คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : Destinesia (85) ตัวแทนของความหยิ่งยโส
‘หนีไป! แฮรี่!’
‘ไม่! นายนั่นแหละต้องไป!’
‘นายจะบ้าหรอ!? ฉันไม่ปล่อยให้นายอยู่ที่นี่ตามลำพังแล้วกลับไปคนเดียวแน่’
‘พวกเจ้าไม่ต้องเถียงกัน ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะส่งพวกเจ้าไปอยู่ด้วยกันเอง’
‘อะวาดา เคดาฟ-รา’
หยุดนะ!!
เฮือก!
แฮรี่สะดุ้งตื่นด้วยใบหน้าที่โชกไปด้วยเหงื่อ..ไม่ใช่การสะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังลั่นอย่างครั้งก่อน แต่มันคือสัญชาตญาณที่เขารู้สึกว่า มันไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด
มือที่สั่นยกขึ้นลูบใบหน้าตัวเองอย่างอ่อนแรง ไม่เหมือนคนที่ควรจะสดชื่นจากการตื่นนอน ความเจ็บที่กลางหน้าอก เหมือนบางอย่างถูกฉีกกระฉากออกมาอย่างที่เขาอธิบายไม่ถูก ..
ราวกับว่า มันเกิดขึ้นจริง… สมจริงเกินไปอีกแล้ว..
มันไม่มีแม้แต่ภาพให้เขาได้เห็น แต่เขากลับจำเสียงเท่านั้นได้ชัดเจน …
เสียงที่คุ้นเคย และเสียงที่ไม่ควรได้ยิน… ไม่สิ ต้องบอกว่า ประโยคที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินออกจากปากของคนๆนั้น .. เพราะอะไรกัน เขาก็หวังว่ามันก็จะเป็นแค่ความฝันที่เขาเพ้อเจ้อไปเองก็เท่านั้น
ให้ตายสิ .. เขาควรจะตื่นเช้าที่สดใสจากภารกิจที่สำเร็จอย่างงดงามไม่ใช่หรอ … แฮรี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย้ยหยันกับตัวเอง ไล่ความรู้สึกเมื่อครู่ออกไป .. เขาไม่ควรที่จะตื่นตูมไปก่อนไข้ มันจะทำให้เขาไม่อาจมองภาพรวมทุกอย่างออกไป ..
แฮรี่เอื้อมมือไปหยิบแว่นมาใส่ ตบแก้มตัวเองเล็กน้อยเรียกความรู้สึกตื่นตัวกลับมา.. พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดสาดส่องเข้ามา ทำให้เขาดีขึ้นเล็กน้อย..
… เช้าวันใหม่ยังคงเวียนมาเช่นเคย
แน่นอนว่า กระแสต่อต้านเขา ลดน้อยลงไปอย่างเห็นได้ชัดจากภารกิจแรกที่ผ่านพ้นไป .. ทุกคนไม่ได้หมางเมินเขาเช่นเดิม แต่ก็นะ … ทักทายเขาได้ปกติ เหมือนว่าทุกอย่างที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น … เขาไม่ได้โกรธหรือโทษใครหรอกนะ
เอาจริงๆว่า เมื่อก่อนเขาก็มีน้อยใจบ้าง แต่เพราะว่า ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากรอนเป็นตัวตั้งตัวตีแต่แรก ในเมื่อเพื่อนเขามาขอโทษและปรับความเข้าใจอย่างเป็นที่เป็นทางแล้ว คนอื่นก็พยายามไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีก ..
ก็นะ … ไม่ใช่ทุกคนที่จะปรับมาคุยดีๆกับเขาหรอกนะ..
ไม่ว่าจะเป็นการแสดงก็ตาม…
“ว้าว ดูสิ วีรบุรุษพอตเตอร์คนดังมาทางนี้แหละ .. ฉันนับถือความโง่เง่าของนายมากเลย กล้าขี่ไม้กวาดพุ่งดิ่งพื้นแบบนั้น จะมีคนฉลาดที่ไหนคิดทำแบบนายกัน ” กลุ่มของเดรโกตรงหน้ามีเสียงหัวเราะเยาะเพียงพอที่จะเรียกความโกรธของรอนให้ตวาดพวกเขาออกมาได้
“เฮ้! อย่ามาดูถูกแฮรี่หน่อยเลย พวกนายก็กลัวจนตัวสั่นเลยไม่ใช่รึไง ตอนที่มังกรนั่นหลุดออกมา .. ฉันได้ยินมาว่า หน้าแกซีดเป็นไก่ต้มเหมือนหัวนายไม่มีผิด!” รอนที่เพิ่มความสามารถในการตอกกลับเดรโกได้ แต่เรื่องความอดทนอาจจะต้องปรับปรุงอีกนาน
“วีเซล พูดอะไรก็ดูตัวเองซะก่อน ไม่งั้นคนอื่นเขาจะหาว่าโง่ .. ” รอนชักสีหน้า แต่เดรโกพูดตอบไม่ทันให้รอนพูดต่อได้อีก “ที่นั่งของสลิธีรินอยู่เหนือกว่ากริฟฟินดอร์อย่างพวกแก ต่อให้แกอย่างหันขึ้นมามอง พวกแกก็มองไม่เห็นหรอกนะ โง่แล้วยังโกหกไม่เนียนอีก ”
เดรโกด่าจบก็ไม่มองคนโง่เง่าตรงหน้าต่อ พลางส่งสายตาส่งสัญญาณกลายๆให้กับร่างเล็ก ที่ดูจะซีดกว่าปกติไปหน่อยเพราะอากาศเย็น แฮรี่เห็นการจ้องตาและสัญญาณมือที่ดีดเบาๆก็รับรู้ได้พลางขยับแว่นตาเล็กน้อยเป็นการรับรู้...
ไม่แปลกใจที่พวกเขาจะเริ่มส่งสัญญาณแบบนี้ เพราะช่วงนี้ก็คุยกันไม่ได้โจ่งแจ้ง และจะให้นัดเป็นเวลาประจำ ก็จะผิดสังเกตอีก … พวกเขาลงความเห็นกันว่า ให้นัดเจอคุยตอนที่จำเป็นจะดีกว่า และพวกเขาก็เข้าใจดี...
“ฮึ ฉันดูนายจะแสดงความสมเพชแบบไหนในวันงานละกันนะ พอตเตอร์ แต่คงจะเป็นไปไม่ได้ นอกจากสร้างเรื่องไปทั่วแล้ว พวกนายก็มีแต่ทำให้ฮอกวอตส์ขายขี้หน้าซะเปล่าๆ อยู่ในรูของนายไปซะเถอะ วีสลี่ย์” ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไป โดยทิ้งความเกลียดชังไว้ให้รอนแค่นฟันเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า นอกจากความดูถูก ประชดประชัน ตั้งแต่ต้นประโยคยันท้ายประโยคแล้ว .. มันยังรวมถึงความเป็นห่วงและตำหนิอยู่กลายๆส่งมาด้วย ไม่รวมว่า เดรโกสามารถหาคำมากมายมาด่ารอนให้อายม้วนมากกว่านี้ แต่ก็ไม่ทำ...
ฮ่ะๆ ไอประโยคที่ว่า .. จะจับตามองดูเขาเนี่ย… มันให้ความรู้สึกอบอุ่นดีแฮะ หรือเพราะเขาชินที่มีเดรโกมาจับตาดูเขาซะแล้วสิ ..
“เฮอะ! น่าหงุดหงิดเป็นบ้าเลย หมอนั่นต่างหากที่งี่เง่า ฉันว่าไอเฟอเรทมากกว่าที่จะทำพวกเราขายขี้หน้าเพราะความมั่นอกมั่นใจมากเกินไป.. ” รอนว่าอย่างใส่อารมณ์
แฮรี่อดชื่นชมไม่ได้เลยนะ ที่เดรโกไม่หลุดท่าทีการแสดงออกของตัวเองเลยสักนิด แม้แต่การแสดงเล็กๆน้อยๆ แบบนี้ก็ตาม.. เขาว่าเดรโกคงอยากเข้ามาลากเขาไปห้องของเซเวอร์รัสเพื่อเช็คดูเขาอย่างละเอียดเป็นแน่ …
ยังดีที่อีกฝ่ายก็พอจะเข้าใจสถานการณ์รอบตัวตอนนี้เป็นอย่างดี .. แค่เข้ามาดูด้วยการชวนทะเลาะอย่างทุกที ก็คงทำให้อีกฝ่ายพอใจ…
สำหรับเขาแล้ว … เดรโกไม่ได้มั่นใจในตัวเองมากเกินไปหรอกนะ .. แต่มันคือความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีที่ติดบ่าของสายเลือดบริสุทธิ์มามากกว่า ..
เดรโกดูถูกเหยียดหยามคนอื่น บอกว่าตัวเองดีเลิศเล่อกว่าใครที่ไหน
แฮรี่ไม่เถียงความจริงข้อนี้..
เดรโกชอบโอ้อวดตัวเองถึงชีวิตของตัวเอง หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองไม่เคยเปลี่ยน..
แฮรี่ก็ไม่เถึยงความจริงข้อนี้..
เดรโกเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเอง และพยายามทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อตัวเอง
… เขาไม่เถียงตัวตนของเดรโกที่เขารู้จัก …
เพราะหมอนั่นก็คือหมอนั่นเสมอ .. และเพราะเดรโกเป็นแบบนั้น ..
คือเดรโกที่แฮรี่รู้จักมาเสมอ .. ทำไมเขาจะไม่เข้าใจ..
“มัลฟอยก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่หรอ นายก็ไม่ต้องเอาคำพูดเขามาใส่ใจก็ได้” แม้ว่าเขาจะใส่ใจก็ตาม… เชื่อเถอะว่า ภาพลักษณ์ของเดรโก คงไม่มีทางเปลี่ยนความคิดของรอนได้
ฮึ เป็นคนที่แสดงออกว่าห่วง แต่ไม่ยอมพูดว่าห่วง..
และมีไว้ให้คนสำคัญเท่านั้น ...
ก็นะ .. บางที เราก็ไม่มีทางดีกับคนทุกคนได้หรอกนะ
และเขาก็ไม่ได้ดีพอ จะเห็นใจทุกคนซะด้วย ..
“กลับกันเถอะ เฮอร์ไมโอนี่อาจจะรอพวกเขาอยู่ที่ห้องโถงแล้วก็ได้”
“อ่ะ! นั่นสิ ไม่น่าเสียเวลาฟังไอหมอนั่นพูดพร่ามเลยแฮะ” รอนบ่น สลัดคนน่าปวดหัวออกจากความคิดไป ขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้..
“ถ้านายไม่อยากจะเขา ก็ตื่นให้มันเขากว่านี้สิ .. นายคิดอะไรอยู่” แฮรี่มองตามรอนที่มีความสงสัยบางอย่างที่เขาไม่รู้อยู่ในหัว .. แต่อย่างรอน คงคิดอยู่ไม่กี่เรื่องหรอกมั้ง …
“งานที่มัลฟอยบอก มันงานอะไรกัน?”
ก็ไม่พ้นเรื่องเดรโกอยู่ดี…
ฝันนั่น... ขอให้เป็นแค่ฝันก็พอ
เอืออออ พยายามปั่นแล้ว อิอิ อย่าว่ากันนะ
น้องเขายังอยู่ในความคิดมิตรภาพอันแน่นแฟ้นกับพี่เดรอยู่
พี่เดรจะหาวิธีออกจากเฟรนด์โซนแน่นอนค่ะ
ต้องมีหึง นิดๆหน่อยๆ กระตุ้นพี่แกเขาหน่อยแล้วมั้งงงงง
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น