[FIC] Kimetsu no yaiba : I'm Mother! เกิดใหม่เป็นแม่ลูกอ่อน...

ตอนที่ 11 : I'm Mother [10] : ร่างแยกของเพื่อนใกล้บ้าน(?)

I'm Mother [10]

"ร่างแยกของเพื่อนใกล้บ้าน(?)"

          พอลืมตาตื่นขึ้นมา...

          ก็เจอกับก้อนอะไรบางอย่างที่มุดอยู่ในตู้เก็บฟูก โฮตารุคิ้วตาซ้ายกระตุกรัวๆ ราวกับว่าร่างกายกำลังเตือนว่าลางหายนะกำลังมาเยือนแหงๆ ทันทีที่สองมือกระชากฟูกทั้งหลายออกมาก็พบกับร่างของอสูรตนหนึ่งกลิ้งหลุนๆออกมาราวกับลูกข่าง

          หางตาของหญิงสาวยิ่งกระตุกมากกว่าเดิมเมื่อมองร่างของอีกฝ่ายที่นอนทำตาปริบๆมองเขาอย่างแปลกใจ

          เอ็งไม่ตงไม่ต้องมาแปลกใจ คนที่ควรแปลกใจคือเขาต่างหาก!! นี่เอ็งเข้าบ้านคนอื่นแล้วมองตาปริบๆแบบนี้แล้วจะรอดเรอะ!!

          อสูรตนนั้นมีรูปลักษณ์คล้ายเพื่อนดื่มชายามดึกแต่กลับดูเยาว์วัยกว่าอย่างเห็นชัดได้พร้อมเขาคู่หนึ่งและหางคิ้วที่ตกอยุ่ตลอดเวลา

          "เจ้าดูโมโห..." เอ่ยเสียงแผ่ว เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มไม่เต็มตาของอีกฝ่ายพาลให้นึกถึงตัวตนอีกคนที่ชอบโมโหตลอดเวลาเลย

          "เจ้าเข้ามาที่นี่ทำไม?" น้ำเสียงเย็นยะเยือกถูกกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม

          อสูรที่นอนแอ้งแม้งกอดกองฝูกยิ่งหางคิ้วตกมากกว่าเดิม

          คล้ายกันจริงๆนั่นแหละ....

          "มาดูแล...ตามที่ท่านฮันเท็งงูสั่งมา" เอ่ยพลางม้วนกายเป็นไข่ม้วน อา..เป็นฟุกที่หอมและอบอุ่นอะไรเยี่ยงนี้

          "...." โฮตารุมองอสูรหางคิ้วตกผู้ขาดความอบอุ่น(?) ที่นอนเป็นไข่ม้วนกับฟูกของเขาด้วยสายตา เอ่อ...ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจละกันนะ

          "อย่างนี้นี่เอง..." หญิงสาววางถ้วบชาลงก่อนที่จะหันไปมองอสูรหางคิ้วตกที่กลิ้งกลับไปนั่งพับผ้าอยู่ในบ้านอย่างตั้งอกตั้งใจ(?)

          โฮตารุเกือบจะสะบั้นคออีกฝ่ายทิ้ง ทว่าเมื่อได้รู้ว่าฮันเท็งงูเพื่อนดื่มชายามดึกทิ้งร่างแยกไว้ดูแลเขาเพราะตนต้องเดินทางไปเคลียร์ธุระ(หาอาหาร) กลัวว่าคนท้องคนไส้แถวนี้จะห้าวแป้ง(?)จับดาบไปซัดกับอสูรยามดึกอีก

          ไอเซ็ทสึหรือโศกาผู้เป็นร่างแยกของเพื่อนเขา นั่งจ้องมองผ้าของหญิงสาวที่พับไว้เป็นอย่างดีกับของตนที่พึ่งพับเสร็จหางคิ้วก็ยิ่งตกมากกว่าเดิม

           "เจ้าต้องพับกลีบผ้าเข้ามาก่อน แล้วค่อยม้วนเข้าแบบนี้..." มือเรียวของหญิงสาวยื่นมาแก้ชิ้นส่นผ้าที่พับผิดที่แล้วท้วนหางกลีบให้อีกฝ่ายดูอย่างใจเย็น

           ไม่นานนักหลังจากสอนอีกฝ่ายพับผ้าเสร็จ โศกาก็ลงมือพับตามจนได้มาเป็นรูปเป็นร่าง แม้หางตาจะตกแต่ดูแววตาที่เป็นประกายเหมือนเด็กนั่นแล้วก็อดเอามือมาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดูไม่ได้

           "?" ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจที่หญิงสาวกระทำมากนัก

           "เก่งมาก"

           "เป็นเด็กดีต้องได้รางวัลสิ!" โฮตารุยิ้มร่า หารู้ไม่ว่าได้ฝังอะไรลงไปในหัวอีกฝ่ายแล้ว

           "เด็กดี?..." ถ้าเป็นเด็กดีจะได้ลูบหัว...อยากโดนลูบอีกจัง

           ต้องเป็นเด็กดี...สินะ

           

           สิ่งปกติที่ต้องเห็นของทุกวันตอนตื่นเช้ามาแล้วพับฟูกเข้าเก็บในตู้ คือร่างของเด็กโข่งหางคิ้วตกนอนเป็นไข่ม้วนในฟูกของเขา ลำบากต้องรื้อออกมาพับใหม่ทุกที

           แต่อีกฝ่ายก็ช่วยเหลืองานบ้านตลอด เป็นเด็กดีมาก งานไหนที่ไม่ต้องออกโดดแสงแดด เจ้าตัวก็จะนั่งทำในบ้านเลยอย่างเช่นตอนนี้ที่กำลังช่วยโฮตารุเย็บผ้าอยู่

           ฝีมือการปักเย็บนี่ต้องยกนิ้วให้ อสุรโศกามือนิ่งมาก! นิ่งขนาดที่ฝีเข็มไม่เคยหลุดออกจากแนวเย็บแม้แต่น้อย เห็นแล้วน้ำตาจะไหล ความพยายามที่นั่งสอนมาตลอดทั้งวันเริ่มเห็นผลแล้ว

           และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ที่โฮตารุจะมานั่งจิบชาเสวยสุขกับบ๊วยดองที่หน้าบ้านของเขา

           อา...อากาศดีจังเลยนะวันนี้

           มองเข้าไปในตัวบ้านก็เจอกับร่างของอสูรหางตาตกนั้นกำลังปัดทำความสะอาดตู้หนังสือของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

          พอมีอีกฝ่ายมาอยู่ด้วยกันแล้วงานที่เขาทำได้ไม่สะดวกนักก็เบาลง แม้งานกลางแจ้งจะต้องทำเองหมดก็เถอะ

          "ทำไมเจ้าถึง...ลูบหน้าท้องบ่อยๆ"

          "เป็นอะไรรึ...เปล่า?" ประโยคสั้นๆถูกเอ่ยออกมาจากโศกาที่เฝ้ามองหญิงสาวชอบลูบท้องตัวเองบ่อยๆก็แปลกใจ

          อีกฝ่ายหิวรึเปล่านะ?

          คำถามแปลกใจของอีกฝ่ายทำโฮตารุแอบหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะหันไปหยิกแก้มอสูรหางตาตกอย่างหมั่นไส้

          "ก็มีเจ้าตัวน้อยในนี้นี่นา" ยิ่งได้ฟังคำตอบหางคิ้้วที่ตกอยู่พลันขมวดเป็นปม

          ตนนึกหวนถึงการให้กำเนิดของมนุษย์ พวกเขาต้องอุ้มท้องสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่อ่อนแอและบอบบางแบบนั้นอยู่ยาวนานจนถึงเวลาอันสมควรที่เจ้าตัวเล็กออกมาสู่โลกกว้าง

          ตนเคยได้ยินมาว่าช่วงที่ท้องโตมากๆสิ่งมีชีวิตตัวเล็กจ้อยจะเริ่มดิ้น

          นั่นคงเจ็บมากใช่รึไม่?

          พอนึกแบบนั้นแล้วหางคิ้วยิ่งตกกว่าเดิม

          โฮตารุที่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่กก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะจับมือเย็นชืดของอีกฝ่ายมาวางไว้หน้าท้องของตนเอง อีกฝ่ายดูตกใจจะชักมือกลับก็ไม่ทันเสียแล้ว

          "ไม่เจ็บหรอก...ลองจับดูเสียสิ เจ้าตัวน้อยคงอยากรู้จักเจ้าแย่"

          อยากรู้จักอสูรเช่นเขาหรือ?

          ความรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างกับกำลังดิ้นตอบกัลบมาอยู่ภายในตัวของหญิงสาวทำเอาตนเลิ่กลั่ก

          ตนไม่รู้จะบอกอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี

          "ขอให้เป็นเด็กดีนะ..." ต้องพูดแบบนี้รึเปล่านะ?

          เด็กน้อยภายในก็ดิ้นกลับมา ทำเอาอีกฝ่ายมองด้วยสายตาใสกระจ่าง ราวกับมีก้อนนุ่มๆผุดขึ้นมาเป็นออร่ารอบตัวเสียอย่างนั้น

          เช้าวันรุ่งขึ้นโฮตารุก็ยังคงตื่นตั้งแต่แสงอาทิตย์ยังไม่ส่องถึง ร่างบางพับฟูกให้เรียบร้อยกะว่าจะนำไปเก็บให้เข้าที่ ทว่าสายตาก็เหลือบไปมองเห็นร่างของอสูรผมสีดำยาวดูยุ่งนิดหน่อยพร้อมเขาคู่หนึ่งที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่นอกชานเรือน

          โฮตารุมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ

          ไอเซ็ทสึตื่นเช้าจังเลยนะวันนี้...

          หญิงสาวกะว่าจะไปทักทายอีกฝ่าย ยิ่งมองให้ดีก็แปลกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายนั้นสวมกิโมโนยาวสองสีแปลกตาพร้อมไม้เท้าที่ดูคล้ายวงๆแปลกตา

          อีกทั้งท่าทางแปลกๆนั่นอีก อีกฝ่ายใช่เด็กโข่งหางคิ้วตกหรือ?

          และโฮตารุก็ได้คำตอบ...

          เมื่อตู้เก็บฟูกถูกเปิดออกและร่างของโศกาก็กลิ้งหลุนๆออกมาพร้อมกับกองฟูกของเขา

          "...." และอสูรที่หน้าคล้ายกับโศกาก็หันหน้ามา

          รอยยิ้มไม่เต็มตาเผยออกมาบนใบหน้าของหญิงสาว

          เอ็ง-เป็น-ใคร-อีก-วะ-ครับ!!

******

ไรท์กลับมาแล้ววววววว ฮืออ นึกว่าจะได้ลงวันอาทิตย์ซะอีก

........

ปิดท้าย!

หืมมมม

รูปตอนเป็นอสูรงั้นเหรอคะ...

.

.

.

.

ขอยินดีต้อนรับสู่สมาคมพ่อบ้านใจกล้า(?) ค่ะ 555555+

ถึงจะไม่มีใครวาดคูมพ่อชุดเมดอิฉันก็จะวาดเองค่ะ!!!

ไอ้เราก็ยังไม่เลิกราวีท่าน ถถถ

#ช่วงเห่อสมุดใหม่

ไม่ใช่ละ!!

อ่ะเอาดีๆแล้วเคอะ!!

ลบภาพเมื่อครู่ออกจากหัวท่านไปค่ะ! ถ้าคุณทำได้คูมพ่อจะดูเท่ขึ้นมาในสายตาคุณทันที (ฮา)

เอาไปแทนความค่าตัวแพงของท่านก่อนนะเคอะ แก้ขัดกันไปก่อน!

คูมพ่อยังไม่โผล่มาตอนนี้หรอก!(มั้งนะ)