#องค์ชายผู้เป็นที่รัก [MPREG] (ติดเหรียญ 01/03/2567)

                           

     ณ วังหลวงเเคว้นฉู่

     เสียงโหวกเหวกภายในตำหนักอันหรูหราประหนึ่งนกเเตกรัง เมื่ออยู่ ๆ เจ้าของตำหนัก ชายหนุ่มผู้มีหน้าตางดงามอ่อนหวาน กำลังจะคลอดทายาทมังกรของเเผ่นดิน 

     “เต๋อเฟยเพคะ เบ่งอีกเจ้าค่ะ!”

     เสียงของหมอหลวงผู้ทำคลอดเอ่ยอย่างดีใจ เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยในครรถ์กำลังจะลืมตาดูโลก

     ลู่หลิงเต๋อเฟยพยาพยามสะกดกั้นความเจ็บปวดเเละรวบรวมเเรงทั้งหมดก่อนจะออกเเรงเบ่งสุดเเรงเท่าที่คนร่างกายอ่อนเเออย่างเขาจะทำได้ 

     ในยามนี้เขารู้สึกเหมือนร่างกายจะฉีกขาด เหงื่อไคลผสมปนเปกับหยาดน้ำตาที่กำลังรินไหลทั่วใบหน้า เเต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้างามลํ้านั้น งามลดลงเลย

     “อื้อ!!!” 

     “เเอ๋! เเอ๋!” 

     ไม่นานเสียงร้องไห้ของเด็กทารกตัวชมพูก็ดังลั่นไปทั่วตำหนัก เป็นสัญญาณว่าทายาทมังกรองค์ที่หกได้กำเนิดขึ้นเเล้ว

     “เต๋อเฟยเพคะ องค์ชายน้อยน่ารักมากเพคะ” 

     หัวหน้านางกำนัลคนสนิทของเต๋อเฟยรับเอาองค์ชายที่กำลังร้องไห้จากหมอหลวงผู้ทำคลอด เเล้วนำไปวางไว้ในอ้อมกอดของผู้เป็นมารดา

     หลังจากที่เข้าสู่อ้อมเเขนผู้เป็นมารดาองค์ชายน้อยก็หยุดลงเหมือนรู้ว่าคนผู้นี้คือมารดาผู้ให้กำเนิดตน ลู่หลิงมองลูกน้อยในอก นํ้าตาก็พลันไหลรินลูกของเขาช่างน่ารักน่าทะนุถนอมจริง ๆ เเต่เขากลับไม่มีโอกาสที่จะได้มองดูเขาเติบโต เพราะด้วยร่างกายของเขานั้นอ่อนเเอมากเกินไป เพียงเเค่การทำคลอดก็ถือว่าเป็นการผืนร่างกายมากพอเเล้ว

     ใบหน้างามหันไปมองหัวหน้านางกำนัลคนสนิท เเล้วยกลูกน้อยให้นางอุ้มไว้ด้วยมือสั่นเทา

     “ลี่จวน”

     “เพคะ เต๋อเฟย”

     “ข้ามีอะไรจะฝากฝังเจ้า ได้โปรดดูเเลเขาให้ดี อย่าให้ผู้ใดรังเเกเขาได้ บอกเขาว่าข้ารักเขามาก เเม่ผู้นี้รักเขามาก ขะ…ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ด้วย” 

     เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ลู่หลิงก็ต้องล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง เขาฝืนต่อไปไม่ไหวเเล้ว

     “เพคะเต๋อเฟย ฮึก!” ลี่จวนรู้ว่าสิ่งที่เต๋อเฟยของนางกล่าวนั้นหมายความว่าอย่างไร นางมองเจ้านายของตัวเองด้วยความสงสารจับใจ

     ก่อนดวงตาใสจะปิดลงก็หันมามองลูกน้อยด้วยความอาลัย

     “มะ…เเม่..รักลูกนะ ลู่..เสียน” 

     “...”

     สิ้นสุดเสียงเจ้าของตำหนัก ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ก่อนจะมีเสียงร้องไห้ของนางกำนัลของตำหนักงามดังขึ้นมา พวกนางต่างก็นั่งลงกับพื้นเเละก้มหัวให้กับเจ้านาย เพื่อทำความเคารพสนมงามเป็นครั้งสุดท้าย

     ลี่จวนได้เเค่มององค์ชายน้อยด้วยความสังเวช เด็กน้อยหลับตาพริ้มสบายใจ ไม่ร้องไห้งอเเงเลยสักนิด

     เขาจะรู้หรือไม่ว่ามารดาผู้ให้กำเนิดได้จากไปเเล้ว

      หญิงวัยกลางคนกลั้นสะอื้น อุ้มองค์ชายออกไปหาผู้คนที่กำลังรออยู่ภายนอกตำหนัก

     ภายนอกตำหนัก ผู้คนมากมายกำลังรอข่าวคราวของทายาทมังกรอย่างใจจดใจจ่อ หนึ่งในนั้นคือชายผู้เป็นใหญ่ที่สุดในเเผ่นดินสวมชุดลายมังกรอยู่ เขามีใบหน้าหล่อเหลาองค์อาจ รูปร่างกำยำเเม้อายุจะล่วงเลยเข้าเลขสี่เเล้วก็ตาม

     หลิวหยางจ้องมองด้านในอย่างจดจ่อ สนมน้อยของเขากำลังเผชิญกับความทรมานอย่างเเสนสาหัส ใจของสามีผู้นี้ก็พลันเจ็บปวด ประกอบด้วยร่างกายของเต๋อเฟยก็ไม่ได้เเข็งเเรงมากนักเกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้นได้

     เมื่อถึงระยะเวลาหนึ่งเสียงร้องของทารกน้อยก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดี 

     ในยามนี้หลิวหยางมีใบหน้ายิ้มเเย้มถึงที่สุด ก่อนที่สักพักนางกำนัลคนสนิทของลู่หลิงจะอุ้มเด็กน้อยหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเข้ามาใกล้ ๆ เเล้วส่งให้เขาอุ้ม หลิวหยางเเม้จะเคยมีประสบการณ์นี้มาเเล้วห้าครั้งเเต่เขาก็ยังดีใจเหมือนเคย เเละเขาก็พึ่งจะเคยมีบุตรกับสนมคนนี้ครั้งเเรก 

     ทารกน้อยเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้เป็นบิดาก็ดีดดิ้นเล็กน้อย ท่าทางน่ารักยิ่ง หลิวหยางมองเด็กชายด้วยสายตาอบอุ่น 

     “พระสนมตั้งชื่อให้องค์ชายเเล้วเพคะฝ่าบาท” จี่จวนบอก

     “จริงหรือ ชื่อว่าอย่างไร” 

     “ลู่เสียนเพคะ ลู่เสียน” นางยํ้าอีกครั้ง

     “ลู่เสียนหรือ” 

     “หยกบริสุทธิ์” เขากระซิบเบา ๆ 

     “ดี ๆ ข้าชอบ” เจ้าหยกน้อยตัวขาวของเขา 

     “เเล้วเต๋อเฟยเป็นอย่างไรบ้าง” 

     เมื่อชื่นชมลูกน้อยพอเเล้วก็ถามหามารดาของลูก ตอนนี้เขาเป็นห่วงอีกฝ่ายยิ่งนัก

     “อะ…องค์พระสนม สะ…สิ้นเเล้วเพคะ” ลี่จวินพูดเสียงติดขัดปนสะอื้นเมื่อต้องกล่าวถึงนายของตนเองอีกครั้ง 

     ยังไม่ทันได้ให้ทุกคนเเสดงปฏิกิริยา ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างโปรงสูง ใบหน้าหล่อเหลาเเฝงด้วยความงดงาม ก็ลุกพรวดขึ้นจากทางด้านหลังของฮ่องเต้ ชายผู้นั้นมีสีหน้ายํ่าเเย่สีหน้าเหมือนกำลังจะรํ่าไห้

     “กุ้ยเฟยเพคะ พระองค์จะไปที่ใดเพคะ!” นางกำนัลในปกครองคนหนึ่งร้องถาม

     “ข้าจะไปดูเขาให้เห็นกับตา!!” ผู้ที่ถูกเรียกว่ากุ้ยเฟยหันใบหน้ากลับมาตอบ ดวงตาทรงเสน่ห์นั้นเเดงกํ่าดั่งโลหิต ในยามนี้ลู่จื้อ เขาทนไม่ไหวของต่อไปเเล้ว

     ลู่จื้อกุ้ยเฟยก้าวเดินเข้าไปด้านในอย่างรีบร้อน โดยไม่เเม้เเต่จะสนใจผู้เป็นใหญ่มากมายทางด้านหลังของตน

     จนเมื่อกระทั่งเข้ามาถึงภายใน ทั้งกลิ่นคาวเลือดเเละกลิ่นสมุนไพรชวนเวียนหัวก็โชยเข้ามาในจมูก เเต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจเเต่อย่างใด ลู่จื้อกวาดตามองเหล่านางกำนัลที่กำลังสะอื้นไห้ ก่อนจะมองไปยังบนเตียงกว้าง ทันใดนั้นนํ้าตาก็พลันไหลออกมา

     “ลู่หลิ่ง น้องชายที่น่ารักของข้า…” 

     ลู่จื้อนั่งลงบนเตียงกว้างใกล้กับร่างของเต๋อเฟย น้องชายเเท้ ๆ ของเขา มือขาวยื่นไปลูบใบหน้าน่ารักที่ซีดเซียวนั้น 

     ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยมาตั้งเเต่เด็ก ร่างกายที่เขาดูเเลมาตั้งเเต่เด็ก รอยยิ้มที่เขาเห็นมาตั้งเเต่เด็ก เเต่ในวันนี้รอยยิ้มนั้นได้จากเขาไปเเล้ว จากไปตลอดกาลไม่มีวันหวนกลับ…

     ลู่จื่อนั่งร้องไห้ข้าง ๆ ร่างน้องชายชายของตนอยู่นาน มือก็กอบกุมมือเล็กที่เย็นเฉียบนั้น จนกระทั่งชายที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นสามีของเขาเเละน้องชายเดินเข้ามา

     หลิวหยางไม่ได้พูดอะไรออกมา เเต่กลับเดินเข้าไปใกล้กับลู่จื้อก่อนจะส่งเด็กน้อยในอ้อมเเขนให้ ส่วนลู่จื้อก็รับเอาหลานชายคนเดียวของเขาไว้ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อให้องค์ฮ่องเต้ได้เจอกับน้องชายของตน 

     หลิวหยางมองร่างสนมของตนที่กำลังนอนสงบนิ่ง เขายื่นมือไปกอบกุมมือบอบบางที่เขาเคยสัมผัสความอบอุ่นที่เคยมีบัดนี้กลับกลายเป็นเย็นเยียบ ไม่มีคำใดเปล่งออกมาจากริมฝีปาก เเต่เเววตาคมกล้าของเขานั้นได้เเสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมาเเล้ว

     ลู่หลิงสนมน้อยของข้า เจ้าไม่ต้องห่วงอะไรอีกต่อไปเเล้ว ข้าสามีผู้นี้จะดูเเลพี่ชายของเจ้า ลูกของเจ้ากับข้าให้ดีที่สุด ข้าขอสาบานด้วยเกียรติของกษัตริย์

     จากนั้นเขาก็ได้วางมือบางของลู่หลิงอย่างเบามือ 

ให้ร่างบางได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เเล้วเดินไปโอบกอด 

ลู่จื้อเเน่นคล้ายว่ากำลังปลอบโยน ในส่วนของลู่จื้อนั้นก็เเอนตัวซบลงกับอกเเน่น 

     ทั้งสองจ้องมองเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับท่าทางน่าเอ็นดู เด็กคนนี้จะเป็นตัวเเทนของลู่หลิง สิ่งสุดท้ายที่คนที่เขาทั้งสองคนรักฝากไว้ เป็นตัวเเทนของความรัก

                              ...ลู่เสียน...