระเเสจิตฟาดฟันกัน ซึ่งแน่นอนหญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุก็ยังคงนั่งเลือกหนังสือทำเป็นไม่สนใจเหล่าเด็กน้อยที่กำลังตีกันอยู่ด้านหลัง

         "วันนี้ข้าต้องได้สิ!"

         "แล้วไงเมื่อวานเจ้าก็ได้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ! คาราคุ!"

         "ไม่สน...วันนี้ต้องได้..."

         "...."

         แหมะ...

        "หืม?" โฮตารุหันมามองศรีษะทุยๆ(?) ของใครบางคนที่นอนแหมะลงบนตักของเขา ท่ามกลางความอึ้งของเหล่าอสูรทั้งสามตนที่ตีกันอยู่

        "เซคิโดะ! เจ้าคนฉวยโอกาสสส!!!"

        "เจ้าคนนิสัยไม่ดี!!"

        "เลว...มาก"

        ยิ่งฟังคำสบถของอสูรร่างแยกคนที่นอนแหมะอยู่คิ้วยิ่งขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม อารมณ์ความหงุดหงิดพุ่งสูง น่าห่วงว่าจะทะลุปรอทความอดทนไปแล้วกระมัง

        "หนวกหู!" ว่าแล้วก็หยิบไม้เท้าของตนกระทุ้งใส่พื้นหนึ่งที สายฟ้ามากมายก็พุ่งออกไปตามพื้นช็อตเหล่าอสูรแถวนั้นจนแดดิ้น

        "เจ้าบ้า!!! มันเจ็บนะเฟร้ย!"

        "นิสัยเสีย..."

        "เจ็บอ่าาา!!!"

        และวันที่วุ่นวายอีกวันก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี(?)

        อา...ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กโข่งที่โตแต่ตัวซะแล้วสิ

******

จบ! จบแค่นี้แหละ! นี่มันจะกาวเกินไปแล้ว 555+

ฮืออออออ ไรท์ขอโทษที่ไม่ได้อัพเมื่อคืนนะ!

กะว่าจะงีบสักหน่อยแต่ดันหลับยาวเลยค่ะ!

ดูเหมือนคุณแม่จะกลายเป็นจะมีเด็ก(?)มาให้เลี้ยงเพิ่มนอกจากน้องซะแล้วค่ะ (ฮา)

คิดว่าวันนี้จะลงอีกตอนชดใช้เมื่อคืนที่ไม่ได้อัพค่ะ รออีกหน่อยนะ!

แปะรูปแก๊งเด็กโข่งกันสักหน่อย หน้าตาอย่างกับแฝดสี่ ต้องแยกที่หางคิ้วสินะ 555+