คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #100 : Destinesia (99) ไม่มีไฟย่อมไม่มีควัน
Destinesia (99) ไม่มีไฟย่อมไม่มีควัน
เมื่อนึกถึงรอยแผลเป็นบนศีรษะ รอยแผลเป็นรูปสายฟ้าที่เป็นทั้งความหวัง และคำสาป ปรากฏขึ้นเพื่อตอกย้ำไอคำทำนายบ้าๆนั่น นอกจากมันจะบอกเล่าเรื่องราวมากมายในอดีต ยังหมายถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น
แฮรี่เริ่มไม่อยากจดจำความทรงจำพวกนั้นแล้ว ยิ่งเขานึกถึง ยิ่งกรีดช้ำความฝันและความจริง
ลูบไปตามแขนเล็กของตัวเอง ที่มันเทียบไม่ได้กับในอดีต
มันจะเทียบได้ยังไง ในอดีต เขาพอใจที่มันยังหลงเหลือรอยแผลเพื่อให้ตัวเองรู้สึกว่า เขาชนะมันได้ คำทำนายหรือแม้แต่โชคชะตาที่ใครหลายคนบอกให้เขาเป็น เขาภูมิใจที่จะแสดงมันแก่คนอื่น
คำนินทาที่บอกว่าเขาคือคนทรยศ ความเชื่อและความต้องการของเขามันขัดแย้งผู้วิเศษไปกว่าครึ่งโลกเวทมนตร์ จะยินดีหรือไม่ยินดี แต่เขายินดี ก็พอแล้ว จริงมั้ย?
แต่ตอนนี้ มันเป็นเหมือนฝันร้าย เขาลูบแล้วก็ลูบรอยแผลเป็นรอยเดิม ลูบจนเปื้อนรอยแดงที่ไม่มีวันจางหาย ทั้งที่เกิดขึ้นเพื่อจุดประสงค์เดิม เพื่อคนๆเดิม แต่แล้วทำไม มันถึงไม่เหมือนเดิมกัน ทำไมกัน ทำไมคนๆเดิมถึงไม่เหมือนเดิม
เขาทำพลาดที่ตรงไหนกัน
ผิดไปตั้งแต่เมื่อไหร่..
กรู….
แฮรี่สะดุ้งจากภวังค์ เสียงนกฮูกร้องต่ำโผบินมาหยุดตรงหน้าเขา เป็นอีกหลายต่อหลายครั้งที่นกฮูกหน้าแปลกมาพร้อมจดหมายที่อาจจะมีหรือไม่มีชื่อ แฮรี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ค่อยๆแกะจดหมายออกจากข้อเท้าของนกฮูกสีน้ำตาลเข้ม
ความหวัง
มันอาจไม่ได้เกิดมาคู่เขา
จดหมายสีขาวสะอาดตาด้วยลายมือ เป็นเอกลักษณ์ เป็นระเบียบ ใจความแสนสั้นแฝงไปด้วยความหมาย สื่อถึงความคิดและความรู้สึกของเขาแค่เพียงผ่านตา เพื่อกดความรู้สึกแง่ลบที่เกิดขึ้น แฮรี่ใช้ความทรงจำมากมายกดความเศร้าไว้ในใจ แสดงรอยยิ้มออกมาให้ได้เห็น
อย่างไรก็ตาม บางเวลาเขาก็ไม่สามารถเลือกความทรงจำที่เลือนลางมาช่วยได้ เขายังยิ้มได้ทุกวันนี้ ก็เพราะคนใกล้ตัวคนที่ห่วงใย คนที่สำคัญ
และวันนี้มันก็คงเป็นอย่างนั้น
‘ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ ฉันไม่ทำให้เธอผิดหวัง แฮรี่’
แต่แล้วทำไม
ในวันนี้ เขายังยิ้มได้ แต่ในใจว่างเปล่าเหลือเกิน
มีไม่กี่คนที่รู้ว่าแฮรี่ใช้เวลาช่วงปิดเทอมอยู่ภายในห้องพักในร้านหม้อใหญ่รั่ว มันไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย ก็นะ กฏของรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์มันก็มีช่องโหว่มาจนถึงทุกวันนี้ แค่ข้ออ้างเล็กๆน้อยๆ คาถาโน้มน้าวอีกนิดหน่อย เขาก็สามารถพักอยู่ในห้องพักได้อย่างไม่มีกำหนด
แฮรี่กล้าที่จะร่ายคาถาภายนอกฮอกวอตส์อยู่แล้ว ต้องบอกว่า เขาแทบไม่มีอะไรจะเสีย นอกจากชื่อเสียง แม้อายุภายนอกเขาจะยังไม่ถึงวัยที่จะใช้เวทมนตร์ได้ แต่ไม้กายสิทธิ์หรือความจริงบางอย่าง ก็ไม่อาจปิดกั้นความจริงที่ว่า เขาเลยวัยผู้ใหญ่มาตั้งนานแล้ว
แฮรี่มีช่วงเวลาสงบสุขเพียงไม่นาน ก่อนที่ความวุ่นวายจะเกิดขึ้น
มันเป็นช่วงเวลากลางคืนที่เป็นเวลาพักผ่อนของผู้คน แผ่วเสียงกรีดร้องของผู้คนให้ได้ยินจากที่ไกลๆ แฮรี่เพียงยกยิ้มเอียงคอไล่ความเมื่อยล้าออกไป ก่อนจะเลิกสนใจภายนอก ขยับปากกาขนนกในมือตัวเองต่อ
เฮ็ดวิกส่งเสียงร้องขยับหัวตัวเองเข้าใต้ปีก หนีความวุ่นวายภายนอกอย่างไม่สนใจเช่นเจ้าของ ในขณะที่เฮกเตอร์ไม่แม้แต่จะขยับตัว ยังคงหลับไม่รู้เรื่องราวเฉกเช่นเด็กน้อยยังไม่รู้พิษภัยอันตราย
เรื่องวุ่นวายอาจเกิดขึ้นเพราะตัวตนของเขา
แต่ไม่อาจทำให้เขาวิ่งเข้าไปหาอันตรายได้
หากเขาไม่ยินยอม
แต่คนอื่นก็ไม่ยอมลดละเช่นกัน
เสียงซุบซิบดังขึ้นเมื่อเด็กชายผู้รอดชีวิตในข่าวปรากฏตัวขึ้นที่กระทรวง แฮรี่ยังคงมีรอยยิ้มประดับใบหน้าอย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่ภายในใจร้องว่าแย่แล้วดังมาก คิดข้ออ้างและคำพูดถ่วงเวลา
ใครมันจะไปคิดว่าเขาอยู่เฉยๆแล้ว เรื่องมันก็ยังจะวิ่งเข้ามาหาอีก กระทรวงเป็นสถานที่ไม่น่าพิศมัยในความคิดของเด็กชายที่ชอบแหกกฏด้วยคาถาต่างๆ ไม่ลืมว่า ไม้กายสิทธิ์ทุกอันย่อมบันทึกการใช้คาถาต่างๆเอาไว้
หากเขาถูกตรวจสอบขึ้นมา ต้องค้นเจอคาถาแปลกๆที่ไม่มีในยุคสมัยนี้ กับพวกศาสตร์มืด แฮรี่คิดได้ถึงที่กรณีที่แย่ที่สุด รัฐมนตรีกระทรวงต้องคิดหาเหตุผลและข้อกล่าวหามาให้เขาก่อนแล้ว ต่อให้เขาไม่เกี่ยวข้อง แต่ใช่ว่าจะหาวิธีดึงเขาเข้าไปเกี่ยวไม่ได้
แฮรี่หงุดหงิดในใจ แสดงออกก็ไม่ได้ อยากเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่ต่อให้เขาเสกคาถาสาปใครสักคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้า เชื่อสิ แค่พ่อเขาสักคนออกมาแสดงตัวต่อหน้าเขา ไม่มีใครหน้าไหนรอดพ้นเงื้อมมือพ่อเขาแน่นอน หากไม่ทำงานลำบาก ก็ต้องเจ็บตัวนิดหน่อย
“จำเอาไว้นะ ตอนพิจารณาคดี พูดก็ต่อเมื่อเธอถูกพูดด้วย” พ่อของรอนเป็นคนพาเขามาส่งที่หน้าห้อง อยากจะบอกเหลือเกินว่า เขาไม่อยากจะพูดอะไรนอกจากเสกคาถาสาปคนทั้งห้อง ก่อนจะเป็นคนรักษาพวกเขาด้วยตัวเอง
“เยือกเย็นเข้าไว้”
“ไม่เป็นไรฮะ คนที่คิดควบคุมผมได้ มีเพียงไม่กี่คน” ที่ยังอยู่บนโลกนี้ เขาต่อประโยคหลังภายในใจ
อาเธอร์มองเด็กชายผู้น่าสงสาร รอยยิ้มเจื่อนของแฮรี่ สร้างความเห็นใจให้กับผู้พบเห็นได้ง่าย แต่คงยกเว้นกับพวกที่คิดใช้ผู้อื่นเป็นเครื่องมือ สร้างความพอใจให้ตัวเอง เช่นผู้ใหญ่หน้าไม่อายหลายคนภายในห้อง
“ฉันเข้าไปไม่ได้ เสียใจนะ” ทั้งคู่พยักหน้าเข้าใจในเหตุผล
สุดท้ายก็ต้องวกกลับไป ทิ้งเด็กชายไว้เพียงลำพัง แฮรี่ถูมือตัวเองไล่ความกังวลออกไป
คงไม่มีอะไรแย่กว่านี้
“การสอบสวนข้อกล่าวหา เรื่องวินัยการกระทำผิด ตามข้อกล่าวมีดังต่อไปนี้ ได้รับร้องเรียนมาว่า มีผู้พบเห็นผู้กระทำผิด แฮรี่ เจมส์ พอตเตอร์ ในการเสกคาถานอกโรงเรียนในขณะที่อายุยังไม่ถึงสิบเจ็ด”
“พยานฝ่ายจำเลย อัลบัส เพอร์ซิวาล วูลฟริก ไบรอัน ดัมเบิลดอร์” แฮรี่เกือบหลุดหัวเราะในตอนที่เห็นหน้าของคอร์นีเลียสเหวอออก เขาพอจะรู้ความขัดแย้งที่กำลังเกิดขึ้นระหว่างชายทั้งสองคน
โรคกลัวการสูญเสียเป็นหนึ่งในโรคทางความคิดแปลกๆ เขาว่าคอร์นีเลียสควรหาหมอผู้เชี่ยวชาญในการบำบัดซะหน่อย ออ เขาลืมไป คนป่วยที่ไหน ยอมรับว่าตัวเองป่วย
และหนึ่งในสาเหตุดังกล่าว ก็เพราะตัวตนภายนอกของดัมเบิ้ลดอร์เอง ที่สร้างความหวาดระแวงให้กับรัฐมนตรีที่ตำแหน่งไม่มั่นคง หากไม่นับเม็ดเงินและเส้นสายเก่าภายใน คงไม่ดำรงตำแหน่งมาได้นานขนาดนี้ แต่สิ่งที่พึ่งพาเงิน จะอยู่ได้นานแค่ไหนกันเชียว
หากข่าวลือที่ว่า ดัมเบิ้ลดอร์คิดชิงตำแหน่งรัฐมนตรี ก็อาจไม่ใช่เรื่องห่างไกล ตอนนี้เขายังไม่รู้อะไรมาก แต่จากการคาดเดาและการแสดงออกของคนอื่นภายในห้อง ความคิดและความเห็นไม่ได้ไปตามทางเดียวกันเสียหมด
มันแบ่งออกเป็นสองฝ่ายอย่างชัดเจน
แต่จะใช้เส้นสายของดัมเบิลดอร์ทั้งหมดรึเปล่าก็ไม่อาจรู้ได้เลย
ระหว่างที่เถียงกันอยู่นั้น เด็กชายตามข้อกล่าวหาก็ได้เอ่ยปากสักที“แล้วไม่ทราบว่า คนที่กล่าวหาผม ตอนนี้อยู่ที่ไหนฮะ?” น้ำเสียงเด็กชายดูไม่ได้โกรธ แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกให้สัมผัส มันนิ่งและสงบ สงบเกินไป
บรรยากาศแปลกๆเกิดขึ้นกลางศาลสูง ยิ่งเห็นรอยยิ้มกว้างของแฮรี่ พอตเตอร์ ยิ่งทำให้พวกเขาเย็นวาบไปจนถึงสันหลัง เผลอนั่งหลังตรงกันอย่างไม่รู้ตัว
“เธอยอมรั-..”
“มันเป็นเรื่องที่แปลกดีฮะ ทั้งที่ผมนอนอยู่ในห้องโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยังเห็นผมเดินออกไปเพ่นพ่านได้” แฮรี่รู้ว่าการขัดเป็นเรื่องเสียมารยาท แต่มารยาทใช้ได้แค่กับบางคน และคนที่พยายามยัดเยียดข้อกล่าวหาให้เขา ย่อมไม่สมควรให้เขาเคารพ
“พยานรู้เห็-”
“พยานที่เห็นผมไม่ได้ก้าวออกจากห้องพักเลยแม้แต่ก้าวเดียว สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้ผมได้” พยานที่อยู่เป็นหลักฐานอย่างดีที่ปฏิเสธไม่ได้ หากกระทรวงเล่นแง่ใส่เขา แฮรี่ก็กล้าที่จะเล่นแง่ใส่อีกฝ่ายเช่นกัน
“อา หรือพยานของคุณที่ไม่มีตัวตนของคุณดี”
ที่จริงการพิจาราณาคดีครั้งนี้มีช่องโหว่มากเกินไปอย่างเห็นได้ชัด พยานหลักฐานที่เป็นชิ้นเป็นอันของทั้งสองฝ่ายคลุมเครือ ถึงความวุ่นวายภายนอกที่เกิดขึ้นจะมีสาเหตุเกิดขึ้นจากเขาเป็นหลัก แต่เมื่อเขาไม่ได้เอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องอย่างโจ้งแจ้ง ย่อมทำให้การพิสูจน์อาจยื่นออกไปอีก
“เธออย่าพูดเหลวไหล-..”
“เหตุการณ์ความวุ่นวายในวันนั้น เป็นที่ประจักษ์ดี เหตุเกิดในตรอกไดแอกอน ผู้วิเศษทั้งหลายต่างก็เห็นผู้คุมวิญญาณ และตั้งแต่ตนจนจบ มือปราบเป็นผู้ยุติ ให้ดีกว่า หากเชิญพยานเล่านั้นมาร่วมด้วย” ดัมเบิ้ลดอร์เอ่ยสมทบ“มันเป็นเรื่องที่เหลวไหลมาก หากไม่มีพยานแม้สักคนเดียว”
ชายชรายังคงยืนเป็นเสาหลัก ขัดหูขัดตาคอร์นีเลียสอยู่ตรงหน้า ยิ่งเรียกร้องหาพยานรู้เห็น ก็อึกอักจนพูดแย้งไม่ออก ถึงหลายคนในห้องจะเป็นพวกรัฐมนตรี แต่การสอบสวนย่อมมีกฏมีเกณฑ์ของมัน ทุกคนต่างรู้ดีว่า เวลาไหนควรออกความเห็น
“มีไฟย่อมมีควัน”
“หรือมีคนทำให้เกิดควัน ท่านรัฐมนตรี” ท่านรัฐมนตรีลอบเลียริมฝีปากและคอแห้งขึ้นมา คอร์นีเลียสรู้ตัวดีว่าวันนี้คงต้องแพ้ให้กับดัมเบิ้ลดอร์ แต่คนแก่ที่มีอคติ เมื่อเริ่มแล้วก็ไม่ยอมหยุดจนถึงที่สุด
“จากข้อกำหนด เมื่อยังไม่ได้รับคำตัดสิน แฮรี่ เจมส์ พอตเตอร์ ต้องถูกคุมตัวและทำการตรวจสอบ-..” แฮรี่สถบในใจแทบจะทันทีที่ได้ยินประโยคดังกล่าว แต่แล้ว..
“ขออนุญาติ! พยานฝ่ายจำเลย” ต้องบอกว่าเหมือนเรื่องพลิก
แฮรี่หันกลับไปดูทางด้านหลัง เริ่มจากเห็นเจ้าของร้านหม้อใหญ่รั่ว เดินเข้ามาเป็นคนแรก ตามด้วยคนทีละหนึ่ง สอง สามและสี่ จนเกือบสิบคน เป็นคนที่แฮรี่พอรู้จักอยู่บ้าง ในตอนที่พักอยู่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว
ถึงจะสงสัยที่มาว่าพยานที่ว่า มาจากที่ไหน แต่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเอ่ยค้านความจริงและพยานตรงหน้า คอร์นีเลียส ฟัดจ์ย่อมไม่ยอมเสียหน้าไปมากกว่านี้ เขามีตำแหน่งให้เสีย ชื่อเสียงให้แปดเปื้อน กล่าวหาเด็กชายวัยไม่ถึงสิบเจ็ดปี มีโทษร้ายแรงแค่ไหน เรื่องไม่สามารถใหญ่ได้มากกว่านี้
ดัมเบิ้ลดอร์มีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมาทันใด แต่ก็ขมวดคิ้วในเวลาถัดมา เพราะพยานตรงหน้า ไม่ใช่ฝีมือเขา ถึงแฮรี่จะมีคนเอ็นดูเยอะ แต่จะมีสักกี่คนที่แสดงออกและลงมือทำอย่างไม่ลังเล
เมื่อพยานเป็นที่ประจักษ์ ศาลก็ต้องตัดสินให้พ้นผิด
คอร์นีเลียสต้องจำใจ ตัดสินใจให้แฮรี่ เจมส์ พอตเตอร์พ้นผิดโดยที่ไม่มีความผิด
แฮรี่รอโอกาสโต้กลับอยู่นานแล้ว ต่อให้เสียมารยาทแล้วยังไง เขาใช้ความไร้เดียงสา?ของตัวเองเข้าสู้ เอ่ยประโยคที่สามารถทำให้ทั้งศาลหน้าดำได้
“เอ๋? เรื่องนี้ผมเป็นคนผิดหรอฮะ? หากผมจำไม่ผิด ผมถูกกล่าวหา และเกือบถูกยัดเยียดข้อหา ในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำ ผมเริ่มสงสัยแล้วสิ ว่ามีใครวางแผนจะใส่ร้ายผมรึเปล่า”
“เรื่องนั้น เราจะตร-..” คอร์นีเลียสควรสงสารตัวเองที่โดนขัดทั้งวัน
“ผมว่าต้องเป็นพยานที่กล่าวหาผมคนนั้นแน่เลย ท่านรัฐมนตรีครับ ข้อกฏหมายมีข้อไหนบ้าง ที่จะร้องเรียกความเป็นธรรม จากการถูกกล่าวหาโดยไม่มีหลักฐานและสาเหตุ กระทรวงยึดมั่นในความถูกต้อง ต้องไม่ให้คนร้ายลอยนวลไปได้อย่างแน่นอน ใช่มั้ยฮะ?!” แฮรี่ยังคงตีหน้าซื่อ สวนกลับไม่สนหน้าดำหน้าเขียวของพยานที่กล่าวหาบนตั่ง
ต้องโพล่งยาวทีเดียวกลัวโดนขัด ที่สำคัญต้องกัดไม่ปล่อย แน่นอนว่าแฮรี่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องความเป็นธรรมและค่าเสียหายดังกล่าว และคนจ่ายย่อมไม่ใช่ใครที่ไหน.. คนเดือดร้อนไม่ใช่เขานิ ตัดสินใจจะกล่าวหาเขา ก็ต้องทำใจยอมรับผลที่ตามมาด้วยสิ หึหึ
หากเขาไม่ได้ค่าเสียหาย เขาคงไม่ใช่งูพันธุ์ผสมแล้ว
เราจะข้ามไปอย่างรวดเร็ว ที่จริงดูเบื้องหน้ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก
แต่เราจะพยายามให้แฮรี่ สร้างโอกาสเปลี่ยนอย่างลับๆ
ดราม่ามั้ยไม่รู้ เราจะอิ่มมาม่าให้น้อยที่สุด
จุดหักหลักๆ มาจากคนรอบตัว
บางทีถ้าคนไม่ร้าย แฮรี่ก็ไม่จำเป็นต้องร้ายด้วยซ้ำ
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น