คีพลุคเป็นจอมยุทธ์เย็นชา

หลิน เด็กหนุ่มวัน15ปีที่อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดปีที่16 เขากำลังนั่งอยู่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่สายตาจดจ่ออยู่กับหนังจีนโบราณตรงหน้า 

"ฮึก คนเขียนบทใจร้าย ฆ่าพระรองเค้าได้ไง ฮือ" เสียงสะอึกสะอื้นของเด็กน้อยดังแข่งกับตัวละครในเรื่องอย่างเอาเป็นเอาตาย มือเรียวเช็ดน้ำตาออกแต่ก้อนสะอึกยังคงอยู่

"โอ้ย ไอ้หลิวจะอินอะไรขนาดนั้น พระรองว้อยไม่ใช่พระเอกตายไปนางเอกเค้าก็ไม่โสดหรอก"หลิง​​​พี่ของหลิวเปิดประตูออกมาจากห้องโวยวายน้องชายที่ร้องไห้เสียงดังลั่นรบกวนการทำงานของเขา

"ฮึก ถึงจะแค่พระรองแต่พี่เค้าก็เมนผมเลยนะ! ไม่ดูแล้ว ฮึก พี่กลับเข้าไปเลยผมจะไปซื้อหนม"ว่าพลางกดปิดทีวีแล้วจัดทรงผมให้เข้าทรง

"เออ แล้วมีเงินหรอ ถ้ามีซื้อฝากด้วย"สั่งน้องเสร็จหลิงก็ปิดประตูห้องเข้าไปทำงานต่อ

"ให้เงินน้องเพิ่มหน่อยก็ไม่ได้ ยังจะมาฝากซื้ออีก พี่ใครวะโครตงกเลย"บ่นไปก็เติมไปสวมเสื้อคลุมไปไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าตังออกไปด้วย เดี๋ยวไม่มีตังซื้อขนมกันพอดีถ้าลืม

ครืด... ครืด...

ระหว่างเดินออกไปหน้าปากซอยโทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้น เขาจึงหยิบมันขึ้นมาแล้วกดรับสาย

"มีไร"

'ไอ้เวรไอ้หลิว ทำไมมึงไม่ส่งงานครูไล่จิกกูยิ๊กๆแล้วเนี่ย'

"ทำแล้วแต่กูไม่ส่ง หมั่นไส้ครูมึงก็บอกไปเลยว่าติดต่อกูไม่ได้ เรื่องเกรดกูก็ไม่ซีอยู่แล้ว อีกอย่างกูไม่ได้ส่งแค่ชิ้นเดียวเองคะแนนก็แค่5คะแนน ไม่คุ้มค่าเน็ตว่ะ" เขาว่าพลางชะโงกหน้าดูรถเพื่อข้ามถนน เมื่อเห็นว่าไม่มีรถแล้วจึงวิ่งข้ามไป

'อีกแล้วนะมึงอะ ตลอดไอ้สัสแล้วมึงนั่งทำแต่ไม่ส่งนี่ไม่เสียเวลาหรอวะ'

"เหอะ ไม่อะกูแฮปปี้ดียังไงก็4ชัว สอบกูก็ได้เกือบเต็ม"

'จร้า เออแค่นี้แหละกูจะไปคุยกับแฟน'

"เออๆ" เมื่อวางสายจากเพื่อนแล้วเข้าก็เดินมาถึงร้านขนมพอดี 

"พี่อี้ ผมเอานม4กล่อง ซีเรียลใหญ่1 เลย์10ซองครับพี่"ช่วงนี้มี๊โรคระบาดเขาถึงต้องเรียกให้พี่เจ้าของร้านหยิบให้

รอไม่นานนักพี่อี้ก็เดินออกถามพร้อมถึงหิ้วขนาดใหญ่ เขารับมาแล้วจ่ายเงินไป พอได้ขนมมาแล้วก็เดินกลับบ้านอย่างสุขใจระหว่างทางก็แกะขนมากินไปด้วย 

ตู้ม!

ในขณะที่หลิวกำลังยืนรอเพื่อข้ามถนนก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นจนหลิวตกใจหนังลงกับพื้น ไม่นานก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้คน หลิวเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นก้อนกลมๆสีดำขนาดใหญ่กำลังกลิ้งมาที่ตนอย่างรุนแรง มันใกล้จนต่อให้วิ้งหนีก็ไม่พ้น

ชั่วขณะนั้นเขาก็หรือสึกจุกไปหมดแถมยังรู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้ด้วย มีนจุกจนลืมตาไม่ขึ้น เสียงกรีดร้องรอบข้างยิ่งดังขึ้นกว่าเดิม กลิ่นคาวเลือดลอยฟรุ้งไปทั่วพร้อมไปกับหยดเลือดพี่กระเด็น

เพี้ยง! ปึก!

เขาลอยตัวอยู่ได้ไม่นานก็รู้สึกถึงแรงกระแทกอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันเจ็บกว่าเดิม รู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองชนเขากับอะไรสักอย่างแตกก่อนที่จะตกถึงพื้น ร่างกายรู้เจ็บจนชา มันเหมือนกับว่าเขากำลังวิ่งลุยเข้าไปในสวนมะนาวมันมีอะไรมาบาดผิวของเขาเดิมไปหมด จุกชะมัด อ่ามึนหัวจัง ง่วงแหะ หลังจากนั้นสติของเค้าก็ดับหายไปพร้อมกับชีวิตที่ไม่มีวันหวนคืนกลับมาของเด็กน้อยวัย15ปี...

---

คำเตือน

เนื้อหาในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น,เนื้อเรื่องเป็นแนวชายรักชาย,มีการใช้คำที่ไม่สุภาพบ้าง,เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ใดๆทั้งสิ้น,มีการบรรยายถึงฉากที่มีความรุนแรงโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ ไรท์เป็นแค่คนที่ชื่นชอบในวัฒนธรรมจีนมากคนหนึ่งค่ะไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญนะคะถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ แต่พิมบอกกันได้นะคะ