คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : Destinesia (57) ความอ่อนไหว
Destinesia (57) ความอ่อนไหว
แสงแดดคล้อยต่ำลง ทางเดินที่ทอแสงเบาเหมือนแสงเทียนที่กำลังมอดดับ ..
หนึ่งความคิดลอยไปตามทางเดินที่เริ่มมืดลง .. เสียงฝีเท้าย้ำดังไปตามทางเดินใต้ดินที่คุ้นเคย .. ร่างเลือนผ่านจนเงาไหววูบไปตามทางอย่างรวดเร็ว..
เดรโกไม่เคยเข้าใจสิ่งที่แฮรี่แสดงออก บ่อยครั้งที่ร่างเล็กปิดบังบางอย่างเอาไว้ภายใต้หน้ากากที่เปื้อนรอยยิ้มเสมอ .. แต่เขารู้สึกได้… เขาสัมผัสได้ทั้งทีมองด้วยตาเปล่า …ถึงไม่เข้าใจ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ใ.
เสียงหัวเราะที่ดับลงเหมือนเพลงที่หยุดเล่น ..
เขาไม่เข้าใจว่ามันน่ากลัวตรงไหนในความคิดของเขา .. ไม่เข้าใจว่าทำไมแฮรี่ถึงไม่กล้าแม้แต่ยกไม้กายสิทธิ์ชี้ไปด้านหน้าตัวเอง … และก็ไม่เข้าใจจนกระทั่งร่างนั้นหายไปเกือบเพียงแค่กองฝุ่น..
แค่ขาของอีกฝ่ายที่ก้าวถอยกลับ .. เสมือนความไม่มั่นคงเกิดขึ้นบนร่างของแฮรี่…
เสียงที่ตะโกนร่ายคาถาสั่นจนขาดช่วง .. กับทุกอย่างที่ไร้การเคลื่อนไหว..
พอร่างนั้นก้าวหายไป .. เขารู้สึกได้ว่า ทุกก้าวเดินที่ออกไป มันหนักจนเขาละสายตาไม่ได้ .. ใบหน้าใต้ผมที่ยุ่งไม่แสดงอารมณ์จนเขาหวั่นใจ ..
แต่เขากลับไม่กล้าก้าวตามร่างเล็กไป… อะไรมันฉุดรั้งเขา? เพราะเขาไม่เข้าใจงั้นหรอ? ใจหนึ่งเขาก็อยากรู้โลกที่อีกฝ่ายแบกเอาไว้ .. อีกใจหนึ่งมันกลับสั่งห้าม .. ห้ามเพราะความไม่แน่นอนของความคิดเขาเอง …
เขาบอกเซเวอร์รัสแล้ว ..ว่าเขาไม่ได้มองมันเป็นแค่เพื่อน .. แล้วเขาให้มันเป็นอะไรกัน .. ในตอนที่หมอนั่นอ่อนแอ เขากลับไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปหา ..
ยังคงลังเลที่จะเปิดประตูตรงหน้าเพื่อเข้าไปหาร่างเล็กที่จะต้องอยู่ในนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย…
เขาหาจนทั่วแล้ว .. อีกฝ่ายหายไปไหน แม้แต่เพื่อนมันเองก็ยังไม่รู้ …
ช่วงเวลาที่แฮรี่ต้องการจะอยู่คนเดียว… อีกฝ่ายจะไปอยู่ที่ไหนกัน…
จนคำตอบมาอยู่ในห้องที่ไม่ค่อยมีใครกล้ารบกวน ..อย่างห้องนอนสำรองของพ่อทูนหัวเขาเอง ที่มั่นใจว่า พ่อเขายกมันให้ร่างเล็กใช้นอนจนไม่ให้ใครเข้าใกล้ไปซะแล้ว ..
ก๊อกๆ
เซเวอร์รัสยังไม่อยู่ในห้อง .. เขาเคาะประตูห้องที่คิดว่าร่างเล็กน่าจะอยู่ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ..
“เฮ้! ฉันรู้ว่านายอยู่ในนั้น” อยู่ไม่อยู่ไม่รู้ เขาก็พูดไว้ก่อน .. และความมั่นใจก็มากขึ้นเมื่อประตูห้องมันเปิดไม่ออก ราวกับลงคาถาเอาไว้ ..
“ฉันนอนแล้ว กลับไปซะ มัลฟอย” เสียงตะโกนกลับห้วนสั้นไร้คลื่นอารมณ์ .. คนนอนที่ไหนเขาตะโกนตอบกลับมาได้กัน .. ที่แฮรี่ตะโกนบอกเขาแบบนี้ คงรู้สินะ ว่าเขากล้าพังห้องเขาไปเป็นแน่ถ้ายังไม่ยอมตอบอะไรกลับมา ..
“ไม่ พอตเตอร์ .. ”
แฮรี่ที่นอนขดอยู่ภายในห้องด้วยความรู้สึกหดหู่จากเรื่องที่ผ่านมา .. เขาไม่ได้เสียใจหรือเศร้าอะไรขนาดให้อีกฝ่ายมาเป็นห่วงขนาดนั้นสักหน่อย ..
นอกห้องเงียบไปแต่ไม่ได้ทำให้แฮรี่ละไปสนใจคนนอกห้อง.. ไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะไปไหนก็ช่าง… เขาไม่อยากเห็นใครตอนนี้ ใครมาพูดอะไรตอนนี้ .. ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์ไหน ..
ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน …
เขาก็แค่… ก็แค่ เขา .. ขอเวลาคิด ขอเวลาเพิ่มอีกสักนิด .. เท่านั้นเอง..
เขาแค่ไม่อยากให้ใครเห็นเขาตอนนี้เลย…
ตึง!
เหมือนจะไม่เป็นอย่างที่เขาหวัง…
ประตูห้องเขาที่ลงคาถาไว้ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของคนด้านนอก .. เผยร่างสูงของเจ้าของห้องที่แท้จริงยืนตะหง่านปังแสงนอกห้องจนร่างสูงราวกับเงาที่กลืนกับห้องที่ไร้แสงไฟ .. ดวงตาสีทมิฬสบตากับเด็กชายที่มองมาที่เขาด้วยสายตาที่เจ็บปวด …
“.....” ไร้เสียงเย็นยะเยือกจากอีกฝ่าย .. แฮรี่ทำตัวไม่ถูกต่อหน้าพวกเขาที่ก้าวเข้าห้อง .. บางอย่างที่เขาพยายามปิดกันไว้ .. กำลังทลายออกมาต่อสายตาของคนตรงหน้า ..
ปากเล็กๆสั่นพยายามจะเอ่ยแต่ก็ปิดลงพร้อมดวงตาที่คลอใสขึ้น.. เซเวอร์รัสใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเด็กร้องไห้ แต่คงไม่ใช่กับพอตเตอร์ .. แม้แต่ตอนละเม้อครั้งก่อน เด็กชายก็ไม่ได้มีน้ำตาไหลออกมาให้เห็น ..
“ผมขอโทษฮะ ศาสตราจารย์ .. ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย.. ขอ .. พรุ่งนี้เช้า.. ผมจะยอมโดนลงโทษเพิ่ม” เขาเอ่ยตอบมีเงื่อนไข .. ตอนนี้เขาไม่พร้อม .. ในใจคาดเดาไปแล้วว่า .. ขอให้อีกฝ่ายพูดด่าให้เขาสะอึกสักนิดสักหน่อย ให้เขาลืมๆเรื่องเมื่อกี้เพื่อจะหาคำพูดโต้ตอบร่างสูงที่ก้าวมาบังจนเงาทาบเขาทั้งตัวแล้ว ..
“......‘ ยังคงไร้คำพูดดูถูกดูแคลนที่ต่อว่าเขา .. แฮรี่เบือนหน้าพลิกตัวหนีร่างของคนตรงหน้าที่ทำให้ใจเขาสับสน .. ทำให้เขาอยากทำตัวเป็นแค่เด็กชายคนหนึ่งให้อีกฝ่ายปลอบ เหมือนครั้งที่ทำกับพ่อทูนหัว..
แต่มันคงเป็นคำขอที่มากเกินไป …
พลันสะดุ้งเฮือกลมหายใจสะดุด .. แรงที่ยุบอยู่ข้างเตียงกับบางอย่างที่อุ่นวางลงบนหัวเขาราวกับปลอบโยน .. ไม่มีแม้แต่คำพูดบังคับให้บอกเล่า .. ไม่มีคำถามเพื่อขอคำแก้ตัวจากเขา ..
ไร้แม้แต่เสียงที่จะเอ่ยทักทายและสอบถามความแปลกประหลาดของเขา …
ทำไม … คุณควรต่อว่าผม … ไล่ผมให้ไปทำหน้าที่ให้สมกับเด็กที่ถูกกักบริเวณ…
“...ผม...ผมขอโทษ ที่มารบกวนห้องคุณ..อีกแล้ว คุณ...ไปทำงานเถอะฮะ .. ให้ผมนอน..อาการผมก็คงจะดีขึ้น...” น้ำเสียงหวานสั่นและขาดช่วงจนต้องใช้เวลาปะติดปะต่อคำพูด .. เด็กชายที่แสร้งป่วยและนอนนิ่งตรงหน้าเซเวอร์รัส .. กลับเหมือนลูกนกที่หวาดกลัว ..
มือหนาที่วางอยู่สัมผัสได้ถึงแรงสั่นไหวมาถึงฝ่ามือจนกระทบใจของคนรู้สึก …
“.....” แฮรี่ก็แค่เด็ก .. เขารู้ .. แต่ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกเศร้าเจ็บปวดไปพร้อมกับคนที่เขาลอบด่าในใจมาตลอดสองปีที่ผ่านมา.. เหมือนเขาไม่รู้จักเด็กชายตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย..
เหมือนไม่ใช่เด็กชายที่เขารู้จัก .. ไม่ใช่คนที่อวดเก่ง
ไม่ใช่คนที่เก่งกล้าสามารถจนกล้าบุกห้องเขาได้ครั้งนั้น …
เกิดอะไรขึ้นกับความคิดของเด็กชายช่วงสองปีที่ผ่านมา..
สองปีที่เขาแค่เฝ้ามองเด็กชายแค่ผ่านตา..
เสียงลมหายใจดังออกจากอีกด้านที่เด็กชายหันอยู่.. มือที่กำแน่นใต้ผ้าห่มกำลังอดกลั้นความรู้สึกที่ไม่ควรมีจากเรื่องราวที่ไม่สามารถหาเหตุผลได้ ..
แฮรี่ห้ามตัวเอง แม้ไม่อาจจะหยุดความคิดตัวเองได้…
“ขอร้อง … เซเวอร์รัส .. อย่ามองผมตอนนี้ … อย่ามองที่ผมตอนนี้เลย...”
แต่การกระทำของอีกฝ่ายกลับปฎิเสธคำร้องขอของเขา …
ร่างสูงช้อนตัวเด็กชายมากอดอย่างไม่เอื้อนเอ่ยอะไรเลยตั้งแต่เข้ามา .. ร่างเล็กขดตัวกลมอยู่ในอ้อมแขนที่แน่นของอีกฝ่าย .. ความรู้สึกถูกกดทับลงมาเพราะเพียงความอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ ..
เด็กชายเปิดเปลือกตาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอนราวกับโลกทั้งใบกำลังจะสลายหายไปต่อหน้า .. มันดูหม่นแสงลงจนน่าใจหาย .. เซเวอร์รัสไม่เข้าใจเหตุผลที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นแบบนี้… แต่สายตาที่เจ็บปวดที่เช่นเดียวกับสูญเสียคนสำคัญ …
เขาเข้าใจมันได้เพียงแค่จ้องมอง…
เดรโกที่ก็เดินตามร่างสูงเข้ามาไม่ห่าง กลับทำอะไรไม่ได้แต่ไม่กล้าจะพูดอะไรขัดร่างเล็กเลย.. ทำได้เพียงนั่งมองจากตรงนี้เท่านั้น …
นานพอให้แฮรี่ใจเย็นมองรอบตัวได้ .. แฮรี่แม้น้ำตาไม่ไหล แต่ก็ฟึดฟัดจากน้ำมูกเต็มจมูก .. ยิ่งเห็นเดรโกข้างตัว ก็ทำให้เขานึกถึงเธออีกแล้ว …
“นายเห็นเหมือนที่ฉันเห็นใช่มั้ย มัลฟอย.. นั่น … เป็นเธอจริงใช่มั้ย .. ทั้งทีมันเป็นแค่ความกลัว .. ไม่อยากให้เป็นแค่นั้น ….ฉันกลับไม่อยากให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันที่ฉันย้ำบอกกับตัวเองทุกคืน.. ” เด็กชายเอ่ยอย่างเลือนลอยไม่ได้ละอายใจที่ถูกกอดเลย เขาพิงร่างสูงเพื่อหลบสายตาพวกเขา.. กลัวว่ามันจะเผยอะไรออกไป
“ใช่ ฉันเห็น..”เดรโกตอบเสียงเบา.. หนึ่งคนที่ร่างเล็กนึกถึงมาตลอด ..ถ้าขนาดในความฝัน แฮรี่ยังเพ้อได้ขนาดนั้น .. พูดมาถึงตรงนี้ อีกฝ่ายจะนึกถึงเธอมากแค่ไหน ..
เธอจะต้องสำคัญแค่ไหน….
และพวกเขาต้องสำคัญแค่ไหนให้เด็กชายนึกถึงแบบนั้น…
หนึ่งประโยคสร้างความหวังจอมปลอมให้เด็กชายที่คิดไปเอง ..
“แต่เธอไม่อยู่… ฉันหาทั่วแล้ว .. ทั่วฮอกวอตส์. ห้องแห่งความลับ ไม่มีแม้แต่เงาของเธอให้ฉันคาดหวัง ..”
“......” สองคนเพียงนิ่ง .. เริ่มมองเด็กชายที่เพ้อไม่สบตาพวกเขากำลังเอ่ยบอกบางอย่างที่ค้างอยู่ในใจมาตลอด .. สรรพนามไม่ได้เจาะจงว่าพูดกับใคร … เหมือนแค่บอกกับตัวเองเท่านั้น ...
“ฉันอยากให้มันเป็นแบบเดิม.. เหมือนเดิมที่ฉันเคยผ่านมา เหมือนเดิมที่ฉันเคยสัมผัส .. กลับกลายเป็นว่า….. ความทรงจำพวกนั้น…….มัน...มันเป็น แค่ความฝัน งั้นหรอ?” เด็กชายเว้นช่วงของประโยคนานจนไม่อาจเอ่ยขัดได้ .. แฮรี่หันถามเดรโกด้วยความสับสนเคลื่อนตัวเข้าหาอย่างต้องการคำตอบ
เด็กชายกำลังแตกสลาย.. คำถามมากมายไม่ถูกตอบ .. และคำตอบมากมายไม่อยากยอมรับ …
“บอกฉันสิ มัลฟอย … บอกฉัน ว่าฉันแค่ฝัน .. นายแค่กำลังแกล้งฉันอีกแล้วใช่มั้ย .. ” แฮรี่คาดเค้นอีกฝ่ายแทนราวกับคนที่เริ่มเสียสติ .
เซเวอร์รัสกอดร่างที่กำลังเข้าหาลูกทูนหัวเขาที่ทำหน้าไม่ถูก เหมือนว่าจะไม่ได้ทำให้เด็กชายหยุดแค่นั้น ร่างเล็กกลับมีแรงเยอะจนผู้ใหญ่คนหนึ่งต้องออกแรงไม่น้อยไม่ให้เด็กชายกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายไปซะก่อน
“.. ฮ่ะๆ นั่นสินะ .. มันเป็นแค่ความฝันไปแล้ว …. ” เด็กชายก้มหน้าหมดอาลัยตายยาก .. เดรโกยื่นมือไปกุมมือที่เย็นเฉียบของแฮรี่แน่นไม่ให้อีกฝ่ายคิดว่าอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้..
ยังมีพวกเขา .. ยังมีเซเวอร์รัสที่ไม่ยอมพูด แต่กลับเข้าใจแฮรี่ได้ดีกว่าเขาเสียอีก …
“เซเวอร์รัส ..คุณล่ะ.. ตรงหน้าผม คุณเป็นแค่ความฝันรึเปล่า … ที่คุณกอดปลอบผมตอนนี้ .. มันเป็นเพียงแค่ผมฝันไปใช่มั้ย?” ใบหน้าหวานวกกลับมาที่ร่างสูง เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความคาดหวัง .. มือเล็กอีกข้างขยุมเสื้อเขาจนยับไปมา
เด็กชายเริ่มออกแรงขืนตัวเองออกจากจุดที่อยู่ .. เหมือนแมวที่เริ่มพยศเพราะสัมผัสไม่ถูกที่ .. สองคนขมวดคิ้วหน้าเครียดรับมือเด็กชายที่เริ่มโวยวายไม่เป็นภาษาจนจับใจความไม่ได้…
“พวกคุณสงสารผมล่ะสิ . สมเพชผมใช่มั้ยล่ะ?! ปล่อยผม! ให้ผมอยู่คนเดียว-....อึก ”
เมื่อเห็นว่าท่าจะไม่ดี .. เซเวอร์รัสไม่รอช้าที่จะทำให้เด็กชายในอ้อมแขนหลับไปด้วยคาถาจริงๆ .. เปลือกตาคู่สวยเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนที่จะดับวูบ แรงหายไปในทันที .. ร่างสูงรับตัวเด็กชายกลับมานอนที่เดิมด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอ ..
หันมองหน้าเดรโกที่ก็ทำตัวไม่ถูกที่โดนเด็กชายคาดหวังจนเขาพูดความจริงไม่ออก ..
อยากบอกว่าแฮรี่ไม่ได้ฝัน .. เขาไม่ได้แกล้ง ..
บอกว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง…
แต่คงทำได้แค่ให้อีกฝ่ายหลับไปเท่านั้น …
“ผมว่า...คุณควรทำให้เขาคิดว่าเป็นแค่ความฝันดีรึเปล่า” เดรโกลอบมองร่างเล็กที่สูญเสียตัวเองไปทีละนิดจากที่เขารู้จัก .. หรือไม่ก็ทำให้แฮรี่ลืมไปเลยก็ได้ว่าเคยผ่านอะไรมา…
“ถึงพอตเตอร์จะอ่อนแอกว่าที่เราคิด แต่….” เซเวอร์รัสมองใบหน้าเด็กชายที่หลับ ไม่เหลือความเจ็บปวดให้เห็น .. เหมือนเพียงเด็กน้อยที่หลับไป รอเช้าวันใหม่ที่สดใส..
“พอตเตอร์ก็เข้มแข็งกว่าที่พวกเราคิดซะอีกนะ”
ถ้าไม่อ่อนแอ ก็คงไม่เก็บมาคิด…
แต่ถ้าไม่เข้มแข็ง.. จะผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไง …
“เธอควรอยู่ข้างเขา .. เธอสำคัญกับเขามากกว่าที่เธอคิด เดรโก” เขาเชื่อว่าถ้าไม่ใช่พวกเขา .. เด็กชายจะต้องปิดปากเงียบนึกถึงรอบตัวเป็นหลัก .. พยายามบ่ายเบี่ยงและเมินเฉยต่อมัน .. แต่คงมีบางอย่างในตัวของพวกเขาที่กระตุ้นความคิดอีกฝ่าย …
“คงไม่ได้เท่าคุณหรอก เซเวอร์รัส .. คุณมีผลต่อแฮรี่มากกว่าที่คุณคิดซะอีก”
ถ้าแฮรี่ไม่รู้สึก .. จะอ่อนไหวเพราะการกระทำเล็กๆน้อยๆของพ่อเขาหรอ.. นอกจากจะสำคัญ คงมีอิทธิพลทางความคิดและจิตใจของแฮรี่มากกว่าที่พวกเขาคิดซะอีก …
พวกเขา...เป็นอะไรในความคิดของแฮรี่กันนะ ...
ดราม่าฉากสุดท้ายทางน้องละ
ต่อไปให้สองพ่อลูกเขาดึงสติกันหน่อย
คงต้องถึงจุดที่น้องต้องบอก ต้องพูดสักที
ให้น้องตัดสินใจเรื่องนี้ครั้งสุดท้ายแหละ
เราจะให้น้องยอมรับโลกนี้แล้ว ฮ่ะๆ
ตอนแรกตอนนี้ กำลังซึมๆเศร้าๆพอดี
มันก็เลยออกมาดูหดหู่หมองๆพอควร
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น