จตุหทัยแห่งไพรสัณฑ์ (หิมพานต์)

จตุหทัยแห่งไพรสัณฑ์(หิมพานต์)

(Yaoi)

เปิดโรงตัวละคร

สี่มิตรสหาย [เคะ]

- พชคิน  นาคาเทพบุตร

“เราเกลียดท่าน ได้ยินรึไม่!! ท่านพญาสุบรรณ!!!”

- สร้อยสุพรรณ  กินนร

“ท่านขังข้าไว้ได้แค่เพียงกาย หากแต่ท่านหาได้สามารถขังใจของข้าได้ไม่……องค์ปิ่นมาลา”

- สุวรรณมัจฉา  เงือกหนุ่ม

“หากท่านมอง สุวรรณมัจฉา ผู้นี้เฉกเช่นสตรีที่นั่งอยู่ในดวงใจของท่านบ้างสักนิด เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับตัวข้า เจ้าชายโกมินทร์......”

- เกสรสุราลัย  รุกขเทวดาที่สิงสถิตอยู่ในดอกไม้

“สำหรับตัวข้านั้น การที่ได้อยู่คอยปรนนิบัติท่านเช่นนี้ตลอดกาล ก็เพียงพอแล้ว…..ท่านดาบส”

[เมะ]

- สุบรรณ  พญาครุฑผู้ทรงฤทธิ์

“ต่อให้ข้าต้องใช้กำลังทั้งหมดที่มีเพื่อแย่งเจ้ามา หรือต้องฆ่าใครสักคนเพื่อให้ได้เจ้ามาครอง ข้าก็พร้อมที่จะทำ จงจำไว้!! พชคินนาคา!!”

- พระปิ่นมาลา  เจ้าชายแห่งเมืองโกศล

“เราจะต้องทำเช่นไร เจ้าจึงจะยอมกลับมาหาเราอีกครั้ง สร้อยสุพรรณ”

- พระโกมินทร์  เจ้าชายแห่งเมืองผลึก

“หากข้าได้พบเจ้าเร็วกว่านี้ ข้าคงจะรักเจ้าจนหมดดวงใจของข้าแล้ว สุวรรณมัจฉา”

- วิศิษฏ์ดาบส  ฤาษีหนุ่มที่บำเพ็ญตบะใกล้กับป่าหิมพานต์

“หากกลิ่นกายของเจ้าหอมรัญจวนจนยากที่จะหักห้ามกิเลสที่สุมอยู่ในอุราฉันใด ความใคร่ปรารถที่เรามีต่อท่านก็มีมากเฉกเช่นกลิ่นกายที่หอมรัญจวนของท่านฉันนั้น......เกสรสุราลัย  ”

------------------------------------------------Sample ปะทะคารม!!----------------------------------------

[พชคิน – สุบรรณ]

“กินเราสิ!! พญาสุบรรณ เราจักไม่ขัดขืนท่านอีกต่อไปแล้ว....”

ร่างบางอรชรผิวสีสังข์ในเครื่องอาภรณ์นาคราชเอ่ยพลางน้ำตาคลอเบ้าอย่างเวทนา ต่อหน้าบุรุษผิวสีแดงฉานดุจดั่งพระอาทิตย์ที่มิต่างจากพญามัจจุราชที่กำลังจะเอื้อมเด็ดชีวาของตนในไม่ช้า

“หึ..!!”

พญาครุฑผู้ทรงฤทธิ์เหยียดยิ้มอย่างเยือกเย็น ดวงตาสีแดงคมกริบดั่งพญาเหยี่ยวมองร่างบางอรชรที่บัดนี้สั่นสะท้านไปด้วยความกลัวราวกับลูกนกที่พึ่งตกน้ำ ในขณะกระชับวงแขนแกร่งให้แน่นขึ้น ก่อนจะวาดลิ้นลงบนทั่วร่างสีผิวดุจดั่งเปลือกหอยสังข์ของนาคาเทพบุตรราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัว

“เจ้าคิดว่าข้าจะฆ่าเจ้า แล้วค่อยกินเจ้าอย่างนั้นหรอ พชคินนาคา”

“…..”

นาคาเทพบุตรที่บัดนี้กำลังหายใจอย่างโรยรินราวกับจะสิ้นใจลงบัดนั้นด้วยฤทธิ์ของมนต์อาลัมพายน์ ได้เพียงแค่บิดกายไปมาภายใต้อ้อมกอดของพญาปักษา “เอาเลยสิ! พญาปักษา จงฉีกร่างเราด้วยกรงเล็บ เลียกินมันเหลวที่ท้องของเรา แล้วโยนร่างของเราลงทะเลซะ!!”ดวงตาสีมรกตมองพญาปักษาที่ ณ ตอนนี้กำลังวาดลิ้นไปมาบนกายของตนอย่างสำราญด้วยแววตาฝืดทนระคนอาฆาตแค้น หากจะต้องให้ตนมาเจอกับเรื่องพรรณนี้ สู้ถูกฆ่ากินยังดีเสียกว่า!!

“คิดว่าข้าจะทำเช่นนั้นหรอ พชคินนาคา...”

พญาปักษาผิวกายสีแดงพระอาทิตย์หยุดการละเลงลิ้นบนกายของนาคาเทพบุตร พลางหันสายตาสีแดงเพลิงไปมองดวงตาสีมรกต ขณะเคลื่อนริมฝีปากไปประกบบดขยี้ลงบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ พลางสอดลิ้นรุกล้ำเข้าไปในปากของร่างบางอรชรจนอ่อนระทวย

“จำเอาไว้ พชคินนาคา เราจะกลืนกินทั้งตัวและใจของเจ้าจนหมด ไม่หลงเหลือให้ใครแน่นอน”

พญาปักษาหนุ่มคลี่ยิ้มด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยราคะ

[สร้อยสุพรรณ - พระปิ่นมาลา]

“เข้ามาใกล้ๆเราสิ เจ้ากินนรน้อย”

หน่อน้อยเชื้อขัติยวงศ์เอ่ยขึ้นด้วยพระพักตร์ยิ้มแย้ม พลางตบตักของตนเบาๆ เป็นสัญญาณเชื้อเชิญให้เข้ามาใกล้

“…….”

กินนรหนุ่มน้อยร่างอรชรในเครื่องอาภรณ์สีทอง จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนขององค์ขัติยะ ใบหน้างามระเรื่อที่บัดนี้กำลังแสดงสีหน้าระแวง ขณะค่อยๆเคลื่อนกายอรชรเข้ามาใกล้องค์กษัตริย์ ก่อนจะถูกพระปิ่นมาลาดึงกายเข้ามานั่งลงบนตัก

“เจ้าช่างงามเหลือเกิน เจ้ากินนรน้อย”

หน่อน้อยเชื้อขัติยเอ่ยชมขณะสอดแขนทั้งสองข้างเข้าไปโอบกอดร่างอรชรอย่างทะนุถนอม “งามเสียยิ่งกว่านางกำนัลในวังหลวงที่เราเคยพบเสียอีก ”ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองใบหน้างามของกินนรหนุ่มร่างอรชรด้วยแววตาเสน่หาก่อนจะกล่าวถามต่อ

“เจ้ามีชื่อว่าอันใดเล่า เจ้ากินนรน้อย”

ร่างอรชรผิวสีขาวเนียนดุจดอกบัวเอียงใบหน้างามหลบดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างเขินอาย ริมฝีปากอวบอิ่มขยับแต่พองามพลางเปล่งเสียงออกมาอย่างไว้ตัว

“อันตัวข้ามีนามว่า สร้อยสุพรรณ พะยะคะ”

“สร้อยสุพรรณงั้นหรือ....”

หน่อน้อยเชื้อขัติยเอ่ยในขณะกระชับวงแขนของตนให้แน่นขึ้น แน่นเสียจนทำให้ร่างอรชรขยับเข้ามาแนบติดตนยิ่งขึ้น ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากลงประทับที่แก้มงามของสร้อยสุพรรณกินนรอย่างเอ็นดู 

" เราชอบเจ้าเหลือเกินเจ้ากินนรตัวน้อย ”

พระปิ่นมาลากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสน่หาราวกับต้องมนต์สะกด

“แต่ข้าเป็นกินนร หาใช่มนุษย์เยี่ยงท่านไม่ องค์กษัตริย์”

ร่างบางอรชรผิวสีขาวดุจดอกบัวเอ่ยขึ้น พลางปรายตามองหน่อน้อยเชื้อกษัตริย์ที่ ณ บัดนี้กำลังกอดจูบตนด้วยแววตาเสน่หา

“……”

ยังมิทันที่ร่างบางอรชรผิวสีขาวดั่งดอกบัวจะกล่าวต่อ ริมฝีปากอวบอิ่มของร่างอรชรก็พลันถูกริมฝีปากของหน่อน้อยเชื้อขัติยประทับปิดจนมิอาจจะกล่าวคำใดต่อได้ รสจุมพิตขององค์หน่อน้อยเชื้อขัติยที่ป้อนให้ตนนั้น ช่างหวานล้ำประดุจดั่งหยดน้ำตาลอ้อย หวานเสียจนเกือบจะไม่สามารถประครองสติของตนมิให้ไหลไปตามแรงปรารถนาได้

“แล้วอย่างไรเล่า.....เจ้ากินนรตัวน้อย”

เสียงของพระปิ่นมาลาดังขึ้นในโสตของสร้อยสุพรรณกินนร ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองใบหน้างามที่ ณ บัดนี้แดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างเสน่หา พลันโอบกอดร่างบางอรชรผิวสีขาวดุจดอกบัว

“ไม่ว่าจะทำเช่นไร เราจะต้องเอาเจ้ามาเป็นของเราให้ได้ เจ้ากินนรตัวน้อยของเรา..”

หน่อน้อยเชื้อขัติยจ้องมองร่างบางอรชรในอ้อมกอดด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนา

-------------------------------------------------หมายเหตุ-----------------------------------------------------

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตการของผู้เขียน อันเกิดจากความชอบส่วนตัวเรื่องเกี่ยวกับ พญานาค พญาครุฑ สัตว์ในวรรณคดี นิทานพื้นบ้าน ชาดกต่างๆ จนได้กำเนิดเป็นนิยายเรื่องนี้ หากภาษาไม่ค่อยจะสละสลวยเท่าที่ควร ยังไงผู้เขียนก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะ

ท้ายที่สุดก็ขอขอบคุณทุกคอมเม้นของผู้อ่านทุกท่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะ

*หากชื่นชอบผลงานของไรท์ ก็อย่าลืม กดโหวต + กดถูกใจด้วยนะ

ฝากกด Like เพจ Facebook ของผู้เขียนไว้เพื่อติดตามข่าวสาร การอัพนิยายด้วยนะ (พึ่งเริ่มทำเพจยังไงก็ขอรบกวนคุณผู้อ่านทุกท่านด้วยนะ//คอมเมนต์ Inbox มาพูดคุยกับไรท์ด้วยจะปลิ่มใจมาก 55555+ )

 

 https://www.facebook.com/Thelittlecat-575120339310754/?ref=bookmarks

//Thelittlecat