แผนพลิกโฉมปลี่ยนชีวิตยัยสับสนเพศ

“เธอหนะเป็นผู้หญิง” ทำพูดที่แสนจะไม่ธรรมดาได้หลุดออกจากปาก นากาซึกิ รึโจ นักเรียนมัธยมปลายที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้มีอะไรพิเศษ ผมสีดำปนสีน้ำตาลเข้มที่ถูกปัดข้างให้เรียบร้อย ไม่ได้เพราะสไตล์หรืออะไร แต่เพราะผมยาวแล้วขี้เกียจตัด ที่อยู่โรงเรียนโอซืกะ ห้องE พูดเสียงดังพร้อมชี้นิ้วไปที่นักเรียนชายคนหนึ่ง อย่างกับอยากให้นักเรียนทั้งห้องที่นั่งเล่นได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ หลังจากที่อาจารย์พึ่งได้ออกจากห้อง หลังโฮมรูมเสร็จ

“อะไรของเขา”

“ฉันว่าเขาเพี้ยนวะ”

“จริงหรอ”

เสียงของทุกคนในห้องก็เริ่มดังขึ้น บ้างก็ออกความคิดเห็นที่ต่างกันออกไป บ้างก็อยากรู้ แต่ บ้างก็บอกว่าไร้สาระ เสียงนักเรียนที่ได้คุยกันไม่นานก็ได้เงียบลง หลังจากมีนักเรียนชายคนหนึ่งลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่บอกว่า‘อะไรของมันวะ’ แล้ววิ่งไปจับมือนากาซึกิด้วยความโกรธที่ไม่คิดแม้แต่จะปิดบังจากคนรอบข้างเดินออกไปนอกห้อง

“นายพูดอะไร กะจะก่อความไม่สงบในห้องหรือไง” คำพูดที่เหมือนกับจะตะโกนแต่กดเสียงเอาไว้ออกจากปาก ซากาชิ คิโระ นักเรียนชายหน้าหวาน ตัวเล็กกระทันรัด เตี้ยกว่านากาซึกิพอสมควร เอวคอด ขาเรียวยาวอย่างกับผู้หญิงไม่มีผิด นิสัยพูดน้อง แต่จริงจังกับเรื่องทุกอย่างที่ทำ และสมาชิกสภานักเรียนตั้งแต่ม.ต้น

“แค่พูดความจริง” คำตอบห้วนๆที่ออกมาทำเอาซากาชิงงอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็คงทำหน้าโกรธอย่างเห็นได้ชัด

‘เจ้านี่อยากหาเรื่องหรอ’ ‘ใจเย็นก่อนสิตัวเรา’ ความคิดที่แบ่งออกเป็นสองฝ่ายพุดขึ้นมาในหัวของซากาชิราวกับมีนางฟ้ากับนางมารทะเลาะกันอย่างดุเดือดโดยที่ไม่มีใครยอมแพ้ ในที่สุด    ซากาชิก็ได้ใจเย็นลง จึงทำให้นางฟ้าเป็นฝ่ายชนะไปในที่สุด

“นาย…ยเป็นนักเรียนใหม่ใช่ปะ” ซากาชิถามด้วยรอยยิ้มเฝื่อนพร้อมกับตาขวากระตุก อย่างกับมีรางร้ายกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้าก็เร็ว

“เปล่า” คำตอบที่แสนสั้นแลัวห้วน ได้หลุดมาจากนากาซึกิ ที่สีหน้าตายด้านอยากกับรูปปั้นที่เดาความรู้สึกแทบไม่ออก ทำเอาซากาชิเริ่มออกอาการโกรธ คิ้วลู่ลงเข้าหากัน มุมปากกระตุกขณะยังยิ้มเฝื่อนออกไป

“ง…งั้น พึ่งเคยเจอฉัน เอ่อ..ใช่ปะ” ที่ต้องถามแบบนี้เป็นเพราะว่ามีหลายต่อหลายคนเข้าใจผิด นึกว่าเป็นผู้หญิงแต่ที่จริงนั้นเป็นผู้ชาย(?)

“เห็นหน้ากันทุกวัน” คำตอบห้วนๆเช่นเดิม ที่มาพร้อมกับสีหน้าที่ไร้อารมณ์และเย็นชา ทำให้ชวนงงว่าคิดอะไรอยู่กันแน่

“งั้นก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ”

“ง่ายนิดเดียว”

“ด….เดี๋ยวก่อน”

“…”

นากาซึกิไม่รอช้ายื่นมือออกมาข้างหน้าอย่างช้าๆไปหาซากาชิที่ยืนงง ทันได้นั้นมือที่ยื่นออกไปก็ได้ไปจับที่หน้าอกของของซากาชิ ใครๆที่เห็นก็ต้องว่ากันว่า ‘นี้มันนิยายวายแน่ๆ’

เมื่อสัมผัสโดนก็รู้สึกเหมือนเวลาได้หยุดไป ในหัวของซากาชินั้นว่าเปล่าราวกับว่าสติหลุดเหลือแต่เพียงร่างไร้วิญญาณที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องเท่านั้น แต่เมื่อสติกลับมาก็หน้าแดงอย่างเก็บซ่อนไว้ไม่อยู่ อารมณ์โกรธที่เกิดจากความอายก็เริ่มประทุขึ้นไม่ต่างอะไรกับภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ ซากาชิก็ได้เผลอยื่นมือข้างขวาตบไปที่หน้านากาซึกิอย่างแรง จนหัวของนากาซึกิหันไปพร้อมกับมือ แต่สีหน้าก็ยังคงนิ่งอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

“…”

“อะไรกัน ทำไมมือเรา”

“นั้นแหละข้อพิสูจน์”

“ป…เป็นอะไรไหม”

“…” นากาซึกิไม่ตอบพร้อมหันหน้าที่แดงจากการตบเข้าอย่างจังของมาหาซากาชิที่ยืนพลมมือขอโทษอยู่จากใจจริง

“อ…” นากาซึกิทำท่าจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เงียบไป ทำเอาซากาชิยืนงง เขานำมือทั้งสองข้างที่พลมมือขอโทษอยู่ลงอย่างช้าๆ แล้วหันไปมองด้วยสีหน้าที่จริงจังเหมือนอยากรู้อะไรสักอย่างแต่ไม่กล้าพูดออกมา นากาซึกิเห็นหน้าก็รู้ว่าต้องการรู้สิ่งที่จะพูดจึงได้หันหน้าหนี หลบสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากรู้จนเกิดแรงกดดันโดยไม่รู้ตัว มือทั้งสองก็ได้นำเอากระดาษเอกสารออกมาจากไหนไม่รู้ แล้วยื่นให้ซากาชิแบบงงๆ

“อะไรเหนะ…ใบแจ้งเกิดหรอ ของใครอะ ของฉันหรอ?”

“…” ไร้ปฏิกิริยาเช่นเคยด้วยสีหน้านิ่งที่ดูไปดูมาก็รู้สึกเย็นชาโดยบอกไม่ถูก เขาได้นำนิ้วไปชี้ที่ตัวอักษรตัวหนึ่งในใบแจ้งเกิด

“ผ…ผู้หญิง แล้วไง?”

“…”

“พูดอะไรหน่อยสิ”

“…”

“หรือว่า…นายจะบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงตามข้อสันนิษฐานของนาย” เสียงที่ออกแนวกังวลปนสับสน รวมทั้งการแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน ตวงตาที่ค่อยๆหันมาทางนากาซึกิอย่างช้าๆพร้อมกับความหวังที่ทั้งหมดเป็นเรื่องแกล้งเล่น แต่กับเจอกับแววตาที่จ้องมองด้วยความจริงจัง กับสีหน้าที่นิ่งเฉยของนากาซึกิ แค่นี่ก็รู้แล้วว่าจริงจังเป็นอย่างมากถึงแม้หน้าตาจะไม่แสดงอารมณ์นั้นออกมาก็ตาม

“อะ…เอาไปสิ” นากาซึกิยื่นมือเอาเอกสารสองใบมาให้ แต่แค่ดูก็รู้ว่าเป็นเอกสารของทางโรงเรียน

“…” ซากาชิเห็นเอกสารที่ถูกยื่นมาอย่างช้าๆก็ถึงกับพูดไม่ออก เพราะนั่นเป็นใบลาออกที่มาพร้อมกับใบได้รับเลือกเข้าเรียนต่อที่โรงเรียน

“ช…ชิโรมิ ฟูโซ ชื่ออะไรวะเนี่ย!” สีหน้าที่เอ่อล้นไปด้วยความงงสุดขีด รู้สึกอยากวิ่งออกไปให้ไกลจากที่ที่ยืนอยู่และไม่กลับมาอีกเลย แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะมีกฏห้ามวิ่งในอาคารเรียน

ช่างเป็นเด็กที่ดีจริงๆ

“หลังจากนี้1อาทิตย์เธอต้องใช้ชีวิตในถานะผู้หญิง” พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาเช่นเดิม