Oh my gosh เผลอใจให้ยัยจิ๋ว

“ภาม! ภามใช่ไหม ภามเป็นยังไงบ้าง ทำไมวันนั้นที่ภามหายไปไม่บอกจิ๋วเลยล่ะ รู้ไหมว่าจิ๋วเสียใจแค่ไหน จิ๋วคิดถึงภามมาตลอดเลยนะ อยากรู้ว่า…” และก่อนที่ฉันจะได้สาธยายความรู้สึกตัวเองหมด เสียงทุ้มของคนตรงหน้าเอ่ยขึ้นมานิ่งเรียบ

“คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไงครับ?” คำถามนั้นทำให้ฉันแทบสะอึก จนเผลอมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่คมนั่น สงสัย ไม่เข้าใจและแปลกใจ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันพบในตอนนี้

ความดีใจทั้งหมดแตกดังโพละ เศษเสี้ยวบนใบหน้าฉันแตกเพล้งลงมาจนไม่เหลือชิ้นดีเขาไม่เหลือสายตาที่เคยมองกันอย่างอบอุ่นเหมือนอย่างเคย ความเย็นเหยียบแผ่ออกมาจากกายหนาจนฉันสัมผัสได้

เขาคนนั้น…ไม่มีอีกแล้ว

นี่ไม่ใช่ภาม ที่ฉันเคยรู้จัก

ทำไมล่ะทั้งที่ตอนนั้นเราสนิทกันออกขนาดนั้น

มันเป็นเพราะอะไร?

ความอบอุ่นที่ก่อเกิดในจิตใจเมื่อครู่หายไปในพริบตา มีเพียงความเยือกเย็นแทรกเข้ามากลางใจไอฉันนี่ก็ลืมนึก คนเราเปลี่ยนไปทุกวันไม่มีใครย่ำอยู่กับที่ ตัวฉันในตอนนี้ต่างจากตัวฉันในวันวาน

แล้วฉันจะหวังให้ตัวเขาเหมือนเมื่อสิบปีก่อนได้ยังไง?

ไม่ว่าเขาจะแสร้งจำไม่ได้หรือลืมมันไปแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้ช่างต่างจากวัยเด็ก ณ ตอนนี้เราเป็นเพียงคนไข้ที่ให้เขารักษาเท่านั้น ภายในห้องเงียบไปนานนับนาที ฉันหลบสายตาคมที่จ้องกันอย่างกดดันนั่นก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

จนกระทั่ง...