[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #45 : Destinesia (45) จุดเริ่มต้นของความบิดเบี้ยว

Destinesia (45) จุดเริ่มต้นของความบิดเบี้ยว

เรื่องราวผ่านไป แต่ก็เหมือนยังไม่ลงตัว .. ห้องแห่งความลับปิดตัวลงไปแล้ว มีแค่คนที่เห็นด้วยตาตัวเองเท่านั้นที่จะเชื่อเรื่องดังกล่าว .. ถึงล็อกฮาร์ทจะโอ้อวดตัวเองว่าแค่พลาดท่าเสียทีเล็กๆน้อยๆ แต่เจอสายตาพิฆาตของเซเวอร์รัสที่ตามไปช่วย ถึงกับหน้างอไม่อาจเถียง …

เด็กชายตื่นในยามเช้าของอีกวัน .. นอกจากจะไม่ทันได้คิดแยกแยะอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ก็ถูกเพื่อนหลายคนกรูเข้ามาหาเขาด้วยความเป็นห่วง .. ศาตราจารย์หลายคนทราบข่าว ก็เร่งรีบตามมาดูเด็กชายเพียงคนเดียว ที่สามารถอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดได้..

จินนี่ขอโทษขอโพยที่เป็นสาเหตุเรื่องทั้งหมด แต่แฮรี่ก็ปลอบใจเธออย่างที่ควรทำ ..

“เห็นเธอปลอดภัยก็ดีแล้ว” แต่มีอีกหลายคนอยากด่าว่า จะดีกว่า ถ้าเด็กชายหัดบอกและไม่ควรเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับอะไรต่อมิอะไร .. “เรื่องเป็นยังไงบ้างรอน?”

“ทุกคนเขารอเรื่องจากนายเนี่ยแหละ ศาตราจารย์มักกอนนากัลยืนอยู่นั้น” รอนชี้มือไปทางกลุ่มศาตราจารย์ที่ยังคงมีหน้าตาเคร่งเครียดให้เห็น.. รอไม่นาน ศาตราจารย์โบกมือไล่นักเรียนออกห่างคนป่วยบนเตียงเพื่อถามหาเรื่องราว

แฮรี่แสร้งทำหน้าหวั่นๆในตอนเล่าเรื่อง.. สายตาเคลือบแคลงจากหลายคนไม่ได้ทำให้เด็กชายที่อายุภายในเกือบจะขึ้นเลขสี่แล้ว แต่ก็ต้องสวมหน้ากากแสดงออกอย่างเด็กทั่วไป ที่เจอเรื่องเสี่ยงตายมา …

เรื่องราวถูกเล่าอย่างง่ายๆ…

แฮรี่พบเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาหล่อเหลา พูดจาร้ายกาจ เป็นคนที่อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง.. แอบบ่นเสริมในใจด้วยว่า และเป็นคนตลกร้ายด้วย..

ถึงไม่จำเป็นต้องอ่านความทรงจำ .. แต่เด็กชายก็เล่าได้เป็นฉากๆ ราวกับพบเจอเรื่องเรื่องเชื่อที่ไม่อาจจะลืมได้เพียงข้ามคืน ..

แฮรี่ต่อสู้กับอีกฝ่าย และพ่ายแพ้จนสลบไป .. รู้สึกตัวก็มาอยู่ที่นี้แล้ว

เรื่องจบลงแบบกำกวมและเลือนลาง.. แต่ก็หาอะไรเพิ่มไม่ได้ .. ไม่มีงูยักษ์ออกมาให้เห็นแม้แต่เงา เด็กชายไม่ได้ดึงบาซิลิกซ์มาประกอบฉากด้วย .. จะดีกว่าถ้าเขาลงไปอีกรอบ หรือไม่ก็ตกลงกับทอมให้เรียบร้อย..

แฮรี่รู้สึกโชคดีมาก ที่เรื่องมันไม่ต้องหนักหนาสาหัสจนเกินไป ..

“แล้วเธอไปพบที่นั้นได้ยังไง” เกือบจะดีแล้ว .. แต่เป็นเซเวอร์รัสที่เอ่ยขึ้นทำลายความมั่นใจเขาแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม.. ศาตราจารย์คนอื่นเหมือนเพิ่งนึกได้ หันไปขอคำตอบเด็กชายด้วยความสงสัยกันถ้วนหน้า ..

มันน่าสงสัย อย่างเด็กชายพอตเตอร์จะรู้ได้ยังไง..

แฮรี่ต้องอดทนสายตารอบด้าน ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวให้เป็นฉากต่อ . และโชคดีที่เขามีรอนช่วยพูดด้วย ไม่ใช่เขาแค่คนเดียวที่มีข้อสงสัยกับห้องแห่งความลับ ประกอบกับที่เพื่อนสนิทถูกทำร้าย ทำให้พวกเขาสองคนอยู่เฉยๆไม่ได้..

“เราสืบจนรู้ว่า ห้องนั้นเคยเปิดเมื่อห้าสิบปีก่อน .. และตอนที่เปิดครั้งนั้นมีนักเรียนหญิงตายไปคนหนึ่ง ..เราสรุปว่าเป็นเมอร์เทิลที่ห้องน้ำชั้นสาม แต่เราก็ติดตรงที่ ไปถามเธอเพื่อยืนยันอะไรไม่ได้ .. จนได้ยินว่า ศาตราจารย์ล็อกฮาร์ทรู้เรื่อง ก็เลยจะให้เขาช่วย ” แฮรี่ส่งสายตาให้รอนพยักหน้าเห็นด้วย .. ดวงตาสีเขียวฉายแววจริงจังและ ดูมั่นใจมาก

“พวกผมเจอเขากำลังจะหนี เลยลากเขาไปกับพวกเราด้วย” รอนเป็นคนว่าต่อ อย่างน้อยก็ดีกว่าไปกันแค่สองคน . “ส่วนเรื่องอื่น เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนสืบมาให้ครับ” เรื่องว่าหาข้อมูลจากมัลฟอยมาได้ ก็เพราะเธอ .. และเรื่องสัตว์ร้ายนั้น ก็เป็นผลงานของเพื่อนสาว .. รอนและแฮรี่ไม่คิดจะเก็บความดีความชอบไว้คนเดียว ..

“พวกเธอคงว่างมาก โดยเฉพาะความคิดที่แหกกฎฮอกวอตส์ และเสียเวลาไปกับการหาเรื่องใส่ตัวเอง คุณวีสลีย์” เสียงทุ้มเย็นเอ่ยย้ำเตือนเรื่องที่การกระทำผิด และไร้เหตุผลของพวกเขา .. ดวงตาที่หรี่ต่ำลงกดดันนักเรียนทั้งคู่ จนทำได้แค่เพียงนิ่งเงียบ

“เอาละๆ ถือว่าพวกเขาปลอดภัย .. เราจะพูดอีกครั้งเมื่ออาจารย์ใหญ่ของพวกเธอกลับมา”

“ผมอยู่นี้แล้ว มิเนอร์ว่า” เสียงดังขึ้นจากด้านหลังพวกเขา .. เป็นอาจารย์ใหญ่ฮอกวอตส์กลับมาจากการโดยคุมตัว สายตาของชายชรามองกวาดไปรอบห้อง พลางเชิญศาตราจารย์คนอื่นไปคุยเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว ..

ความกดดันลดต่ำลงตั้งแต่ชายชราเดินเข้าห้อง .. หลายร่างทยอยเดินออกจากห้องเพื่อปฎิบัติหน้าที่ของตัวเองต่อ .. ร่างสูงปรายตามองเด็กชายบนเตียงเล็กน้อย ไม่ต่างจากแฮรี่ที่มองคนที่มาช่วยตัวเองถึงในห้องแห่งความลับ .. ทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้น..

รอยยิ้มบางส่งให้ร่างสูง ดวงตาคู่นั้นราวกับตำหนิติเตียนเขาโดยไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดให้มากความ .. แต่อย่างน้อยก็เป็นเซเวอร์รัสที่รีบร้อนมาช่วยเขา แค่นี้เขาก็ดีใจมากแล้ว .

แววตาของเด็กชายทำให้ร่างสูงนิ่งไป เมื่อตั้งสติได้ ก็หันควับจนผ้าคลุมสะบัดหายวับออกไปจากห้อง .. เหลือไว้เพียงนักเรียนที่มองตามอย่างเกรงกลัว..

“น่าขนลุกเป็นบ้าเลย แฮรี่ .. เขามองนายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ฉันว่าเขาไม่ปล่อยนายให้อยู่สงบสุขแน่ๆ ” รอนแสดงความเห็น รู้ว่าอีกฝ่ายไม่คิดเรื่องแฮรี่ด้านดีๆเป็นแน่ ..

“ อาใช่ ประหลาดมากเลยละ ..” แฮรี่ขยับแว่นตาบนใบหน้าให้เข้าที่ สัมผัสไปในเสื้อคลุม มีบางอย่างยังไม่ไปไหน ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง …

มาดามเข้ามาดูอาการของเขาอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยเขากลับออกไป ..

“พอตเตอร์! เฮ้! ไอหัวบาก” เขายังไม่ทันก้าวออกจากห้องพยาบาล เสียงตะโกนเสียงเขาก็ดังขวางทางเขาไว้ และมาพร้อมร่างที่เชิดหน้าอวดดีมองหน้าหาเรื่องเขาอยู่ … แฮรี่ไม่ยอมแพ้ จ้องเขม็งกลับจนอีกคนขมวดคิ้วไม่พอใจอะไรสักอย่าง

รอนกระซิบข้างหูเขาว่า มัลฟอยตรงหน้า ก็ลงไปด้านล่างเหมือนกัน .. น่าแปลกใจจนเขาอดมองหมอนี้ไม่ได้ ทำไมอะไรๆมันเปลี่ยนไปแบบนี้กันละ ? ถ้าทอม เขายังพอเข้าใจ แต่กับอีกสองคนนั้น .. เขาไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร

เขาก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอกว่า ทั้งหมดเพราะเขาเนี่ยแหละ .. ดันทำตัวน่าสงสัย วันก่อนก็โดนจับได้พร้อมผ้าคลุมล่องหนอีก .. ส่วนเซเวอร์รัสก็เลิกอคติกับเขาลงส่วนหนึ่ง ถึงจะอดต่อว่าหรือตำหนิเขาไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ไม่ทำให้เจ็บช้ำเท่าไหร่ ..

“กระซิบกระซาบอะไรกัน มารยาทน่ะมีมั้ย คนเขาพูดด้วยก็ตอบสิ. จะไปไหน?” รอนอยากคืนความคิดที่จะเลิกหมั่นไส้หมอนี้ แต่พอฟังคำพูดมัลฟอยทีไร เหมือนเส้นเลือดจะปะทุขึ้นข้างหัวให้ได้ …

เดรโกไม่คิดจะสนใจคนที่เริ่มแสดงสีหน้าโกรธเคืองเขา กวาดตามองร่างเล็กที่ดูจะไม่มีปัญหาอะไรตรงไหน .. เรื่องนี้ต้องมีคำอธิบาย และอย่างมัลฟอย อยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้เลย..

เบี่ยงตัวคว้าหมับเข้าที่อีกคนดึงมาชิดตัว บังคับให้เดินตามมา แฮรี่มองค้อนอีกคนที่ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น .. ทำอย่างกับเขาไปอาละวาดที่ไหนอย่างนั้นแหละ ..

“ปล่อยเลยนะ ฉันเดินเองได้!” เดรโกไม่คิดหลงกล ถ้าเขาปล่อยเดินเอง ได้หนีหายไปไหนจนจับไม่ได้อีก .. เหอะ ถ้าดิ้นหนีได้ก็ดิ้นไปสิ และแฮรี่ก็ดิ้นจริงๆ แต่ยิ่งดิ้นยิ่งตัวติดอีกคนมากกว่าเดิม ..

เราก็อายุเท่ากันนะ ขนาดตัวก็พอๆกัน .. แล้วทำไมเขาถึงแรงน้อยกว่าหมอนี้เล่า!!

ดวงตาสีมรกตตวัดมอง พลางบ่นเคืองอยู่ในใจ มือหมอนี้เหนียวราวกับน้ำยาเหนียวหนึบชะมัด .. ไม่ต้องลากเขา เขาก็เดินเองได้น่า ฮึยยย ครั้งหน้าเขาจะทำอย่างแนบเนียน..

“เฮ้ยๆ ปล่อยเพื่อนฉันนะเฟอเรท นั้นนายจะพาเขาไปไหน” รอนเป็นเดือดเป็นร้อนวิ่งจ้ำตามเขาที่โดนลากมาอย่างไม่หยุด .. แต่การที่จะหยุดความเอาแต่ใจของมัลฟอย คงยากพอๆกับห้ามสเนปสั่งหักคะแนนเขา

“ศาตราจารย์สเนปอยากฟังคำอธิบาย แกอยากจะไปด้วยมั้ยละ?”เดรโกยกชื่ออีกคนมาอ้าง .. ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า รอนจะตัดสินใจยังไง แค่รำลึกถึงใบหน้าแทบจะฆ่าคนของสเนปได้ ..  แม้จะอยากเดินตามไป . แต่ทำไงได้ . แฮรี่เท่านั้นแหละ ที่ไปหาอีกฝ่ายและกลับมาอย่างปลอดภัย…

“เพื่อนฉันกลับมาเป็นอะไรไป ฉันเอานายตายแน่ มัลฟอย” รอนชี้หน้าคาดโทษคนตรงหน้า แทนที่จะเป็นศาตราจารย์อีกคนที่จะทำอะไรๆต่ออะไรแฮรี่ …

แฮรี่อ้าปากพะงาบๆตามเพื่อนอีกคนที่หนีไปให้เขาเผชิญชะตากรรมคนเดียว .. เดรโกกระตุกยิ้ม ดูท่าจะมีคนไม่โง่ ยุ่งกับพ่อเขาที่อารมณ์ไม่ดีหรอกนะ ..

“โอ๊ะ ดูท่าเพื่อนนายจะทิ้งนายแล้วแฮะ เอาไงต่อดีละ พ่อพอตเตอร์คนเก่ง” จะอัดหมอนี้ก่อนนี้แหละ แฮรี่ก็คิดในใจ ศอกไปทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ ..  ตอนแรกว่าจะแอบหนีลงไปห้องแห่งความลับอีกครั้ง ก็ต้องพับเก็บไว้ก่อน .. ตอนนี้ต้องไปหาเซเวอร์รัสที่คงรอสั่งงานลงโทษเขาอยู่เป็นแน่..

“เพราะนายนั้นแหละ ไม่ต้องมาจับฉันเลยนะ ฉันเดินเองได้ ” เขาไม่หนีไปไหนสักหน่อย แต่ก็มีคนไม่เชื่อ ..

“เลือกเอาจะให้ฉันลากไปดีดี หรือจะให้ฉันอุ้มนายไป” แววตาสีซีดวิววับจนแทบถอยห่าง เด็กชายบึ้งตึงไม่น้อยไม่อยากลองคำขู่ของคุณชายข้างตัวแน่ ..

“ไม่! รีบไปได้แล้ว มัวแต่ยืดยาดอยู่นั้นแหละ เซเวอร์รัสรออยู่”

“หึ รอนานนั้นแหละ”

และต่อให้รอนานแค่ไหน พ่อเขาก็คงต้องรอ..

ใครมันจะเอาใจพอตเตอร์เรื่องมากได้ตลอดกัน หึ…

ถามว่าเมื่อเขาห้องเซเวอร์รัส เขาจะได้เจออะไรงั้นหรอ.. แฮรี่ตอบได้เต็มปากเลยว่า จะต้องเจอคนทำงานอยู่ในห้องด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เขาอยากจะทำนู้นทำนี่ให้มันเนียนกว่านี้ แต่สเนปก็ไม่เคยจะปล่อยเขาลอยนวลเมื่อมีโอกาส

แต่เบื้องหน้าเขาก็ทำเขานิ่งงันไปตั้งแต่ก้าวเข้าห้องมา…

ห้องที่มักจะเต็มไปด้วยกลิ่นสมุนไพร อบอวลตีกับกลิ่นของขนมปังหอมกรุ่น ชวนให้น้ำลายไหล .. ควันภายในห้องปิดทึบใต้ดินลอยอยู่เหนือโต๊ะเบื้องหน้า …

โอ๊ะ เมอร์ลิน.. เขาจะอธิบายภาพตรงหน้ายังไงดีละ …

“มาดามพรอมพรีย์คงจะบอกเธอแล้ว .. เธอควรได้รับสารอาหารมากกว่านี้ในทุกมื้อของเธอ ฮอกวอตส์ไม่ปล่อยให้นักเรียนอดข้าวจนขาดสารอาหาร” แฮรี่ก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่รู้จะอยากตอบอะไรดี … แค่สองคนนี้หาข้าวมาให้เขาถึงที่ ก็ไม่รู้จะดีใจแค่ไหนแล้ว..

“ยืนทำหน้าโง่ๆอยู่ได้ เก้าอี้มีก็นั่งสิ” ชิ เกลียดหมอนี้ชะมัด . แฮรี่ทรุดตัวลงนั่ง นัยน์ตาสีเขียวมรกตฉายแววยินดี แต่จะดีกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาโดนลากมา และไม่ใช่เพราะมีสองคนนั่งจ้องเขาแบบนี้..

“เอ่อ แล้วนายไม่กินหรอ?” แฮรี่เงยหน้ามองคนข้างตัว เขามองแฮรี่ที่ดีใจอะไรไม่เข้าเรื่อง และก็ไม่คิดจะแย่งข้าวร่างเล็กที่สมควรกินให้มันเยอะๆกว่านี้ .. “กินเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” แฮรี่ชักชวนเพื่อลดความเกร็งต่อหน้าร่างสูงที่จ้องไม่หยุด .. สงสัยคงมีคำถามกับเขานับไม่ถ้วนเลยแหละ..

“เป็นแค่นั้น ฉันไม่กินหรอก.. ”

“หา? นายหมายถึงอะไร”

“มื้อนี้ของนาย ฉันไม่คิดจะแย่งเด็กกินข้าวหรอกนะ” แล้วไม่ทราบว่า เด็กอย่างเขานี้อายุพอๆกับนายรึเปล่า … แฮรี่ไม่คิดชะชวนต่อ .. ยกส้อมจิ้มมันบดก่อนเป็นอันดับแรก ..

อย่างพอตเตอร์ก็ซื่อบื้อเรื่องแบบนี้สินะ หึ..

ทีเรื่องอื่นน่ะ ฉลาดนัก .. เรื่องตัวเองกลับงี่เง่าซะได้..

ดวงตาสองคู่ฉายแววขบขัน มองเด็กชายที่ยกตักกินอย่างไม่อิดออด พ่อลูกสบตากันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปจับจ้องอีกร่างที่ดูจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ..

เพียงแต่ไม่นาน แฮรี่ก็ละมือจากจาน .. ยังเหลืออย่างอื่นอยู่เต็มโต๊ะ .. เพียงแต่เด็กชายก็กินเท่าที่ตัวเองกินประจำ .. กลายเป็นสองคนขมวดคิ้วมองจนแฮรี่งุนงง .. เขาก็กินข้าวตามที่บอกแล้วไง? ทำไมสองคนนี้ถึงทำหน้าไม่พอใจเขาแบบนั้นละ

“กินไปอีก พอตเตอร์ .. ใครเขาจะกินของเหลือจากนายกัน” ไม่ว่าเปล่า .. มันเป็น.. พายอีกแล้ว พายถูกจ่อเข้าปากเขาอย่างยัดเยียด .. เด็กชายส่ายหน้าพยายามปัดไล่ราวกับเด็กสามขวบ เดรโกยังลงความเห็นเหมือนเดิม

เอาใจยากเป็นบ้า ..

“อืออ เซเวอร์รัส ผมไม่กินแล้ว บอกหมอนี้ให้หยุดเรื่องมากที” นายนั้นแหละเรื่องมาก ..

แฮรี่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมพอเป็นเรื่องปากท้องเขา ถึงต้องมาบังคับเขาแบบนี้ด้วย .. แฮรี่บ่นหัวเด็ดตีนขาด ก็ไม่คิดจะกินอาหารจากมือมัลฟอยเป็นแน่ ..

เขาไม่ใช่เด็กๆนะ! ฟังเขานะ เขาอายุจะเลขสี่แล้ว!! กินแค่นี้เขาก็โตได้..

หมดความอดทน .. เดรโกจะอ้าปากบ่นแต่เงาด้านข้างตัวก็ปรากฎขึ้น คนที่คิดแบบเดียวกับเขา คงไม่ปล่อยพอตเตอร์ให้เอาแต่ใจตัวเองเป็นแน่ ..

แฮรี่โล่งอก พลางยกน้ำขึ้นจิบแก้คอแห้ง .. ใบหน้าง้องุบของแฮรี่ไม่ได้เรียกความเห็นอกเห็นใจให้แก่สองคนที่เหลือเลย …

จะอยากกินดีดี หรือกินพร้อมน้ำตา .. นั้นคือสิ่งที่ใบหน้าร่างสูงสื่อ..

“เธอจะกินดีดี หรือจะให้ฉันยัดมันเข้าปาก” แฮรี่ไอค่อกแค่กทันทีที่ได้ยินเสียงเย็นเอ่ยเรื่องน่าเชื่อ.. ยกมือปัดน้ำออกจากข้างมุมปาก เงยมองอีกสองคนที่ยืนจ้องเอาเรื่อง ..  เหลือบมองอีกคนที่ยืนตะหง่านข่มขู่เขาจนตัวลีบ ใบหน้าทะมึนของสเนปทำเอาแฮรี่ใจสั่น ..

หมายถึง สั่นสู้.. แก้มเด็กชายแดงขึ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งก่อนได้ง่ายๆ … เป็นเรื่องน่าอายอีกเรื่องที่แฮรี่อยากจะลืมมันให้ไวๆ …

ไม่มั้ง .. เซเวอร์รัสแค่ขู่เขาไปงั้นแหละ ..

และสเนปก็มองสีหน้าเคลือบแคลงของแฮรี่ออก ..

“เธอคิดว่าฉันไม่กล้า?” แววตาจ้องเอาเรื่อง และมัลฟอยก็ไม่คิดจะช่วยเขาเลย .. และเมื่อเขายังนิ่ง ทั้งสองคนก็เหมือนจะสบตากันเอาเรื่องเขาแน่..

ไม่!! เดี๋ยวๆ

“กิน! ผมกินก็ได้!” แค่อีกคนจะเลื่อนตัวเข้าหา แฮรี่รีบยกมือห้ามสองคนที่จะเข้ามาจับตัวเขา ไม่รอช้า รีบหยิบนู้นนี้มากินอย่างอดยากให้มันหมดไปเร็วๆสักที ..

ก็แค่นั้น .. สองพ่อลูกแค่นลมหายใจแกมสมเพชความเรื่องมากของเด็กชาย .. เดรโกหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมือที่เลอะน้ำมันออก .. ส่วนเซเวอร์รัสที่เป็นตัวการทำเขากระอักกระอวน....

แปะ!

“ดีมาก” จบลงด้วยมือหนาวางแหมะลงบนหัวเขา ไม่ใช่ลูบ สงสัยสเนปคงไม่คุ้นชินจะทำแบบนี้กับใคร ยิ่งกับแฮรี่ด้วยแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้..

แม้จะเป็นเพียงเสียงห้วนๆ อาหารแทบหล่นจากปากเล็กๆ มองตามร่างสูงที่ยกยิ้มอ่อนที่หายไปในชั่วอึดใจ ..กลับไปนั่งทำงานเพราะได้คำตอบที่พอใจ ..  ขนาดเดรโกที่ยืนข้างเขา ยังมองตามอีกฝ่ายด้วยสีหน้านิ่งงันไป…

ไม่ใช่แค่ร่างเล็กที่สงสัย เดรโกก็ตกใจที่พ่อทูนหัวตัวเองกล้าทำอะไรอ่อนโยนกับเขาด้วย..

คิ้วเขากระตุก! ม่ายย มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ …

ดวงตาของเด็กชายทั้งสองเผลอมองกันอย่างลอบขอความเห็น มีเพียงเด็กชายผมซีดเท่านั้นแหละ ที่จะรู้ว่า ความผิดปกติที่แฮรี่ถาม มันคือสิ่งใด .. และเขาก็ไม่คิดจะไขข้อข้องใจให้ร่างเล็กรับรู้ด้วย!

นี้พ่อเขารุกหน้าขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย ..

ถึงจะไม่มีอะไรยืนยันได้ว่า พ่อเขาอาจจะคิดจริงจัง

แต่การกระทำที่เป็นห่วงพอตเตอร์นั้นน่ะ ของแท้แน่นอน..

เด็กชายสองคนได้แต่พึมพำปล่อยร่างสูงอารมณ์ดี ไม่ว่าจะสีหน้าท่าทางของร่างเล็ก หรือเพราะเด็กชายยอมทำตามที่เขาสั่งอย่างไม่โต้เถียง .. สีหน้าแฮรี่นั้นช่างดูเป็นธรรมชาติ มากกว่าเอาแต่ยิ้มซะอีก ..

หึ .. เรื่องอื่นเขาไม่จำเป็นต้องถามให้มากความ ..

แฮรี่จะดูลึกลับและน่าเป็นห่วงยังไง .

ก็เป็นได้แค่เด็กชายจอมเรื่องมากเท่านั้นแหละ ..

แฮรี่ลอบคิดในใจ .. วันหลังเขาจะไม่ทดสอบความอดทนของเซเวอร์รัสอีกแล้ว ..

อันตรายจริงๆ ..

‘เธอหาคู่แข่งให้ฉันกี่คนกัน .. อันตรายจริงๆ แฮรี่’

เป็นได้แค่นั้น หรือเป็นได้มากกว่านั้นค่ะป๋า!!

พอกันทั้งคู่ จะให้น้องอกแตกตายก่อนรู้เรื่องซะอีก

สองพ่อลูกสนิทกันอยู่แล้ว รวมกันได้ไม่ยากหรอก

แต่กับปู่ทอมนี้สิ .. แอบบ่นอยู่ในเสื้อไปก่อนนะ

อันตรายต่อความคิดและหัวใจ 5555

ออกมาได้แค่ตอนอยู่กันสองคน เศร้าเนอะ

ตอนนี้ยาวหน่อย เพราะไม่อยากตัดให้เสียอารมณ์

ไว้ดราม่าค่อยตัดก็ได้ หึหึ

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?