คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #76 : Destinesia (76) เรื่องบังเอิญ..ไม่มีในโลก
Destinesia (76) เรื่องบังเอิญ..ไม่มีในโลก
‘นายก็รู้ว่าฉันอยู่ดูแลนายไม่ได้ตลอดหรอกนะ แฮรี่.. นายไม่อยากให้ฉันมีความสุขเหมือนคนอื่นเขาบ้างหรอ?’ เสียงนั้นยังคงก้องอยู่ภายในหูของเขา แม้ว่าฉากที่เห็น จะเป็นความแสนสุขครั้งเก่า .. แต่มันกลับไม่ได้ทำให้เขาสุขเช่นเดิม
และเขาก็จดจำคำพูดตัวเองหลังจากนั้นได้ดี...
‘ฮึก ฮืออ ผมรู้ .. ผมรู้น่า..’
‘..ห้ามลืมผมนะ คิดถึงผมด้วย.... ถ้าหมอนั่นทำพี่เสียใจ ก็กลับบ้านนะ กลับมาบอกผม กลับมาฟ้องผม.. กลับมาบ้านเรา จะอะไรก็ได้ ขอแค่นึกถึงผมกับพ่อก่อนเป็นคนแรก’
เฮือก!
แฮรี่สะดุ้งตื่นหลังจากจบคำพูดตัวเอง .. อดไม่ได้ที่จะลูบหน้าสัมผัสน้ำตาที่เปียกชื้นข้างแก้มตัวเองเหมือนในภาพฝัน ..
เขาพร่ำย้ำถึงบ้านอันแสนอบอุ่น .. ที่พร้อมต้อนรับการกลับมาของเธอได้ทุกเมื่อ ทุกเวลาที่เธอเสียใจ ..แต่เขาต้องกล้ำกลืนฝืนทนเก็บคำพูดออดอ้อนเอาแต่ใจของตัวเองลงคอไป เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเศร้าเสียใจกับเขาไปมากกว่านี้…
และถึงผ่านไปสิบปี …
เธอก็กลับมาพร้อมกับคนข้างตัวเธอเท่านั้น …
น่าหมั่นไส้ชะมัด …
จากภาพความทรงจำอันน่าจดจำ ปรับแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดกลางอกเมื่อนึกถึงมัน… อดไม่ได้ที่จะรอยยิ้มขื่นขมจนเขาก็รู้สึกด้วยตัวเอง .. ทั้งที่ เขาบอกตัวเองว่าจะให้มันเป็นอดีตแท้ๆ ..
เจ็บกว่ารอยแผลบนหน้าผากเสียอีก..
เขาก็ยังหวั่นไหว… ให้กับเรื่องราวเก่าๆ ภาพเหตุการณ์ซ้ำๆที่เกิดขึ้นรอบตัว ราวกับตอกย้ำว่าเขาหลบเลี่ยงความจริงที่เกิดขึ้นไม่ได้ .. ทนต่อความรู้สึกที่เขาไม่สามารถห้ามได้ ..
ตอนที่เขาพร่ำเพ้อถึงบรรยากาศเก่าๆ .. อยู่ในที่ที่เป็นของเขาเช่นในอดีต .. อดีตเขาบอกได้เต็มปาก ว่าเขาควรไปที่ไหนในยามที่เขาอ่อนแอ.. เขาควรไปพบใครก่อนเป็นคนแรก บอกเล่าทุกอย่างได้เต็มที่โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ..
แล้วตอนนี้ล่ะ ….
ตรงไหนกันที่ควรเป็นของเขา ...
เขาควรไปที่ไหน.. ควรบอกใคร..
เขาสมควรทำอะไรต่อไปดี …
“ผมต้องเดินหน้าต่อใช่มั้ย ….”
เป็นคำถามที่ไร้คนตอบ และเขาก็ต้องตอบมันด้วยตัวเอง..
เพื่อหาที่ของตัวเองในโลกนี้ให้เจอ...
เขาเตรียมตัวสำหรับการกลับฮอกวอตส์ในปีที่สี่ . ผ่านไปเพียงวูบเดียว เขาก็ผ่านการเรียนมาสี่ปีแล้ว .. พูดไม่ได้เต็มปากว่ามันยากลำบากหรือเหนื่อยกับเรื่องปวดหัวและเอาแน่เอานอนไม่ได้ที่เกิดซ้ำอีกครั้ง....
ตัวเขาเดิน และก็เดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้เป้าหมาย.. ถึงเขาจะมีแผนการเป็นร้อยเป็นพันเต็มหัวเพื่อที่จะจัดการเรื่องราวต่างๆ แต่ตัวแปรหลายๆอย่างก็ยากจะคาดเดาและจัดการไม่ได้ ..
ถึงเขาจะรู้อนาคตก็จริง .. แต่ใช่ว่าจะรู้เรื่องราวทั้งหมด .. มันก็เหมือนเพียงแค่คำบอกเล่า
บอกว่าจะเกิดเหตุการณ์นั่นนี่ บอกว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรก็ตาม ..แต่ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ารายละเอียดมันมีอะไร ผลลัพท์และต้นเหตุมันเกิดขึ้นเพราะอะไร ..
เขาเพิ่งเข้าใจคำที่ว่า.. เขามีอำนาจไม่มากพอ ..
ไม่มากพอที่จะสามารถสั่งคนเหล่านั้นให้เดินไปตามทางที่เขากำหนด ในเมื่อเขาไม่ได้ลงมืออะไรเป็นชิ้นเป็นอัน .. เรื่องต่างๆมันก็ยังคงดำเนินไปแบบเดิม ..
“นายว่าไงกับที่หมอนั่นว่า.. ให้ตายสิ .น่าโมโหเป็นบ้าเลย ..”
“ก็แค่อยากจะกวนประสาทนายเท่านั้นแหละน่า . อย่าไปใส่ใจเลย”
“เหอะ ..ไอเฟอเรทงี่เง่า!” รอนบ่นหัวเสียกับเรื่องที่ใครบางคนบอกเล่า .. เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าให้กับความขี้หงุดหงิดของเพื่อน แต่ก็ไม่ออกความเห็นเช่นกัน ..
ส่วนเรื่องเกี่ยวกับเหตุการณ์พิเศษที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า พวกเงินทองและชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่..เขาไม่ขอออกความเห็นกับเรื่องตัวบุคคลละกัน .. เพราะไม่ว่าอดีตหรือตอนนี้ ก็น่าหมั่นไส้เป็นบ้า
“แล้วนายกับเซดริกนี่ยังไง แฮรี่? ไปสนิทกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเห็นนะว่าเขาส่งจดหมายมาหานายตั้งแต่หลังงานแข่งควิดดิชแล้ว” ..อยู่ๆเรื่องก็ถูกเปลี่ยน รอนที่กลายเป็นเพื่อนช่างสังเกตตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ .. ทำเอาเฮอร์ไมโอนี่ละออกจากหนังสือตัวเองมามองหน้าเขาเพื่อขอคำตอบเหมือนกัน ..
“ฉันเปล่า . เขาก็แค่เป็นห่วงจากเรื่องวันนั้นละมั้ง . เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นสักหน่อย..” แฮรี่แก้ต่าง แต่เหมือนจะไม่น่าเชื่อในสายตาของเพื่อนสนิททั้งสอง .. ถึงแฮรี่จะไม่คิด แต่ไม่ใช่กับอีกฝ่ายหรอกมั้ง..
“ออหรออ ..นายกล้าพูดหรอว่านายไม่สนิทกับเขาแต่ออกไปเที่ยวกับเขาได้ ..” รอนพ่นลมหายใจดังหึ .. แต่ก็ไม่ได้ซักความต่อ ..
หน้าแฮรี่เดาไม่ออกหรอกว่าเรื่องไหนเรื่องจริงเรื่องหลอก ..
ครืด!
เสียงประตูด้านข้างถูกเลื่อนกว้างขึ้นจากฝีมือคนด้านนอก .. สามคนที่นั่งพูดคุยอยู่หยุดชะงักเพื่อมองผู้มาใหม่ .. ร่างโปร่งของหนุ่มแบดเจอร์ที่เป็นหัวข้อสนทนาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน หยุดสายตาลงที่ร่างเล็กหยุดมือลงจากการเช็ดขนให้เฮ็ดวิก
หยดน้ำที่ไหลเป็นระลอกทางบานหน้าต่างรถไฟ เสียงสายฝนไม่สามารถกลบเสียงของผู้มาใหม่ที่เอ่ยเสียงเบาแฝงความดีใจไม่ปิดบัง..
“สวัสดี . ฉันบังเอิญผ่านมาเจอพวกนายพอดี ก็เลยเข้ามาทักทาย .. ฉันคงไม่ได้ขัดจังหวะอะไรใช่มั้ยแฮรี่?” เซดริกที่มาพร้อมความเกรงใจเต็มขั้นพร้อมรอยยิ้มกระชากใจตามประสาหนุ่มรูปงามที่แฮรี่ก็ได้รับผลกระทบไปด้วย …
แฮะๆ .. แบบนี้เขาจะปฎิเสธได้ยังไงละ .. ไม่ว่าจะเรื่องที่อีกฝ่ายเปิดประตูเข้ามา หรือแม้แต่ตอนนี้ที่รอนส่งสายตาล้อเลียนมาให้เขาซะงั้น …
“ไม่หรอกๆ .. แค่ไม่คิดว่าจะเจอกันเร็วแบบนี้” แฮรี่นึกถึงทั้งคำพูดและเนื้อความในจดหมาย ที่บอกว่า แล้วเจอกัน.. ของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ฮ่ะๆ .. ไหนๆก็เจอนายพอดีเลย .. อ่ะ.. ตอนแรกว่าเจอนายก็จะให้นายเลย” ไหนๆก็เจอกันเร็วแล้ว เซดริกก็ใช้คำว่าบังเอิญได้พอดิบพอดี .. เขายื่นถุงขนมห่อใหญ่ที่ตั้งใจจะให้ร่างเล็กตั้งแต่แรก จนแฮรี่กระพริบตาแต่ก็รับมันมาจนได้…
“งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันที่ฮอกวอตส์” เมื่อดึงความกล้าจนหมดแล้ว ชายหนุ่มก็แก้เก้อเขินด้วยการขอตัวกลับไปหาเพื่อนตัวเอง พลางโบกมือลาพวกเขาด้วยรอยยิ้มไม่เปลี่ยน
สามสหายพุ่งความสนใจไปที่ถุงขนมในมือเล็กๆของแฮรี่ทันที … ดูไม่หวือหวา แต่กลับมีความสนใจและความใส่ใจมาเต็มเปี่ยม .. ขนาดแฮรี่ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงบางอย่างที่ตามมาด้วย ..
“ไม่สนิทกันเลยจริงๆ เนอะ เฮอร์ไมโอนี่..” รอนเบะปากล้อเลียนอย่างกลั้นไม่ได้
“ก็แค่ของฝากล่ะมั้งรอน .. ก็แฮรี่เป็นรุ่นน้องที่เล่นควิดดิชฝีมือดีคนนึงเลยนะ” เพื่อนสาวยังแสร้งช่วยกระตุ้นเชื้อไฟให้โหมแรงขึ้น ขนาดรอนที่ไม่ทันเรื่องพวกนี้ยังรู้เลย..
“พวกนายแกล้งฉัน .. ฮึ” แฮรี่แสร้งหงุดหงิด แต่ไม่มีใครสนใจจะง้อ..
“แบบนี้ไม่ใช่แค่รุ่นน้องแล้ว เขาสนใจนายชัดๆเลย .. กางเกงในเมอร์ลินเป็นเดิมพันเลย .. เขาสนใจนายแน่นอน แฮรี่!”
“รอน ..แค่เขาทำดีนิดๆหน่อยๆ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบฉันสักหน่อย โธ่! ทำหน้าแบบนั้น หมายถึงนายไม่เชื่อฉันใช่มั้ยเนี่ย?” ก็แหงละ .. คำพูดข้างๆคูๆของเพื่อนเขามันเชื่อถือไม่ได้ เขาเจอมันมาตลอดสามปีแล้ว..
คนไม่ใส่ใจแค่ไหน เอาขนมมาให้เพื่อนเขา .. คนไม่สนใจที่ไหนส่งจดหมายหาเพื่อนเขาช่วงปิดเทอม .. คนไม่คิดอะไร กลับชวนเพื่อนเขาไปเดินเที่ยวสองต่อสอง!
ไม่สนิทกันจริงๆ!
แฮรี่ไร้ข้อโต้แย้ง ได้แต่ฉีกถุงขนมในมือมาเปิดกินพลางแก้ตัวน้ำขุ่นให้กับคำถามเรื่องความสัมพันธ์กับซีกเกอร์รุ่นพี่ ที่ดูจะแนะนำและใส่ใจรุ่นน้องเช่นเขาเป็นพิเศษ…
ให้ตายเถอะ …
เขาจะไปถามเซดริกให้รู้เรื่อง…
ขนมซื้อที่ไหน…
อร่อยชะมัด.
หวานๆเค้าดราม่าแน่นอน5555
น้องคะ พรหมลิขิตไม่มีในโลกฉันท์ใด
ความบังเอิญก็ไม่มีฉันท์นั้น อิอิอิ
คนหน้าตาดี ทำอะไรก็ดีไปหมดนั่นแหละ
ลองเป็นพ่อหนุ่มมัลฟอยสิ หึหึ
ได้หาว่าหลอกให้ตายใจไปซะก่อน
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น