ในวันที่แสงแดดอบอุ่นอันแผ่วเบาเล็ดลอดผ่านเข้ามาที่หน้าต่างบานนั้น
ที่มักจะพบเธอที่ทอดสายตามองออกไปไกลแสนไกล
เธอที่อบอุ่นเหมือนแสงแดด
และแผ่วเบาจนเหมือนจะจางหายไป
เธอผู้เป็นดังนิรันดร์ของผมยังคงแย้มยิ้มให้ผมอยู่เหมือนเคย
เหมือนเช่นทุกวัน
เช่นทุกครั้ง
ทุกยามที่ผมอยากจะหมดลมหายใจ
เธอไม่เคยหายไปไหน
แต่ตอนนี้
เธอไม่ได้อยู่ที่หน้าต่างบานนั้นอีกต่อไปแล้ว
เหมือนเช่นที่ผม
ไม่อาจมองภาพเธอที่มองออกไปนอกหน้าต่างบานนั้นได้อีกแล้วเช่นกัน
ภาพของเธอ
รอยยิ้มของเธอ
กลิ่นของเธอ
น้ำเสียงของเธอ
สัมผัสอันอบอุ่นจากร่างกายของเธอ
ทุกๆ อย่างที่เป็นเธอมันยังคงชัดเจนดังเช่นวันวาน
หากแต่ตัวผมนั้นไม่ว่าจะทำอย่างไร
หรือพยายามคิดถึงมันเท่าไร
ก็ไม่อาจจดจำท้อยคำสุดท้ายที่เธอเอื้อนเอยออกมาได้เลย
โอ้ที่รัก
ได้โปรดบอกผมที
สิ่งใดกันที่คุณบอกผม
ได้โปรดบอกผมอีกครั้ง
สิ่งใดกันที่คุณเอ่ยออกมา
ได้โปรดบอกผมอีกสักครั้ง
ว่าสิ่งใดกันที่คุณปรารถนา
เพราะไม่ว่าจะพยายามนึกหรือลืมไปเท่าไร
ภาพจำของเธอที่มีต่อผมในวันวานก็ไม่เคยหายไปจากใจได้สักที
ขอร้องเถอะที่รัก
ช่วยบอกผมทีว่าผมต้องทำอย่างไร
ต้องทำแบบไหน
และผมจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง
ในเมื่อวันนี้โลกของผมไม่มีเธออยู่อีกต่อไปแล้ว
ขอร้องล่ะ
ช่วยบอกผมที
.
.
.
Talk : ตัวเอกเรื่องนี้เป็นซึมเศร้านะคะ ซึ่งจะทำให้นิยายขมหน่อยๆ นะคะ???? หวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะขมแต่ไม่คายกัน ส่วนคุณพระเอกนี้ก็เป็นซึมเศร้าบวกโรควิตกกังวลค่ะ คุณพระเอกจะมาแสดงตัวช้าหน่อยนะคะ พอดีค่าตัวคุณเขาแพงมากค่ะ555555 เรื่องนี้จะเป็นเรื่องของคนที่จะพยายามก้าวผ่านอดีตของตนค่ะ ภาพฝันหวังว่านักอ่านทุกท่านจะจับมือกันก้าวผ่านอดีตเช่นกันนะคะ
ทุกคนสามารถใช้แฮ็ซแท็ก #แด่ดวงใจที่แหลกสลาย มาเมาท์มอยพูดคุยหรือท่วงนิยายกับภาพฝันได้ในทวีตเตอร์ #Dream_ofme8 เลยนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงเผยแพร่ของเราเลยค่ะ ถ้ามีอะไรแนะนำก็สามารถบอกได้เลยนะคะ
ถ้าหากเรื่องนี้สามารถเข้าไปในหัวใจของนักอ่านได้ ก็อย่าลืมกดหัวใจและคอมเมนท์ให้กันหน่อยนะคะ ขอบคุณนะคะที่มาร่วมเดินทางไปบนถนนเส้นนี้กับเราค่ะ❤️
ความคิดเห็น