คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : Destinesia (58) อย่าได้ลืมเลือน
Destinesia (58) อย่าได้ลืมเลือน
แฮรี่ไม่คิดว่าจะมีวันนึงที่เขาจะต้องแสร้งเข้มแข็ง ..
เขาไม่อยากแสร้งทำเหมือนว่าทุกอย่างก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่ววูบ ..เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่นานเขาก็จะลืมมันไป ไม่นานเขาก็จะผ่านมันไปได้…
เขายังนึกถึงครอบครัวที่เหมือนความฝันนั่นเสมอ … มีพ่อ มีพี่สาว มีคนที่เขาอยากจะแบ่งบันเรื่องราวได้อย่างไม่ได้กังวลเรื่องอะไร..
เขาไม่ได้เข้มแข็ง .. เขารู้ดี… เขาอยากแสร้งทำตัวอ่อนแอเพื่อออดอ้อนพ่อทูนหัวที่พร้อมจะยอมเขาทุกอย่าง .. อยากทำตัวสับสนและไม่รู้ความเพื่อซักถามความจริงกับพ่อบุญธรรมที่รู้ทุกอย่างตามที่เขาเข้าใจ… อยากทำตัวหงุดหงิดงอแงเพื่อรอคอยพี่สาวเขามาง้อมาสนใจเขาทุกเวลาที่เขาต้องการ…
แล้ว… มันหายไปไหน ..
ทำไมเขาต้องมานั่งคิดเรื่องอดีตที่มีคนพร่ำบอกว่าอย่างไปใส่ใจอะไรมันเยอะแยะ .. ปล่อยให้มันเป็นบทเรียนวันวานเพื่อพัฒนาตัวเองงั้นหรอ…
แต่ทำไมเขากลับเก็บทุกอย่างมาใส่ใจ เก็บมันมาย้ำเตือนเวลาที่เขาจะตัดสินใจอะไรต่างๆ..
เวลาที่เขาอ่อนแอ ..เขากลับต้องเก็บต้องปิดบังคนที่ห่วงใยเขา .. ไม่อยากให้คนอื่นมาเป็นห่วงเรื่องที่เขายังคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ฝัน…
เวลาที่เขาสับสน ..ไร้หนทางและจุดมุ่งหมาย .. แต่กลับกลายเป็นว่า รอบด้านยิ่งมืดมิดไร้แสงไฟ .. ทุกคนบอกให้เขาก้าวผ่านมัน .. แต่ยิ่งก้าว เขายิ่งดำดิ่งจนไม่อาจถอนจากความมืดตรงนั้นได้เลย…
เขาโตขึ้นจนไร้ช่วงเวลาที่ต้องทำตัวเป็นเด็กๆที่งอแงและเรียกร้องวามสนใจ .. เพราะถึงเขาทำแบบนั้น ก็ไม่มีใครจะเข้าใจเขาได้เลย …
เซเวอร์รัสยกข้าวยกน้ำยกยามาให้เขาโดยไม่บ่นอะไรเลย .. อีกฝ่ายยังคงเหมือนเดิมในความทรงจำเขา .. แต่เป็นเพราะหน้าที่และสถานะเขาที่ไม่อาจเมินเฉยได้ …
แล้วครั้งนี้ละ…
“คุณไม่รำคาญผมหรอฮะ .. ที่จริงผมกลับก่อนคงจะดีกว่า” เด็กชายกล่าวเสียงแห้งๆแต่ยังดีกว่าเมื่อวานที่ทำเหมือนคนไร้สติ ร่างสูงเหลือบสายตามองใบหน้าที่นิ่งสงบคงทำใจได้ส่วนหนึ่งแล้ว …
“ถึงฉันบอกว่ารำคาญ ตัวปัญหาแบบเธอก็คงมารบกวนฉันอยู่ดี” เสียงเย็นเอ่ยจบกับเสียงหัวเราะแห้งที่ตอบกลับ .. และก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายว่า เขาก็ไม่ได้รบกวนสักหน่อย เขาแค่อยากมาช่วยงานในห้องเฉยๆ .. ถึงเขาจะไม่ถูกกักบริเวณหรือลงโทษอะไรก็ตาม..
“ขอบคุณนะฮะที่เข้าใจ” คำพูดเด็กชายถึงกลับทำเจ้าของห้องถอนหายใจดัง คว้าภาชนะเพื่อจะยกกลับไปเก็บให้เรียบร้อย .. แต่ในความรำคาญและเหนื่อยหน่าย ก็ยังมีอีกความรู้สึกหนึ่งซ่อนอยู่..
“แต่ก็ดีแล้ว .. ครั้งหน้า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ..ก็มาที่นี่” แฮรี่เผลอเงยหน้าจ้องมองอีกฝ่ายจากที่ไม่อยากสบตามอง .. น้ำเสียงแฝงไปด้วยความห่วงใยอย่างปิดไม่มิด เหมือนความรู้สึกผิดมันตื้นตันขึ้นมา ..
เขามารบกวนที่นี่เสมอเมื่อมีปัญหา ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องน้อยจนเรื่องใหญ่แค่ไหน.. เขาจะนึกถึงที่นี่ก่อนเป็นที่แรก ..
เป็นที่แรกที่เขาอยากจะพาร่างตัวเองมาพักไว้ ..
เป็นที่แรกที่เขาอยากจะพูดความลับที่น้อยคนจะรู้…
เป็นที่แรกที่เขาอยากจะเก็บซ่อนของต่างๆไว้
จนเขาลืมความรู้สึกของเจ้าของห้องที่ถูกรบกวน…
เซเวอร์รัสยืนนิ่งให้เด็กชายจ้อง เมื่อถึงเวลาที่ต้องก้าวออกจากห้อง .. ชายผ้าคลุมกลับถูกดึงรั้งไว้ด้วยฝีมือของเด็กชายในห้อง .. ดวงตาสีดำกลอกไปมา พอจะรับรู้คำพูดต่อมาที่เด็กชายอยากจะเอ่ย..
“ผมขอโทษ .. แล้วก็ ขอบคุณฮะ”
“เธอจะพูดซ้ำๆทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรสักนิด” เขากำลังจะเดินต่อ แต่เด็กชายก็ทิ้งคำพูดไว้อีกครั้ง .. พอให้ร่างสูงหันกลับไปมองดวงตาคู่นั้นที่ไม่เคยจางไปจากใจ..
“ผมอยากเล่า ..แต่ ขอเวลาผมหน่อยนะฮะ .. ผมสัญญาว่าผมจะบอกคุณ ” ดวงตาของเด็กชายไม่ได้ไหววูบด้วยความลังเลอย่างเช่นเมื่อวาน ไม่ได้ไร้แววที่ไร้ซึ่งความแน่วแน่.. มันแข็งแต่ไม่ได้แข็งกร้าวจนดูอวดดี.. เหมือนม่านหมอกสลายไปจากเด็กชายแล้ว…
“อวดดี .. จะดีกว่านี้ถ้าเธอจะพูดมันเลย”
“โธ่ .. ก็ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนนี่น่า..” เด็กชายพองแก้มหน้างอที่โดนว่า แต่คนที่พูดก็ไม่ได้สนใจต่อ เดินก้าวออกจากห้องปล่อยเด็กชายบ่นไล่หลังตามมา…
ถึงเขาจะบอกไปแบบนั้น .. ใช่ว่าเขาจะพูดได้ทันที .. บางอย่างยังติดค้างในใจ ความสงสัยไม่ถูกไข.. เขาก็ไม่อยากถูกหาว่าเป็นบ้าที่พูดอะไรเพ้อเจ้อได้เป็นฉากๆ ..
แต่เมื่อทุกอย่างมันออกมาแบบนี้ .. เขาก็จำเป็นต้องอดทน..
เขาเคยบอกตัวเองว่าเขาจะอ่อนแอครั้งเดียวให้กับเรื่องหนึ่งเรื่อง…
ถึงเขาจะไม่ได้อยากอ่อนแอในเรื่องของตัวเองก็ตาม…
และเหมือนว่าใครบางคนก็ใจร้อนเสมอเหมือนกัน..
“เลิกเฉไฉ เลิกแก้ตัว เลิกเบี่ยงประเด็น .. พอตเตอร์ คิดว่าฉันเป็นคนมีความอดทนเยอะมากนักรึไงห่ะ? ถึงเซเวอร์รัสไม่บังคับนายพูด ฉันเนี่ยแหละจะง้างปากให้นายพูดให้ได้..” ก็อย่างว่า แฮรี่ก็ไม่มั่นใจว่าเขาไปทำเรื่องอะไรให้หมอนี่โกรธแค้นขนาดไหน หรือเป็นความอยากรู้อยากเห็นเฉพาะตัวของเดรโกเองที่อยากจะรู้เรื่องเขาเต็มทน
“นายจะบ่นมากทำไมกัน ขนาดเซเวอร์รัสยังไม่ว่าอะไรเลย” ที่ไม่ว่า ไม่รู้ว่าเหนื่อยใจหรือเบื่อกันแน่ เรื่องนี้เขาก็ไม่อยากจะถามอีกฝ่ายตรงๆหรอกนะ
“นายกล้าว่าฉัน?! ก็มันเพราะใครกันละที่ทำตัวดูไม่ได้จนฉันต้องมาดูให้เห็นกับตา .. เหอะ ฟังให้ชัดๆเลยนะ มันเป็นความผิดนายนั่นแหละ! ” เดรโกย้ำต้นประโยคยันท้ายประโยค .. ดูจะหงุดหงิดงุ่นง่านมากเพียงเพราะเรื่องของเขา …
แปลว่าหมอนี่เห็นเขาเป็นเพื่อนแล้วจริงๆหรอ.. โลกก่อนแทบจะกัดกันตายไปข้างทุกประโยคทุกคำพูด ฮะๆ เขาเนี่ยแหละจะเป็นคนที่ขำไม่ออก..
“ฉันก็สบายดีแล้วไง นายจะหงุดหงิดอะไรนักหนา .. เอาเป็นว่า ไว้ฉันแน่ใจเรื่องทั้งหมดก่อน ฉันจะบอกนายแน่นอน ”
“ไม่ อย่าคิดว่าครั้งนี้ฉันจะยอมปล่อยนาย .. ไหนๆนายก็ดีขึ้นแล้ว งั้นก็เล่ามาซะ .. หยุดเลย ไม่ต้องมาตีหน้าตายทำหน้ารำคาญฉัน .. ฉันสิต้องรำคาญความงี่เง่าไม่เข้าเรื่องของนาย”
แฮรี่ก็ยอมถอยก้าวหนึ่งยอมๆเรื่องไปก่อน เขาก็อยากเล่า แต่เขาก็ดันอธิบายไม่ถูก และให้อธิบายเรื่องที่เขาก็ยังไม่แน่ใจกับคนอย่างมัลฟอย .. เขาว่าได้เล่ายาวกลับไปจนตั้งแต่เขาตื่นเลยมั้ง
แต่คนอย่างมัลฟอยนะหรอ….
ท่าทางจะยาก…
“อะไรของนายอีกเนี่ย คำก็ว่าฉันน่ารำคาญ คำก็ว่าฉันงี่เง่า .. ถ้านายจะเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันก็ได้” แฮรี่เริ่มอารมณ์เสีย ใช่ว่าเขาจะไม่หงุดหงิดนะ เอะอะก็เขาอย่างนั้นอย่างนี้ .. รู้หรอกว่ายังไงเขาก็ผิดในสายตาของคนอื่นเสมอไม่ว่าเขาจะทำอะไร ..
แต่เขาก็ใช่ว่าจะทนโดนด่าได้ตลอดนะ.. หัดเข้าใจกันบ้างสิ..
“นายน่าจะประสาทแล้ว พอตเตอร์ เมื่อวานถามคำย้ำคำ ความฝันบ้างแหละ .. ความทรงจำอะไรก็ไม่รู้ . ถ้านายคิดว่าฉันจะปล่อยให้ตัวเองสงสัยต่อไป นายคิดผิดแล้ว” .. เดรโกก็คนหนึ่งที่เหมือนจะมีส่วนเกี่ยว แน่นอนว่าเขาก็อยากจะรับรู้เรื่องราวทุกอย่างให้ได้ ..
ไม่ใช่ปล่อยตัวเองเหมือนคนโง่ไม่รู้เรื่องอะไร ..
“ก็ฉันยังคิดว่ามันเป็นความฝันอยู่นี่น่า .. ไม่รู้ว่าอันไหนเรื่องจริงหรือโกหก ฉันก็ไม่อยากจะเล่าอะไรที่ฉันยังไม่แน่ใจตัวเองด้วยซ้ำ”
“นายยิ่งต้องเล่า!! เรื่องบางเรื่องนายจะคิดเองคนเดียวไม่ได้ . ถึงมันจะเป็นความฝันแล้วยังไง ถ้านายเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง มันก็จะจริงอยู่ในความคิดของนาย!”
เด็กชายนิ่งไป เหมือนบางอย่างมัน.. มันกระแทกเข้ามาอย่างบอกไม่ถูก .. เหมือนความทรงจำที่จะคงอยู่กับเราเสมอ และมีแค่เราเท่านั้นที่จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก . ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้เรื่องพิสูจน์
ถ้าเราเชื่อ มันก็จะเป็นอย่างที่เราเชื่อ …
“อย่าหลบตาฉัน พอตเตอร์.. จะเป็นความฝันความจริงหรืออะไรก็ตามแต่ที่นายพร่ำเพ้อจนเป็นบ้าแบบเมื่อวาน.. แต่ฉันเป็นห่วง!? ได้ยินมั้ย?! คิดว่าจะต้องทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงนายเท่าไหร่นายถึงจะพอใจ?” ถึงเขาจะไม่เป็นห่วง แต่ก็มีคนเป็นห่วงหมอนี่อยู่ดี คิดว่าจะนั่งตายอยู่กับที่แล้วเรื่องทุกอย่างมันจะดีขึ้นรึไงกัน
ทุกคำพูดเดรโกสะเทือนถึงความทรงจำที่เคยผ่าน.. มันเปลี่ยนไปแต่ก็ยังเหมือนเดิม..
‘แกคิดจะทำให้เธอเป็นห่วงอีกสักเท่าไหร่ จะทำให้เธอผิดหวังไปถึงเมื่อไหร่แกถึงจะพอใจ บอกฉันสิ! พอตเตอร์!’
เขาโตจนลืมเรื่องนี้ไปแล้ว .. บางทีพอเวลาผ่านไป เขากลับลืมสิ่งที่สำคัญจนทำให้คนรอบข้างเขาเป็นห่วงเสมอ .. ไม่ว่าจะเรื่องตัวเอง หรือเรื่องของคนอื่นก็ตาม..
สำหรับเขา เดรโกก็เหมือนเพื่อนที่คอยเตือนสติด้วยคำพูดทิ่มแทงจนแทบจุก.. แต่ทุกอย่างย้ำเตือนให้เขาย้อนกลับมองคนรอบข้างที่คอยห่วงใยเขาเสมอ …
แม้ที่นี่จะไม่มีเธอ … แต่เขากำลังทำให้ใครเสียใจกัน..
แฮรี่สบดวงตาสีซีดที่คุกกรุ่นจนเย็นลงเพราะได้ระบายออกไป .. ดวงตาคู่ใสสั่นระริกแฝงไปด้วยคำขอโทษ .. มองไปอีกด้านเห็นเซเวอร์รัสที่แม้จะนั่งเงียบ แต่การกระทำก็ยังห่วงใยเขาเหมือนกัน ยิ่งก่อนหน้านี้ แม้จะไม่ได้บอกตรงๆ
แต่บอกเขาให้นึกถึงอีกฝ่ายก่อนเสมอถ้าเกิดอะไรขึ้น …
เขาควร.. ยอมรับความจริงได้แล้ว …
แม้ทุกอย่างจะเป็นแค่ฝันหรืออะไรก็ช่าง..
เขาก็แค่ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม…
อย่าได้ลืมตัวตนของเขา และตัวตนของพวกเขา…
และจะยังคงอยู่ในใจเขาเสมอ .. ไม่เปลี่ยนแปลง
ถามว่าพี่เดรเราสำคัญมั้ย เหมือนเพื่อนแต่ก็ไม่ใช่เพื่อน
เป็นคนเตือนสติและกล้าพูดให้น้องเขาเจ็บเพื่อย้อนมองตัวเอง
แบบที่พ่อหรือคนอื่นๆก็ทำไม่ได้
ป๋าเนปเหมือนคนที่เข้าใจและใจเย็นพออีกฝ่ายพูดเอง
แต่พี่เดรเราจะเป็นคนกระตุ้นให้น้องเขาพูดออกมา
ก็ตามนั้น … ปู่เราเงียบๆคอยเก็บข้อมูลต่อไป ฮะๆ
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น