วลีพิลาลส [Boy’s love,Yaoi]

'พี่กลด..ไปจากผมเถอะครับ' ร่างบางขยับปากพูดเเละชี้ไปที่ประตูบานใหญ่

'นะครับ..ผมขอ นะครับ' นิ้วเล็กวาดคำที่พูดไปมาในอากาศ พร้อมขยับปากน้อย เขาหวังว่าร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาจะเข้าใจ

"เหนือ..พี่ขอทำหน้าที่สามีของพี่ได้ไหม" ทรงกลดพูดบอกกับร่างบางอย่างอ่อนใจ

"พี่ขอทำหน้าที่นี้ก่อนที่เราจะหย่ากันได้ไหม?"

"อีกเเค่เดือนเดียวเอง เเป๊บเดียวเองครับ" ร่างสูงยิ้มให้คนตัวเล็ก ตั้งเดือนนึงเชียวนะ! ที่เขามีโอกาสได้อยู่กับดาวเหนือ

'ผม..เป็น..ใบ้' ร่างเล็กขยับปากช้าๆเป็นการย้ำสิ่งที่ตนเองพูด

'ผมคุยกับพี่ไม่ได้อีกเเล้ว' ร่างเล็กพยายามใช้มือทั้งสองข้าง นิ้วเรียวยาวทำหน้าที่วาดในอากาศ รวมถึงปากเล็กๆก็ขยับไปด้วย เพราะกลัวว่าร่างสูงจะไม่เข้าใจ

"นี่ไง..พี่เข้าใจเหนือนะ" ร่างสูงพูดออกมาอีก

"พี่สัญญาว่าพี่จะพยายามเข้าใจให้มากที่สุด" ทรงกลดพูดบอก

'ผมไม่อยากให้พี่มาเข้าใจผม.. ผมอยากให้พี่...'

'ไป' ปากเล็กขยับเพื่อย้ำ

"อีกเเค่เดือนเดียว..พี่ก็ต้องไปเเล้ว"

"อย่าเพิ่งไล่พี่เลย.." ร่างสูงยิ้มให้เหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไร เเต่ข้างในก็เหมือนทุกอย่างกำลังพังลงมาพร้อมๆกัน เเต่ถึงยังไง เขารับไหว!

"หิวข้าวไหม..พี่ไปทำไข่ตุ๋นให้นะครับ" ร่างสูงพูดเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะยิ้มบางๆให้คนตัวเล็ก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวทันที

'ไป' ร่างเล็กรู้ว่าถึงอย่างไร คนตัวสูงกว่าก็คงไม่ได้ยิน เเต่เขาก็ยังอยากบอกอยู่ดี 

'ทรงกลด วัฒนภาคิน' เขาควรจะมีชีวิตที่ดี มีคนที่ดูเเลเขาได้ มากกว่าภรรยาในนามที่เป็น 'คนใบ้' อย่างผม





“วลีถ้อยเเถลงคำย้ำว่ารัก จำพยักหน้าตอบหอบหิ้วไว้ เเต่ให้เอ่ยว่ารักหาได้ไม่ เพราะกมลข่มใจ..ใครเล่ารู้”

                    -วลีพิลาลส-