คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #91 : Destinesia (91) หาทางออกให้เรื่องนี้
Destinesia (91) หาทางออกให้เรื่องนี้
แฮรี่ปล่อยผ่าน ไม่พูดไม่จา ไม่เอ่ยถึงเรื่องนั้นกับเดรโก ..และไม่เกี่ยวกับเรื่องที่อีกคนหายไปและกลับมาหลังปีใหม่ที่ผ่านมา เขาแค่อยากไม่พูด เดรโกก็ดูไม่ได้คาดหวังคำตอบเท่าไหร่…ไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่หลบหน้า เชื่อเถอะ ว่าเขาทำตัวเหมือนเดิม ยังคงยิ้มได้ในทุกๆวัน .. และยิ้มให้อีกฝ่ายได้เต็มใบหน้า แค่ไม่ถึงดวงตา..
ไม่มีใครผิดสังเกตหรอก เชื่อเขาสิ ..
“แฮรี่ .. เธอกับเดรโก ทะเลาะกันหรอ...” มือดึงไหล่เขาไปกระซิบถาม เขาคงต้องเว้นไว้คนหนึ่งละกัน .. เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเป็นคนที่เข้าใจทุกอย่างดีที่สุด .. ต่อให้เขาไม่สร้างเรื่อง หรือเดรโกไม่โวยวาย แต่เธอกลับเป็นคนที่สังเกตเรื่องราวต่างๆรอบตัวแทนเขาได้เสมอ
“อะไรที่เธอเห็นว่าเราทะเลาะกันล่ะ แค่เดรโกไม่เข้ามาหาเรื่องคุย ไม่ได้หมายความว่าทะเลาะกันสักหน่อย” แฮรี่กระซิบตอบกลับ ใบหน้าเธอเจือแววกังวลไว้อย่างเห็นได้ชัด
“นั่นแหละที่ฉันเรียกว่าทะเลาะกัน ทำไมพวกนายไม่คุยกันให้รู้เรื่อง มาเอาแต่เก็บอมพะนำไว้ ฉันบอกเลยนะว่ามันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น” เธอยังคงย้ำอีกฝ่าย รอยยิ้มบนใบหน้าแฮรี่ไม่ได้เหมือนที่แสดงออกเลยสักนิด เธอรู้ว่าเกิดเรื่องแน่ แต่...
“...... ฉันรู้ เฮอร์ไมโอนี่ ” แต่ให้เขาทำไงได้ .. พวกเขาเลือกปล่อยมันไปก่อน
แฮรี่หลุบสายตาลงต่ำลอบมองไปที่อีกฝากของโต๊ะอาหาร แม้เพื่อนของฝ่ายจะเห็นและบอกกล่าวบางอย่าง แต่เดรโกก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะสลิธีรินของตัวเอง ไม่หันมายักไหล่หรือกระตุกยิ้มยั่วเขาตามปกติ ...พอพูดถึงเพื่อนหัวซีดต่างบ้าน เขาก็คิดถึงฉากนั้นตลอดเลย .. หลายๆครั้งที่เขาแอบมองเดรโกบ่อย ไม่ใช่เพราะมีเรื่อง แต่เพราะมันไม่มี.. เขาถึงได้มอง..
เฮอร์ไมโอนี่ไร้คำพูด .. หากแต่แฮรี่รู้ตัวดี เธอจะว่าอะไรได้ เรื่องของพวกเขาดูไม่ร้ายแรง แต่ก็มีความแปลกประหลาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว .. มีลับลมคมนัยตลอด แต่พอมีปัญหากันก็ทำตัวปกติในสายตาคนอื่นเขา ..
“เอาเถอะ .. ฉันแค่อยากแนะนำให้เธอไปคุยกับเขานะ .. ถึงฉันไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่การที่เราไม่ได้เปิดอกคุยกัน นอกจากจะไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น จะทำให้มันแย่ลงด้วยซ้ำ”
“ขอบใจนะ” แฮรี่ยิ้มขำให้กับใบหน้าหนักใจของเฮอร์ไมโอนี่ เขาตบบ่าเพื่อนไม่ให้คิดมากเป็นเพื่อนเขา เธอยังคงย้ำไม่หยุด แต่เขาไม่ได้ว่าอะไร เข้าใจว่าเพราะเธอเป็นห่วงเขา ส่วนตอนนี้ เขาควรให้ความสนใจกับเรื่องภารกิจที่สองซะมากกว่า ..
ต่อให้เขาผ่านมันมาแล้วก็เถอะ สิ่งที่เขากังวลก็มีหลายๆอย่าง สิ่งแรกที่ควรกังวลเลย คือร่างกายเขาอาจจะยังไม่พร้อมสำหรับการต่อสู้ใต้น้ำ .. เขาหมายถึง เขาต้องหาเวลาฝึกการป้องกันตัวซะก่อน อย่างน้อยเขาควรไม่ประมาทจนเกิดเรื่อง.. ไม่สิ ต้องบอกว่า ยังไงมันก็ต้องเกิดเรื่อง แค่ให้มันเกิดน้อยลงเท่านั้นแหละ …
อย่างที่สอง … ใครจะเป็นตัวประกันของเขา ….
ก๊อกๆ
“เชิญ ส่วนเธอฝากบอกศาสตราจารย์มักกอนนากัลด้วยว่า ฉันรับรู้แล้ว” เจ้าของห้องตอบรับเสียงเคาะประตูด้านนอก หันกลับมาสั่งนักเรียนที่มาส่งข่าวภายในห้อง. เสียงเขียนขีดยังคงไม่สะดุดลง พร้อมเสียงประตูที่เปิดขึ้น ก่อนที่มันจะปิดลงเบาๆ ..
เขาโค้งหลบพรีเฟ็คกริฟฟินดอร์ที่เพิ่งคุยกับอีกฝ่ายเสร็จ ภายในห้องหลงเหลือเพียงเขากับเจ้าของห้อง ที่ยังไม่ละเวลามาดูผู้มาใหม่แบบเขา..ดูท่าว่าเขาจะมาช้าไปหน่อย เลยไม่ได้รู้เรื่องที่คุยเมื่อกี้เลย .. เขาไม่ได้สอดรู้เลยนะ
“แฮ่ม ศาสตราจารย์สเนป .. ผมขอรบกวนเวลาคุณหน่อยได้มั้ย … ”
เมื่อเสียงนุ้มเบาของเด็กชายดังขึ้น มือหนาชะงักหยุดการกระทำได้ทันที … สเนปละปากกาขนนกตรงหน้าลงอย่างคนเบื่อหน่าย ใบหน้าเย็นชายกขึ้นสบตาสีมรกตที่แวววับจนน่าหมั่นไส้ .. เปล่งเสียงถอนหายใจดังแผ่วจนแฮรี่หัวเราะเสียงเบา
“โธ่ เซเวอร์รัสฮะ ทำไมเห็นหน้าผมแล้วต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย … เชื่อเถอะว่าผมไม่ได้ตั้งใจมารบกวนเวลาทำงานของคุณเลยนะ .. ช่วงนี้มันเวลาอาหารเย็นนะฮะ ” แฮรี่เอ่ยแกมตำหนิคนไม่ยอมหยุดพักทานข้าวเย็นตรงหน้า พาร่างตัวเองไปหาอีกฝ่ายในระยะที่คุยกันได้ง่ายๆ
“งานสอนนักเรียนหัวขี้เลื่อยแบบพวกเธอ ไม่มีคำว่าเวลาพักหรอกนะ ” แต่ถึงปากจะว่าแบบนั้น สเนปก็พักตรวจงานบนโต๊ะของตัวเอง ลุกขึ้นเพื่อไปตรวจของที่มิเนอร์ว่าฝากเด็กมาบอกเมื่อกี้ ..
ดวงตาคมดุของเจ้าของห้องตวัดมองเด็กชายที่เริ่มทำตัวอยู่ไม่สุข เจ้าตัวขยับเข้ามาสอดรู้สอดเห็นอย่างชัดเจน ดูสนใจยาในมือเขา และต่อให้แฮรี่อ่านสายตาของเซเวอร์รัสออก เขาก็ทำเป็นเมินเฉย สำรวจยาสีอ่อนในมือของอีกฝ่าย ดูไปแล้ว คล้ายๆน้ำยาตรวจสอบที่เขาเคยเห็น..
“ทำไมผมคุ้นยาตรงหน้าจังแฮะ ..” แฮรี่พึมพำ
“เธอก็คุ้นหน้าน้ำยาฉันทุกตัว พอตเตอร์ ออกห่างจากชั้นวางยาของฉันด้วย ” สเนปรั้งตัวเด็กชายให้ถอยออกห่างชั้นยา เขาไม่อยากจะหงุดหงิดเจ้าเด็กจอมยุ่งที่มีพรสวรรค์แปลกๆในการพังชั้นยากับการหาเรื่องพาตัวเองเข้าห้องพยาบาล ..
“อีกสองเดือนสินะฮะ .. ภารกิจที่สองน่ะ” แฮรี่เปรยขึ้นเพื่อเรียกความสนใจ และพิสูจน์ข้อสงสัยในน้ำยาตรงหน้า .. สเนปพยักหน้าแข็งๆสองที เขาหยิบยาตัวสำคัญขึ้นไว้ชั้นบนๆให้ห่างจากแฮรี่ที่กำลังให้ความสนใจมันมากเกินไป
และต่อให้แฮรี่ไม่ย้ำ สเนปที่สนใจเรื่องความปลอดภัยของเด็กชายเป็นที่หนึ่ง ย่อมต้องสนใจทุกเรื่องที่อีกฝ่ายเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้อง .. หลายๆเรื่องน่าปวดหัว ให้เขาบ่นเท่าไหร่เขาก็คงไม่มีวันพอใจ จนกว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลง
“มันคือน้ำยาตรวจสอบใช่มั้ยครับ ..” แฮรี่หรี่สายตามองอย่างไม่ไว้วางใจ มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัว … รู้สึกจะเป็นช่วงนี้สินะ ที่พวกศาสตราจารย์จะใช้น้ำยาตรวจสอบความสัมพันธ์เพื่อหาตัวประกันของตัวแทนการประลอง ..
สเนปไม่ตอบ.. ไม่ถาม ถึงไม่ตอบ แฮรี่ก็หาคำตอบด้วยตัวเองอยู่ดี และถึงไม่ถาม ..ว่าเด็กชายไปรู้มาจากไหน เจ้าพอตเตอร์ตัวดีก็หาทางเบี่ยงเรื่องทำทุกอย่างเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆอีกอยู่ดี ..
“วันศุกร์นี้ เขาจะเรียกพวกเธอไปหา คุยเกี่ยวกับความคืบหน้าเรื่องภารกิจ ฉันหวังว่าเธอจะหาข้ออ้างไว้เรียบร้อยแล้ว” เขามีข้ออ้างตรงไหนกัน .. แฮรี่หน้ายู่ไป เขารู้หรอกว่าเขาจะต้องตอบว่าเขายังแก้ไขปริศนาไม่ออก … แค่เหตุผลเนียนๆ ไม่ต้องขายขี้หน้าคนอื่นเขา ไม่ใช่ข้ออ้างสักหน่อย ..
“ผมรู้สึกกังวลเกี่ยวกับมันนะ” มันที่ว่าคือ น้ำยาตรวจสอบนั่นแหละ …
“อย่าสนใจเรื่องอื่นมากเกินไป ”
“คุณว่าผลจะออกมาเป็นเดรโกรึเปล่า..” ได้ผล .. เซเวอร์รัสชักสีหน้าในทันที ไม่ต้องพูดย้ำเลยว่า เด็กชายผู้รอดชีวิตแบบเขา ภายนอกเราอาจจะเหมือนศัตรูคู่อาฆาตกัน มีเรื่องกับเดรโกได้ตลอด อยู่ๆที่น้ำยาตรวจสอบความสัมพันธ์แบบนั้น ผลออกมาเป็นเดรโกล่ะก็ ….
ปัญหาหลายๆเรื่องจะตามมา .. ไม่ว่าจะทั้งด้านเขา หรือด้านบ้านเดรโกเองก็ตาม…
“เธอจะกังวลอะไร ผลมันจะออกมาเป็นยังไงก็ช่างมัน” เซเวอร์รัสรู้ตัวดีที่สุดถึงผลกระทบเรื่องนี้ มัลฟอยคือผู้เสพความตาย พอตเตอร์คือใคร … ก็คือศัตรูของอีกฝ่ายไง
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก..”
เซเวอร์รัสยิ้มเหี้ยมเหมือนเจอเรื่องเคร่งเครียด นิ้วหนาเคาะลงกับโต๊ะอย่างครุ่นคิด มองหน้าเด็กชายที่เอาแต่ลูบคางตัวเองพลางพยักหน้างึกๆอย่างกับคนแก่ .. ไม่ว่าทางไหน เขาก็คิดมากทั้งนั้น ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่มีอะไรแน่นอนเลย …
“ผมขอลองมันตอนนี้เลยได้มั้ย ..” สายตาเขม่นส่งมาให้ แฮรี่ทำได้เพียงยิ้มบางอย่างไม่รู้สึกรู้สา … และเมินสายตาดุของอีกฝ่ายผ่านไป คว้าเอากระดาษบนโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายมาเขียนชื่อตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว
สเนปจนใจ .. ไหนๆก็ต้องทดสอบอยู่แล้ว สู้รู้มันตอนนี้ไปซะก็หมดเรื่อง หากมันออกชื่อมาเป็นลูกทูนหัวเขาจริง จะได้มีเวลาวางแผนได้ล่วงหน้า ถ้าไม่หาทางเปลี่ยนให้มันแสดงออกชื่ออื่น .. ก็ต้องหาวิธีรับมือมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ร่างสูงลุกไปหยิบน้ำยาขวดใหม่เมื่อครู่ลงมาอีกครั้ง เทบางส่วนใส่จานเปล่า น้ำสีใสมีกลิ่นหอมประหลาดลอยกระจายออกมา .. แฮรี่ฉีกชื่อตัวเองออกมาเป็นกระดาษแผ่นเล็กยื่นให้อีกฝ่ายที่รอรับอยู่แล้ว ..
ที่จริงวิธีทดสอบมันง่ายมาก .. เขียนชื่อตัวเองใส่กระดาษ นำมันไปจุ่มลงในน้ำยา เพียงเวลาสองลมหายใจ ชื่อของคนที่อยู่ในความคิดของเจ้าของชื่อก็จะปรากฏออกมาแทนที่ .. แต่มีข้อกำจัดอยู่ หนึ่งคนใช้น้ำยาได้หนึ่งครั้งเท่านั้น .. หากเขาใส่ชื่อตัวเองซ้ำลงไป มันก็จะไม่เปลี่ยนในรอบที่สอง ..
พวกเขาสองคนใจจดใจจ่อกับจานใส่น้ำ ทั้งห้องเงียบจนกดดัน .. แฮรี่เชื่อสัญชาตญานตัวเองเป็นที่หนึ่ง โชคชะตามันกลั้นแกล้งสรรหาเรื่องเข้ามาหาเขาไม่จบไม่สิ้นมาทั้งชีวิตแล้ว .. กับความคิดเขาตอนนี้ที่มีเรื่องของเดรโกอยู่เต็มหัว และทั้งที่ยังไม่ทันได้ปรับความเข้าใจกันเลย …
มันก็ยังออกมาเป็นชื่อของหมอนั่น…
ให้ตายเถอะ …
เมื่อผลลัพท์ออกมา แฮรี่ไม่ตกใจเลยกับสีหน้าเหนื่อยใจของเซเวอร์รัสที่ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้อีกครั้ง แฮรี่หัวเราะโดนสายตาคมกริบของอีกฝ่ายจ้องกลับมา .. เซเวอร์รัสยกมือนวดขมับตัวเองอย่างปวดหัว จะมีวันไหนที่ชีวิตเขาสงบบ้างมั้ย ตั้งแต่เจ้าเด็กแฮรี่ พอตเตอร์เข้ามา ..
“ผมขอโทษ เซเวอร์รัส .. ผมหาทางออกเรื่องนี้ได้นะ ”
แฮรี่เอาใจด้วยการอ้อมหลังไปบีบไหล่ให้ร่างสูงตั้งแต่ชื่อของเพื่อนหัวซีดที่มีกรณีเด่นหล่าอยู่กลางจานแล้ว .. แม้ในใจเขาก็เครียดไม่ต่างกัน แต่ทำยังไงได้ …
สเนปมองใบหน้าขาวของเด็กชายที่พยายามฝืนยิ้มกลบเกลื่อนความคิดมากข้างใน ถึงเขาเป็นคนบอกว่าไม่ต้องคิดมากแท้ๆ แต่คิดหรอว่าคนอย่างเขาจะมองสีหน้าเด็กชายไม่ออก ..
อีแบบนี้ คงกำลังหาวิธีการเขี่ยลูกทูนหัวเขาออกจากเรื่องน่าปวดหัวเป็นแน่..
หากไม่ใช่เพราะใส่ใจ…
ลูกทูนหัวเขาคงไม่อยู่ในสายตาอีกฝ่าย ทั้งทีก็เพิ่งทะเลาะกันหรอกนะ
“ฉันละเหนื่อยใจกับเรื่องเธอจริงๆ” และเป็นเขาเอง ที่เต็มใจจะจัดการเรื่องยุ่งยากของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ สเนปถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมินแรงบีบนวดของร่างเล็กด้านหลัง ปลงตกกับตัวเอง .. เรื่องแรกคือทำยังไงให้เด็กสองคนที่อยู่คนละข้าง ไม่ต้องผิดสังเกต..
“ฮ่ะๆ ผมอยากให้มันเป็นแบบนี้ที่ไหนกัน..” แฮรี่หัวเราะเบาๆ สายตาสีมรกตหมองลงแต่ยังคงร่าเริงได้อยู่.. เรื่องบางเรื่อง ต่อให้ไม่อยากให้เกิด ก็คงต้องเกิดสินะ ..
เขาทำเหมือนไม่สนใจแค่ไหน ..
ก็โกหกความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอก..
‘นายมันน่าตายนัก มัลฟอย’
หายไปนานเลย เมื่อไหร่เรื่องจะเข้มข้นสักที
เราก็เอาแต่อมพะนำไม่ต่างกัน
พี่เดรเรากำลังจะโดนกันออกจากเรื่องยุ่งยากอีกแล้ว
ป๋าเนปนั่งปวดหัวแล้วปวดหัวอีก น่าสงสารเขา
ให้ฉากกุ๊กกิ๊กป๋าแกสักหน่อยละกันตอนหน้า555
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น