คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #90 : Destinesia (90) ความเข้าใจไม่ใช่ทุกอย่าง
Destinesia (90) ความเข้าใจไม่ใช่ทุกอย่าง
วันเวลาย่อมเปลี่ยนไปตามกระแสเวลา .. ผันแปร และแปรเปลี่ยน
ใจคนก็เหมือนกัน … เปลี่ยนผัน จากสนิทกลับกลายเป็นไม่ผูกผัน มีช่องว่างต่อกัน จนหาทางกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ … มีความสงสัยก่อตัวไม่จบไม่สิ้น เป็นเพราะที่ตัวเราหรือเป็นที่คนรอบข้าง…
แฮรี่เดินเหม่อท่ามกลางหิมะที่ปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ … ภายในใจเขาเต็มไปด้วยบางอย่างที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ คำถามที่อยากจะถาม และคำตอบที่ไม่อยากจะตอบ.. เขารู้ว่าเขายังไม่พร้อมที่จะพูดคุยกับเดรโกในตอนนี้ และถึงจะอยากคุย อีกฝ่ายก็กลับหนีหน้าหายกลับบ้านไปช่วงปีใหม่แล้ว …
อากาศหนาวเย็นรอบตัวไม่ได้ทำให้เขารู้สึกแย่ ร่างเล็กทิ้งตัวลงกับพื้นหิมะที่เคยเป็นพื้นหญ้าหนามาก่อน .. หิมะกระจายตัวขึ้นเมื่อโดนแรงกระทบ ก่อนจะค่อยๆตกลงใส่ร่างที่นอนอยู่…
เขาพ่นไอสีขาวผ่านริมฝีปากที่เริ่มเย็น..ถึงอากาศจะเริ่มอุ่นจากการผันเปลี่ยนฤดู แต่ก็ยังไม่จากหาย เขาเริ่มคิดแล้วว่า .. เวลาที่ใช้ชีวิตผ่านโลกนี้ กี่ปี กี่ฤดู.. มันไม่ได้ช่วยให้เขาพัฒนาความคิดได้เท่าไหร่เลย… หลังจากโลกเวทมนตร์ที่เริ่มสงบสุข ชีวิตแฮรี่ก็เริ่มสุขสบายไม่ต่างอะไรกับคุณชายเลยสักนิด …
รู้ว่าตัวเองยังเอาแต่ใจแม้เวลาจะผ่านไปเป็นสิบปี .. หลายเรื่องเป็นไปตามที่เขาต้องการ แค่อยากให้มันดำเนินไปทางไหน เขาแค่เอ่ยปากบอกพ่อบุญธรรมเขา ทุกอย่างก็พร้อมเปลี่ยน พร้อมกองอยู่เบื้องหน้าเขา …
แต่ดูเขาตอนนี้สิ .. ผ่านมาครั้งหนึ่งก็แล้ว ย้อนกลับมาอีกครั้งเท่านั้น … กลับไปทำแบบเดิมก็ไม่ได้ จะให้เรื่องรางทุกอย่างมันดำเนินไปแบบเดิมก็ไม่ได้อีก … มันผิดเพี้ยนแต่ก็ไม่ได้ผิดแปลก..
และพอมันผิดไปจากที่เขาคิด ...เขากลับทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำอะไร … อะไรมันคือสิ่งที่ถูกต้อง .. ที่เขาควรจะทำจริงๆสักที..
“มานอนอยู่ตรงนี้ ระวังจะเป็นหวัดเอานะ แฮรี่”
“เซดริก”
เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยมา ทำให้แฮรี่รับรู้ตัวตนของอีกฝ่ายได้ทันที แม้จะรับรู้อยู่แล้วว่ามีคนกำลังเดินมา แต่แฮรี่ก็ปล่อยผ่านไป .. เขาแทบไม่ระมัดระวังตัวเองอย่างที่สองพ่อลูกบอกจริงๆนั่นแหละ ..
“คิดมากเรื่องภารกิจหรอ? ช่วงปีใหม่ทั้งที นายควรจะอยู่ฉลองกับเพื่อนๆที่หอนะ” เซดริกพูดติดขบขัน เพราะไม่ตามหาตัวร่างเล็กจากเพื่อนเจ้าตัวไม่เจอ ยังดีที่ยังพอมีคนรู้ว่าแฮรี่ไปอยู่ที่ไหน..
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก” แฮรี่ก็พูดไม่ออกหรอก เสียงหวานที่ดูหมองลง ทำเอาอีกคนเศร้าตามไปด้วย ..แม้ดวงตาคู่สวยของอีกฝ่ายจะปิดอยู่ก็ตาม
ถึงจะไม่ใช่เรื่องที่ว่า แต่ก็…
“นายชอบฉันตรงไหนหรอ?” ประโยคที่อยู่ๆก็โพล่งออกมาอย่างกะทันหัน ทำเอาคนที่กำลังทรุดตัวลงนั่งข้างร่างเล็กออกอาการตกใจได้ง่ายๆ ..อยู่ๆให้มาถามอะไรตรงไปตรงมาแบบนี้ มันทั้งประหม่าแล้วก็คิดอะไรไม่ออกไปสักหนึ่ง
เซดริกลูบท้ายทอยตัวเอง กับจังหวะที่หันไปมองหน้าคนนอนอยู่ .. ดวงตาสีมรกตค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ สว่างสดใสแต่กลับนิ่งสงบ แม้รอยยิ้มที่เห็นประจำจะขาดหายไป… แต่กลับทำให้ใจเต้นกระตุกไปชั่วขณะได้ไม่ต่างจากเดิม .. หากไม่ติดคำถามที่ทำให้คิดมากกว่า เขาก็คงละสายตาไม่ได้
“ฉัน.. ฉันชอบที่นายเป็นนายนั่นแหละ .. ยอมรับเลยว่านายน่ารัก อาจจะไม่ใช่ตั้งแต่แรก .. ” เซดริกเว้นจังหวะ ทวนความจำตั้งแต่พบแฮรี่แรก .. อาจจะเป็นในสนามแข่งควิดดิชครั้งไหนครั้งหนึ่ง เดินผ่านอีกฝ่ายในโถงทางเดิน หรือตอนเดินเปลี่ยนคาบเรียนก็ตามแต่..
“นายเป็นคู่แข่งฉันตั้งแต่รับตำแหน่งซีกเกอร์ของกริฟฟินดอร์ .. เคยดูถูกนายด้วยซ้ำที่ตัวเล็กขนาดนั้น แต่กลับกล้ามาลงแข่งอะไรที่มันท้าทายเกินอายุของตัวเอง” ทั้งคู่หัวเราะไปกับคำสารภาพที่ไม่เหมือนสารภาพ แฮรี่เริ่มสบายใจขึ้น ทั้งที่มันควรจะเป็นช่วงจังหวะที่น่าอึดอัดแท้ๆ ..
“ฉันควรจะเสียใจสินะเนี่ย ฮ่ะๆ”
“ขอโทษด้วย .. แต่พอได้เห็นฝีมือนายในการแข่งตั้งแต่ครั้งแรก ฉันกลับทึ้งฝีมือในควิดดิชของนายไม่น้อยเลยนะ ถ้าเป็นคนอื่นคงทำไม่ได้แบบนายแน่” แฮรี่ร้องออในใจ คงหมายถึงเหตุการณ์ที่เขาถูกสาปจนไม้กวาดสะบัดไปมากลางอากาศ สภาพเขาตอนนั้นก็ใช่ว่าจะดูได้.. มันอนาจมากกว่าจะได้รับคำชม
“ตอนนั้นฉันคงดูแย่มากเลยนะ แถมยังแพ้อีกด้วย ..”
“ไม่ๆ ฉันชื่นชมนายมาก ในฐานะคนเล่นควิดดิชเหมือนกัน.. ตอนฉันลงแข่งครั้งแรก ต่างจากนายลิบลับเลย .. ฉันดูเป็นเด็กอมมือไปเลยเมื่อเทียบกับนาย มันเป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นคนที่ใจเย็นได้ในสถานการณ์แบบนั้น .. ” แฮรี่เด้งตัวขึ้นมาจากพื้น .. พลางหัวเราะเสียงใส ทำไมเขารู้สึกว่า เป็นเขามากกว่าที่ทำตัวเหมือนเด็กๆ ทั้งทีตัวเองอายุตั้งเยอะแล้ว..
บรรยากาศเย็นๆกลับดูอบอุ่นขึ้นทันตา .. ไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหนๆ จากที่ชินตา ก็เป็นละสายตาไม่ได้...ตัวตนของแฮรี่มีสเน่ห์ในแบบที่ไม่อาจละสายตาได้เลย..
“ไม่หรอกน่า คนเรากว่าจะเก่งได้ มันก็ต้องผ่านอะไรเยอะแยะ .. ฉันยังแพ้เป็นบทเรียนตั้งแต่การแข่งแรกเลยนิ … ” แฮรี่เข้าใจดี และเขาเชื่อว่าเซดริกคงไม่โกหกเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างแค่ชมเด็กอายุน้อยกว่าแบบเขา ที่สมองอายุไม่น้อยแล้ว…
เซดริกยิ้มบางให้กับคำพูดร่างเล็ก . ไม่ว่าจะทั้งรอยยิ้ม ความคิดหลายๆอย่าง เพราะแบบนี้… เพราะแฮรี่เป็นแบบนี้ยังไงล่ะ… มันอาจจะเป็นความรู้สึกที่ใช้เหตุผลพวกนั้นมาอธิบายไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ใช่ ฉันเข้าใจ… ” แฮรี่หยุดหัวเราะ มองอีกฝ่ายที่กำลังมองมาพร้อมรอยยิ้ม ที่แฝงมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง .. “....ตอนแรกมันก็คือความชื่นชม แต่พอฉันได้รู้จักนายจริงๆ ได้สังเกตนาย ทำความเข้าใจความคิดของนาย .. มัน...”
และถึงจะมีเหตุผลแค่ไหน จะเข้าใจเขายังไง … บางที มันก็ไม่ใช่ทุกอย่าง
“อา ฉันก็เข้าใจ..” พอเห็นสีหน้าร่างคนด้านข้างทำหน้ากระอักกระอวน เขาก็พอจะเดาออก … ถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ได้ยินหลายๆครั้ง มันก็อายมากกว่าเขินนะ .. ทั้งรู้สึกผิดด้วย.
“.......”
“.......”
อืม..
“.......”
“.......”
“งั้น ฉันไม่กวนเวลานายดีกว่า ฮ่ะๆ ไปก่อนนะ ”
“ อา โอเค .. แล้วเจอกันนะ”
“ฮ่ะๆ ฮะ แล้วเจอกัน แฮรี่”
ร่างโปร่งเดินจากออกมา ไม่กี่ก้าวก็หันกลับไปดูแผ่นหลังเล็กๆที่ยังคงนั่งนิ่งจากบรรยากาศอึดอัดเมื่อครู่ เสียงถอนหายใจดังแผ่วพร้อมเสียงฝีเท้าค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆ จนเลือนหายไป
แฮรี่ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง.. เขาหลับตาพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย พอเรื่องที่เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไง มันรุมเร้าเต็มหัวไปหมด เข้ามาไม่หยุดไม่หย่อนทุกที .. ไม่ต่างจากเรื่องในอดีตเลยสักนิด ..
อ่าาา เรื่องเซดริกที่คิดว่าจบแล้ว ทำไมเขารู้สึกว่ามันยังค้างคาแบบนี้นะ …. เรื่องเดรโกก็อีกเรื่องหนึ่ง จากเพื่อนชังกำลังจะเปลี่ยนตัวเองมาเป็นอย่างอื่นอีก …
ให้ตายเถอะ… ตอนนี้เขาคิดถึงซีเรียสเป็นบ้าเลย ..
กลับมาช่วยเขาที…
ปราสาทกว้างใหญ่ดูเงียบเหงาวังเวงจนน่าขนลุก ..สภาพห้องไร้ฝุ่น สะอาดเอี่ยมที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ภายในกว้างใหญ่เกินกว่าที่คนๆเดียวจะอยู่ มันทำให้ทุกอย่างดูเงียบจนน่าใจหาย . เสียงของหล่นตุบข้างเตียงจากการกลับมาของเจ้าของห้อง..
ตุบ…
เดรโกล้มตัวลงเตียงขนาดใหญ่ ความเย็นห้อมล้อมรอบกายเขาภายในชั่วอึดใจ .. ความนุ่มของเตียงกลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสบายใจ .. แต่มันกลับรู้สึกหนักอึ้ง หนัก ..จนอยากจะโยนทุกอย่างทิ้งไปให้หมด
ครั้งหนึ่งเขาเคยคิด .. เขาควรไม่สนใจ เขาควรเมินเฉย…
ให้ทุกวันเป็นเหมือนทุกๆวัน …
มันจะยากแค่ไหนกันเชียว .. เขามั่นใจว่า ยังไงซะ ..ตัวเขาก็ยังเป็นคนสำคัญ มากกว่าเพื่อนสนิท มากกว่าคนรู้จัก .. ต่อให้จะมีใครกี่คนสนใจพอตเตอร์จอมบื้อ แน่ใจว่า เขาสามารถจัดการทุกอย่างได้..
แต่มันไม่ใช่เลย …
เขาจัดการได้แล้วยังไง … ถ้าหากแฮรี่ก็ยังไม่รู้ความรู้สึกเขาจริงๆ..
เป็นได้แค่คนในสายตา แต่ไม่ใช่ในใจ…
มันน่าสมเพช …
นัยน์ตาสีเทาจ้องมองความมืดด้านบน ก่อนจะปิดลง..
ยกมือสัมผัสริมฝีปากอุ่นของตัวเองอย่างครุ่นคิด...
ทั้งที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้า
แต่ในความมืด... ดวงตาสีมรกตสว่างไสว ใบหน้าบึ้งตึงของร่างเล็กที่ไม่เจียมตัวสะบัดหนีเขาอย่างทุกครั้งที่โดนกลั่นแกล้ง มันกลับปรากฏขึ้นในความคิดเขาได้อย่างง่ายดาย… และแม้แต่ภาพของอีกฝ่ายที่วิ่งหนีเขาโดยไม่หันกลับมามองดูเขาเลย
ซึ่งการกระทำของเขา มันไม่ต้องการคำอธิบาย .. แฮรี่จะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ เข้าใจสิ่งที่เขาพยายามแสดงออกในแบบของเขาเอง … และเข้าใจว่าจะต้องทำยังไงต่อไป ..
แต่เข้าใจแล้วยังไง ไม่เข้าใจแล้วยังไง..
.เดรโกรู้ตัวดี ตอนนี้.. เขา เป็นคนทำลายสมดุลระหว่างแฮรี่ลงด้วยตัวเอง … รู้ว่าร่างเล็กที่อยู่ไกล ต้องนึกถึง จะต้องครุ่นคิด จะต้องวิตก .. หรืออาจจะเสียใจในสิ่งที่เขาทำลงไป อย่างไม่น่าให้อภัย..
แต่…
ไม่..
“ฉันไม่เสียใจ .. ” เสียงพึมพำแฝงไปด้วยความแข็งกร้าวอย่างเอาแต่ใจ … ริมฝีปากเหยียดขึ้นอย่างทุกครั้ง .. พร้อมนัยน์ตาสีซีดยากจะคาดเดา ...
และเป็นธรรมดา ไม่ว่าจะในสถานะมักเกิ้ลธรรมดา หรือแม้แต่พ่อมดสายเลือดบริสุทธิ์…
“ฉันรอคำตอบของนาย … ”
ทุกคนคาดหวัง ตั้งความหวัง .. ต้องการ..
ถึงสมองเล็กๆนั่น จะหาคำมาปฏิเสธเขา…
เขาสาบานด้วยเกียรติของมัลฟอย ..
‘ฉันไม่มีวันปล่อยมือจากนายแน่...แฮรี่’
เราแค่อยากเสริมประเด็นที่น้องยังหยุดอยู่กับที่
บางทีคนมันไม่เคย ก็ใช่ว่าจะทำทุกอย่างได้
ตอนนี้น้องก็เหมือนเด็กหัดเดิน ค่อยๆไปทีละนิด
ตอนหน้าจะมีประเด็นยิบย่อยแน่นอน ..
เรื่องค้างๆคาๆ เราก็จะปล่อยมัน??5555
หยอกๆ แต่เดะมีเรื่องให้หนักใจทั้งพ่อทั้งลูกแน่
ปู่ทอมจะโผล่อีกที นานเลยแต่วางแพลนให้พี่แกแหละ
เรื่องนี้ เราจะพยายามไม่ดราม่า? มั้งนะ
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น