[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #84 : Destinesia (84) เพราะเวลาไม่เคยหยุดอยู่กับที่

Destinesia (84) เพราะเวลาไม่เคยหยุดอยู่กับที่

ร่างนั้นกลับกระโจนขึ้นสู่ท้องฟ้า พร้อมกับร่างของมังกรแสนเกรี้ยวกราดที่เพิ่งพ่นเปลวเพลิงผ่านหลังไปไม่กี่อึดใจ มันกระชากโซ่เส้นใหญ่หลุดภายในชั่วพริบตา

เสียงปรบมือของผู้ชมในชั่วขณะ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหวั่นวิตกในทันที เหมือนสัญชาตญาณที่ไม่อยากรับรู้ เตือนจิตใต้สำนึกให้หวาดกลัวเหตุการณ์เบื้องหน้า.. แม้คนที่รับรู้ความอันตรายเบื้องหน้าได้

แต่พวกเขาจะทำอะไรได้

แค่อยากจะเดินเข้าไปห้ามให้ยุติการแข่งขันไปซะ …

‘ไม่มีสิทธิ’ เพียงคำเดียวที่นึกออก .พวกเขาก็ได้แต่ชั่งใจ ใจจดใจจ่อและเฝ้ารอค่อย…

รออีกครั้ง ..

ไม่มีใครได้ทันสังเกตใบหน้าที่นิ่งสงบของเด็กชายผู้เข้าแข่งขัน แฮรี่ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองสิ่งที่ตามมา ราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว เขาพุ่งทะยานผ่านสนามแข่งจนมังกรที่ไม่ได้สนใจอะไรไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละ

ความโล่งใจผ่านไปพร้อมร่างของมังกร เสียงเชียร์ดังขึ้นเหมือนกับชื่นชมความกล้าหาญและความบ้าบิ่นของแฮรี่ เหมือนกับชื่อของเขา..

เหมือนความหวังที่แทบเป็นไปไม่ได้ เกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง..

จากที่เคยอิจฉาความโชคดีของอีกฝ่าย กลับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า .. ทำให้นึกได้ว่า โชคดีนักที่ไม่ใช่พวกเขา .. ไม่ใช่พวกเขาที่ยืนอยู่ในจุดตรงนั้น .. เปลี่ยนจากการหลอกลวง เป็นการยกย่อง .. โห่ร้องเสียงเชียร์ มองตามหลังเด็กชายตัวเล็กที่ไม่เคยอ่อนแอต่อหน้าพวกเขาสักครั้ง..

แต่จะมีสักกี่เสียงร้องภายในใจจิตใจของใครหลายคน ที่กำลังรู้สึกว่า ..

ชีวิตของเขาไม่สมควรได้เจอเรื่องแบบนี้เลยด้วยซ้ำไป…

สายตาที่ส่งผ่านไป กลับไม่สามารถส่งถึงร่างนั้นที่ใกล้..

แต่กลับไกลห่างออกไปเรื่อยๆ ..

การแข่งจบลงด้วยชัยชนะของผู้เข้าแข่งขันทุกคนที่ผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆด้วยวิธีการของตัวเอง .. ไข่ทองคำถูกแจกจ่ายเพื่อถูกคลี่คลายสำหรับการแข่งครั้งต่อไป แม้แฮรี่จะไม่ต้องเปิดดู ไม่สิ...ถึงแม้เขาจะไม่ผ่านภารกิจแรก

เขาก็ยังรู้ว่า อะไรที่กำลังรอเขาอยู่..

สำหรับตัวแฮรี่แล้ว ความรู้สึกตอนนี้ มันราวกับว่า..

‘โกง’

ใช่ มันคือการโกงอย่างเห็นได้ชัด .. มันคือสิ่งที่เขารู้มาก่อนแล้ว .. มันง่ายดายแม้ว่าเขาจะหลับตาขี่ไม้กวาด หรือร่ายคาถาผ่านไม้กายสิทธิ์ .เขาเห็นภาพทุกอย่างชัดอยู่ในความทรงจำของเขาทุกการกระทำ .. และมั่นใจว่า เขาไม่ได้พูดเกินจริงไปเลยแม้แต่น้อย ..

เขาคือคนที่รู้ทุกอย่าง และทำทุกอย่างเป็นไปตามแบบฉบับของมัน ..

เขาอาจจะไม่ได้โกงในการใส่ชื่อตัวเองลงถ้วยไตรภาคี แต่เขาก็โกงในการรับรู้เรื่องราวทุกอย่าง แต่กลับไม่สามารถพูดทุกอย่างออกไปตามที่ใจนึกได้..

“สุดยอด! แฮรี่ นายเหมือนกับวีรบุรุษพิชิตมังกรได้เลยนะ ตอนที่มังกรนั่นทิ่มหัวกระแทกพื้นมันตาตรึงใจฉันมากเลย ” สองแฝดอุ้มแฮรี่ขึ้นไหล่อวดโฉมหน้าของผู้ชนะให้ทุกคนได้เห็น แม้สภาพมอมแมมของแฮรี่ จะไม่ได้ทำให้ชัยชนะเบื้องหน้าจางหายไป

คำพูดของเฟร็ดไม่ได้เกินความคาดหมายของเขานัก และทุกคนต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของแฝดกริฟฟินดอร์ ที่เขาใช้วิธีดิ่งพสุธาจนมังกรที่ดูจะแค้นเขาไม่น้อย กระแทกพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย และไม่ต้องไปไกลจนทำปราสาทฮอกวอตส์พังด้วยซ้ำ

“ก็ดีที่นายไม่ตายกลับมา ถึงแม้ว่าฉันกับเฟร็ดจะต้องเสียเงินพนันเรื่องนายก็ตาม” แฮรี่กระตุกมุมปาก ก่อนจะพูดดักทางอีกฝ่าย

“คงไม่ได้พนันว่า ฉันอาจจะเสียแขนหรือไม่ก็ขาสินะ”

“นายนี่มัน รู้ใจพวกฉันจริงๆ แฮรี่” และมาพร้อมเสียงหัวเราะ ที่แฮรี่อย่างจะเมินมันซะจริงๆ ปล่อยสองแฝดล้อมหน้าซ้ายขวาง้อเด็กชายโดยทันที

เพียงแต่.. สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนก็ยังอยู่..

แฮรี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยในตอนที่ไข่ทองคำกรีดร้องเสียงแหลมกลางห้องโถงกริฟฟินดอร์ และไม่ว่าใครจะพร้อมใจกันปิดหูของตัวเอง ตั้งของสงสัยเบื้องหน้า ที่มันไม่เหมือนปริศนาที่ทุกคนเฝ้ารอสักเท่าไหร่

เขาได้แต่แอบยิ้มเหนื่อยใจกับตัวเอง ..

ใช่ มันก็คือการแสร้งไม่รู้อีกครั้งนั้นแหละ…

“นั่นมันบ้าอะไร” เสียงหนึ่งดังขึ้นอีกด้านของฝั่งคน .. รอนเดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเฉยที่ภายในเต้นระรัวไปทั่วร่าง น้ำเสียงที่เปล่งออกมามันสั่น เป็นครั้งแรกที่เขาสังเกตได้ ..

เหมือนว่าในอดีตนั้น เขาไม่เคยใส่ใจท่าทีของเพื่อนเขาเลย.. ความอึดอัดเกิดขึ้น เหตุผลหนึ่ง เพราะเป็นตัวของรอน วีสลีย์เอง ที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการคว่ำบาตรเพื่อนสนิทของตัวเอง

ตัวเขาไม่ได้แก้ต่าง และตัวรอนก็ไม่ได้อยากจะถาม เพราะงั้นเรื่องระหว่างพวกเขา ก็ยังครึ่งๆกลางๆอยู่ก่อนแล้ว … คนอื่นๆ แม้จะไม่ยืนอยู่ตรงนี้ ก็พอจะรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง

รอนชั่งใจกับตัวเอง ไม่ว่าเรื่องทิฐิของตัวเอง ที่แม้แต่เฮอร์ไมโอนี่จะย้ำบอกเสมอ ตัวเขาปฎิเสธมาตลอด .. แต่ .. สายสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อน ยังไงซะ เขาก็ยังห่วงเพื่อนที่คิดจะกันเขาออกห่างเรื่องนี้อยู่ดี

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เขาก็ไม่ชอบที่จะถูกปิดบัง .. แต่ในเมื่อแฮรี่เป็นแบบนี้ .. ก็เพราะเขา..

“เอาล่ะ แยกย้ายกันได้แล้ว .. แค่นี้เขาก็อึดอัดพออยู่แล้ว ถึงเขาจะไม่พูด แต่ใช่ว่าเขาจะชอบให้คนมาสอดรู้สอดเห็นหรอกนะ ”  ถึงไม่มีใครปฏิเสธ แต่พอเห็นตัวตั้งตัวตีก่อนหน้านี้ ความรู้สึกผิดก็ได้แต่แล่นกลับมา ต้องไม่ลืมว่า พวกเขาก็ยังมีคดีเก่าติดตัว แม้จะน้อยกว่าคนตรงหน้าก็ตาม..

แฮรี่ไม่ได้ถือโทษโกรธเพื่อนเขา แม้รอยยิ้มจะฝืนไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เดินหนีจากการเข้าหาของเพื่อนตัวเอง . รอนเอ่ยปากทันทีเมื่อมีโอกาสได้แก้ตัวกับอีกฝ่าย ..

“ฉันเพิ่งมาคิดได้ว่า ฉันคงไม่มีวันเข้าใจนาย ถ้าเราไม่หันหน้ามาคุยกันสักที ...” เขาเว้นช่วงดูสีหน้าแฮรี่ก่อนจะพูดต่อ “บางที ฉันก็ไม่ควรคิดเองเออเอง ฉันก็ไม่เคยถามนายตรงๆเลยสักครั้ง มีแต่ฉันที่ตัดสินใจทุกอย่างแทนนายหมดแล้ว”

มันเหมือนแต่ก็ไม่เหมือน เขาแปลกใจจนได้แต่ยืนนิ่งอึ้งไปสักหนึ่ง ..

“เฮ้ๆ นายไม่ต้องทำหน้าเหมือนกับว่า ไม่มีทางที่ฉันจะพูดแบบนี้ได้มั้ย!” และรอนก็ยังคงเป็นรอน . แฮรี่ยกมือกลั้นหัวเราะจนรอนแห้วเสียงใส่

ไม่ใช่ว่าเขาคิดแบบนั้นสักหน่อย … เขาก็แค่แปลกใจเท่านั้น ที่ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรได้ แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้…

“ฉันเกือบจะคิดว่านายอาจจะเสียสติไปแล้ว ถ้านายใส่ชื่อลงในถ้วยนั่น ..”

“ก็ยังดีว่า แค่เกือบนะ” เขาสังเกตเห็นรอนเม้มปาก สีหน้าลุกลิกแบบนี้…  เขาว่าคงไม่ใช่แค่เกือบหรอกมั้ง อาจจะเพราะเขาชอบแสดงออกให้รู้สึกว่า เขาอาจจะทำเรื่องใหญ่เป็นเรื่องเล็กๆ และเรื่องเล็กๆเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้

“เอาจริงๆว่า ฉันคิดแบบนั้นนั่นแหละ”

“นายก็ไม่ต้องพูดก็ได้ ฮ่ะๆ”

ทุกอย่างเปลี่ยนไป ตามเวลา และตามการกระทำของเขาเอง ..

วันที่เขาเริ่มเปลี่ยน

ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไป จนเขาไม่รู้ตัว..

12/11/61

กลับมาแต่งต่อแล้วจร้าา

ตอนนี้เป็นการบิวอารมณ์ตัวเองกลับมา

ถ้ายังไม่ดีพอ อย่าว่ากันนะ

เรื่องนู้นก็ยังรีไรต์ไม่เสร็จสักที ร้อยกว่าตอน มันไม่น้อยเลย

ว่าจะแต่งเรื่องใหม่หลายรอบแหละ แต่ก็ไม่อยากดองT^T

น้องกลับมาพร้อมความเปลี่ยนแปลงแน่นอน

ดราม่าน้องสำหรับเรา ใกล้แล้ววว

ที่เราเว้นช่วงนาน อาจจะเพราะเหตุผลนี้ก็ได้

เหมือนเราให้ตัวเองอินกับอารมณ์ใหม่ๆ

ไว้เจอกันเรื่อยๆจร้า

24/10/61 

ขอโทษผู้อ่านทุกท่านเลยสำหรับที่หายไปเนิ่นนาน

ไม่ใช่เพราะอะไรนะ

แค่เรารู้สึกว่า  มันก็มีช่วงเวลาหนึ่ง

ที่เราไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับการแต่งน้องแฮร์เลย

เลยหลีกเวลาหลีกตัวเองออกไปหาแรงบันดาลใจก่อน

ก็เหมือนเป็นข้ออ้างนะ 

มันเหมือนเรากำลังฝืนตัวเองคิดฉากต่างๆโดยการยัดตัวละครลงไปให้ได้

พอเป็นแบบนั้นแล้ว เรารู้สึกหดหู่ไม่น้อย

ถึงขนาดคิดเลยว่า เรากำลังจะแต่งอะไรกันแน่

เราไม่อยากจะแต่งนิยายที่เราวางแผนเรื่องเป็นอย่างดี

ด้วยอารมณ์ครึ่งๆกลางๆ ไม่มีใจไปพร้อมกับมัน

จากประสบการณ์นิยายเรื่องที่แล้ว

มันทำให้เรารู้ว่า การแต่งอารมณ์แบบนี้

มันทำให้เราเปลี่ยนความตั้งใจจนดึงเรื่องออกนอกทางไป

ณ ตอนนี้เรามีแรงใจกลับมาแล้ว

ไม่สัญญาว่าจะลงให้ทันทีในสองสามวัน

แต่เราจะวางตารางเวลาหนักแน่น 

ให้เวลากับการแต่งนิยายวันละสองชั่วโมงให้ได้!

เราไม่เคยทิ้งนิยายไปไหน เวลาดองก็จะบอกล่วงหน้า?

แม้แนวทางการแต่งเราจะยืดเยื้อก็เถอะ 5555

อาจจะต้องมีการทบทวนเรื่องราวซะส่วนใหญ่ 

จะไม่มีการตัด การโยนพอร์ตเรื่องที่เราวางทิ้งแน่นอน

อยู่กันไปยาวๆเหมือนเรื่องนู้นเลย อิอิ

ขอบคุณที่ยังติดตามและไม่ลืมกัน

#ความคิดถึงน้องแฮร์

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?